(Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου)
Όταν έχεις βιώσει τη νύχτα των κεραυνών που κατάφεραν να κόψουν δυο φορές την εμφάνιση των Rotting Christ, περνάς το χρόνο σου με ενημερώσεις για τον καιρό του Σαββάτου, και τα μακρινά μπουμπουνητά του μεσημεριού πετούν φίδια τριγύρω σου. Είναι το Savvato των Savatage και όλα πρέπει να συνεργήσουν σε μια νύχτα που θα θυμόμαστε.
Ο χώρος έχει από νωρίς δεχτεί την επίθεση επισκεπτών που αδημονούν να επενδύσουν στο merch των θρύλων από τη Φλόριντα, αλλά και να πιάσουν μια προνομιακή θέση στις περιορισμένες λωρίδες σκιάς. Ο ουρανός είναι πια πεντακάθαρος, όλα θα πάνε καλά και μπορούμε να χαμηλώσουμε τα βλέμματα στη σκηνή, όπου η δράση θα αρχίσει πάλι μέσα σε πολλή ζέστη, αλλά σαφώς περισσότερο κόσμο συγκριτικά με τις δυο προηγούμενες μέρες. Τον λογαριασμό ανοίγουν οι Αθηναίοι Sirius, μια μπάντα της οποίας η αφετηρία βρίσκεται πίσω στο 2007. Μοιράζοντας τον αναγκαστικά σύντομο χρόνο τους μεταξύ του υλικού από το ΕΡ τους “Wings of Fire” και του πρόσφατου άλμπουμ τους “A Quest for Life”, μας προϊδέασαν με την επιβλητική, επική εισαγωγή τους. Οι Αθηναίοι παίζουν ένα power metal με έντονο ηρωικό στοιχείο, βασισμένο σε κλασικές αναφορές του είδους, με έντονα ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία. Με αιχμή του δόρατος τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Δημήτρη Νάπα έδωσαν το στίγμα τους απέναντι στις αντίξοες συνθήκες και παρουσίασαν με δυναμισμό τη δουλειά τους, αναμιγνύοντας έξυπνα και συνθέσεις τους για να αξιοποιήσουν στρατηγικά το χρόνο που είχαν. Σε μια απόλυτα πειστική και με αρκετά καλό ήχο εμφάνιση, προστέθηκε ακόμα ένας λόγος για τους φίλους του ήχου να τσεκάρουν τον δίσκο τους στον οποίο υπάρχουν και συμμετοχές από τους Tim “The Ripper” Owens και Derek Sherinian.
Sirius Setlist:
Intro (Kull the Conqueror)
Unbound the Scream
Lost Light
Land of Swords
Desdichado
Fury Within
Among the Heavens
(Γράφει ο Γιώργος Καπετανόπουλος)
Οι Λαρισαίοι speed metallers Leatherhead πήραν τη σκυτάλη από τους Sirius λίγα λεπτά μετά τις 6 και μετά τα πρώτα λεπτά προσαρμογής, εμφάνισαν το γνώριμο αυθεντικό τους χαρακτήρα ανεβάζοντας αισθητά τις εντάσεις στο χώρο του Terra Republic. Με αστείρευτη ενέργεια και ασίγαστο πάθος, παρουσίασαν την δική τους old school προσέγγιση με αλλεπάλληλες speed εκρήξεις, αγγίζοντας πειστικά ένα κοινό που λόγω Savatage είχε τις κατάλληλες προσλαμβάνουσες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους album, καταπίνουν χιλιόμετρα με παρουσία σε αξιόλογα events εντός κι εκτός Ελλάδος.
