Σίγουρα ήταν μεγάλη η χρονική αποχή από τέτοιου είδους μεγάλα ανοιχτά φεστιβάλ και η επάνοδος του Release Festival ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι τα πράγματα επανέρχονται δυναμικά. Ειδικά όταν η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ ξεκινάει με ένα ονειρικό line up με headliners τους θρυλικούς Bauhaus, οι οποίοι πλαισιώνονταν από τους Τhe Jesus And Mary Chain, Deus, Strawberry Pills και Youth Valley.
Αν και είμαστε στις πρώτες ημέρες του καλοκαιριού με έντονες ζέστες, εκείνη η μέρα είχε μια όμορφη δροσιά προβάλλοντας ιδανικές συνθήκες για την έναρξη του Release Festival. Ήδη από την πρώτη στιγμή ήταν εμφανές ότι η συναυλία θα είχε μεγάλη απήχηση, αφού από νωρίς είχε συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός κόσμου. Οι πύλες άνοιξαν περίπου στις 18:00(με καθυστέρηση) και μετά τους απαραίτητους ελέγχους, βρεθήκαμε στον συναυλιακό χώρο, οπού σχεδόν αμέσως είχαμε την έναρξη του.
Youth Valley
Ήδη στα ηχεία ακούγονταν το opening act, με τους Youth Valley, να ξεκινούν μελωδικά και δυναμικά το πρόγραμμα τους. Πάρα πολύ καλή σκηνική παρουσία, αρκετά «καθαρός» ήχος και καλοπροβαρισμενοι δίχως σημάδια άγχους. Οι ίδιοι έχοντας αρκετές επιρροές από την 90’s shoegaze σκηνή (Slowdive), πραγματοποίησαν μια ώριμη εμφάνιση. Το σέτ τους στηρίχθηκε στο πρώτο τους ep από οπού ξεχώρισα τα “Father Forget”, “Untouched” και ”Young Sad Lovers”. Σίγουρα έδωσαν ένα όμορφο και νοσταλγικό χρώμα και είμαι πεπεισμένος ότι θα δούμε περισσότερα από τους Youth Valley στο μέλλον.
Strawberry Pills
Πάντως από την έναρξη φάνηκε ότι θα είχαμε μια ενδιαφέρουσα ημέρα, ενώ ήδη στην σκηνή παρουσιάζονταν οι Strawberry Pills. Με έντονη παρουσία στον χώρο της minimal darkwave και με μεγάλο κέφι έφεραν λίγες από την μαύρες μελωδίες τους στη λιακάδα του Release Festival. Σε φοβερή διάθεση το ντουέτο μας παρουσίασε ένα ηλεκτρονικό -χορευτικό κράμα στηριζόμενοι στο album τους “Murder To A Beat”.
Η Valisia Odelle, σαν μια νέα Diamanda Galas (αισθητικά) έδειξε τις minimal -electro φωνητικές δυνατότητες της με μια καλή παρουσία ενώ και ο Αντώνης Κωνσταντάρας στο ρόλο του κιθαρίστα/πληκτρά, στήριξε ιδανικά την προσπάθεια τους, που ήταν λίγο άχαρη μέσα στην ζέστη. Είμαι σίγουρος όμως ότι σε μικρά σκοτεινά club θα έχουν καλύτερες συνθήκες ως σύμμαχο για να αποδώσουν το «ιδιαίτερο» υλικό τους.
Την έναρξη του σετ τους την έκαναν με το κομμάτι ”The Voyer” μαγνητίζοντας με την ηλεκτρονική χορευτική τους διάσταση. Εδώ παρουσιάστηκαν και οι πρώτες «ηχητικές αρρυθμίες», παρόλα αυτά αποδόθηκαν ικανοποιητικά τα ‘‘Icarus”, ”Enter The Void” και ”Verbal Suicide” που ξεχώρισαν, δίνοντας την δυνατότητα στο κοινό να λικνιστεί στους ηλεκτρονικούς ρυθμούς που μας χάρισαν απλόχερα, για 40 περίπου λεπτά. Ενώ λόγω μικρής καθυστέρησης στην έναρξη του φεστιβάλ, φάνηκε ότι περιόρισαν και το σετ τους (δεν καταφέραμε να ακούσουμε και το εξαιρετικό ‘‘Όλα καίνε”). Συνολικά όμως μια συμπαγή παρουσία με πολλές προοπτικές και ανταμοιβή ένα ζεστό χειροκρότημα από τον κόσμο.
