“Forget what you know”.
Αυτές οι λέξεις είναι οι πρώτες που ξεστομίζει ο Ian Astbury μαζί με τα πρώτα ακόρντα του Bill Duffy, μέσα στα πρώτα δευτερόλεπτα του “Mirror”, του τραγουδιού που ανοίγει το νέο album των The Cult, “Under The Midnight Sun”. Ο Ian ξέρει.
Η αλήθεια είναι πως το δίδυμο που δημιούργησαν τους Death Cult στις αρχές των ‘80s, με όνομα επηρεασμένο από το προηγούμενο σχήμα του Ian, τους The Southern Death Cult και που μέχρι το 1984 το είχε μικρύνει σε The Cult, με είχε γοητεύσει ασύλληπτα με αυτή την πορεία του, μέχρι και το τέταρτό τους album, “Sonic Temple”, το 1989. Γεύτηκαν την επιτυχία και με το post-punk/gothic rock ύφος του “Love” (1985), αλλά ακόμα περισσότερο με την στροφή στο hard rock των δύο επόμενων κυκλοφοριών, “Electric” και “Sonic Temple”. Όμως ακόμα και η επιτυχία δεν κράτησε τους καλλιτέχνες σε συνεχές copy-paste του ήχους τους στις επόμενες δουλειές τους, μια που η ανησυχία τους και η διάθεση για πειραματισμό ήταν πάντα μεγάλη.
Από το Zeppelin-ικό “Ceremony” και το alternative/noise rock του “The Cult”, τα μόνα δύο albums της δεκαετίας του ‘90 για την μπάντα, άρχισα να τους “χάνω” ηχητικά, όπως μάλλον και οι ίδιοι τους εαυτούς τους, αφού τουλάχιστον δύο φορές ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους μέσα στα ‘00s. Με τέσσερις μόλις κυκλοφορίες μέσα στις τελευταίες δύο δεκαετίες, κατάφερα να τους “βρω” πάλι με το “Hidden City” του 2016, στο οποίο η ισορροπία μεταξύ των ήχων που είχαν τολμησεί επιτυχώς ή και όχι τόσο μέσα σε τόσα δεκάδες χρόνια, ήταν εμφανής. Και μετά, σιωπή για έξι χρόνια.
Η εντέκατη κατάθεση αυτού του yin και yang της rock, “Under The Midnight Sun”, πήρε το όνομά της από αναμνήσεις του Astbury από τις έντονες εικόνες ενός φεστιβάλ που είχαν παίξει το 1986. Η παλέτα σκουρόχρωμη, δίνει οκτώ ευκαιρίες και κάτι περισσότερο από 35 λεπτά στον ποιητή Ian να ξεδιπλώσει τις ιστορίες του και τον “γήινο” μάγο των έξι χορδών Duffy να ντύσει τους στίχους με τις μελωδίες του. Μαζί τους αυτή τη φορά, ο John Tempesta στα τύμπανα (παλαιότερα τα κοπάναγε με τους Exodus, Testament και White Zombie, ενώ είναι συνοδοιπόρος των The Cult εδώ και 15 χρόνια), ο Grant Fitzpatrick στο μπάσο και ο Damon Fox στα πλήκτρα.
Το “Under The Midnight Sun” είναι μια φυσική συνέχεια του “Hidden City”, μόνο που εδώ συμβαίνει κάτι μαγικό: οι The Cult δεν ισορροπούν μεταξύ παλαιότερών τους ήχων, αλλά επικεντρώνονται σε έναν νέο, σκοτεινότερο, μελωδικότερο και ατμοσφαιρικότερο. Το καθρεφτάκι αυτοκινήτου για να βλέπουν τη διαδρομή που αφήνουν πίσω, εστιάζει μόνο στα “Love” και “Dreamtime” αυτή τη φορά, ξεσκονίζοντας από πάνω τους τα boogie riffs, το hard rock και το αμερικάνικο κομμάτι του εαυτούς τους. Το “Mirror” που ανοίγει το album post-punkίζει επικίνδυνα, το “Vendetta X” είναι υπέροχα dark alternative στην λογική και αισθητική του, το “Give Me Mercy” είναι σαφέστατα ένα από τα καλύτερα singles που έχουν γράψει ποτέ, το “Impermanence” αγγίζει το gothic rock τόσο βελούδινα, το “Knife Through Buttefly Heart” θα μπορούσε κάλλιστα να το είχε γράψει η Edie ως αγγελική απάντηση στο “Ciao Baby” και το ομότιτλο (με τα έγχορδά του να ανατριχιάζουν και να φέρνουν στο νου μέχρι και James Bond score) είναι ένα μελαγχολικό έπος με απαράμιλλη ατμόσφαιρα, που άπειρες μπάντες θα παρακαλούσαν να έχουν γράψει.
Ο Astbury στα 60 του διατηρεί την πάντα (και για πάντα) χαρακτηριστική φωνάρα του, ενώ ο Duffy μαγεύει με κάθε riff και μελωδία σε κάθε τραγούδι του album να αποτυπώνεται για πάντα στο DNA του ακροατή. Σημαντική συνεισφορά σε τούτο το δημιούργημα, ο παραγωγός Tom Dagelty (Pixies, Ghost) που προσφέρει ακριβώς τον ήχο που χρειάζεται η μπάντα σε αυτό το όραμά της.
Η επιστροφή των The Cult στα ‘20s είναι ονειρική, μαγική όπως και εκείνη η πορεία στα ‘80s. Προσωπικά, κατατάσσω το “Under The Midnight Sun” μέσα στα τέσσερα πιο αγαπημένα μου albums τους, μαζί με το “Dreamtime”, “Love” και “Sonic Temple” – ναι, πιο ψηλά από το “Electric”, αφού στο νέο τους διαμάντι μου προσφέρουν όλα τα συναισθήματα που έχω ανάγκη μέσα από όλες τις σωστές νότες.
Δεν υπάρχει πάντως κανένας λόγος σύγκρισης. Είτε λατρεύεις τους The Cult από την αρχή, είτε τα τελευταία πέντε χρόνια, είτε τους ακούς για πρώτη φορά, άδειασε το μυαλό σου και απλώς, απόλαυσε έναν υπέροχο δίσκο.
Just forget what you know.
Είδος: Rock
Δισκογραφική: Black Hill Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 7 Οκτωβρίου 2022
Official Website: https://thecult.us/
