(Γράφει ο Βαγγέλης Νασόπουλος)
Περί τις 6:15 το απόγευμα, μόλις είχαμε περάσει τις πύλες του Rockwave Festival στη Μαλακάσα και ο Φοίβος Ζαχαρόπουλος (aka Foivos) με την μπάντα του , ήδη είχε ξεκινήσει να “σαρώνει”. Με έναν ήχο τόσο στιβαρό και ογκώδη που ήταν αδύνατον να τον αγνοήσεις, ακόμα κι αν εκείνη την ώρα προσπαθούσες να τακτοποιηθείς ή να αλλάξεις δυο κουβέντες με την παρέα σου.
Ο Foivos, είναι ένας κιθαρίστας για τον οποίο είχα ακούσει και διαβάσει πολύ ωραία λόγια, αλλά είχα μόνο την “μισή εικόνα” πριν τον δω ζωντανά . Την Παρασκευή το απόγευμα απέδειξε πως η φήμη του κάθε άλλο παρά υπερβολική είναι. Δεξιοτέχνης χωρίς έπαρση, μετριοπαθής αλλά και επικοινωνιακός, έδειξε σεβασμό στο κοινό που σιγά σιγά μαζευόταν κάτω από τη σκηνή. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, αστειεύτηκε λέγοντας “υπομονή, σε λίγο τελειώνουμε”, γνωρίζοντας καλά ότι οι περισσότεροι περίμεναν ανυπόμονα τον μεγάλο αστέρα της βραδιάς, τον Alice Cooper. Μόνο που τελικά, δεν ήταν απαραίτητα έτσι: ο κόσμος που στάθηκε εκεί μπροστά, κατάλαβε πολύ καλά ότι έχει να κάνει με έναν αληθινά ταλαντούχο άνθρωπο.
Το setlist κινήθηκε σε prog-heavy μονοπάτια, με δικά τους κομμάτια όπως τα “Distorted”, “A Day’s Journey”, “Flub-Lost in Reverie” και το ατμοσφαιρικό “Schumann Resonance”, το οποίο μάλιστα έκλεισε και το σετ για δεύτερη φορά, σαν ένα μικρό concept που έφτασε στο αποκορύφωμα του . Στο medley που έστησαν στα μισά, συνδύασαν αριστοτεχνικά το “Bombtrack” των Rage Against The Machine, το “I’m Broken” των Pantera και το κυρίως θέμα του “A Change of Seasons” των Dream Theater.
Κι αν όλα αυτά δεν έφταναν, στο τέλος ήρθε και η μεγάλη έκπληξη με το “ταπεινό” κλαρίνο, που αναπάντεχα, έδεσε στην εντέλεια τις παραδοσιακές μουσικές αποχρώσεις με το hard rock , το heavy metal και το progressive . Τέτοια πράγματα δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που δεν φοβούνται να πάνε λίγο παραπέρα.
Μοναδικό κρίμα το γεγονός ότι ξεκίνησαν πριν καλά καλά ανοίξουν οι πύλες, με τον κόσμο να φτάνει ακόμα. Αλλά όσοι βρέθηκαν εκεί, πιστεύω πως πήραν μια πολύτιμη πρώτη γεύση και θα τον ξανατιμήσουν όταν δοθεί η ευκαιρία.
Foivos Setlist:
Intro
Distorted
A Day’s Journey
Flub-Lost in Reverie
Schumann Resonance
(medley: Rage Against The Machine – Bombtrack, Pantera – I’m Broken, Dream Theater – A Change of Seasons) και ξανά Schumann Resonance
(Γράφει ο Γιώργος Καπετανόπουλος)
Είναι ξεχωριστή η στιγμή και προνόμιο, για κάθε εγχώρια μπάντα να εμφανίζεται σε τέτοιου μεγέθους festival και πρώτης τάξεως ευκαιρία να “γνωστοποιήσει” την μουσική της ύπαρξη στο ευρύ κοινό. Ευκαιρία που οι “Sebia” δεν άφησαν να πάει χαμένη, σηκώνοντας με άνεση το “φορτίο” να ζεστάνουν τον κόσμο, που είχε αρχίσει να αυξάνεται με διάθεση να ακολουθήσει τους ρυθμούς τους. Νευραλγικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η επικοινωνιακή ικανότητα του τραγουδιστή, που με περίσσεια εκφραστικότητα όχι μόνο απέδιδε εξαιρετικά στο φωνητικό του ρόλο, αλλά έβαζε σταδιακά κάθε παρευρισκόμενο σε κλίμα Rockwave.
