Για να πω την αλήθεια, όταν εκεί πίσω στο 2001 έπεφτε στα χέρια μου το αριστουργηματικό “Iowa”, ποτέ δεν περίμενα ότι θα είχα να κάνω με ένα μουσικό φαινόμενο. Ήταν η εποχή που, κάτι το nu metal, κάτι το rap metal, άρχισαν να ξεπηδούν, με τους περισσότερους να μιλούν για μόδα που θα ξεφτίσει ή φωτοβολίδα που θα σβήσει. Μετά από 20 και χρόνια όμως, οι Slipknot όχι μόνο φωτοβολίδα δεν ήταν, ούτε καν μόδα, αλλά μία μπάντα-φαινόμενο, που συνεχώς εξελισσόταν και έφτασε πλέον να είναι μία από τις επιδραστικότερες μπάντες του σκληρού ήχου, αν όχι η επιδραστικότερη. Δεν χρειάζεται δε να αναφερθούμε στα show τους, τα οποία μία λέξη μπορεί να τα χαρακτηρίσει: ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΑ! Όταν μιλάμε λοιπόν για νέο album των Αμερικανών metallers, τότε έχουμε να κάνουμε με μια νέα “τελετουργία” και όλα δείχνουν να περιστρέφονται γύρω από αυτό. Το “The End, So Far” είναι εδώ, έτοιμο να σας μυήσει στη νέα μουσική “περιπέτεια” των Slipknot.
Αυτό που γουστάρω στους Slipknot, είναι το μουσικό θράσος και η αυθεντική ένταση, επιθετικότητα. Το μουσικό θράσος που έχει καταφέρει να αφαιρέσει από το μουσικό λεξιλόγιό τους την λέξη ταμπού και δείχνουν να μην “ταμπελώνουν” τον ήχο τους και να μην τον περιορίζουν σε συγκεκριμένα μοτίβα. Ναι είναι μοντέρνοι, ναι είναι επιθετικοί, αλλά δεν μοιάζουν να τους καίγεται καρφάκι να “τσαλακωθούν” ακολουθώντας πότε μελωδικά progressive ξεσπάσματα, κλασικά heavy riff και σολαρίσματα, ακόμη και λιγοστά χορωδιακά μέρη, όταν οι ίδιοι το κρίνουν απαραίτητο και ταιριαστό για να αναδείξουν τον ήχο τους, τις συνθέσεις τους, το κομμάτι. Ακολουθώντας την πορεία τους τόσα χρόνια, εγώ τουλάχιστον μπορώ να χαρακτηρίσω τον ήχο τους μόνο με μια λέξη: METAL. Αυτό, χωρίς ταμπέλες, χωρίς συγκεκριμένο κοινό. Metal για όλους. Άλλωστε εμείς οι Έλληνες τουλάχιστον, γίναμε μάρτυρες αυτού του γεγονότος το καλοκαίρι, όπου οπαδοί κάθε ηλικίας, κάθε είδους γέμισαν την Πλατεία Νερού στα πλαίσια του Release Athens Festival και απόλαυσαν ένα μουσικό φαινόμενο να ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του. Δεν γίνεται λοιπόν να κωφεύουμε και να κλείνουμε τα μάτια.
Όσον αφορά την αυθεντική ένταση και επιθετικότητα, να σας θυμίσω ότι ουδέποτε οι Slipknot ακολούθησαν συγκεκριμένο είδος επιθετικής μουσικής και έπρεπε να έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά ή να έχουν αυτές τις επιρροές και ουδέποτε πρόσθεσαν ένταση ή επιθετικότητα στον ήχο τους για να τον αλλάξουν και να τον κάνουν πιο μοντέρνο, πιο φιλικό στο νεανικό ακροατήριο. Εγώ, όπως και οι περισσότεροι που τους ακολουθήσαμε, εδώ και 20 και χρόνια τους θυμόμαστε να έχουν αυτή την ίδια ένταση, αυτή την ίδια επιθετικότητα στους δίσκους τους. Ίσως αυτή η αυθεντικότητα του ήχου τους είναι που έχει κερδίσει το σεβασμό όλων των οπαδών, από οποιοδήποτε είδος και να προέρχονται. Μια αυθεντικότητα και μια αστείρευτη ενέργεια που αναβλύζει και σε όλες τις ζωντανές εμφανίσεις τους και δεν γίνεται να μην το αναγνωρίσεις.
