Ένα ξεχωριστό τρίο από το Vancouver, υπό την καθοδήγηση του βασικού συνθέτη και κιθαρίστα David Cotton, δεν διστάζει να γεφυρώνει φαινομενικά παράτολμα διαστήματα ανάμεσα στο post metal, το sludge, το math rock, ακόμα και τη jazz, και να προωθεί αυτάρεσκα το νέο του, τρίτο άλμπουμ με προκλητικές δηλώσεις, όπως “μια από τις κορυφαίες metal κυκλοφορίες του 2022”. Ο David Cotton δεν διστάζει φυσικά να λύσει τις απορίες μας, σίγουρα και λακωνικά.
Υποθέτω ότι ο χαρακτηρισμός “instrumental” που συναντούσαμε διαβάζοντας για σας, ανήκει στο παρελθόν. Ήταν μέρος της εξέλιξης ή μια ξαφνική αλλαγή για κάποιο λόγο;
Πάντα ήθελα να έχω φωνητικά στους δίσκους μας, αλλά ποτέ δεν αφοσιώθηκα πλήρως στο να γράψω ικανοποιητικές ιδέες. Έλεγα συνέχεια στον Matt Roach, ο οποίος ήταν συμπαραγωγός αυτού του δίσκου, ότι είχα γράψει μια μικρή σειρά φωνητικών ιδεών. Μόλις μπήκα τελικά στο στούντιο για να τα ηχογραφήσω, ο Matt άκουσε αυτά στα οποία είχα καταλήξει και με ανάγκασε να τραγουδήσω σε ολόκληρο τον δίσκο.
Έχετε δώσει μερικούς εμπνευσμένους τίτλους μέχρι στιγμής. Το νέο άλμπουμ έχει και άλλο ένα. Μπορείς να μας δώσεις περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό;
Νομίζω ότι ο τίτλος ενός δίσκου είναι σημαντικός όσον αφορά το τελικό προϊόν. Οδηγούσα στη Φλόριντα για να επισκεφτώ την οικογένειά μου, όταν μου ήρθε στο μυαλό ο τίτλος του άλμπουμ. Ακριβώς όπως με τον προηγούμενο δίσκο, ήμουν σίγουρος για αυτό από την πρώτη φορά που ο τίτλος γεννήθηκε στο μυαλό μου.
Είναι πολύ συνηθισμένο για τους ανθρώπους που ακούν τη μουσική σας να σας περιγράφουν επιλέγοντας διαφορετικές εντυπώσεις. Για παράδειγμα, πάντα ήθελα να ρωτήσω αν έχετε ακούσει ποτέ το συγκρότημα “The Sea And Cake”, γιατί για κάποιο λόγο μου θυμίζετε κάτι σαν μια πιο βαριά εκδοχή τους. Οπότε, υποθέτω ότι είναι αρκετά δίκαιο να αποκαλύψεις ο ίδιος τις δικές σου σοβαρές επιρροές.
Έχω ακούσει τουλάχιστον έναν δίσκο από τους The Sea and Cake, ήταν σε ένα Ipod μου το 2006 περίπου; Πέρα από το ότι μου θυμίζει έναν πιο έντεχνο ροκ post rock ήχο, δεν θυμάμαι πραγματικά τη μουσική. Είναι ωραίο που σου τους θυμίζουμε.
Το συγκρότημα της Βοστώνης Cave In έχει μεγάλη επιρροή στον τρόπο που παίζω κιθάρα και γράφω τραγούδια. Τον τελευταίο καιρό, προσπαθώ να ενσωματώσω τον ήχο τους με το hard rock, το shoegaze και το art metal της δεκαετίας του ’70. Υπάρχουν πολλοί δίσκοι που θα μπορούσα να ονομάσω που έχουν τεράστια επιρροή, αλλά από την αρχή ανέφερα πάντα τους Cave In, τους Swervedriver, τους Drive Like Jehu και τους Jesu όταν αναφερόμουν στον ήχο της μπάντας μας.
