Θυμάμαι σαν χθες να αγοράζω στην εφηβεία μου το βραχύβιο μουσικό περιοδικό ‘Zoo’ (κάτι σαν το ελληνικό Classic Rock Magazine) και να κοιτάζω με περιέργεια το cd που το συνόδευε. Ένα ep, πέντε τραγουδιών με τον Rory Gallagher στο εξώφυλλο και κάποια από τα γνωστότερα τραγούδια του ως περιεχόμενο. Με ανυπομονησία το έβαλα να παίξει αμέσως στο φορητό cd-player SANYO, ένα τεχνολογικό θαύμα στα μάτια μου, που πριν λίγο καιρό είχε φέρει η μάνα μου σε μένα και τον αδερφό μου ως δώρο από το μακρινό της ταξίδι στην Αυστραλία. Από τις πρώτες νότες τα ηχεία γέμισαν το εφηβικό δωμάτιο με το μαγικό παίξιμο του Ιρλανδού δεξιοτέχνη.
Ανάμεσα στα διαλεχτά τραγούδια και το ‘Tatto’d Lady’ το οποίο με έσπρωξε λίγο αργότερα να αγοράσω το δίσκο που το περιείχε και δεν είναι άλλο από το τέταρτο studio album της προσωπικής πορείας του Rory, με το λιτό τίτλο ‘Tattoo’. Για το σπουδαίο αυτόν κιθαρίστα έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Εισέπραξε το θαυμασμό του Jimi Hendrix για την απαράμιλλη τεχνική και το παθιασμένο παίξιμο του. Του δόθηκε η ευκαιρία να αντικαταστήσει τον Mick Taylor στους Rolling Stones, αλλά διάλεξε το μοναχικό του μονοπάτι χωρίς καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς και ανοίκειους γι’ αυτόν εντυπωσιασμούς. Γιατί στην τελική, ο Rory αγαπήθηκε πέρα από τη μουσική του και για αυτό που ακριβώς ήταν, το παιδί της εργατικής τάξης που ανέβαινε στη σκηνή με το καρό πουκάμισο χαρίζοντας χαμόγελα με τις νότες που ξεπηδούσαν από τη φθαρμένη Fender Stratocaster του. Η σχέση του με το ελληνικό κοινό στα όρια του μυθικού, μετά τις ιστορικές συναυλίες του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβρη του 1981.
Το καλοκαίρι του 1973 και μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του ‘Blueprint’ o Rory άρχισε να γράφει νέο υλικό παρέα με τον πιστό του συμπαραστάτη και συνοδοιπόρο Gerry McAvoy στο μπάσο, τον Rod de’Ath στα τύμπανα και τον Lou Martin στα πλήκτρα. Οι πρόβες μάλιστα γίνονταν σε μια λέσχη κωπηλασίας στην πόλη του Cork. Το υλικό γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σύντομα με αποτέλεσμα την εντεκάτη του Νοέμβρη το 1973, το ‘Tattoo’ να λάβει τη θέση του στις προθήκες των δισκοπωλείων της εποχής. O Rory ήταν κατά βάση ένας αυθεντικός bluesman που αγάπησε και αγκάλιασε συνάμα το classic rock, το rock ‘n roll, το hard rock, την country και τη folk μουσική. Οι δίσκοι που κυκλοφόρησε έχουν ως θεμέλια και κολώνες τα blues αλλά στο μουσικό του οικοδόμημα όλα τα παραπάνω είδη αποτελούν άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο συστατικά στο ίδιο χαρμάνι. Γι’ αυτό το λόγο και το ‘Tattoo’ δεν μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση του κανόνα. Έναρξη με το ‘Tatto’d Lady’, που ανήκει στο πάνθεο με τα διαχρονικά του τραγούδια, ενώ τα πλήκτρα του Lou Martin προσθέτουν ένταση στο κομμάτι το οποίο απογειώνεται στο τέλος με το υπέροχο solo στην κιθάρα. To rockin’ R&B του ‘Cradle Rock’ που ακολουθεί κουνάει γοφούς, για να τους επαναφέρει στη θέση τους το ακουστικό country / folk ’20:20 Vision’. Το ‘They Don’t Make Them Like You Anymore’ φανερώνει για άλλη μια φορά τις μουσικές ανησυχίες και την πολυσυλλεκτικότητα του αγαπημένου Ιρλανδού με τις Jazz αναφορές του. Στο ανθεμικό ‘Livin’ Like A Trucker’ ανεβάζοντας το volume ξανά, έρχεται να μας εξιστορήσει τη ζωή στο δρόμο επηρεασμένος και από τις πρόσφατες συναυλίες του στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Το όμορφο ‘Sleep On A Clothes-Line’ ξυπνά αναμνήσεις από τους Taste, το προηγούμενο συγκρότημα του Rory, ενώ τα Delta Blues και τα αντίστοιχα της σχολής του Σικάγο δίνουν τις ευλογίες τους στο ‘Who’s That Coming’ που ακολουθεί.
Μια στάση εδώ όμως για να κατεβώ από το λεωφορείο αυτού του αφιερώματος, και να ατενίσω το μουσικό ογκόλιθο που ονομάζεται ‘A Million Miles Away’. Πέρα από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στα γνωστότερα και περισσότερα αγαπημένα από το κοινό τραγούδια του Rory, αποτελεί προσωπική αδυναμία. Οι μπασογραμμές του Gerry McAvoy γεμίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη το τραγούδι και συνδιαλέγονται με τις ουράνιες μελωδίες του Rory. Οι στίχοι του απόσταγμα ζωής που σε καλούν να τους τραγουδήσεις στα όρια αντοχής των φωνητικών σου χορδών. Αξεπέραστο, συντροφιά μοναδική αυτός ο ύμνος! To ‘Admit It’ έρχεται ως το κατάλληλο αντίβαρο και με το heavy riff του κλείνει ιδανικά το δίσκο.
Το πέρασμα του χρόνου έχει τοποθετήσει το ‘Tattoo’ εκεί που του αρμόζει, ανάμεσα στα κλασικά album του Gallagher και του είδους γενικότερα. Στα δικά μου μάτια αυτός ο δίσκος είναι ακόμα σπουδαιότερος γιατί αποτέλεσε την αφορμή για την Ιρλανδική περιοδεία το αμέσως επόμενο έτος (1974) και την κυκλοφορία ενός από τα σημαντικότερα live album στην ιστορία της rock μουσικής το ‘Irish Tour ’74’. Ένα album που ηχογραφήθηκε μέσα στην καρδιά των γεγονότων στη Βόρεια Ιρλανδία, λουσμένο με μπαρούτι από τον αγώνα που έδινε ο λαός της περιοχής για την ελευθερία του. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία το κουβάρι της οποίας πρέπει να ξετυλιχτεί σε ξεχωριστό αφιέρωμα. Ως τότε τραβήξτε το ‘Tattoo’ για άλλη μια φορά από τη φυσική ή ψηφιακή δισκοθήκη σας και απολαύστε το με τη συνοδεία μιας κρύας Guinness.
Είδος: Blues / Rock
Δισκογραφική: UMC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 11 Νοεμβρίου 1973