Από το full length album που έχουν κυκλοφορήσει στα πέντε χρόνια που υφίστανται σαν συγκρότημα, εκτέλεσαν τα δύο πρώτα κομμάτια αναδεικνύοντας την “ταυτότητά” τους, με ξεκάθαρα progressive metal κατευθύνσεις και διάσπαρτες εναλλακτικές κι ελαφρώς ατμοσφαιρικές “πινελιές”. Δυναμικά riff από τη μια με απανωτές εκρήξεις, αλλά και πιο συναισθηματικά περάσματα συνθέτουν ένα μείγμα που αν μην τι άλλο τράβηξε αισθητά το ενδιαφέρον κι έδωσε το έναυσμα για περαιτέρω εξερεύνηση του “κόσμου” τους. Στα τριάντα λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους επέλεξαν να εκτελέσουν (πλην των προαναφερθέντων) και τρία καινούρια ακυκλοφόρητα κομμάτια, δίνοντας ένα σαφές δείγμα της μελλοντικής τους πορείας. Η επιλογή για εμφάνιση πριν τους Zeal & Ardor πραγματικά ήταν η ενδεδειγμένη και η ιδανική “εισαγωγή” για ότι θα ακολουθούσε.
Sebia Setlist:
V.U.C.A
Lockdown
Get out of your Heads
Echoes of Innocence
A Darker Tomorrow
(Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου)
Να περιλαμβάνεται το εκκεντρικό σχήμα του Manuel Gagneux στην ίδια λίστα με τον Alice Cooper και τη Floor Jansen είναι μια τολμηρή επιλογή, αλλά μάλλον σε κάθε περίπτωση η παρουσία τους είναι μια διαρκής πρόκληση. Δεν είναι η ιδανική περίσταση να σταθεί το ιδιόρρυθμο σεστέτο απέναντι από τον αττικό ήλιο με τέτοιο εσωστρεφές συνθετικό οπλοστάσιο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Zeal & Ardor να διατηρήσουν το καθιερωμένο τους dress code και να περπατήσουν στη σκηνή του Terravibe με τις μαύρες ρόμπες τους.
Όσο δύσπεπτο και αν μοιάζει να συστηθούν σε νέους ακροατές ζωντανά, τόσο πειστική και σχεδόν αφοπλιστική αποδεικνύεται η απόπειρά τους. Αγνοώντας για τα ελάχιστα πρώτα λεπτά τις γροθιές της μπότας στη μούρη μας, πρόβλημα που αποκαταστάθηκε άμεσα, η μπάντα ξεδίπλωσε το μοναδικό της χαρμάνι με ένα αρκετά ισορροπημένο και διαυγή ήχο. Για όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με τη μουσική τους, το σχήμα στήνει τις συνθέσεις τους πάνω σε έναν τολμηρό συνδυασμό blues του Μισισιπή, black metal, soul, post μέχρι και industrial. Η γενική τους αισθητική αποπνέει μια ισχυρή avant garde metal εντύπωση, όμως το μεγάλο στοίχημα στις ζωντανές τους εμφανίσεις είναι ο ανατριχιαστικός συνδυασμός των άρτια και απόλυτα συντονισμένων τεχνικά αποδόσεων με την έκδηλη έκρηξη των αντίστοιχων συναισθημάτων. Περνώντας λοιπόν από την υμνική καταγγελία, στην σκοτεινή αναμονή και τέλος στη λυτρωτική έκρηξη, οι Zeal & Ardor δεν σου αφήνουν την παραμικρή υποψία να σκεφτείς πως δεν πιστεύουν με μεγάλη αφοσίωση όσα τραγουδούν. Ο αέρας μιας απαγορευμένης τελετουργίας αναδύεται στη σκηνή.