Album, δείγμα του οποίου εκτέλεσαν, δείχνοντας πρωτίστως ότι απολαμβάνουν να βρίσκονται στη σκηνή, χωρίς κλισέ και τυπικότητες (με την πετυχημένα ισορροπημένη “θεατρικότητά” τους), κερδίζοντας αθόρυβα την εκτίμηση της heavy “κοινότητας”, προσθέτοντας σταδιακά νέους ακολούθους κάτι που φάνηκε και στην κίνηση στο merch. Η ανάγκη για μια φρέσκια και αναζωογονητική παρουσία στο φεστιβάλ καλύφθηκε επάξια με την εξαιρετική απόδοσή τους, που γινόταν καλύτερη κάθε λεπτό που περνούσε, επιβεβαιώνοντας την επιλογή για τη συμμετοχή τους. Το νέο κομμάτι (“VHS”) που εκτέλεσαν βάδισε πάνω στα χνάρια των δικών τους χαρακτηριστικών, με αυξανόμενες ταχύτητες (κι ένα αξιόλογο solo στην κιθάρα) προϊδεάζοντας για τη συνέχεια. Αυτονόητο ότι το μέλλον τους ανήκει, με τις απαιτήσεις να αυξάνονται όσο ο πήχης ανεβαίνει και τις προκλήσεις να δίνουν επιπλέον κίνητρο στην πορεία τους.
Leatherhead Setlist:
Dressed to Kill
House on the Left
Under your Bed
Vampire’s Kiss
VHS
Into the Werewolf’s Lair
From Beyond (intro)
Equinox
The Awakening (intro)
Leatherhead
(Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας)
Με τους Sirius να αποτελούν το ιδανικό ξεκίνημα και τους Leatherhead να τα «σπάνε» κυριολεκτικά πάνω στην σκηνή, ήρθε η ώρα να ζήσουμε κάποιες πιο τεχνικές, «προοδευτικές» στιγμές, με το Terra Republic να “υποδέχεται” τους Need. Και τι καλύτερος τρόπος να γιορτάσουν τα 20 χρόνια της μπάντας, από ένα show σε έναν γεμάτο χώρο από λάτρεις του σκληρού ήχου. Άλλωστε, οι Αθηναίοι έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια, ότι οι ζωντανές εμφανίσεις τους είναι και το ατού τους, δίνοντας μεγάλη σημασία στο να ικανοποιήσουν το κοινό τους. Εκεί γύρω στις 19:00, οι Need ανέβηκαν στην σκηνή, φέρνοντας έναν πιο “φρέσκο” progressive “αέρα”, αποφασισμένοι να γεμίσουν τον ουρανό της Πιερίας, με “προοδευτικές” μελωδίες. Νομίζω, ότι μετά την καυτή “λάβα” των Sirius και Leatherhead, το Αθηναϊκό σχήμα με τις “δροσερές” τεχνικές και συνάμα τίγκα μελωδικές μουσικές “στιγμές”, έμοιαζε με “όαση”, προσφέροντας στους θεατές τις απαραίτητες “ανάσες”. Η ζέστη δεν φάνηκε να “ενοχλεί” καθόλου, ούτε το group, αλλά ούτε και το πλήθος, με τους Need να βγαίνουν με τρομερή “όρεξη”, να “πατούν” καλά και να δείχνουν εξαρχής τις προθέσεις τους, για ένα απολαυστικό και ταυτόχρονα αξέχαστο βράδυ.
Οι Αθηναίοι απέδειξαν πόσο “δεμένοι”, σαν “οικογένεια” είναι, άριστα στημένοι και άψογοι εκτελεστικά, με την γνωστή τεχνική αρτιότητά τους να “μαγεύει” τον κόσμο, ενώ χωρίς “φλύαρες” κινήσεις, άφησαν τις φοβερές μελωδίες τους να “μιλήσουν” και να “χαρίσουν” στους οπαδούς, τουλάχιστον μιας ώρας “ταξίδι”, στον progressive “κόσμο” τους. Οι Need άπλωσαν το set τους σε όλη την δισκογραφία τους, “ξεδιπλώνοντας” τις progressive αρετές τους και το μουσικό όραμά τους, όπως του αρμόζει, για τα 20 χρόνια. Έπαιξαν κομμάτια όπως τα “Divine Drift”, “Rememory”, “Alltribe”, “Avia”, “Tilikum”, “Mother Madness”, “Lie Before You Slee” και “Nemmortal”, δίνοντας έμφαση στην τελευταία τους κυκλοφορία “Norchestrion: A Song For The End”. Εξαιρετικός ο Ravaya στην κιθάρα, φοβερές ερμηνείες από τον Jon V., ενώ και οι υπόλοιποι δεν υστέρησαν. Το κοινό έμοιαζε να απολαμβάνει την εμφάνιση των Αθηναίων, χαζεύοντας σαν μαγεμένο, ενώ οι Need “πυροβολούσαν” με άνεση τα προοδευτικά riff τους, αγγίζοντας το τέλειο show. Ο ήχος ήταν με το μέρος του σχήματος, πεντακάθαρος, ενώ κάποια μικροπροβλήματα στην αρχή (“μπούκωμα” κιθάρας), ξεπεράστηκαν πολύ γρήγορα. Οι Need απέδωσαν εξαιρετικά, κερδίζοντας το κοινό, τόσο με το ταλέντο τους, όσο και με τον επαγγελματισμό τους. Τι να λέμε τώρα, οι Αθηναίοι είναι μεγάλη μπάντα και όποιος τους έχει δει ζωντανά, το γνωρίζει και στην πράξη.
