Έχουμε αφήσει τον χαμαιλεοντικό Steven στην ηλεκτρονική του αντίδραση με το “The Future Bites” του 2021. Όσοι έχουμε εθιστεί να τον κατασκοπεύουμε, παραμονεύοντας κυριολεκτικά το επόμενο βήμα του, έχουμε αποθηκεύσει στη σκέψη μας πως ο ασύχαστος μουσικός κινείται στο επόμενο βήμα έχοντας μια αφετηρία συγκεκριμένη, ή για να καταφύγουμε στη δική του ορολογία, έχοντας ατζέντα.
Έβδομο προσωπικό άλμπουμ πια, και αν υπάρχει κάτι που μπορεί να ταράξει τις προσμονές των φίλων του είναι ένας Wilson που δηλώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως έκανε το “The Harmony Kodex” χωρίς ατζέντα, χωρίς μια βάση αναφοράς, κάτι που συνήθιζε να έχει στο παρελθόν για να τη χρησιμοποιήσει σαν δημιουργικό βατήρα για το δικό του εκφραστικό άλμα.
Θεωρώ μάλλον εύστοχη την πολύχρωμη σκάλα με τα lego τουβλάκια που εμφανίζεται τόσο στο εξώφυλλο όσο και στα βίντεο, σε μια απόπειρα εικονικής απόδοσης του άλμπουμ. Υπάρχουν πράγματι δέκα τραγούδια που υφαίνουν στις αντίστοιχες διάρκειες τους δικούς τους μικρούς κόσμους, αλλά παραμένει μια σύνδεση. Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο “Limited Edition of One”υπάρχει ένα διήγημα φαντασίας με τον τίτλο “The Harmony Codex”. Είναι μια ιστορία δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζεται σε έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με τον δικό μας. Ουσιαστικά αποτελεί μια μεταφορά για τον κόσμο μας, και η κεντρική μεταφορά είναι αυτή η μόνιμη σκάλα της ανόδου που μας σπρώχνει να παλεύουμε και να βάζουμε συνεχώς στόχους στις ζωές μας. Υπάρχει μια άμεση σύνδεση της “σκάλας” με κάποια τραγούδια του δίσκου και μια περισσότερο σφαιρική με τα υπόλοιπα, καθώς όλα σχετίζονται με την άποψη πως τελικά αυτό που μετρά είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Στο σημείο αυτό, δεν είναι έκπληξη η σύνδεση που κάνει ο ίδιος ο Wilson στις συνεντεύξεις του με το καταπληκτικό “Arriving Somewhere But Not Here” από το άλμπουμ “Deadwing” των Porcupine Tree. Ουσιαστικά, επιστρέφει στη σκέψη πως το κλειδί της ζωής είναι το ίδιο το ταξίδι. Πέρα από τους στόχους και τις φιλοδοξίες, σπουδαία πράγματα συμβαίνουν όταν δεν περιμένεις και ίσως δεν τα εκτιμάς καν εκείνη τη στιγμή.
Πώς είναι λοιπόν ένας Wilson χωρίς ατζέντα, θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα. Δεν είναι μάλλον πρόβλημα για τον ίδιο να εξελιχθεί ξανά και να βρεθεί σε μια φρέσκια θέση χωρίς τις αντίστοιχες αναλογίες που οριοθετούσαν τη δράση του στο παρελθόν. Είναι γνωστό πως είναι ένας δημιουργός με έναν εσωτερικό μηχανισμό που επεξεργάζεται ασταμάτητα τις πολυάριθμες επιδράσεις του, αλλά παράλληλα χρησιμοποιεί και τις δικές του εφευρέσεις. Έτσι, είναι φυσικό και επόμενο οι ηλεκτρονικές αντηχήσεις του “The Future Bites” να βρίσκουν το δρόμο τους συχνά στο νέο άλμπουμ, με δεδομένη την πρόθεση του Wilson να κάνει ένα αλλιώτικο rock άλμπουμ, έναν δίσκο που θα ακουμπήσει νέες προκλήσεις.
Είναι πιθανά το πιο πολυσχιδές έργο του ως σήμερα. Ας μην φανταστεί κανείς πως επικαλείται όλα όσα δοκίμασε ως τώρα για να αποδειχθεί πλουραλιστής και έξυπνος. Είναι αυτός ο κλασικός Wilson που μπορεί να τεντώσει δυο άκρα και να τα δέσει. Είναι αυτός ο πρόθυμος συνθέτης να αφήσει χώρο στο συνεργάτη του για να απομακρυνθεί ο ίδιος από την οπτική του εαυτού του. Μια αντίστοιχη σύμπραξη συμβαίνει και με τους μουσικούς που κλήθηκαν να πάρουν μέρος, καθώς υπάρχει ένα μέρος των γνώριμων συνεργατών, όπως η υπέροχη τραγουδίστρια Ninet Taybet, ο ντράμερ Cralg Blundell και οι κιθαρίστες Adam Holzman, David Kollar, αλλά και νέα πρόσωπα με διαφορετικές προκλήσεις όπως ο Jack Dangers, ηλεκτρονικός μουσικός, dj, remixer και παραγωγός, βασικό μέλος των Meat Beat Manifesto, ο ντράμερ των Interpol Sam Fogarino, ο κιθαρίστας Niko Tsonev, και άλλοι.