Deus
Ο οποίος ήδη άρχιζε να κατακλύζει την αρένα και να παίρνει θέση ώστε να απολαύσει τους εξαιρετικούς Βέλγους Deus. Απλοί, λιτοί και – to the point -έδειξαν από την αρχή την διάθεση τους να διασκεδάσουν τον κόσμο που συγκεντρώθηκε για πάρτη τους. Καλοπαιγμένο alternative rock, με ένταση και ενέργεια που αμέσως φόρτισε θετικά την διάθεση των παρευρισκόμενων. Υπήρξαν αρχικά κάποια θεματάκια με τον ήχο (για ακόμη μια φορά), αλλά γρήγορα διορθώθηκαν και όλα πήραν την σειρά τους. Το συγκρότημα σε φοβερά κέφια και με αστείρευτη ενέργεια χάρισε μια πολύ όμορφη βραδια.
Στα highlight της εμφάνισης τους οι κιθαριστικές αρετές των Tom Barman και Mauro Pawlowski, που εναλλάσσονταν εξαιρετικά και στις φωνητικές αρμοδιότητες τους, με πολύ κέφι και επικοινωνία απέναντι στο κοινό (ο Mauro Pawlowski, επανήλθε ξανά στο συγκρότημα).Ο Klaas Janzoons ήταν ένα πραγματικό μουσικό πολυεργαλείο που έπαιζε τα πάντα (πλήκτρα, βιολί, μαντολίνο, κρουστά και μεταλλόφωνο).
Η εμφάνιση τους στηρίχθηκε σε αρκετά κομμάτια της ένδοξης ιστορίας τους με τα ”Fell Off the Floor, Man”, ”Instant Street”, ”Quatre mains” και ”Bad Timing”, να είναι οι καλύτερες στιγμές τους ενώ ένας μικρός χαμός επικράτησε με τις νότες του πολυαγαπημένου και διαχρονικού ”Suds & Soda”.
Σίγουρα οι Deus ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις κερδίζοντας άξια τις επευφημίες του κοινού αφήνοντας υπόσχεση ότι θα μας επισκεφτούν λίαν συντόμως.
Deus setlist:
The Architect
Constant Now
Girls Keep Drinking
Fell Off the Floor, Man
Instant Street
Quatre mains
Hotellounge (Be the Death of Me)
Sun Ra
Nothing Really Ends
Bad Timing
Suds & Soda
The Jesus and Mary Chain
Το σκοτάδι αρχίζει να κάνει την εμφάνιση του και να απλώνεται στην Πλατεία Νερού. Ίσως αυτό να αποτελούσε το ιδανικό φόντο ώστε να κάνουν την εμφάνιση τους οι πολυαγαπημένοι Σκωτσέζοι Jesus and Mary Chain. Ένα από τα πιο ιστορικά συγκροτήματα της indie σκηνής εμφανίστηκε ενώπιον του ελληνικού κοινού, με μια εμφάνιση που άρμοζε στην ιστορία τους και με ένα setlist που άγγιζε όλες τις μουσικές τους διαδρομές.
Τα αδέλφια Reid είναι από μόνα τους μια ιστορία και θεωρώ ότι αν μην τι άλλο έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν, δεδομένου των ηχητικών θεμάτων που αντιμετώπισαν και πλέον έχουν γίνει μέρος της εμφάνισης τους. Παρόλα αυτά όμορφοι φωτισμοί (κίτρινων, κόκκινων και μπλε αποχρώσεων) λούζουν τους μουσικούς ύμνους των Jesus and Mary Chain, που σε σημεία προκαλούν ρίγη συγκίνησης ενώ ο κόσμος χορεύει και τραγουδά απολαμβάνοντας τις μουσικές στιγμές που μας χαρίζουν απλόχερα.
Τα ”Amputation”, ”Head On”, ”I love rock ‘n’ roll” και ”April Skies”, δίνουν το στίγμα του συγκροτήματος για μια εμφάνιση που χαρακτηρίζεται από όμορφη διάθεση και σκοπό έχει να περάσει καλά. Αυτό το υπηρέτησαν πολύ σωστά οι Jesus and Mary Chain, που με τα ”Darklands” και ”Just like Honey’‘όπως και το “Reverence”, (ως τελευταίο κομμάτι) έστησαν ένα μικρό πάρτι. Οι Jesus and Mary Chain διατήρησαν ακέραια την αξιοπρέπεια τους με μια εμφάνιση που κράτησε ζεστό το κοινό, για να επακολουθήσει η εμφάνιση των headliners Bauhaus, που ήταν και το βασικό σημείο αναφοράς του Release Festival.