Need Setlist:
Divine Drift
Rememory
Alltribe
Avia
Tilikum
Mother Madness
Lie Before You Sleep
Nemmortal
(Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου)
“Someone gave me an out of tune guitar” … Με τα δυο πρώτα ακόρντα του “Natural Thing”, ο Michael Schenker σταματά αμέσως τη μπάντα του, και εμφανώς ενοχλημένος αλλάζει κιθάρα. Λίγες στιγμές μετά, ο Δημήτρης Λιαπάκης τραγουδά τους πρώτους στίχους αλλά δεν ακούγεται τίποτα. Ευτυχώς όμως η καλή μέρα δεν φαίνεται πάντα από το πρωί, και μόλις λύθηκε και αυτό σε δυο δευτερόλεπτα, ο Γερμανός ζωντανός μύθος και η σπουδαία του μπάντα μας ξενάγησαν σε απόλυτα κλασικές επιλογές από το πέρασμα του στους μεγάλους UFO.
Ο μπασίστας Barend Courbois, με θητεία στους Tank, Vengeance και άλλες μπάντες, κράτησε τα υποστυλώματα σε άψογο συντονισμό με τον ντράμερ Bodo Schopf, ενώ ο άνθρωπος ορχήστρα, ο βιρτουόζος Steve Mann έπαιξε πλήκτρα και κιθάρα, ή και τα δυο εναλλάξ στο ίδιο τραγούδι συχνά, και έκανε και κάποια εντυπωσιακά leads, σε συνεργασία με τον αρχηγό. Άφησα τελευταίο το Δημήτρη Λιαπάκη, που για ευνόητους λόγους αμεσότητας, είχε τον κυρίαρχο επικοινωνιακό ρόλο, έστω και αν ο ίδιος σεμνά δήλωσε πως απλά γέμιζε κενά για τον θεό Schenker. Ήταν πραγματικά απολαυστικός, με ερμηνείες που έφερναν στον αφρό την ουσία και τη μαγεία των κλασικών αυτών τραγουδιών, ενώ η χροιά του ήταν στο κέντρο μιας γέφυρας μεταξύ αυτής του Mogg και του McAuley, ιδανική δηλαδή συγκυρία για την αποστολή. Το μοναδικό που θα του χρεώσω είναι πως δεν αντέχω στιγμή να ακούω λάθος το ρεφρέν του αγαπημένου “Can You Roll Her”, αλλά η συνολική του εμφάνιση ήταν εύστοχη, ουσιαστική και με συναίσθημα.
Μεταξύ των τόσων καταπληκτικών άφθαρτων τραγουδιών που ακούστηκαν, δεν διαπραγματεύομαι την πρώτη θέση που ανήκει δικαιωματικά στην υπέροχη απόδοση αυτού του σπάνιου διαμαντιού με τον τίτλο “Love to Love”, μιας σπάνιας ομορφιάς μνήμης από ολόκληρο το τριήμερο. Στο απλωμένο “Rock Bottom” o Schenker έκανε πολλές άνομες αλλά καθόλου επιλήψιμες πράξεις στην ταστιέρα της εξάχορδης, ενώ σε μια guest εμφάνιση έκπληξη, ο Gus G ανέβηκε στη σκηνή για να συνδράμει στο “Too Hot to Handle”.
