This is no ordinary love που λέει και το τραγούδι.
This is no ordinary live report θα πω εγώ.
Ένα ταξίδι που οργανώθηκε εδώ και μήνες, ένας 42χρονος (ο γράφων) που επιτέλους βρήκε παρέα για να παρακολουθήσει μία συναυλία στο εξωτερικό, ένα τηγάνι Tefal που κρύφτηκε (από τη σύζυγο) προς τέρψη της ανάγκης μου για μουσική και μια λαχτάρα που γινόταν όλο και μεγαλύτερη καθώς πλησίαζε ο καιρός για το live.
Εμπνευστής και οργανωτής όλου του ταξιδιού αστραπή (φύγαμε Κυριακή και επιστρέψαμε Δευτέρα) ήταν ο φίλος Μάριος. Μήνες πριν, μου κάνει την πρόταση για την 3η ημέρα του φεστιβάλ, του οποίου την ύπαρξη ομολογώ πως δε γνώριζα. Παρών πάντα και ο Βάιος, ο οποίος δε χάνει ευκαιρία να παρακολουθεί όπου μπορεί τους αγαπημένους του Suicidal Tendencies. Κοιτάζοντας και το billing των προηγούμενων ημερών, βλέπω πως λαμβάνουν μέρος μερικά πολύ δυνατά ονόματα. Η ύπαρξη περιορισμένου budget όμως δεν επέτρεψε να παρακολουθήσω και τις άλλες μέρες, αν και θα το ήθελα πολύ. Ουδόλως με απασχόλησε αυτό όμως καθώς μην έχοντας παρακολουθήσει live στα “ξένα”, ένιωθα όπως τα μικρά παιδιά που μπαίνουν για πρώτη φορά σε λούνα παρκ.
Φτάνοντας η 26η Ιουνίου, ξεκινάει και η μικρή μας ταξιδιωτική “περιπέτεια” για την επίτευξη του αντικειμενικού μας σκοπού, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το να φτάσουμε εγκαίρως στο Castello Scaligero, τον χώρο όπου διεξαγόταν η συναυλία. Πτήση για Βενετία, μετακίνηση οδικώς για το ξενοδοχείο το οποίο βρισκόταν 2 χλμ από το χώρο (μη μου πεις ότι στη Μαλακάσα περπατούσες λιγότερο πιτσιρίκο), λίγη ώρα μεσημεριανής σιέστας και φύγαμε.
Το Castello Scaligero στην περιοχή Villafranca di Verona, είναι ένα καλοδιατηρημένο κάστρο λίγο έξω από τη Βερόνα. Σαν περιοχή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι που δε συμβαίνει και με τον συναυλιακό χώρο ο οποίος δημιουργούσε ξεχωριστά συναισθήματα “εντός των τειχών”. Οι πόρτες άνοιγαν στις τρεις το μεσημέρι, και για να πάθουμε όσο το δυνατόν λιγότερη θερμοπληξία, επιλέξαμε να πάμε αρκετά πιο μετά με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε τις εμφανίσεις των The Inspector Cluzo και Baroness.
Εισερχόμενοι στο χώρο του event, αφήσαμε τα αντηλιακά στην είσοδο καθώς δεν επιτρεπόταν, για ανεξήγητους λόγους, να τα έχουμε μαζί μας. Ρε μάστορα, γιατί με αναγκάζεις να “ψηθώ” στον ήλιο; Προσπαθείς να με “λυγίσεις” με αυτό τον τρόπο; You can’t bring me down ρε!!! Και με αυτό ακριβώς το τραγούδι ξεκίνησαν την εμφάνισή τους οι αμερικάνοι θρύλοι Suicidal Tendencies, και οι πρώτες κλωτσοπατινάδες κάνουν την εμφάνισή τους στην αρένα του Castello Scaligero. Ο 59χρονος Mike Muir κρατάει μόνος του το “λάβαρο” των αγαπημένων μας ST, με τη συνδρομή του πιο παλιού Dean Pleasants στην κιθάρα. Χωρίς τον Dave Lombardo αφού ο ίδιος εντάχθηκε στους Testament αλλά με τον 17χρονο γιο του Robert Trujillo, Tye, να κρατάει τα “ηνία” στο μπάσο.