Ο ιδανικός συντονισμός του Manuel με τους δυο άλλους τραγουδιστές του, μας πρόσφερε μια απολαυστική gospel/folk μαγεία στα πολυφωνικά τους μέρη, και στην επίμονη σκηνική τους παρουσία, η περσόνα του Denis Wagner έκανε τη συνολική εντύπωση ακόμα πιο εξωτική με τα βήματά του να τον οδηγούν από μια εικονική παράσταση μπαλέτου μέχρι την επίθεση ενός δολοφόνου.
Για μια στιγμή σκέφτηκα πως ίσως η επιλογή της λίστας τους ήταν ελαφρά διπλωματική, με πολλές από τις δυνατότερες στιγμές τους να παρακινούν άμεσα το κοινό, που ευτυχώς αποδείχθηκε ευχάριστα διαβασμένο, αλλά μετά θυμήθηκα πως αυτοί δεν κάνουν τέτοια.
Πολεμικοί, υπερβατικοί, αλλά και ευαίσθητα ανθρώπινοι με έναν τρόπο που σε σκλαβώνει… Οι σκοτεινές προσευχές τους μάλλον ακούμπησαν αρκετές ψυχές στο κοινό εκείνης της νύχτας. Hail σε κάθε Satan που θα τα κατάφερνε καλύτερα από τους θεούς αυτού του κόσμου…
Zeal & Ardor Setlist:
Gravedigger’s Chant
Fend You Off
Götterdämmerung
Row Row
Kilonova
Death To The Holy
Run
Blood In The River
Devil Is Fine
Clawing Out
(Γράφει ο Βαγγέλης Νασόπουλος)
Αν υπήρχε μια λέξη για να συνοψίσει την εμφάνιση της Floor Jansen στη Μαλακάσα, θα ήταν μαγεία. Η “Βαλκυρία” του συμφωνικού metal , ένα “θερίο ανήμερο” πάτησε στη σκηνή με το γνώριμο επιβλητικό της παράστημα και ένα χαμόγελο φωτεινό σαν το φεγγάρι που ξεπρόβαλε λίγο αργότερα πίσω από το βουνό, δίνοντας στο τοπίο μια σχεδόν μυστηριακή διάσταση.
Είχε προηγηθεί ένα μικρό ατύχημα -φαινόταν να κουτσαίνει- όμως τίποτα δεν την πτόησε. Αντιθέτως, έδειχνε πιο παθιασμένη από ποτέ, με εκείνη τη πάστα ανθρώπου που δεν κάνει εκπτώσεις στις ερμηνείες του. Σε ένα set περίπου 75 λεπτών, μας ταξίδεψε σε όλη την καριέρα της μέχρι τα πιο πρόσφατα solo κομμάτια της , τα οποία μάλιστα φρόντισε να τα “μεταλλάξει” λίγο παραπάνω, τιμώντας όπως είπε το heavy metal κοινό της Ελλάδας.
Κι όταν ήρθαν οι μεγάλες στιγμές των Nightwish, οι αντιδράσεις του κοινού ήταν ακριβώς οι αναμενόμενες , εκστασιασμός. “Noise”, “Amaranth”, το απρόσμενο “Spider Silk”, το δυνατό “7 Days to the Wolves” και φυσικά το “Nemo” λίγο πριν την αποχώρηση, μας έδωσαν όλα εκείνα τα συναισθήματα που κουβαλάει η φωνή της Floor — μια φωνή που όσο περνούσε η ώρα έπαιρνε ένα ελαφρύ γρέζι, ανεβάζοντας τη γοητεία της στα ύψη.
