Η έννοια κεραυνός εν αιθρία μετουσιώνεται απόλυτα με το που πατήσουμε play στο “Blues for the Superhuman” (κριτική) των Αθηναίων metallers SPIRAL METH. Δεν είναι διόλου τυχαίο που αρκετοί συντάκτες αποφάσισαν να εντάξουν στις λίστες με τα καλύτερά τους album για το 2022, που μας αφήνει, το εμφατικό ντεμπούτο του αθηναϊκού κουαρτέτου (συμπεριλαμβανομένου του γράφοντα). Ποιοι είναι όμως οι SPIRAL METH που μπλέκουν με τέτοια άνεση κι αρτιότητα τους TOOL με τους GOJIRA και μας αφήνουν με το σαγόνι κρεμάμενο; Οι παιχταράδες Σταύρος Παπαδάκης (Κιθάρες) και Κώστας Έξαρχος (Φωνητικά), προσπάθησαν να μας τα εξηγήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα!
Καλησπέρα SPIRAL METH! Σας καλωσορίζουμε στον φιλόξενο χώρο του soundcheck.network και σας ευχαριστούμε που μας τιμάτε απαντώντας στις ερωτήσεις μας. Θα ήθελα η πρώτη ερώτηση να εμπεριέχει το στοιχείο του «υποθετικού». Ας πούμε, λοιπόν, ότι την παρούσα συνέντευξη θα τη διάβαζε ένας νέος/νέα metalhead που δε σας είχε ακούσει ποτέ και κλίκαρε τυχαία εδώ. Τι θα του λέγατε για τους SPIRAL METH; Ποιοι είναι, τι αντιπροσωπεύουν;
Σταύρος Παπαδάκης: Είναι τέσσερις τύποι που ασχολούνται με την μουσική όλη τους τη ζωή, χωρίς να ζουν από αυτήν, με ποικίλα ακούσματα και επιρροές, που έχουν βαρεθεί την απρόσωπη, ελαττωματική φάση της εποχής μας. Πιστεύουν και λατρεύουν τα riff, τρελαίνονται για περίεργα μέτρα και πολυρυθμίες. Καταφέρνουν να παντρέψουν ανεπιτήδευτα την θηριώδη ριφολογία των 70’s με το σκοτάδι και τον πειραματισμό των 90΄s, την ατμόσφαιρα και το groove των thousand’s, με την ρυθμολογία και τον ήχο της εποχής μας. Θα λέγαμε ότι οι Black Sabbath συναντούν τους Tool, πίνουν ξύδια με τους Gojira, μοιράζονται ένα κομμάτι πίτσα με τους Deftones, χορεύουν με τους Rage Against the Machine, γυρνούν κανά πάφο με τους Zeppelin και στο τέλος ξυπνούν με αμανέδες, ηπειρώτικα και blues. Άντε βγάλε άκρη δηλαδή. Μάλλον οι Spiral Meth είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Είναι μια δική τους πρόταση για την αγαπημένη τους μουσική. The thinking man’s metal. We are urban metal.
Κώστας Έξαρχος: Οι Spiral Meth, Σταύρος Παπαδάκης – guitars / Kώστας Έξαρχος – lead vocals /Περικλής Ρούσσης – drums, percussions / Τάσος Kακογιάννης – bass, backing vocals, είμαστε ένα Αθηναϊκό metal μουσικό συγκρότημα, που κινείται στον χώρο του σύγχρονου ήχου! Προς Alternative / Prog, μας έχουν χαρακτηρίσει και σαν Experimental / Avant garde! Δεν έχουν σημασία οι ταμπέλες! Οι ταμπέλες υπάρχουν για να υπάρχει μία βασική συνεννόηση! Οι στίχοι είναι κυρίως κοινωνικοί και προσωπικοί. Αντλούμε τα θέματά μας από την κατάσταση γύρω μας. Τα γεγονότα καθημερινής τρέλας, την πάλη με τον εαυτό μας και τους γύρω μας, την κοινωνική κατάσταση, την πολιτική κατάσταση! Είμαστε τέσσερεις τύποι που λατρεύουμε την μουσική και ακούμε τα πάντα! Γράφουμε μουσική από ανάγκη, για να ξορκίσουμε τις μελωδίες και τους ρυθμούς που μας στοιχειώνουν, γιατί αν δεν βγουν από μέσα μας θα τρελαθούμε! Εγκυμονούμε μουσική και αν δεν αρχίσει ο τοκετός, θα πάθουμε σηψαιμία!