Ο πιτσιρικάς τα “έσπασε” όλα δίνοντας παράλληλα και την αίσθηση ότι παρακολουθούσα τον πατέρα του μέσα από ένα ταξίδι στον χρόνο. Ίδια “κοψιά”, ίδιες κινήσεις, ίδιο παίξιμο στο μπάσο. Το “like father, like son” βρήκε στο πρόσωπο του νεαρού την πλήρη εφαρμογή του. Αν και ο ήχος τους δεν είναι και ο καλύτερος που θα μπορούσε (who gives a f@ck?), η μπάντα μοιράζει “πόνο” με ύμνους από το παρελθόν της όπως τα “Send Me Your Money”, “War Inside My Head” (πτνα όλα) και “How Will I Laugh Tomorrow”. Το κλείσιμο με το “Pledge Your Allegiance” βρίσκει μπάντα και οπαδούς να γίνονται ένα επί σκηνής, φωνάζοντας ρυθμικά τα αρχικά ST, σε μια τακτική που ακολουθείται σε όλα τα live τους τα τελευταία χρόνια. Απολαυστική εμφάνιση από έναν all time original τύπο σαν τον Mike και τους Suicidal Tendencies του.
Suicidal Tendencies setlist:
You Can’t Bring Me Down
Send Me Your Money
Freedumb
War Inside My Head
Subliminal
Possessed to Skate
Cyco Vision
How Will I Laugh Tomorrow
Pledge Your Allegiance
Στο μεσοδιάστημα και μέχρι να εμφανιστούν οι Kreator, αναζήτησα καταφύγιο στη δροσιά μιας παγωμένης μπύρας. Το “καταφύγιο” αυτό στοίχιζε επτά ολόκληρα ευρώ και έτσι παρά τη χαμηλή θερμοκρασία στο ποτήρι (το οποίο το πλήρωνες αλλά κρατούσες στο τέλος), η θερμοκρασία στο πορτοφόλι ανέβηκε απότομα. Κι ύστερα παραπονιόμαστε για το κόστος της μπύρας σε διάφορα εγχώρια φεστιβάλ. Απλώς το αναφέρω γιατί όπως είπα και στην αρχή δεν έχω μέτρο σύγκρισης με αντίστοιχα φεστιβάλ στο εξωτερικό κι όπως είναι φυσικό μου φάνηκε κάπως υπερβολικό.
Το χρονοδιάγραμμα τηρείται απαρέγκλιτα, και οι πρώτες νότες από το προ ηχογραφημένο “The Patriarch” βγαίνουν από τα ηχεία. Οι Γερμανοί ξεχύνονται στη σκηνή με το “Violent Revolution” και ο κόσμος αρχίζει ξανά να γίνεται ένα “κουβάρι”. “Ξύλο” χωρίς ανάσα με το “Hate Über Alles” από το νέο album να παίρνει σειρά, και την κραυγή “Phobia” να ακολουθεί. Ο ήχος τους είναι αρκετά επίπεδα καλύτερος από τους προηγηθέντες ST και αυτό γίνεται φανερό σε κάθε τραγούδι που περνάει. Αν και με καινούργιο album στις αποσκευές τους, οι Kreator δε στηρίχθηκαν εκεί, παίζοντας μόνο δύο τραγούδια μέσα από το “Hate Über Alles”.
Δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα στην μετά “Violent Revolution” εποχή ενώ δυστυχώς αγνοήθηκαν παντελώς τα “Extreme Aggression” και “Coma of Souls”, με το δεύτερο να αποτελεί για τον γράφων το πλέον αγαπημένο album από αυτούς. Επειδή όμως οι μπάντες δεν παίζουν βάσει των προσωπικών προτιμήσεων και επειδή η δισκογραφία των Γερμανών είναι τεράστια, δεν παραπονιόμαστε. Απολαύσαμε δε, ένα άκρως επαγγελματικό σόου, από μια μπάντα εξαιρετικά “δεμένη” και ένα Mille τόσο κ@*λωμένο όσο και πριν από 30 χρόνια. Ειδικά όταν “γδέρνει” τη φωνή του καλώντας τον κόσμο να υψώσει “τη σημαία του μίσους”, το κάλεσμα γίνεται προσταγή και το circle pit αναγκαιότητα. Το σετ έκλεισε με το all time classic “Pleasure to Kill” και τα πρώτα αποκαμωμένα κορμιά άφηναν τη frontline για μερικές στιγμές ξεκούρασης πριν από την εμφάνιση των Mastodon.
Kreator setlist:
The Patriarch (pre-recorded)
Violent Revolution
Hate Über Alles
Phobia
Satan Is Real
666 – World Divided
Awakening of the Gods
Enemy of God
Mars Mantra (pre-recorded)
Phantom Antichrist
Strongest of the Strong
Flag of Hate
Pleasure to Kill
Λέγε με παλιόπαιδο, λέγε με αλήτη και αιρετικό
Μα μη μου λες τους Mastodon πως τους αδικώ.