Έχοντας επιτέλους το τρίτο ολοκληρωμένο άλμπουμ, βλέπουμε ξεκάθαρα το πλαίσιο να ανοίγει ευρύτερα από πριν και να αποκαλύπτει όμορφα πράγματα. Ποιες ήταν οι διαφορές στην έμπνευση και τη δημιουργία αυτού του νέου άλμπουμ που σας οδήγησαν τελικά σε αυτό το δημιουργικό έδαφος;
Να αποκτήσω πιο ικανούς συμπαίκτες στη μπάντας και να επεκτείνω τις γνώσεις μου στη θεωρία όσον αφορά την κιθάρα. Παίξαμε με όλους, από τους Alcest και τους Hum, μέχρι τους The Ocean και τους Intronaut. Το να δούμε τις καλύτερες μπάντες στα είδη μας ήταν απαραίτητο για να κάνουμε το επόμενο βήμα ως τραγουδοποιοί.
Μπορείς να μας κάνεις μια σύντομη παρουσίαση των βασικών στιχουργικών θεμάτων του δίσκου;
Διάβαζα τη βιογραφία του Neil Young “Shaky” και μου άρεσε τόσο πολύ. Έχει πραγματικά ταλέντο στις αξιομνημόνευτες προτάσεις, το παιχνίδι των λέξεων και τη δυναμική εκτέλεση, όσον αφορά τα φωνητικά του. Αν εμφανιζόταν ένα θέμα στο βιβλίο που μου άρεσε, προσπαθούσα να το ενσωματώσω στη δημιουργική μου διαδικασία.
Ως τραγουδοποιός ήθελα να συμπεριλάβω ένα μόνο θέμα σε μερικά από τα τραγούδια με τα οποία θα μπορούσε να ταυτιστεί οποιοσδήποτε ακροατής οπουδήποτε, ακόμα κι αν η μουσική/όργανο είναι εντελώς ξένη γι’ αυτόν. Από εκεί προέρχονται πολλοί από αυτούς τους “ρομαντικούς” στίχους. Μερικά τραγούδια είναι αξιομνημόνευτα γιατί ο ακροατής νιώθει σαν να ξαναδιηγείται την ιστορία της ζωής του από τους στίχους. Η αγάπη είναι το πιο γενικό, βασικό, λυρικό μοτίβο όλων των εποχών. Θα το δοκιμάσω ξανά για φωνητικά στον επόμενο δίσκο, αλλά με διαφορετικό θέμα.
Μου αρέσει πολύ όλο το άλμπουμ, αλλά το “Sunshine” είναι το προσωπικό μου αγαπημένο. Ακούγεται σαν μια γέφυρα ανάμεσα σε τόσα πολλά διαφορετικά είδη, διατηρώντας ταυτόχρονα μια όμορφη φυσική ροή. Όντας το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, μπορεί να είναι σαν μια νύξη για τη μουσική σας στο εγγύς μέλλον;
Ευχαριστώ. Το “Sunshine” ήταν το πρώτο τραγούδι που ηχογραφήσαμε για το 3ο άλμπουμ, οπότε τεχνικά απομακρυνόμαστε περισσότερο από τον ήχο σε αυτό το τραγούδι. Απολογούμαι γι’ αυτό αλλά μου αρέσει στιλιστικά. Για μένα μου θυμίζει ένα παραμύθι ύφους Western Shoegaze με ένα σκληροπυρηνικό Astronoid Space Post φινάλε.
Όλοι ζούμε κάτω από την ίδια πανδημική ομπρέλα για περισσότερα από τα δύο τελευταία χρόνια. Ποιος ήταν ο αντίκτυπος στη δημιουργική σας πορεία και την πνευματική σας κατάσταση γύρω από αυτήν; Αν δεν σε πειράζει, πρόσθεσε μερικά σχόλια σχετικά με όλη αυτή την περίεργη κατάσταση στον Καναδά.