Το ντεμπούτο σας “Blues for the Superhuman” που κυκλοφόρησε φέτος και περιλαμβάνει 10 συνθέσεις, μπορώ να πω ότι με κράτησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και ακόμα καλά κρατεί στις λίστες μου! Ένα πραγματικά δυνατό και καλοδουλεμένο album, που δύσκολα το χορταίνεις. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό; Πως το δουλέψατε, ποιες δυσκολίες είχατε κλπ.;
Σταύρος Παπαδάκης: Τα περισσότερα riff γράφτηκαν εκεί που ο βασιλιάς πάει μόνος του(γέλια). Κάποια τραγούδια στο υπόγειο του Remedy live club. Κάποια, σε προβάδικα στο Νέο Ηράκλειο. Κάποιες φωνητικές μελωδίες βασίστηκαν σε ψιθύρους από μεταμεσονύκτια πρόβα με τον Κώστα στο σπίτι μου. Η βάση των ντραμς και το μπάσο συντέθηκαν σε ένα ημικαμμένο σετ ηλεκτρονικών τυμπάνων και σε έναν practice amp. Πολύ ιδρώτας την άνοιξη και το καλοκαίρι, πολύ κρύο και υγρασία τον χειμώνα. Πολύωρες πρόβες και πάθος. Το pre-production ξεκινούσε 23.00 το βράδυ στο στούντιο 133 του φίλου μας ηχολήπτη Μιχάλη Σκαράκη και τελείωνε στις 06.00 το πρωί. Πολλά μπουκάλια Jack και Jameson. Και το πρωί κατευθείαν δουλειά. Πολύ τρέλα και πολύ metal. Όσο για την περίοδο των ηχογραφήσεων τι να πούμε!!! Blood, sweat and tears!!! Δυο μήνες σχεδόν κάθε μέρα από 10-15 ώρες. Τρομερή φάση. Προσωπικά η καλύτερή μου. Λάτρεψα όλη την διαδικασία όσο και αν είναι επίπονη και απαιτεί τρομερό focus. Έπαιξε τεράστιο ρόλο ότι δίπλα μας είχαμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε και στην επόμενη δουλειά μας, δυο φανταστικά παιδιά τον Μιχάλη Σκαράκη και τον Άγγελο Βαφιάδη, τρομεροί ηχολήπτες, παραγωγοί, μουσικοί, συνοδοιπόροι, φίλοι.
Κώστας Έξαρχος: Αυτό το άλμπουμ ήταν ένας τοκετός που κράτησε 10 χρόνια. Ευτυχώς που είμαστε ξεροκέφαλοι και επίμονοι (γέλια)! Γενικά οι spiral είναι ένα βασανισμένο συγκρότημα ,το οποίο πεθαίνει και ξαναγεννιέται από τις στάχτες του εδώ και μία δεκαετία! Θρυλική έχει μείνει η αναζήτηση του drummer μας! Φυσικά και όλα τα προβλήματα που μπορούν να προκύψουν μέσα σε μία προσωπική σχέση, καν το αυτό επί 4! Τώρα άμα θέλεις μέσα σε αυτήν την εξίσωση βάλε όλα τα προβλήματα που μπορεί να έχει μία ελληνική μπάντα, που ουσιαστικά δεν μπορεί να βιοπορίζεται από αυτό! Όταν ζεις σε μία χώρα που επικρατούν άλλα είδη μουσικής, σε άλλη γλώσσα μάλιστα, το κοινό σου είναι πάρα πολύ μικρό! Το οικονομικό φέρνει πρόβλημα χρόνου, αναγκάζεσαι να κόβεις χρόνο από άλλα πράγματα, πχ ύπνο, σχέσεις! Όλο αυτό φέρνει κούραση σωματική και ψυχική και …οποίος αντέξει!