The Jesus and Mary Chain setlist:
Amputation
Head On
I Love Rock ‘n’ Roll
April Skies
Come On
Moe Tucker
Taste of Cindy
Snakedriver
Teenage Lust
Cracking Up
Halfway to Crazy
Far Gone and Out
Nine Million Rainy Days
Some Candy Talking
Darklands
Just Like Honey
All Things Must Pass
Reverence
Bauhaus
Ενώ όλα συνηγορούσαν, στο ότι θα ακολουθούσε μια επική εμφάνιση από τους θρυλικούς Bauhaus, δυστυχώς γίναμε μάρτυρες ενός μουσικού παραλογισμού που με απογοήτευσε αφάνταστα.
Για να γίνω σαφής ενώ όλα κυλούσαν όμορφα σε επίπεδο festival με ιδανικές καιρικές συνθήκες, με καλές υπηρεσίες και μέτριες τιμές προϊόντων (να τα λέμε και αυτά) και γενικά υπήρχε μια ευχάριστη διάθεση και ατμόσφαιρα που οφείλονταν και στην εμφάνιση των προηγούμενων συγκροτημάτων που κράτησαν σε ένα αρκετά καλό επίπεδο (τηρουμένων των αναλογίων) όλη την διοργάνωση, εν’ τέλει είχαμε την αποχώρηση του Peter Murphy, αρκετά πριν το τέλος της εμφάνισης των Bauhaus.
Ενώ τίποτα δεν προμήνυε, τουλάχιστον μέχρι τις 23:30 αυτήν την εξέλιξη και αφού με την είσοδο του συγκροτήματος, επικράτησε ένας χαμός από τους φίλους του συγκροτήματος που είχαν έρθει σχεδόν από όλη την Ελλάδα (και όχι μόνο) προκειμένου να τους απολαύσουν.
Μέσα σε ένα οπτικό και ηχητικό ντελίριο η αυθεντική τετράδα έκανε είσοδο με την διασκευή στο “Rosegarden Funeral of Sores” του John Cale ενώ από κάτω ήταν διάχυτη η αίσθηση ότι θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές. Το “Double Dare” δίνει τον αυθεντικό ορισμό των Bauhaus που ηχητικά ακόμα δεν έχουν ιδιαίτερα προβλήματα, ενώ οπτικά το show είναι χάρμα οφθαλμών, με όλη την αυθεντική σύνθεση να είναι παρών και ευδιάθετη. Ακολουθεί ο gothic punk ύμνος του “In The Flat Field” και η αρένα έχει γίνει μια αγκαλιά τραγουδώντας και απολαμβάνοντας τους πρίγκιπες του σκότους επί σκηνής.
Μέχρι εδώ όλα κυλάνε όμορφα και ιδανικά, γιατί στο “God In An Alcove”, αρχίζουν οι πρώτες μουρμούρες για διακοπές στο μικρόφωνο και τα ακουστικά από τον Peter Murphy . Μάλιστα ήταν σε έντονο ύφος προς τον ηχολήπτη τους. Παρόλα αυτά το κομμάτι ερμηνεύτηκε έστω και με προβλήματα. Ο εκνευρισμός είναι διάχυτος και στο “Spy In The Cab”, ο Peter Murphy αρνείται να το ερμηνεύσει, λέγοντας χαρακτηριστικά στον Daniel Ash, να πάνε παρακάτω στο “She’s In Parties” (“Fuck this, I’m not doing “Spy in A Cab”, go to Parties”). Αυτές ήταν οι λέξεις που μας αναστάτωσαν και εκδήλωσαν τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια, αλλά το συγκρότημα συνεχίζει στο “In Fear Of Fear” παρόλα τα προβλήματα στο σαξόφωνο του Daniel Ash.
