Το “φαινόμενο του φωτοστέφανου” (μερικές φορές απαντάται και ως σφάλμα του φωτοστέφανου) είναι η τάση οι θετικές ή αρνητικές εντυπώσεις από την εικόνα ενός ατόμου, να επηρεάζουν τη γνώμη ή τα συναισθήματα των υπολοίπων απέναντί του. Πρόκειται για μια γνωστική προκατάληψη η οποία μπορεί ενδεχομένως να εμποδίσει κάποιον από το να αποδεχτεί ένα άτομο, και η οποία βασίζεται στην ιδέα μιας αβάσιμης πεποίθησης για το τι είναι καλό ή κακό. Βλέπεις δηλαδή ένα κουστουμαρισμένο και περιποιημένο άτομο και αμέσως υποθέτεις πως είναι καλός, έξυπνος και γενικά διακατέχεται με θετικά χαρακτηριστικά, σε αντίθεση με ένα άτομο ατημέλητο.
Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Μα για να παρουσιάσω το ντεμπούτο των Σουηδών The Halo Effect οι οποίοι μπορεί να είναι καινούργιο όνομα στην πιάτσα, όμως τα μέλη της έχουν καμιά 30αριά χρονάκια εμπειρίας στην “πλάτη”. Ως πρώην μέλη των In Flames σε διάφορες φάσεις της καριέρας τους, οι Mikael Stanne, Niclas Engelin, Jesper Strömblad, Peter Iwers και Daniel Svensson, αποτελούν “βετεράνους” της μουσικής σκηνής του Γκέτεμποργκ η οποία “άκμασε” ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’90. Μια σκηνή η οποία είναι υπεύθυνη και για τη δημιουργία του όρου melodic death metal (ή ακόμη χειρότερα melodeath). Μια σκηνή η οποία επηρέασε ένα σωρό μπάντες, ακόμη και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, που εν έτει 2022 γεμίζει αρένες με τις μπάντες που τον εκπροσωπούν, και που πλέον είναι περισσότερο melo παρά death.
Για εμένα το ότι γεμίζουν αρένες δεν αποτελεί κριτήριο ποιότητας καθώς θεωρώ πως ο ήχος του Γκέτεμποργκ, εκείνος που σε έκανε να ανατριχιάζεις ολόκληρος, έχει πάψει εδώ και χρόνια να θυμίζει το μεγαλείο των 90s. Και δεν είμαι από αυτούς που κατακρίνουν την αλλαγή “πλεύσης” πχ των In Flames ή των Dark Tranquillity (εξάλλου τα αρχικά DT από το οπισθόφυλλο του “The Gallery” ακόμη “κοσμούν” την ωμοπλάτη μου), απλώς είμαι ίσως κάπως “ρομαντικός” και θέλω το άκουσμα του συγκεκριμένου ιδιώματος να είναι όπως τότε ή έστω το αποτέλεσμα να πλησιάζει αισθητά προς αυτή την κατεύθυνση. Και, μα τον Όντιν, οι Σουηδοί φροντίζουν αυτό να συμβεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι συντελεστές του album επιστρέφουν στον ήχο που οι ίδιοι φρόντισαν να δημιουργήσουν. Όχι, δεν έφτασαν μέχρι τις “ρίζες” του “ηχόδέντρου” αλλά ακούμπησαν για τα καλά τον στιβαρό και ακλόνητο κορμό του.
Με την εναρκτήρια δυάδα των “Shadowminds” και “Days of the Lost” να σέρνουν τον “χορό”, αναπόφευκτα περνούν μπροστά από τα μάτια μου μνήμες από την εποχή του “Whoracle”. Το επικό riffing του Jesper Strömblad, που τόσο είχε λείψει, συνδυάζεται αρμονικά με αυτό του Niclas Engelin και το μετρονομικό drumming του Svensson καθ’όλη τη διάρκεια του album. Η επιτομή του ήχου του Γκέτεμποργκ κάνει την εμφάνισή της και στο “The Needless End” με το τόσο Dark Tranquillity ρεφρέν και στο εκπληκτικό “Conditional”, το οποίο αποτελεί κι ένα από τα highlights του δίσκου. Ο σχεδόν gothic ρυθμός του “Gateways” με την υπέροχη μελωδία στο ρεφρέν, αφήνει “χώρο” στο μπάσο του Iwers να “αναπτυχθεί”, δίνοντας μια μελωδική και λιγότερο “χαοτική” διάσταση στο τραγούδι.
Οι φωνητικές γραμμές του Stanne “κινούνται”, ως επί τω πλείστον, στα growls που έχουμε αγαπήσει, με τα “καθαρά” σημεία να περιορίζονται σε δύο μόνο κομμάτια, στα “In Broken Trust” και “A Truth Worth Lying For”, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα “λαρύγγια” εκεί έξω. Η εισαγωγή με τσέλο και βιολί στο “Last of Our Kind” αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη για τον γράφοντα αλλά κι ένα από τα πιο δυναμικά τραγούδια του album. Όντως κύριοι, είστε από τους τελευταίους του είδους. Ο δίσκος “κλείνει” με το “εθιστικά” μελωδικό “The Most Alone” το οποίο περιέχει και ένα άκρως NWOBHM solo.
Συνολικά το “Days of the Lost”, δίχως να ανακαλύπτει τον τροχό, παραμένει ένα πολύ όμορφο album, από εκείνα που πραγματικά είχαμε αρκετά χρόνια να ακούσουμε. Τολμώ να πω πως θα μπορούσε να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησαν οι In Flames με το “Clayman” ή οι DT με το “Character”. Ένα album που τιμά τους δημιουργούς του και πραγματικά “ποδοπατά” λοιπές melodeath μ@λακιούλες που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια.
Πριν αρκετούς μήνες, στο άκουσμα αυτής της σύμπραξης και της δημιουργίας των The Halo Effect, μπορώ να πω πως διατηρούσα αρκετές επιφυλάξεις για το τελικό αποτέλεσμα. Τώρα, με την κυκλοφορία του album, οφείλω να παραδεχτώ πως έπεσα ο ίδιος “θύμα” του halo effect καθώς οι “παλιό σειρές” κυκλοφόρησαν ένα από τα album της χρονιάς.
Είδος: Melodic death metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 12 Αυγούστου 2022
Facebook: https://www.facebook.com/thehaloeffectse
Instagram: https://www.instagram.com/thehaloeffectse/
Twitter: https://twitter.com/thehaloeffectse