Όσον αφορά το άλμπουμ, έγινε στο 133 productions studio από τον Μιχάλη Σκαράκη! Η διαδικασία αν θυμάμαι, καλά ξεκίνησε το Μάιο του 19 και πήραμε το Master στα χέρια μας λίγο μετά την αλλαγή του 2020! Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά του 133 για την υπέροχη συνεργασία τους και για την υπομονή τους (γέλια) τους βασανίσαμε λίγο είναι η αλήθεια, γιατί κάναμε διάφορες αλλαγές τελευταία στιγμή! Υπήρχαν κομμάτια, που αλλάξανε πάρα πολύ μέσα στο στούντιο, την ώρα της ηχογράφησης! Υπήρχαν πάρα πολλά τραγούδια, όπως καταλαβαίνεις στην διάρκεια αυτών των 10 χρόνων και έπρεπε να αποφασίσουμε το τι θα μπει στον δίσκο, ζόρικες αποφάσεις! Σίγουρα η ηχογράφηση ενός άλμπουμ, είναι μία διαδικασία που δοκιμάζει τις αντοχές και ανοχές όλων! Σίγουρα υπήρξαν στιγμές διαφωνίας άλλα ευτυχώς ήμαστε πολύ συνεννοήσιμοι όλοι μας! Ξέρεις πολλές μπάντες δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε την παραμικρή διαφωνία! Έχουμε δει να έρχονται στα χεριά! Και φυσικά, μιλάμε για πολύ ξενύχτι από όλους μας! Μετά ήρθε ο Covid, που πάγωσε τα πάντα! The winter came (γέλια)
Ποια είναι η αποδοχή που εσείς λαμβάνετε ότι απέσπασε αυτό το πόνημα από κοινό και σε δεύτερο χρόνο από κριτικούς; Ο αντίκτυπος αυτής της δουλειάς σας γέμισε με προσδοκίες, ευθύνες ή κινείστε απερίσπαστοι και προσηλωμένοι σε αυτά που κάνετε;
Σταύρος Παπαδάκης: Το κοινό, οι κριτικοί και οι συνάδελφοι μουσικοί το εκθείασαν. Μας γεμίζει ευτυχία και περηφάνια η αποδοχή και οι απόψεις που διαβάζουμε. Δυστυχώς όμως, είτε λόγω προσωπικού μειωμένου χρόνου είτε λόγω εξωγενών καταστάσεων δεν έχουμε ακόμα κατορθώσει να στηρίξουμε την δουλειά μας στον βαθμό που της αξίζει. Το να μην βιοπορίζεσαι από την μουσική και την τέχνη γενικότερα, είναι κατάρα και ευτυχία. Από την μια πλευρά δεν έχεις ανάγκη το κυνήγι του νυχτοκάματου, δεν χρειάζεται να κάνεις πράγματα στην μουσική σου επειδή ‘’πρέπει’’, δεν χρειάζεται να παρακαλάς τους «κατάλληλους», δεν χρειάζεται να προσαρμόζεις το στυλ σου βάσει της εποχιακής μόδας. Γράφεις και παίζεις μόνο ότι και όταν σε εκφράζει … κάτι που είναι αδιαπραγμάτευτο, είναι πολύ αυθεντικό και απελευθερωτικό. Από την άλλη όμως, δεν έχεις τον χρόνο και μερικές φορές την δύναμη και την όρεξη να αφοσιωθείς 100% σε αυτό…κάτι που είναι τραγικό και μίζερο. Καλούμαστε λοιπόν να ισορροπήσουμε μεταξύ των δυο κόσμων. Ελπίζω να τα καταφέρουμε.
