Οι Rolling Stones συμπληρώνουν φέτος 60 χρόνια ζωής. Λογίζονται, και είναι,η μεγαλύτερη ενεργή μπάντα, στην ιστορία της ροκ μουσικής. Και μόνο αυτό το γεγονός, δηλώνει πολλά. Μια ζωντανή εμφάνιση του λονδρέζικου συγκροτήματος, αποτελεί από μόνη της εμπειρία ζωής. Δυστυχώς, ο Charlie Watts, δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας ώστε να γιόρταζε και αυτός με τα φιλαράκια του, Keith, Mick και Ronnie, την εξηντάχρονη αδιάλειπτη μουσική τους διαδρομή. Η απώλεια του Charlie, σηματοδότησε το κλείσιμο ενός ιστορικού κύκλου, που ξεκίνησε από τα μικρότερα club των γειτονιών της αγγλικής πρωτεύουσας, και συνεχίστηκε στα μεγαλύτερα στάδια του πλανήτη. Ο Charlie δεν θα αντικατασταθεί ποτέ, τη θέση του πλέον έχει πάρει ο Steve Jordan, και οι Rolling Stones δεν θα είναι ποτέ πια οι ίδιοι. Το γεγονός αυτό επ’ουδενί ακυρώνει την τεράστια δυναμική που εξακολουθεί να έχει η μπάντα, γεγονός που αποδείχθηκε περίτρανα, το βράδυ της 25ης Ιουνίου, στο κατάμεστο Hyde Park.
Ένα Hyde Park που «ζεστάθηκε» από νωρίς με τις εμφανίσεις των Vista Kicks και της Phoebe Bridgers. Το rock n roll των πρώτων και το indie rock της Phoebe, αποτέλεσαν ιδανικό προπομπό για ό,τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Το κυρίως support σχήμα της συναυλίας ήταν οι War on Drugs, που ανέβηκαν στη σκηνή στις 18:00, ώρα αρκετά «δύσκολη» λόγω της έντονης ηλιοφάνειας, αλλά και της «χαλαρής» διάθεσης του κοινού. Παρά τις προαναφερθείσες «δυσκολίες», το συγκρότημα από τη Φιλαδέλφεια δεν χρειάστηκε περισσότερα από δέκα λεπτά για να μας παρασύρει με την υποδειγματική του εμφάνιση. Για περίπου μία ώρα, κέρδισαν την απόλυτη προσοχή του κοινού και το κυριότερο, τον σεβασμό του. Παρουσίασαν κυρίως κομμάτια από την τελευταία τους κυκλοφορία, “ I don’t Live Here Anymore”, με το “Harmonia’s Dream” , να ξεχωρίζει. Ήταν όμως τα “Pain”, “Under the Pressure” και το επιλογικό «In Reverse” , που απέδειξαν πόσο σπουδαία μπάντα είναι οι Αμερικανοί.
Κατά τις 19.30, ξεκίνησε η προετοιμασία για το live των Rolling Stones. Περισσότεροι ενισχυτές, η γιγαντοοθόνη να γεμίζει με το logo της περιοδείας τους και το κοινό να αδημονεί για την εμφάνισή τους. Στις 20.15 ακριβώς, το “Street Fighting Man”, άνοιξε τη συναυλία. Το πλέον πολιτικοποιημένο τραγούδι που έγραψαν ποτέ οι Stones, ήταν αυτό που μας έμπασε για τα καλά στο διάρκειας 130 λεπτών rock’n’roll show, που θα εκτυλισσόταν. Ο Mick Jagger, έδειξε εξ αρχής, ότι θα αποτελούσε το κέντρο βάρους μιας ακόμα λάιβ εμφάνισης των Stones. Κινούμενος ακατάπαυστα επί σκηνής, και «σηκώνοντας» το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους, μας συμπαρέσυρε εξαρχής με την ενέργεια και τη ζωτικότητά του, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πως ήταν και παραμένει ο χαρισματικότερος performer στην ιστορία της ροκ.
Ακολούθησαν τα “19th Nervous Breakdown” και “Tumbling Dice”, συνδυάζοντας κατά τρόπο μοναδικό το sixties και seventies παρελθόν της μπάντας. Από τα πρώτα χρόνια του Λονδίνου έως και το απόγειο της εμπορικής τους δόξας, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, οι Stones διένυσαν ένα μακρύ δρόμο, καλλιτεχνικά και δημιουργικά, το μουσικό υλικό του οποίου αποτελεί ακόμα και σήμερα το σκελετό κάθε ζωντανής τους εμφάνισης.