Η ίδια δεν σταμάτησε να επικοινωνεί με το κοινό, μιλώντας σε άπταιστα αγγλικά, αστειευόμενη και δείχνοντας απίστευτη χαρά για τον χώρο και το φυσικό σκηνικό — εμείς μπορεί να γκρινιάζουμε για το Terra Vibe, εκείνη όμως το αποθέωσε.
Κι όσο για τη μπάντα που την συνόδευε; Εξαιρετικές επιδόσεις, με έναν lead κιθαρίστα που πραγματικά σήκωσε πολλές φορές το show στις πλάτες του. Στην τελική, η Floor Jansen απέδειξε γιατί παραμένει μια από τις πιο χαρισματικές παρουσίες του συμφωνικού metal — κι ένα πλάσμα που έρχεται από τον βορρά για να μας υπενθυμίζει ότι όσο υπάρχει τέχνη τέτοιου βεληνεκούς, υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Floor Yansen Setlist:
Pantheon
Wolf and Dog
Noise
Invincible
Storm
Amaranth
Storm in a Glass
Spider Silk
Fire
7 Days to the Wolves
While Love Died
Energize Me
Face Your Demons
Nemo
Daydream
(Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου)
Μια από τις παγκόσμιες σταθερές της μουσικής βιομηχανίας και του θεάματος είναι ο κύριος Vincent Damon Furnier, ή όπως όλοι τον γνωρίζουμε, ο μυθικός Alice Cooper. Δεν χρειάζονται πολλές εγκυκλοπαιδικές λεπτομέρειες γι’ αυτό που ετοιμαζόμασταν να αντιμετωπίσουμε, ίσως μόνο η πραγματικότητα πως ο θρυλικός καλλιτέχνης είναι πια 77 χρόνων φτάνει και περισσεύει για να ζυγίσουμε ακριβοδίκαια τη νύχτα αυτή.
Μετά την απαραίτητη προετοιμασία, καθώς το θεατρικό υπόβαθρο της ζωντανής παρουσίας του γκρουπ του συναρμολογήθηκε στη σκηνή, το πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας μας γνωστοποιεί την απαγόρευση της εμφάνισής του στη χώρα μας, και η θρυλική του φιγούρα ανοίγει τη σελίδα και μας καλωσορίζει σε μια απίθανη παράσταση. Θεωρώ πως ελάχιστοι καλλιτέχνες πάνω σε αυτό τον πλανήτη μπορούν να χωρέσουν τόσες εντυπώσεις, θεωρήσεις και σκέψεις μέσα σε μια παράσταση. Ο Cooper όμως είχε πάντα την ευφυΐα και το ταλέντο να ισορροπεί ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία, τη γνώση και τον αυτοσαρκασμό, την πίστη και τη ματαιότητα. Άλλωστε η πολυτάραχη ζωή του είχε απλωθεί σε κάθε πιθανή εντύπωση, διάθεση και περιπέτεια. Ευτυχώς , πάνε πάρα πολλά χρόνια που είναι απόλυτα νηφάλιος και έχουμε την πολυτέλεια να τον απολαμβάνουμε υπερδραστήριο και δημιουργικό σε στούντιο και σανίδι.
Έχοντας κατασταλάξει σε ένα απόλυτο best of setlist, τουλάχιστον για τα δεδομένα της ευρύτερης δημοφιλίας του, καθώς οι μυημένοι σίγουρα θα ζητούσαν πιο εκκεντρικές επιλογές, μας επιτίθεται με ένα ασταμάτητο πάρτι ύμνων. Κοιτάζοντας το κοινό, είναι εύκολο να επικυρώσεις αυτή την πελώρια βεντάλια ηλικιών αλλά και ακροατών που δείχνει την επιδραστικότητα του τεράστιου αυτού μουσικού. Ο Cooper σήμερα, πέρα από τη σιγουριά και την ασφάλεια των επιλογών, διαθέτει και μια μπάντα αχτύπητη, σοφά διαλεγμένη, άρτια δουλεμένη. Έχει φυσικά διαλέξει να αποδίδει τα τραγούδια ένα πιο σύγχρονο heavy rock ήχο, που προσδίνει και μια ομοιομορφία στο setlist, σε συνάρτηση με μικρές, έξυπνες παρεμβάσεις στην ενορχήστρωση. Χαρακτηριστική περίπτωση η οργανική απόδοση του “Black Widow” που έδωσε με την εξελιγμένη του μορφή και την πάσα για το εκτυφλωτικό σόλο της Nita Strauss.