Κώστας Έξαρχος: Οι αντιδράσεις που λάβαμε ήταν πάρα πολύ συγκινητικές! Μην ξεχνάς ότι υπήρχαν άνθρωποι που μας περίμεναν 10 χρόνια να βγάλουμε αυτό το άλμπουμ! Νιώθουμε μεγάλη ευθύνη όταν όλοι μας λένε, ότι έχουμε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά! Αγχώνεσαι λίγο και νιώθεις την ευθύνη να ξεπεράσεις τον εαυτό σου! Για ακόμα μία φορά καλούμαστε να παλέψουμε με τον εαυτό μας και να μην επηρεαστούμε από τίποτα και απλά να γράψουμε τη μουσική που εμείς θέλουμε να ακούμε όπως πάντα κάναμε!
Το “Blues for the Superhuman” είναι μια δουλειά αποκύημα των γενικότερων καταστάσεων που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια (της πανδημίας, των εγκλεισμών των πολέμων, των κρίσεων κλπ) ή έχει δουλευτεί σε ευρύτερο πλαίσιο που τα τρέχοντα είναι ένα φυσικό επόμενο γενικότερων καταστάσεων που επικρατούν χρόνια τώρα;
Σταύρος Παπαδάκης: Πολλά από τα μέρη των τραγουδιών και κάποια ολοκληρωμένα σε μεγάλο βαθμό, γράφτηκαν σε διαφορετικές φάσεις και χρόνο. Υπήρχαν riff από δέκα χρόνια πριν. Μελωδίες από άλλες συνθέσεις που δεν προχώρησαν και κάποια που πήραν σάρκα και οστά λίγο χρόνο πριν την ηχογράφηση. Γενικά είναι ένα οδοιπορικό δεκαετίας θα έλεγα. Ίσως για αυτό τα τραγούδια, ακούγονται τόσο ώριμα, διότι δουλεύτηκαν για πολύ καιρό δίχως πίεση, χωρίς όμως να χάσουν τον αυθορμητισμό τους. Δεν κάναμε ποτέ ντέμο ή singles. Κατευθείαν στα βαθιά. Υλικό υπήρχε και υπάρχει για πολλά άλμπουμ. Όσο για την θεματολογία … δεν είμαστε οπαδοί των δράκων και των πριγκιπισσών. Δυστυχώς ο κόσμος μας έχει τόσο πολύ υλικό, σκοτεινό ή μη…αστείρευτη πηγή έμπνευσης.
Κώστας Έξαρχος: Τα τραγούδια του άλμπουμ είναι γραμμένο μέσα στην ευρύτερη δεκαετία! Μία δεκαετία ισοπεδωτική! Με οικονομική κρίση, με χαμένα δικαιώματα τα οποία αποκτήθηκαν με αίμα, με χρεωκοπία, μνημόνια!
Πως βιώσατε τη φάση της πανδημίας; Πιστεύετε ότι έπονται κι άλλες τέτοιες ασυνήθιστες / απροσδόκητες ακραίες καταστάσεις;
Σταύρος Παπαδάκης: Στην πολύ αρχική της φάση έφαγα τρελό ξενέρωμα διότι μόλις είχαμε τελειώσει το mastering και θα μπαίναμε στην διαδικασία promo και lives. Αντιλαμβάνεσαι ότι μας έκοψε στην μέση…μας άφησε σύξυλους. Μετά το πρώτο σοκ, τους επόμενους δυο τρεις μήνες το αντιμετώπισα με χιούμορ και χαλαρότητα. Ήταν κάτι σαν «νόμιμες» διακοπές. Προσωπικά είχα πιεστεί πολύ στην δουλειά μου και ήταν ευκαιρία για να χαρώ την οικογένειά μου, να δω ταινίες και σειρές, να γράψω μουσική, και άλλα υπέροχα πράγματα που μας στερεί και μας περιορίζει η κανονικότητα. Η επιστροφή μετά το πρώτο καλοκαίρι της πανδημίας ήταν δύσκολη. Δεν παλευόταν άλλο η κλεισούρα, η μάσκα, οι αποστάσεις, η αποχή. Ενδεχομένως να ζήσουμε και στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις διότι τα μικρόβια συνεχώς μεταλλάσσονται…αλλά είμαι αισιόδοξος ότι θα το αντιμετωπίσουμε.