Οι Αμερικανοί ποτέ δεν ήταν από τις μπάντες που ακολούθησα ή ακόμη και συμπάθησα. Πρόσεξε! Δε λέω πως δεν είναι παικταράδες ή δεν έχουν εξαιρετικές κυκλοφορίες στη “φαρέτρα” τους, απλώς το ιδιαίτερο αυτό στυλ δε συμβαδίζει με τα δικά μου γούστα. Μάλιστα έχοντας παρακολουθήσει συναυλία τους στο παρελθόν, εκτός του ότι μου φάνηκαν αδιάφοροι είχαν και απαράδεκτο ήχο, υποθέτω τη συγκεκριμένη ημέρα. Αυτό που διαφοροποιήθηκε μερικά χρόνια αργότερα ήταν ο ήχος. Τους Mastodon τους παρακολούθησα από τη γαλαρία συντροφιά με ένα burger με το όνομα “Metallica” (π#*στη κοντέ κι εδώ έχεις βάλει το χέρι σου;). Αντίθετα με τους Kreator, το setlist περιείχε έξι τραγούδια από το τελευταίο τους album, το εξαιρετικό “Hushed and Grim” (είπαμε, δεν είναι ο ήχος μας, δεν είμεθα μ@λ@κες). Ο ήχος τους καθαρός και συμπαγής, η μπάντα όπως ήταν αναμενόμενο εκτελούσε άψογα τα κομμάτια (αφού είναι παιχταράδες) αλλά ρε γμτ η απόδοσή τους ζωντανά δε βγάζει αυτή τη συναυλιακή πώρωση που όλοι αναζητούμε. Αυτή την πώρωση που με αγωνία περίμενα αν θα “εκπέμψουν” οι headliners της βραδιάς, οι αγαπημένοι μου Megadeth.
Mastodon setlist:
Pain With an Anchor
Crystal Skull
Megalodon
The Crux
Teardrinker
Bladecatcher
Black Tongue
The Czar
Pushing the Tides
More Than I Could Chew
Mother Puncher
Gobblers of Dregs
Blood and Thunder
Οi μόνοι οι οποίοι δεν ήταν “εγγλέζοι” όσον αφορά την ώρα εμφάνισής τους ήταν οι Megadeth. Χαλάλι αφού σε λένε Dave Mustaine. Τελευταία φορά που είχα δει τους Αμερικανούς ήταν σε έναν κλειστό χώρο στην Ιερά Οδό με support τους Kvelertak. Ήταν μια σκέτη απογοήτευση τόσο ηχητικά όσο και από πλευράς απόδοσης, κυρίως λόγω του αρχηγού. Τώρα, σχεδόν 10 χρόνια μετά, και με δεδομένα ότι ο Mustaine είναι σχεδόν 62 ετών, συν την πρόσφατη περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του, διατηρούσα ακόμη περισσότερες επιφυλάξεις για το τι επρόκειτο να παρακολουθήσουμε. Ο γερό- Mustaine και η παρέα του όμως φρόντισαν να εξαφανίσουν μονομιάς όλες μου τις αμφιβολίες.
Αν και καθυστέρησαν 20 λεπτά να εμφανιστούν, την εισαγωγή του “Prince of Darkness” διαδέχθηκε το αιώνιο κιθαριστικό ‘όργιο” του “Hangar 18”. Τι να πρώτο κάνεις; Να χτυπηθείς ή να καθίσεις να χαζεύεις τον Dave να εναλλάσσεται στα solos με τον απίστευτο Kiko Loureiro;
Οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο στον Mustaine γιατί πάντα διάλεγε εξαιρετικούς μουσικούς να τον πλαισιώνουν. Το σημερινό line-up όμως, θεωρώ πως είναι το καλύτερο που είχαν οι Megadeth εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ένας Loureiro ο οποίος δε χρειάζεται συστάσεις και που ζωντανά είναι “χάρμα οφθαλμών”. Παίζει τις “κάλτσες” του αλλά παράλληλα είναι κινητικός και έχει άψογη επικοινωνία με το κοινό, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, Chris Broderick που νόμιζες πως είναι ρομπότ που παίζει κιθάρα.