Σε μια νύχτα που αναμφισβήτητα άνηκε στους Savatage, ένιωσα μεγάλη συγκίνηση που ο κόσμος τίμησε, χειροκρότησε, αποθέωσε αυτό το μοναδικό μουσικό, ένα τοτέμ του σκληρού ήχου, έναν πολύτιμο γκουρού της εξάχορδης που μας αιχμαλώτισε συνολικά με την αύρα του και την παρουσία του. Δεν ήταν ένα συνοδευτικό διάστημα πριν την κορύφωση, ήταν μια σπουδαία ξενάγηση σε ένα κομμάτι της καριέρας ενός τεράστιου και πολύπλευρου δημιουργού.
Michael Schenker Setlst:
Natural Thing
Only You Can Rock Me
Hot and Ready
Doctor Doctor
Mother Mary
This Kids
Lights Out
Love to Love
Let It Roll
Can You Roll Her
Rock Bottom
Encore:
Shoot Shoot
Too Hot to Handle
(Γράφει ο Γιώργος Καπετανόπουλος)
Ήταν εκείνη η είδηση κάπου στις αρχές του έτους που ξύπνησε μνήμες αλησμόνητων εποχών και γιγάντωσε την ελπίδα ότι απωθημένα μόνιμα ριζωμένα θα αποτελούσαν παρελθόν. Οι Savatage ήταν ξανά στο “δρόμο” και το όνειρο χιλιάδων οπαδών τους στην Ελλάδα για μια ζωντανή συναυλία, γίνεται επιτέλους πραγματικότητα στην 30η επέτειο του Rockwave. Η τοποθεσία του Terra Republic στον βορά της ελληνικής περιφέρειας έγινε ο κοινός τόπος των χιλιάδων οπαδών τους, που συνέρρευσαν μαζικά από όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας και όχι μόνο.
Η προσμονή ετών έφτασε στο τέλος της όταν τα φώτα έπεσαν και ακούστηκαν τα ανεμοδαρμένα κύματα και οι πρώτες νότες του “The Ocean”, με το συγκρότημα να εμφανίζεται στη σκηνή με τον γνώριμο πλέον τρόπο καλωσορίσματος (“Welcome”) σαν εισαγωγή του πολυαναμενόμενου show. Με την αδρεναλίνη να ρέει ανεξέλεγκτα και το εμβληματικό riff του “Jesus Saves” να σηκώνει στο πόδι κοινό και μπάντα, η βραδιά ξεκινούσε με τον ιδανικό τρόπο. Η έξαψη χτυπούσε ταβάνι, το καπνογόνο λίγα μέτρα από τη σκηνή πρόσθετε επιπλέον χρώμα και η ανατριχίλα υπό τους ήχους του “Sirens” απλώνονταν απρόσκοπτα στην ατμόσφαιρα. Ένα κοκτέιλ με πληθώρα συστατικών όπου η νοσταλγία και ο ενθουσιασμός θα ανταγωνίζονταν εναλλάξ, καθόριζε τα κυρίαρχα συναισθήματα και διαμόρφωνε την εκστασιασμένη όψη των παρευρισκόμενων.
Διπλό πέρασμα από το “The Wake of Magellan” πρώτα με το “Another Way” και μετά με το ομώνυμο κομμάτι, για ένα album που θα απολάμβανε την μερίδα του λέοντος στο αποψινό setlist. To “This is the Time” υπό το φόντο του κατεστραμμένου Σαράγιεβου και τις χιλιάδες σημαίες να παρελαύνουν στο video wall, υπενθύμιζε την αυτοκαταστροφική τάση του ανθρώπινου είδους, απελευθερώνοντας ψήγματα μελαγχολίας που γρήγορα σκόρπισαν όταν το “Strange Wings” ζωντάνεψε μνήμες των 80’s σε ξέφρενο ρυθμό. Το τέλος του άφησε τον Pitrelli στο μέσο της σκηνής να σολάρει, με το “The Storm” και το “Morning Sun” να δίνει συνέχεια στις περιπέτειες των θαλασσόλυκων άλλων εποχών. Σειρά του “Handful of Rain” να μπει στο πολύτιμο κάδρο και το “Chance” από κοντά, με τον Zak να συντονίζει ιδανικά την συμμετοχή του κόσμου και κάθε μέλος ξεχωριστά να ζει με όλες του τις αισθήσεις κάθε στιγμή.