Κώστας Έξαρχος: Ή Πανδημία ήταν το κερασάκι στην τούρτα, το οποίο φυσικά με σόκαρε, με μούδιασε και άλλαξε τη ζωή μου για πάντα !Άλλαξε τους στόχους μας, τις σχέσεις μας, γενικά τις ζωές μας με κάθε τρόπο! Προσωπικά ακούγοντας τις προβλέψεις και υπολογίζοντας τον νεκρό χρόνο, πήρα την απόφαση για σπουδές! Έτσι κρατήθηκα απασχολημένος και βγήκε και κάτι καλό από όλο αυτό το χάος! Όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία 10 χρόνια, είναι απλά ο επιθανάτιος ρόγχος ενός πολιτισμού που πεθαίνει! Βέβαια ίσως μπορούμε να πούμε ότι έχει πεθάνει ήδη και αυτό που ζούμε είμαι η σήψη του πτώματος του! Δεν τα νιώθω πολύ αισιόδοξα τα πράγματα, έχουμε να δούμε κι άλλα πιστεύω! Όλοι έχουν στριμωχτεί οικονομικά! Οπότε κάποιος πρέπει να πληρώσει τη νύφη! Κάποιος πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα και κάποιοι πρέπει να βγάλουν τα κέρδη που χάσανε μέσα σε αυτά τα χρόνια! Δυστυχώς μέσα σε όλα αυτά, δεν βλέπω τον κόσμο να αντιδρά, ούτε διάθεση αλληλεγγύης, βλέπω μόνο σπασμωδικές κινήσεις! Αν μετά το πραξικόπημα των τραπεζών και το ξεγύμνωμα όλων τον θεσμών, ντόπιων και ευρωπαϊκών δεν μάθαμε τίποτα.. είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Επανέρχομαι στα του album και θα ήθελα να μου απαντήσετε κάποιες απορίες. Σε πρώτο λόγο από που είναι παρμένη η πολύ δυνατή φωτογραφία του εξώφυλλου και τι σηματοδοτεί; Δεύτερον, κάτι κοινότυπο, πως εμπνευστήκατε το όνομα του σχήματος (SPIRAL METH) και τι νοηματοδοτεί ο ευρύτερος τίτλος αυτής της πρώτης σας δουλειάς, “Blues for the Superhuman”;
Σταύρος Παπαδάκης: Καταρχήν πριν προλάβουμε να συζητήσουμε για την αισθητική του εξώφυλλου, γνωρίζοντας τον τρόπο που σκέφτονται τα παιδιά, ήξερα ότι δεν προσανατολιζόμαστε σε κάτι που να ΄φωνάζει΄ τυπικό metal ή progressive. Ένας φίλος ζωγράφος/γραφίστας που συνεργαζόμουν, μου πρότεινε να μελετήσουμε κάποιες παλιές φωτογραφίες που είχε τραβήξει η μητέρα του όταν ζούσε ως φοιτήτρια στην Νέα Yόρκη στα τέλη των 70΄s. Είναι μια πραγματική, αναλογική φωτογραφία από την καθημερινότητα του Big Apple εκείνη την εποχή. Όταν στις πλατείες μαζεύονταν street καλλιτέχνες όλων των ειδών και έκαναν performance. Με το που την αντίκρισα, μαγεύτηκα. Την έδειξα στα παιδιά και η απόφαση ήταν σύντομη και ομόφωνη. Δεν χρειαζόταν να ψάξουμε για κάτι άλλο. Έχει τόσο δύναμη, έκφραση, αυθεντικότητα, σκοτάδι και φως. Είναι απίστευτο ότι είναι τόσο λιτή και καθημερινή και συγχρόνως τόσο δημιουργική και απόλυτη.