Τώρα στο μουσικό και συνθετικό κομμάτι, οι Slipknot είναι εδώ για άλλη μία φορά να αποδείξουν ότι είναι ένας μουσικός “κακός μπελάς”. Μία μπάντα που δημιουργεί μουσική που δεν σε αφήνει σε ησυχία, που όσο και να θέλεις να την τοποθετήσεις κάπου, όλο και αυτή ξεγλιστρά από τα όποια μουσικά όρια πας να της φορτώσεις. Όμως, έλα παραδέξου το, δείχνεις να το απολαμβάνεις πάρα πολύ! Και εδώ οι Αμερικανοί metallers γίνονται εκρηκτικοί, επιθετικοί, με ξεσηκωτικά κομμάτια όπως τα “The Dying Song”, “The Chapeltown Rag”, “Hive Mind”, “Warranty”, “H377”, ισοπεδώνοντας τα πάντα γύρω τους, καταφέρνοντας να σε σηκώσουν από καρέκλες, καναπέδες, ντιβάνια και οτιδήποτε άλλο κάθεσαι. Και εδώ μοιάζουν ικανοί να αγγίξουν την όποια μελωδική και συναισθηματική πλευρά σου, με τα “Adderall”, “Yen” και “Finale”. Όμως είναι εδώ που οι Slipknot το πάνε και ένα βήμα παραπέρα, δείχνοντάς σου τις όποιες μελωδικές progressive προεκτάσεις τους στα “Acidic” και “Medicine For The Dead”, τις κλασικές heavy φόρμες τους στο “Heirloom” και ακόμη και τις συμφωνικές/χορωδιακές ανησυχίες τους στο “Finale”. Το “The End, So Far”, φαντάζει ως ένα album ολοκληρωτικού metal.
Θα μου ήταν αδύνατο να μην σταθώ στον άνθρωπο που είναι το φαίνεσθαι της μπάντας και μία από τις σημαντικές metal προσωπικότητες του σύγχρονου ήχου, τον Corey Taylor. Μιλάμε για έναν μουσικό “δαίμονα”, έναν ευφυή καλλιτέχνη, ο οποίος ότι και να του ρίξεις στο τραπέζι είναι ικανός να το φέρει στα μέτρα του και να σε κερδίσει με την προσέγγισή του. Όσο για την σκηνική του παρουσία, η αστείρευτη ενέργεια, η επικοινωνία με το κοινό, το πείσμα του να ανταπεξέρχεται σε οποιαδήποτε δυσκολία, σίγουρα τον κάνουν το απόλυτο πρότυπο frontman. Για μένα, κερδίζει επάξια τον τίτλο του πιο επιδραστικού καλλιτέχνη στο σύγχρονο ήχο.
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι για άλλη μία φορά οι Slipknot καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα μοναδικό album. Ένα album, που το σύνολο του μεταλλικού κόσμου θα παραμιλά και θα δυσκολεύεται να αποδεχτεί την σίγουρη επιτυχία του. Έναν δίσκο τόσο metal, όσο δεν χορταίνουμε να ακούμε. Το “The End, So Far” είναι τόσο ξεχωριστό, τόσο μοναδικό, τόσο ολοκληρωτικό metal, όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε, όσο δεν έχουμε απολαύσει μέχρι σήμερα. Προσωπικά, οι Slipknot είναι το metal στις μέρες μας. Για όσους δεν το αντέχουν, ξυδάκι.
Είδος: Groove/Nu Metal
Δισκογραφική: Roadrunner Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 30 Σεπτεμβρίου 2022
Facebook: https://www.facebook.com/slipknot
Official Page: https://slipknot1.com/theendsofar/