Μια πανέμορφη μίξη από το “Dead Winter Dead” με τα “Starlight”, “I Am” (του οποίου τα φωνητικά ανέλαβε ο Chris) και “Mozart and Madness” μάγεψε, θυμίζοντας την αμείωτη σύνδεση της μπάντας με την κλασσική μουσική κι επίλογος από το album με το ομώνυμο κομμάτι. Συνέχεια με το “The Hourglass”, για να καταλήξουμε σε μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές της βραδιάς. Στο Video Wall ο Jon Oliva (δεν συμμετείχε στις συναυλίες λόγω προβλημάτων υγείας) ξεκίνησε να τραγουδά και να παίζει πιάνο (“Believe”), με την υπόλοιπη μπάντα να συμμετέχει εναλλάξ, και εικόνες και σπάνιες στιγμές του αδικοχαμένου αδερφού του Criss, να περνάνε από την οθόνη σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης. Παρά την απουσία τους το πνεύμα που εμφύσησαν παραμένει εμφατικά ζωντανό, με το πιο χαρακτηριστικό Savatage κομμάτι (“Gutter Ballet”) να ξεσηκώνει εκ νέου και το “Edge of Thorns” να εξιτάρει ενισχυτικά, καθώς φτάνουμε στο τέλος. Το encore περιλάμβανε “Taunting Cobras” (θα προτιμούσα κάτι διαφορετικό), με το ιστορικό “Hall of the Mountain King” που δεν θα μπορούσε να λείπει, να πέφτει οριστικά η αυλαία.
Σε δύο περίπου ώρες “δράσης” οι Savatage εκτέλεσαν υποδειγματικά το ρεπερτόριό τους, εμφανώς βελτιωμένοι από τις πρώτες τους εμφανίσεις (από τον Απρίλιο) και βροντοφώναξαν ότι επέστρεψαν για τα καλά στο προσκήνιο. Η πλάστιγγα του setlist έγειρε υπέρ του “The Wake of Magellan” αν και οι περισσότεροι πιθανόν να επιθυμούσαν περισσότερες επιλογές από την δεκαετία του ’80 (ειδικά το “Gutter Ballet”), ενώ στα περισσότερα κομμάτια το οπτικό background ήταν φτωχό (ειδικά σε σχέση με το “αδιανόητο” των “Opeth” δύο ημέρες πριν). Ίσως ο σύντομος χρόνος επαναδραστηριοποίησης να μην έδωσε πολλά περιθώρια, όπως και η προτίμηση του Zak στα “δικά” του κομμάτια, αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί. Στην μεγάλη εικόνα η ιστορικής σημασίας “παράσταση” που δόθηκε ήταν εξαιρετική και κατάφερε να αναθερμάνει εγγυημένα τη συναισθηματική σχέση του κόσμου με την μπάντα, παρά την πολύχρονη απουσία της από τα μουσικά δρώμενα. Τα βουρκωμένα μάτια (είχα χρόνια να δω) και οι επαναλαμβανόμενες αντιδράσεις στα όρια της υπερβολής του κόσμου, ήταν ο πιο αδιάψευστος κριτής. Η υπόσχεση του Zak για μια νέα “συνάντηση” ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός, για μια βραδιά που δύσκολα θα διαγραφεί από τη μνήμη μας.
Savatage Setlist:
The Ocean
Welcome
Jesus Saves
Sirens
Another Way
The Wake of Magellan
This is the Time
Strange Wings
The Storm
Morning Sun
Handful of Rain
Chance
Starlight/ I Am/ Mozart and Madness
Dead Winter Dead
The Hourglass
Believe
Gutter Ballet
Edge of Thorns
Εncore:
Taunting Cobras
Hall of the Mountain King
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κοένκα
Βίντεο: Δημήτρης Ζαμπός