Το όνομα του συγκροτήματος είναι η ζεύξη δυο φανταστικών εννοιών. Η σπείρα ως αρχέγονο, γεωμετρικό, ατέρμονο, ανεξάντλητο σχήμα, συναντιέται παντού στην φύση και σε όλα τα ανθρώπινα έργα. Και μετά η μέθη. Η παραζάλη. Η ψυχεδέλεια. Το μέρος που δεν υπάρχουν κανόνες. Εκεί που χάνεις τα λογικά σου. Πειθαρχία και ελευθερία. Νόρμες και πειραματισμός. Καθημερινότητα και science fiction. Μουσική που εμπνέεται από τον θόρυβο της πόλης, από τα νέα των ειδήσεων, από βιβλία και κινηματογράφο.
Ο τίτλος της πρώτης μας δουλειάς προήρθε από τον τίτλο ενός τραγουδιού που τελικά δεν κατέληξε στο άλμπουμ. Σηματοδοτεί την καταραμένη χρονική περίοδο όπου έχασα τον κολλητό μου και έναν πολύ φίλο και οπαδό της μπάντας. Έναν απίστευτο τύπο, έναν εραστή της metal και της καλής μουσικής. Έναν πολυταξιδεμένο, περιπετειώδη άνθρωπο, που τον λάτρευες από την πρώτη στιγμή που τον γνώριζες. Από κοινού αποφασίσαμε να του αφιερώσουμε το πρώτο μας άλμπουμ και ο τίτλος, πίστεψέ με, τον χαρακτηρίζει απόλυτα. Θλίψη για αυτόν τον υπέροχο υπεράνθρωπο που μας άφησε τόσο νέος.
Αποτελεί ή αποτέλεσε με κάποιο τρόπο η μουσική στοιχείο βιοπορισμού για κάποιους από εσάς (από τα προλεγόμενα, μάλλον όχι);
Σταύρος Παπαδάκης: No fucking way. Absolutely not!!!
Κώστας Έξαρχος: Προσωπικά το δοκίμασα μικρός, είδα ότι έπρεπε να κάνω παραχωρήσεις στην τέχνη μου! Να παίζω είδη και τραγούδια που δεν αγαπώ, εργατιά τις τέχνης το λέω! Αποφάσισα να βιοπορίζομαι με κάτι άλλο και να αφήσω αυτό που αγαπώ αγνό, πριν το μισήσω!
Και αν είναι να έρθει κάτι με τους όρους μου …ας έρθει!
Φαντάζει ίσως κοινότυπο να μιλάμε για την άνθιση της ελληνικής rock-metal σκηνής σ’ όλες της εκφάνσεις, όμως είναι μια πραγματικότητα (κι οφείλουμε να την επισημαίνουμε) και θα θέλαμε να μας σχολιάσετε, πως στα χρόνια της έντονης κοινωνικής ύφεσης που βιώνουμε «ξεπετάγονται» σα τα μανιτάρια αξιολογότατες εγχώριες μπάντες;
Σταύρος Παπαδάκης: Πιστεύω ότι και τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν πολύ αξιόλογες ελληνικές μπάντες και θα υπάρξουν και στο μέλλον. Δεν λείπει το ταλέντο ή η πρωτοτυπία. Λείπει η οργάνωση, οι αξιοπρεπείς μουσικές σκηνές και πιό πολύ από όλα λείπει η σωστή και εκτεταμένη προώθηση από έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Όσο και αν ακούγεται κλισέ αυτή είναι η πραγματικότητα. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, όσοι έχουν την πένα, καταναλώνουν το μελάνι στην πεπατημένη, δεν χαλούν φαιά ουσία να στήσουν κάτι φρέσκο, δεν παίρνουν το ρίσκο να στηρίξουν κάτι καινούργιο, δεν αφουγκράζονται το όραμα μας. Δεν ζητάμε βοήθεια, θέλουμε ευκαιρία.
