STEVE ROTHERY: Ο μάγος των Marillion γεννιέται το 1959

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ο Steve Rothery γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1959. Είναι ο κιθαρίστας και το μακροβιότερο συνεχές μέλος του βρετανικού progressive rock συγκροτήματος Marillion.

Ο Rothery γεννήθηκε στο Brampton, στην Αγγλία, και από την ηλικία των έξι έζησε στο Whitby του Βόρειου Yorkshire. Άρχισε να παίζει κιθάρα σε ηλικία 15 ετών. Σε μια συνέντευξη για το Johnnie Walker’s Sounds of the Seventies στο BBC Radio 2 το 2013, ο Rothery αποκάλυψε ότι τα μουσικά του γούστα πάντα διέφεραν από τους φίλους του, που ασχολούνταν με το punk rock ενώ εκείνος προτιμούσε progressive rock, στο οποίο είχε μυηθεί μέσω της εκπομπής Alan Freeman στο BBC Radio 1.

Το 1979, είδε μια διαφήμιση στον μουσικό τύπο για ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Silmarillion που χρειαζόταν έναν κιθαρίστα. Έκανε οντισιόν για το συγκρότημα στις 19 Αυγούστου 1979. Από αυτό το σημείο επικεντρώθηκε περισσότερο στη μελωδία, τη σύνθεση και τη διάθεση στο παίξιμό του και λιγότερο στην τεχνική του. Αργότερα, οι Silmarillion συντόμευσαν το όνομά του σε Marillion. Τα υπόλοιπα αποτελούν πια μια πλούσια ιστορία, έχοντας ηχογραφήσει μαζί τους 19 στούντιο άλμπουμ, έχοντας μόνιμα καθοριστική συμβολή στη σύνθεση αλλά και στην εξέλιξη του γκρουπ.

Ο Rothery έχει περιγράψει το δικό του στυλ στην κιθάρα σαν μια μίξη των Andrew Latimer, Steve Hackett και David Gilmour. Έχει επίσης αναφέρει την Joni Mitchell σαν επιρροή, ειδικά τη χρήση ανοιχτών κουρδισμάτων της, τα οποία πίστευε ότι δημιούργησαν έναν πολύ αρμονικά πλούσιο ήχο. Έχει αναφέρει το “A Case of You” της Mitchell σαν ένα από τα τραγούδια που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω του. Ο Rothery πρόσθεσε: “Επηρεάστηκα επίσης πραγματικά από τον George Harrison – το μάθημα ήταν να παίζω ακριβώς αυτό που είναι σωστό για το τραγούδι.” ατμοσφαιρική και συναισθηματική ποιότητα στον ήχο τους… Νομίζω ότι η κιθάρα έχει τη δύναμη να επικοινωνεί συναισθηματικά περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο όργανο, και δεν αλλάζεις τον εαυτό σου αν εστιάζεις στην τεχνική σε βάρος του συναισθήματος. Πρέπει να ακούς με την καρδιά σου, όπως και τα αυτιά σου”.

Είχε προσεγγιστεί από την EMI για να κάνει ένα σόλο άλμπουμ όταν οι Marillion ηχογραφούσαν το “Misplaced Childhood” (1985) και από τον Miles Copeland όταν οι Marillion ηχογράφησαν το “Brave” στο κάστρο του στη Γαλλία το 1994.Τελικά αποφάσισε να συνεργαστεί με τη Hannah Stobart και να σχηματίσει τους Wishing Tree.

Μαζί τους κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, τα “Carnival of Souls” (1996) και “Ostara” (2009).

1977– Το “Slowhand” είναι το πέμπτο ολοκληρωμένο στούντιο άλμπουμ του Eric Clapton. Κυκλοφόρησε από την RSO Records, και με τίτλο από το παρατσούκλι του Clapton, είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα στούντιο άλμπουμ του εμπορικά και καλλιτεχνικά. Το άλμπουμ ανέδειξε τα δύο επιτυχημένα singles “Lay Down Sally” και “Wonderful Tonight”, έφτασε σε διάφορα διεθνή μουσικά charts και τιμήθηκε με πολλά βραβεία. Το 2012, κυκλοφόρησε μια deluxe έκδοση για τον εορτασμό της 35ης επετείου του άλμπουμ.

