Τους θυμάστε τους Lemonheads και τον Evan Dando; Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ήταν από τις μπάντες, που τουλάχιστον στα ροκ μπαρ της χώρας μας, αποτελούσαν αυτό που ονομάζουμε “talk of the town”. Εύπεπτο alternative rock, radio friendly, και με δύο singles, “It’s a Shame About Ray”, και η διασκευή τους στο Mrs Robinson, που τους είχαν κάνει ευρέως γνωστούς. Προσωπικά μιλώντας ουδέποτε με συνεπήραν, αν και το “It’s a Shame About Ray” (1992), ως άλμπουμ συνολικά, ήταν εξαιρετικό.
Δυστυχώς, και όπως συμβαίνει με αρκετά συγκροτήματα, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Μέτριες κυκλοφορίες, προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των μελών, και η μετέπειτα διάσπαση. Η αποχώρηση του κιθαρίστα και τραγουδιστή Evan Dando, που ακολούθησε για μεγάλο διάστημα solo καριέρα, επέφεραν τη διάλυση του συγκροτήματος από τη Βοστώνη. O Dando, κάποια στιγμή συνόδευε τους Calexico στην περιοδεία τους των αρχών του 2000 (πέρασαν και από τα μέρη μας), και εν τέλει το 2005, αποφάσισε (ως ουσιαστικός ιδρυτής), την επανασύστασή τους. Έκτοτε, δισκογραφούν κανονικά, αν και με συχνές αλλαγές μελών.
Μια μέρα μετά το μεγαλειώδες live του Bruce Springsteen, κοιτάζοντας το πρόγραμμα συναυλιών της Ουάσιγκτον, εντόπισα την εμφάνισή τους στο χώρο του “9:30”, που θεωρείται και είναι ένας από τους παλαιότερους συναυλιακούς χώρους της πρωτεύουσας. Με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισα να πάω στο live, τόσο από περιέργεια για την εξερεύνηση του χώρου, όσο και για την επαναβίωση των τιμημένων nineties. Δεν είχα υψηλές προσδοκίες, και ούτε και με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Το μόνο που επιθυμούσα ήταν η γλυκιά αύρα της νοσταλγίας, και εν τέλει αυτό επιτεύχθηκε.
Καταρχάς ο χώρος ήταν εξαιρετικός. Χωρητικότητας 1200 θεατών,-δεν γέμισε εννοείται-, ζεστό περιβάλλον και εξαιρετικός ήχος και διαρρύθμιση. Στα συν, η τεράστια συλλογή δίσκων και cd που υπήρχε σε ξεχωριστό δωμάτιο, και αφορούσε τους καλλιτέχνες που έχουν εμφανιστεί ζωντανά στο “9:30”. Πάνω από 3.000 μπάντες, μεταξύ αυτών Fugazzi και Iggy Pop. Το απόλυτο ροκ περιβάλλον, ευρισκόμενο κοντά στην περίφημη U Street, την underground Μέκκα της πρωτεύουσας, ό,τι είναι για εμάς τα Εξάρχεια (στο πιο αμερικάνικο εννοείται).
Στις 21:00, ο Evan και η τωρινή version του συγκροτήματος, ανέβηκαν στη σκηνή. Πλέον οι Lemonheads εμφανίζονται ως τρίο, και προσπαθούν να “υποστηρίξουν” ,το παρελθόν τους, αφήνοντας χώρο όπως είναι φυσικό, στον Dando. Η φετινή τουρ, είχε το θετικό της ζωντανής απόδοσης ολόκληρου του “It’s a Shame About Ray”. Έπαιξαν όλο τον δίσκο, και κομμάτια όπως τα “Rockin Stroll”, “Confetti” (έπαιξαν και το riff του NIB των Sabbath στο τέλος του), ”My Drug Buddy” και φυσικά το ομότιτλο, έγιναν δεκτά με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, αφού οι θαμώνες του club, έδειχναν να απολαμβάνουν πλήρως αυτό που έβλεπαν και άκουγαν. Από εκεί και πέρα, στηρίχθηκαν σε ένα ακόμα τους άλμπουμ, το “Come on Feel the Lemonheads”, επίσης πολύ καλό, με τα singles “Big Gay Heart”, “It’s About Time” και “Rick James Style” να ξεχωρίζουν. Ενδιαφέρον είχε η ακουστική εκτέλεση αρκετών κομματιών από πλευράς Dando, και η διάθεσή του, να πειραματιστεί λίγο με την απόδοση του πρωτότυπου υλικού. Το πάλεψε αρκετά κατά το κοινώς λεγόμενο για περίπου 100 λεπτά, αν και ήταν εμφανές ότι έβλεπες μια συναυλία ενός συγκροτήματος που έχει κάνει τον κύκλο του, και δυστυχώς δεν έχει να παρουσιάσει κάτι καινούργιο. Το γεγονός αυτό οδηγεί σε μια αποξένωση από τα ακροατήρια και στη σταδιακή καλλιτεχνική λήθη. Ίσως, εάν θέλουν να διατηρήσουν το όποιο hype του ονόματός τους, να πρέπει να επανέλθουν δισκογραφικά ώστε η εκάστοτε περιοδεία τους να περιλαμβάνει περισσότερα νέα κομμάτια.
Εννοείται πως σε καμία περίπτωση δεν το μετάνιωσα, θεωρώ πολύτιμη εμπειρία το να βλέπεις οποιοδήποτε live στο εξωτερικό. Ακόμα και σε μικρούς χώρους, ακόμα και αν βλέπεις σχήματα που ό,τι ήταν να προσφέρουν το προσέφεραν. Είναι η νοσταλγία που λέγαμε.
Setlist:
Rockin Stroll
Confetti
It’s a Same About Ray
Rudderless
My Drug Buddy
The Turnpike Down
Bit Part
Alison’s Starting to Happen
Hannah and Gabi
Ceiling Fun in my Spoon
The Great Big No
Into your Arms
It’s About Time
Down About It
Paid to Smile
Big Gay Heart
Style
Rest Assured
Dawn Can’t Decide
Rick James Style
Being Around
Favorite T
You Can Take it with You
Fear of Living