Ένας επίσης καταπληκτικός και άκρως πορωτικός ντράμερ, ο Dirk Verbeuren ο οποίος επίσης στέκεται επάξια στη θέση του. Κάθεται στη θέση που κάθονταν κάποτε οι εκλιπόντες Gar Samuelson και Nick Menza, μην το ξεχνάμε αυτό. Και τέλος, ο παλιός γνώριμος στο μπάσο James LoMenzo που αντικατέστησε τον απολυμένο Dave Ellefson και που απέδειξε επί σκηνής πως ήταν σαν να μην έλειψε ούτε μέρα από τη μπάντα. Οι τέσσερείς τους λοιπόν παρουσίασαν ένα στρατηγικά δομημένο setlist (στημένο στα μέτρα του Mustaine) το οποίο απ’ότι φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κοινού, δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Και το “Dread and the Fugitive Mind” ακούσαμε με τον Kiko να “ισοπεδώνει” το σόλο, και “Wake Up Dead” ακούσαμε με τον κόσμο από κάτω να “σφάζεται” για τα μάτια της Diana. Αλήθεια ρε μπαγάσα Dave. Thrash τραγούδι εν έτει 1986 που να μιλάει για γκόμενες και κερατώματα, μόνο εσύ.
Στο “In My Darkest Hour” σχεδόν δάκρυσα και στο “Sweating Bullets” διαπίστωσα για ακόμη μια φορά πόσο υπέροχα ειρωνικός και σαρκαστικός μπορεί να γίνει ο Mustaine. Καθώς η φωνή του Dave πάντα ήταν love it or hate it, και δεδομένου της ταλαιπωρίας που έχει υποστεί ακούστηκαν κομμάτια που μπορούν να αποδοθούν ζωντανά χωρίς να ξεφτιλιστεί ο δημιουργός τους. Έτσι ακούστηκαν μεταξύ άλλων και τα “Trust”, “Angry Again” και “Symphony of Destruction” με το τελευταίο να αποτελεί μόνιμο “θαμώνα” του setlist εδώ και πολλά χρόνια. Λένε (και μάλλον έτσι θα είναι) πως αν ο ντράμερ είναι καλός, τότε ανεβαίνει επίπεδο και όλη η μπάντα. Ακούγοντας ζωντανά, γρήγορα κομμάτια όπως το “The Threat Is Real” ή το “Dystopia” από το τελευταίο album του 2016, καταλαβαίνει κανείς πως ο παραπάνω ισχυρισμός είναι αληθής. Όχι σαν κάποιους άλλους (ονόματα δε λέμε) που παίζουν τα τραγούδια τους 3 ταχύτητες πιο κάτω από το κανονικό. Το κλείσιμο της συναυλίας έγινε με το κλασικό “Holy Wars…The Punishment Due” και…
…Ένα πράγμα ρε παιδί μου με αυτό το τραγούδι. Όποτε μπαίνει αυτό το τιτανομέγιστο riff, ως δια μαγείας όλα διαγράφονται και το μόνο που θυμάμαι είναι σπρωξίματα, crowd surf, headbanging και κραυγές.
“Next thing you know they’ll take my thoughts away”.
Ευχαριστούμε Mr Mustaine που μας διέψευσες πανηγυρικά με την τίμια, επαγγελματική και σε σημεία συγκινητική σου εμφάνιση. Άξιζε κάθε μίλι που διανύσαμε για να βρεθούμε σε αυτό το live.
Megadeth setlist:
Prince of Darkness
Hangar 18
Dread and the Fugitive Mind
The Threat Is Real
Wake Up Dead
In My Darkest Hour
Angry Again
Sweating Bullets
Conquer or Die
Dystopia
Trust
A Tout Le Monde
Symphony of Destruction
Peace Sells
Holy Wars…The Punishment Due
Η εμφάνιση των Megadeth ήρθε ως επιστέγασμα μια πολύ όμορφης συναυλιακής ημέρας, με ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ταξίδι αστραπή συντροφιά με δύο καλούς φίλους. Αν αναζητάτε κάτι σχετικά κοντινό και με δυνατά ομολογουμένως ονόματα, αξίζει να τσεκάρετε το εν λόγω φεστιβάλ και να ταξιδέψετε κατά Ιταλία μεριά.
Μα καλά, θα πει κάποιος, έκανες ολόκληρο ταξίδι για να δεις επί της ουσίας τέσσερεις μπάντες όλες κι όλες; Όχι φιλαράκο, έκανα ολόκληρο ταξίδι πρωτίστως για το ταξίδι σε συνδυασμό με τις τέσσερεις μπάντες όλες κι όλες.
Ο Αρχιμήδης είχε πει: “Δώστε μου ένα μοχλό και θα μετακινήσω τη Γη”. Εγώ θα πω με τη σειρά μου: “Δώστε μου ένα 3ήμερο πάσο (κατά προτίμηση VIP) για ένα από τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ και θα κάνω θαύματα”.