Ο Clapton ήθελε να συνεργαστεί με τον παραγωγό δίσκων Glyn Johns, γιατί πίστευε ότι ο Johns έκανε σπουδαία δουλειά με διάσημα γκρουπ όπως οι Rolling Stones και οι Eagles και είχε αντιληφθεί πώς να συνεργάζεται τόσο με Βρετανούς όσο και με Αμερικανούς μουσικούς. Ενώ βρισκόταν στο στούντιο με τον Johns, ο Clapton σημείωσε ότι ο παραγωγός της A-list ήταν πολύ πειθαρχημένος και δεν του άρεσε το τζαμάρισμα, γιατί θα ξόδευε σημαντικό χρόνο ηχογράφησης. Αν και ο Clapton και η μπάντα του ήταν μεθυσμένοι σχεδόν όλη την ώρα κατά την ηχογράφηση, στον Johns άρεσε το έργο του Clapton και έβγαζε το καλύτερο από κάθε μουσικό, σύμφωνα με τον ίδιο.

1983– Το “Nocturne” είναι ένα διπλό live άλμπουμ και βίντεο από το αγγλικό gothic rock συγκρότημα Siouxsie and the Banshees, που κυκλοφόρησε από την Polydor Records. Με συμπαραγωγή από τον Mike Hedges, το Nocturne περιλαμβάνει  ηχογραφήσεις από δύο παραστάσεις στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο, στις 30 Σεπτεμβρίου και 1 Οκτωβρίου 1983, με τον Robert Smith (των Cure) στην κιθάρα.

Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού προέρχεται από το “Juju” του 1981 και το “A Kiss in the Dreamhouse” του 1982. Περιείχε επίσης μερικά B-sides (“Pulled to Bits” και “Eve White/Eve Black”) καθώς και μια ζωντανή εκτέλεση του “Dear Prudence” των Beatles, ενός τραγουδιού που οι Banshees είχαν ηχογραφήσει στο στούντιο νωρίτερα στη Στοκχόλμη και κυκλοφόρησε σαν single τον Σεπτέμβριο.

Η μουσική που ακούγεται στην εισαγωγή του “Israel” είναι ένα απόσπασμα από το “The Rite of Spring”, που συνέθεσε το 1913 ο Igor Stravinsky.

1994– Το “Blasphemy Made Flesh” είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του καναδικού τεχνικού death metal συγκροτήματος Cryptopsy. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε πρώτη φορά από την Invasion, επανακυκλοφόρησε το 1997 από την Displeased Records και επίσης το 2001 από την Century Media με διαφορετικό εξώφυλλο. Είναι το μόνο άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει ο μπασίστας Martin Fergusson. Ηχογραφήθηκε τον Απρίλιο του 1994, στο Piranha Studio, στο Montreal του Καναδά, και η παραγωγή έγινε από το ίδιο το γκρουπ.

1997– Το “Cast in Stone” είναι το ένατο άλμπουμ του βρετανικού heavy metal συγκροτήματος Venom και το πρώτο τους άλμπουμ μετά από 12 χρόνια που περιλαμβάνει την αρχική σύνθεση. Ηχογραφήθηκε στο Lartington Hall Studios κοντά στο Barnard Castle, και κυκλοφόρησε από την SPV/Steamhammer. Είναι το τελευταίο άλμπουμ των Venom που περιλαμβάνει τον Abaddon στα ντραμς.

Όπως και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, ο πρώην Child’s Play και ο τότε παραγωγός των Motörhead, Howard Benson, ήταν αρχικά σε συζητήσεις για την παραγωγή του άλμπουμ, με τον frontman του συγκροτήματος Cronos να θέλει το άλμπουμ να έχει παρόμοια παραγωγή με το δίσκο “Sacrifice” των Motörhead του 1995. Όμως, για άλλη μια φορά, ο Benson δεν ήταν διαθέσιμος.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1188 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.