Κώστας Έξαρχος: Πάντα υπήρχαν αξιόλογες μπάντες στην Ελλάδα! Ίσως οι δύσκολες καταστάσεις έκαναν ποιο έντονη την ανάγκη έκφρασης! Η αλήθεια είναι ότι οι τέχνες γενικότερα, χτυπήθηκαν αλύπητα από την κρίση και τον covid, λόγο της φύσης της, αλλά και της διάθεσης της πολιτείας όχι μόνο να μην δίνει λύση στα προβλήματα της, αλλά να την τιμωρεί υποδειγματικά! Μάλιστα, αυτή την στιγμή μαθαίνω ότι πέρασε νόμος ο οποίος υποβιβάζει τα πτυχία των καλλιτεχνών! Πτυχία που αποκτήθηκαν με απίστευτα σκληρή δουλειά και μελέτη! Για να καταλάβει ο κόσμος, πολύ άπλα θα πω ότι αν ένας Καλλιτέχνης με ανώτατες σπουδές στο αντικείμενο του, εάν είχε διαλέξει αλλού τομέα εξειδίκευσης ,με τη μελέτη και τον αγώνα που έχει κάνει, θα ήταν άνετα νευροχειρουργός, πυρηνικός φυσικός, υποψήφιος για την NASA!
Ποια σχήματα της εγχώριας σκηνής σας έχουν κάνει εντύπωση τελευταία και με ποιους καλλιτέχνες είχατε την καλύτερη συνεργασία;
Σταύρος Παπαδάκης: Εδώ και πολλά χρόνια είμαι φαν των Mother of Millions, μου αρέσουν πολύ οι Disharmony, οι Universe 217 και οι Need. Την καλύτερη συνεργασία την είχα με μέλη των Bigus Dickus και των Doppler Effect.
Κώστας Έξαρχος: Από καινούργιες μπάντες, Poem, Mother of millions, Νeed, Universe 217, Disharmony, είναι πολλές και αδικώ κόσμο! Από συνεργάτες το Worst Case Scenario Crew, Remedy Crew γενικότερα Bigus Dickus και Doppler Effect είναι άνθρωποι που έχω μέσα στην καρδιά μου!
Θα έχουμε τη χαρά να σας απολαύσουμε το προσεχές διάστημα από κοντά και να χτυπηθούμε παρέα; Τι έχετε στα σκαριά;
Σταύρος Παπαδάκης: Ελπίζουμε σύντομα στις αρχές του 2023 να ξεκινήσουμε τα live. Ένα μικρό ατύχημα του μπασίστα μας ο οποίος επιμένει στην ηλικία του να ασχολείται με αθλήματα 16άρηδων, μας κρατά προς το παρόν ανενεργούς. Πιστεύουμε ότι πολύ σύντομα θα επανέλθει το χέρι του στο φυσικό του μέγεθος και θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε πρόβες.
Ως επιμύθιο στην συνέντευξή μας, θα ήθελα να αφιερώσετε ένα στίχο σας, που σας εκφράζει περισσότερο.
Σταύρος Παπαδάκης: Εγώ θα δώσω φράσεις από δυο τραγούδια αν μου επιτρέπετε. Το ένα είναι από το “Missing Element”:
Guess who, I am, a wonder, the print, the scar, the evidence
και το άλλο από το “Taxidermia”:
Hold me down and pin me down, as you castrate my soul, unskin my face and wear it as your mask.
Κώστας Έξαρχος: Με δυσκολεύει ,αλλα θα πω κάτι απο το “X COMMUNICATE”:
We bend the limits far to crack, Spiral spinning, twist and turn, Awake ourselves to intuition
Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για το χρόνο σας και αναμένουμε να σας απολαύσουμε κι από κοντά!
Σταύρος Παπαδάκης: Πολλά ευχαριστώ και σε εσάς και ελπίζουμε σύντομα να τα πούμε σε κάποιo live μας. Συνεχίστε αυτό που κάνετε. Είστε η μόνη μας ελπίδα (γέλια)
Κώστας Έξαρχος: Εμείς σας ευχαριστούμε, για το ενδιαφέρον σας!
Οι SPIRAL METH είναι:
Stavros Def Papadakis (guitars)
Kostas Exarchos (Lead Vocals)
Periklis Roussis (Drums/Percussions)
Tasos Kakoyiannis (Bass/Backing Vocals)
Website: https://spiralmeth.com/
YouTube Channel: https://www.youtube.com/channel/UC3auFK1R70VqPaL5L-qjLmw
Facebook: https://www.facebook.com/SpiralMeth