Το rhythm section των Chuck Garric και Glen Sobel ήταν μια μόνιμη βάση από μπετό, ενώ οι Ryan Roxie και Tommy Henriksen άλλαζαν διαρκώς ρόλους και λειτουργίες με τη Strauss, διατηρώντας και μια θεατρική κινητικότητα σε όλη τη διάρκεια του show. Ο αρχηγός ήθελε μόλις λίγα λεπτά να ζεσταθεί πλήρως για να γεμίσει το κεφάλι μας με απορίες για τις αντοχές του, ερμηνευτικές και σωματικές. Δεν είναι νέο πως είναι ο απόλυτος γητευτής του πλήθους και προσφέροντας ρυθμικές αποδράσεις, καταγγελίες, συνθήματα, απωθημένα και ερωτικά ραβασάκια σήκωσε όλο το TerraVibe στο πόδι. Εξακολουθούμε να καρφωνόμαστε πως τον ανακαλύψαμε εδώ ομαδικά με το “Trash” καθώς τα “Poison” και “Bed of Nails” σήκωσαν τη δυνατότερη αντήχηση του πλήθους, και πολύ κοντά ήταν το κοινό απωθημένο όλων των κακοποιημένων πρώην μαθητών και αιώνιο “Schools Out”, όπου πολύ βολικά κόλλησε εμβόλιμα και το γειτονικού περιεχομένου “Another Brick in the Wall” προς απόλυτη ευδαιμονία του κοινού.
Πίσω από όλα αυτά, είχαμε τον εμπλουτισμό της παράστασης με διάφορες μορφές που περιστασιακά πρωταγωνίστησαν στα στιγμιαία σκετς, δεν έλειψε βέβαια η αειθαλής Sheryl Cooper (αγγίζει πια τα 70 και αυτή, αλλά δεν τολμάς καν να το σκεφτείς), ο ίδιος ο Cooper άλλαξε αμέτρητα κοστούμια, μας πυροβόλησε με πράσινο κομφετί, μας πέταξε μεγάλα χρωματιστά μπαλόνια, τρυπώντας ανυπόμονα κάποια από αυτά, και δεν παρέλειψε φυσικά να αποκεφαλιστεί, ενώ ένας τεράστιος Frankenstein βάδισε μεγαλοπρεπώς στη σκηνή στη διάρκεια του encore “Feed my Frankenstein” .
Ο απόλυτος άρχοντας του shock rock έκλεψε αβίαστα ξανά τα σέβη μας και μας κέρασε ανθεκτικές μνήμες με πολλές παραμέτρους. Δίπλα σε όλους αυτούς τους άφθαρτους ύμνους, θα συνεχίσω να κρύβομαι λίγο περισσότερο στο υπεραγαπημένο “Ballad of Dwight Fry”…
Alice Cooper Setlist:
Lock Me Up
Welcome to the Show
No More Mr. Nice Guy
I’m Eighteen
Under My Wheels
Bed of Nails
Billion Dollar Babies
Be My Lover
Lost in America
He’s Back (The Man Behind the Mask)
Hey Stoopid
Drum Solo
Welcome to My Nightmare
Cold Ethyl
Go to Hell
Poison
The Black Widow (Vincent Price spoken intro)
Guitar Solo (Nita Strauss)
Black Widow Jam
Ballad of Dwight Fry
Killer / I Love the Dead (band only)
School’s Out (including “Another Brick in the Wall Pt. 2” snippet and band introduction)
Encore:
Feed My Frankenstein
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κοένκα