Πιθανότατα έγραψα περισσότερη μουσική κατά τη διάρκεια της πανδημίας απ’ ό,τι στο παρελθόν, κυρίως επειδή υπογράψαμε στη Willowtip Records τον Φεβρουάριο του 2019, έναν μήνα πριν από την επισημοποίηση της πανδημίας. Το γεγονός πως υπέγραψα στη Willowtip αφού έγραφα τραγούδια για πάνω από μια δεκαετία ήταν η στιγμή μου “ο Kayne West υπογράφει στη Roc A Fella” από την άποψη μιας νέας καριέρας που άνοιξε μια πόρτα για τη μπάντα μου. Επίσης, το συμβόλαιο υπήρξε βασική κινητήρια δύναμη όσον αφορά τη μη διάλυση, υπό το φως του πόσο βάναυση ήταν η πανδημία για τη μουσική κοινότητα.
Καθώς έχετε χαρακτηριστεί ένα post/progressive metal συγκρότημα, τι πιστεύεις για τη μοντέρνα μουσική σε αυτό το συγκεκριμένο είδος, και τι θεωρείς ότι πρέπει να αποφύγει κάποιος αν θέλει να έχει την ικανότητα και την έμπνευση να εξερευνήσει νέα μονοπάτια;
Το Progressive Rock και το Metal βρίσκονται στη μέση μιας χρυσής εποχής. Υπάρχουν τόσα πολλά καλά ευρωπαϊκά progressive rock συγκροτήματα: Amplifier, Pineapple Thief, Katatonia, Lunatic Soul, Motorpsycho, το είδος δεν ήταν ποτέ τόσο ζωντανό. Διάβαζα ένα δελτίο τύπου για το επερχόμενο ντοκιμαντέρ για τους King Crimson, ο βασικός συνθέτης τους Robert Fripp περιφρονεί τον όρο Prog Rock. Φυσικά και το κάνει, κάποιος με αυτό το επίπεδο κατοχής αυτού του είδους, φυσικά θα επαναστατούσε εναντίον του, σωστά;
Ποιος είναι ο ορισμός της “επιτυχίας” για σένα;
Το να είσαι άριστος σε αυτό που αγαπάς και να έχεις την σιωπηλή αυτοπεποίθηση να γνωρίζεις πως η αριστεία σου είναι καρποί κάποιων αρκετά σοβαρών γαμημένων κόπων.
Το τελευταίο σας εξώφυλλο είναι πραγματικά υπέροχο. Μπορείς να μας δώσεις κάποιες λεπτομέρειες για τη σύλληψη και την δημιουργία του;
Το σχεδίασε ο Ahmed Emad Eldin. Γνωρίσαμε τη δουλειά του αφού είδαμε το εξώφυλλο του άλμπουμ του για τους Pink Floyd “The Endless River”. Αναμιγνύει την αναλογική με την ψηφιακή ως προς τη δουλειά του. Πραγματικά, τα δίνει όλα. Αφού είχαμε τον τίτλο του άλμπουμ και είδαμε αυτή την εικόνα, ήταν προορισμένο να γίνει έτσι. Ο Conrad Keely από το συγκρότημα Trail of Dead έφτιαξε το λογότυπο της μπάντας μας, είναι απόλυτα θαυμάσιο.
Εκτός από τη μουσική, ενδιαφέρεσαι για άλλες τέχνες και μπορείς να αποκαλύψεις κάποιες σοβαρές πηγές έμπνευσης από αυτές;
Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία.
Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, γιατί λοιπόν “Seven Nine and Tens”;
Μήπως ξέρω γιατί, στα αλήθεια; Είναι το πιο μπερδεμένο όνομα. Ευχαριστώ για τη συνέντευξη!
Official site: https://sevenninesandtens.com/
Facebook: https://www.facebook.com/sevenninesandtens
Bandcamp: https://sevenninesandtens.bandcamp.com/