Πλέον τα νεύρα είναι εμφανή και ο Ash προσπαθεί να σώσει την κατάσταση αναγκάζοντας τον Murphy να τραγουδήσει και το “Stigmata Martyr”. Ακολουθούν τα “She’s In Parties” και “Kick In The Eye” στα οποία προσωρινά διορθώνονται κάπως τα προβλήματα ήχου. Η κατάσταση ακόμη είναι διαχειρήσιμη αλλά ήδη αρκετά κομμάτια από το προγραμματισμένο setlist έχουν γίνει «αέρας», για να φτάσουμε στο “Bela Lugosi’s Dead” το οποίο αποδίδεται αρκετά καλά με τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά σε κάθε στιγμή εκδηλώνοντας σκηνές λατρείας απέναντι στους Bauhaus.
Μετά ομώς το τέλος του κομματιού μας αποχαιρετούν (σοκ!!!), με την μπάντα να αποχωρεί στα παρασκήνια ακολουθώντας τον Murphy που φεύγει πρώτος ενώ ο κόσμος παγωμένος τους καλεί να επιστρέψουν για encore.
Τυπικά επιστρέφουν και μας ευχαριστούν διεκπεραιωτικά (κυρίως ο Murphy) ενώ ο Daniel Ash αναλαμβάνει να πάρει τα ηνία της επικοινωνίας αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες. Δυστυχώς και στο “Telegram Sam” τα πράγματα, ηχητικά δεν πάνε καθόλου καλά αφού μετα βίας ολοκληρώνεται το τραγούδι. Το τελικό χτύπημα θα έρθει με την διασκευή στο “Ziggy Stardust” του David Bowie όπου μετα από μερικές γραμμές ο Peter Murphy γυρίζει προς τον ηχολήπτη του ξεστομίζοντας ένα ”This is your fault!”, αφήνει το μικρόφωνο εγκαταλείποντας την σκηνή, αφήνοντας σύξυλους τους υπολοίπους να παίζουν μόνοι τους ενώ ο κόσμος προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί. Σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται η ηγετική παρουσία του εξαιρετικού από κάθε άποψη Daniel Ash, ο οποίος παίρνει την κατάσταση πάνω του συνεχίζοντας να τραγουδά το κομμάτι ολοκληρώνοντας το, επευφημούμενος από το κοινό σεβόμενος τον κόσμο που ήρθε να τους παρακολουθήσει. Οι εναπομείναντες Bauhaus (Daniel Ash, David J και Kevin Haskins), ευχαρίστησαν το κοινό και αποχώρησαν.
Δυστυχώς κανείς δεν περίμενε η βραδιά να ολοκληρωθεί με αυτόν τον απογοητευτικό τρόπο. Προσωπικά περίμενα πιο επαγγελματικό χειρισμό σε τέτοιου είδους καταστάσεις (κυρίως ο Peter Murphy) ώστε να μην δείχνουν τέτοια ασέβεια στον κόσμο που πλήρωσε υψηλό αντίτιμο για να παρακολουθήσει ένα τέτοιο event. Φυσικά από εκείνη την ημέρα έχουμε ένα φαύλο «κύκλο» ανακοινώσεων, τόσο από την πλευρά της διοργάνωσης(που δεν προστάτευσε το προϊόν της) όσο και του συγκροτήματος, αναφορικά με τις ευθύνες που αναλογούν. Οπότε είμαστε εν αναμονή εξελίξεων.
Προσωπικά, ο μόνος χαμένος της κατάστασης ήταν ο κόσμος, ο οποίος σε αυτές τις δύσκολες εποχές και με τόσες δυσχέρειες θέλησε να περάσει κάποιες στιγμές μουσικής ξεγνοιασιάς και βρέθηκε τελικά απογοητευμένος και διχασμένος.
Ευχή μου, θέλοντας να μείνω έξω από αυτόν τον χορό των κατηγοριών και εντυπώσεων, είναι να κυλήσουν όλα ομαλά στις επόμενες live εμφανίσεις του Release Festival και να φύγουν οι φίλοι της μουσικής, πραγματικά ευχαριστημένοι.
Bauhaus setlist:
Rosegarden Funeral of Sores (John Cale cover)
Double Dare
In the Flat Field
A God in an Alcove
In Fear of Fear
Stigmata Martyr
She’s in Parties
Kick in the Eye
Bela Lugosi’s Dead
Encore:
Telegram Sam (T. Rex cover)
Ziggy Stardust (David Bowie cover)
Φωτογραφίες: Κλεοπάτρα Κάιδου/Νίκος Γαλανός