Πόσο όμως ανταποκρίνεται το περιεχόμενο στην πεποίθηση του ίδιου πως αυτό είναι το άλμπουμ με το πιο κινηματογραφικό περιεχόμενο, γνωρίζοντας πως για τον ίδιο η μουσική είναι οπτική, κινηματογραφική; Σίγουρα η καρδιά του ομότιτλου τραγουδιού αποπνέει άμεσα τον αέρα ενός κινηματογραφικού score, που ενισχύεται με τα αφηγηματικά φωνητικά, αλλά η κινηματογραφική προσέγγιση που επικαλείται ο Wilson έχει να κάνει με την ανάπλαση των ήχων και τη δημιουργία εικόνων, δεν είναι τόσο περιορισμένη στην τακτική της σύνθεσης οργανικής μουσικής. Για παράδειγμα στο “Rock Bottom” στο ντουέτο με τη Ninet, η βαθιά αίσθηση ενός μοιραίου μυστικού απλώνει την εντύπωση ενός score για ταινία του James Bond. Η καταπληκτική έναρξη του άλμπουμ με το “Inclination”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ, έχει μια απόκοσμη, αισθησιακή αύρα αποπλάνησης, με έναν ethnic αέρα της Μέσης Ανατολής να μονομαχεί σχεδόν με την jazzy τρομπέτα του Nils Petter Molvear. Η εξέλιξή του, μετά από μια μικρή σιωπή μου αντανακλά αυτό ακριβώς που θεωρώ πως πιστεύει ο Wilson κινηματογραφικό, μια μουσική με τέτοια κινητική ευρύτητα εικόνων, που μου ακούγεται σαν μια σύγχρονη μετάλλαξη του “Gone To Earth” του μεγάλου David Sylvian. Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να του αρνηθεί αυτή τη διεκδίκηση μετά το απίθανο σχεδόν εντεκάλεπτο οργανικό “Impossible Tightrope”, με μια περιπετειώδη διαδρομή ιδιαίτερα ευάλωτη για ευσυγκίνητους παραδοσιακούς prog rockers, αλλά ταυτόχρονα μια επίστρωση μελλοντολογικού sci fi έργου.
Δίπλα σε όλα αυτά, δεν θα στερηθεί κανείς τον άμεσο, εύστοχο, ελκυστικό ή ακόμα και σχεδόν ραδιοφωνικό Wilson που θα τραγουδήσει φωτεινά και ξεκάθαρα έναν απλό ύμνο της ζωής και της ομορφιάς σαν το “What Life Brings”, ενώ στο αστικά μοντέρνο “Actual Brutal Facts” θα τολμήσει σχεδόν να αποδομήσει το μουσικό του dna με τη συνδρομή του ηλεκτρονικού γκουρού Jack Dangers, με μια σχεδόν trip hop απόπειρα και τα φωνητικά του να έχουν χαμηλώσει στον τόνο αισθητά.
Η σκάλα του “The Harmony Kodex” μπορεί να είναι ανοδική ή καθοδική, η επιλογή άλλωστε είναι αυστηρά προσωπική. Σημασία έχει να μη χαθεί η αξία της διαδρομής του ταξιδιού, τα χρώματα και οι εντυπώσεις που θα προσφέρουν τα σκαλιά. Το ταξίδι του δίσκου είναι μια περιπέτεια με πολλά διαφορετικά στιγμιότυπα που κρύβουν πέρα από τους ήχους σημαντικές λεπτομέρειες στις τακτικές των ηχογραφήσεων, για αυτούς που θέλουν να έχουν μια άποψη από ένα μακρύτερο οροπέδιο.
Ο ίδιος δήλωσε αρκετά προβληματισμένος με τη διαχείριση του δίσκου ζωντανά, θέλοντας να αποφύγει αυτή την παγιωμένη τακτική των τυπικών εμφανίσεων και αναζητώντας μια προσέγγιση επαναπροσδιορισμού της δράσης με το κοινό. Περιμένοντας αν θα προκύψει μια λύση και απάντηση που θα ικανοποιεί την προοπτική του, έχουμε άφθονο χρόνο να εξερευνήσουμε δέκα αυτόφωτους λόγους για τους οποίους ο Steven Wilson είναι αναμφισβήτητα ο πηδαλιούχος στο ταξίδι του μοντέρνου προοδευτικού rock.
Είδος: Progressive Rock/Electronic
Εταιρεία: Virgin
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 29 Σεπτεμβρίου 2023
Website: https://stevenwilsonhq.com/
Facebook: https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ/