Η προσωπικά αγαπημένη δεκαετία του συγκροτήματος, ήταν και θα είναι αυτή του ’60. Οι εναρκτήριες νότες του “Out Of Time”, αρκούσαν, για να μας μεταφέρουν στο νοσταλγικό παρελθόν της εποχής, μιας εποχής γεμάτης με νεανικά οράματα και φιλοδοξίες, που εν πολλοίς υλοποιήθηκαν. Το “ She’s a Rainbow”, με το μοναδικό ψυχεδελικό του χρώμα, αποτέλεσε αναμφίβολα highlight της βραδιάς, όπως και το “You Can’t Always Get What You Want”, που δεν απουσιάζει σχεδόν ποτέ από τις set-list των Stones, εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Η επιστροφή στη σύγχρονη εποχή, έγινε με το υποδειγματικό “Living In a Ghost Town’, κομμάτι που έκανε πρεμιέρα το 2020, όταν η μπάντα ξανάπιασε τα όργανα εν μέσω καραντίνας και απέδειξε πως η συνθετική της ικανότητα εξακολουθεί και είναι υψηλότατου επιπέδου. Το “Can’t you Hear Me Knocking”, που έπαιξαν για πρώτη φορά από το 2016, υπέβαλε μια περισσότερο bluesy ατμόσφαιρα, και ήταν οι κιθάρες των Richards και Wood, που ανέλαβαν τον πρώτο ρόλο, σε συνδυασμό με τα σαξόφωνα των Ries και Denson,session μουσικών, από τους δεκάδες που κατά καιρούς έχουν πλαισιώσει τους Rolling Stones.Οι all time country ρίζες τους, αποδόθηκαν με το κλασσικό “Honky Tonk Women”, με το κοινό να συμμετέχει ενεργά σε κάθε στίχο και σε κάθε νότα.
Καθώς η βραδιά προχωρούσε, είχε έρθει η ώρα του έτερου Διόσκουρου, του Keith Richards. Ανέλαβε τα κυρίως φωνητικά στα “Slipping Away” και “Connection”, ρίχνοντας κάπως τους τόνους, γεγονός που συμβαίνει σχεδόν πάντα, όταν τραγουδάει ο Keith.
Η dance επανεκκίνηση έγινε με το “Miss You”, με τη διάθεση του κοινού να εκτοξεύεται. Το κομμάτι-βαρόμετρο της μπάντας, ήταν και είναι το “Midnight Rambler”. Στα σχεδόν δέκα λεπτά που διαρκεί, τα μέλη τους, αυτοσχεδιάζουν, συνδυάζονται και δημιουργούν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα, που κρύβει διαρκώς εκπλήξεις από άποψη solo κιθάρων και επιλεγόμενων tempo. Αυτό συνέβη και τη νύχτα της 25ης Ιουνίου.
Η sixties αισθητική, τόσο μουσικά όσο και λυρικά, επανήλθε με το “Paint It Black”, ενώ η αντίστοιχη των eighties με το «Start Me Up”. Συνέχισαν με μια αριστουργηματική εκτέλεση του “Gimme Shelter”. Ο αεικίνητος Jagger, με τη συνδρομή της Sasha Allen στα φωνητικά, μετακινήθηκε στον κεντρικό διάδρομο που έτεμνε κάθετα τη σκηνή, εκτελώντας άψογα ένα ιδιαιτέρως απαιτητικό κομμάτι. Ο επίλογος του κυρίως set list γράφτηκε με το προσωπικά αγαπημένο “Jumpin’ Jack Flash”, κλείνοντας μια σχεδόν δίωρη εμφάνιση, που επ’ουδενί παρέπεμπε σε μπάντα που σιγά σιγά αποσύρεται, αλλά σε μπάντα που εξακολουθεί να μεσουρανεί.
Η δυάδα του encore, “Sympathy for the Devil” και φυσικά το “Satisfaction”, έγραψαν τον επίλογο μιας βραδιάς μοναδικής συναυλιακά, που πρόσθεσε ακόμα ένα διαμάντι στο ροκ εν ρολ στέμμα της μπάντας. Και αν δεν ήταν εκεί ο Charlie, ήταν οι υπόλοιποι εκεί, που απέδειξαν, και στον ίδιο τον απόντα φίλο τους, ότι μπορούν να συνεχίσουν, έστω και λίγο ακόμα, επειδή πολύ απλά είναι οι Rolling Stones. Και όταν οι Rolling Stones αποφασίζουν να μιλήσουν, είτε βρίσκονται στη σκηνή, είτε σε κάποια pub του Bayswater ή του Notting Hill, οι ιστορίες που έχουν να σου διηγηθούν, είναι μοναδικές. Και εσύ, ο ακροατής-θεατής, στέκεσαι μπροστά τους και βιώνεις το μεγαλείο τους.
