Όταν ανακοινώθηκε το live των Pulp στα πλαίσια του φετινού Release, ήμουν σίγουρος ότι θα βίωνα μια από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου. Η εικασία αυτή, το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης επιβεβαιώθηκε. Αν και έχουν μεσολαβήσει δύο ημέρες, οι εικόνες και τα συναισθήματα που προσέφεραν σε όλους εμάς ο Jarvis Cocker και η παρέα του, εξακολουθούν όχι απλά να παραμένουν, αλλά να εμπλουτίζονται διαρκώς.
Επειδή η εμφάνιση των Pulp, ήταν συγκλονιστική, και για τα επόμενα χρόνια θα ταξινομηθεί υπό την ετικέτα “εμπειρία ζωής”. Οι Pulp μας μάγεψαν, μας πλούτισαν, μας εφοδίασαν με τις ωραιότερες εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις. Για δύο περίπου ώρες, ξεδίπλωσαν μπροστά σε χιλιάδες θεατές, ίσως 15.000, την ποιητική όψη της μουσικής.
Με έναν frontman, που ο χαρακτηρισμός χαρισματικός, ίσως και να είναι ελάχιστος. Κυριαρχώντας επί σκηνής, με τη φωνή του, τη θεατρικότητά του, την υπερβολικά “ζεστή” και κυριαρχική φωνή του, ο Jarvis υπήρξε θεός βγαλμένος από την αρχαία ελληνική μυθολογία ή ιστορία. Αναπόσπαστο μέρος του υπέροχου Αττικού ουρανού που λουζόταν από την πανσέληνο.
Όλα ήταν φως και οπτασία την Πέμπτη. Από τις πρώτες νότες του “I Spy” και το “Disco 2000” που ακολούθησε, βιώσαμε μια πρωτοφανή μυσταγωγία.
Από την εποχή του εμβληματικού “Different Class” (1996), αυτό το συγκρότημα διεκδικούσε το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Και είναι τόσο διαφορετική αυτή η μπάντα. Τόσο σε μουσικό, όσο και σε στιχουργικό επίπεδο. Εικόνες της καθημερινότητας, έχουν μετατραπεί σε πεμπτουσία και φιλοσοφία ζωής. Τα χρόνια της μη δραστηριοποίησης, δεν έπαιξαν κανέναν απολύτως ρόλο. Τα μέλη των Pulp, παρά τις προσθαφαιρέσεις, εξακολουθούν να διατηρούν το feeling των ενδόξων ημερών της brit pop. Τότε που ήμασταν παιδιά και ονειρευόμασταν. Και να που ήρθε ο Jarvis και μας μετέτρεψε εκ νέου σε παιδιά που έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται.
Είτε μεταφέροντάς μας σε ένα δωμάτιο μέσω του “Underwear”, είτε ταξιδεύοντάς μας στην αγκαλιά του ορίζοντα με όχημα το “Sunrise”.
Δεν είχε μέτρια στιγμή αυτή η συναυλία. Είχε μόνο ονειρικές. Ήταν ένα συμβόλαιο αγάπης, πίστης, ελπίδας και ομορφιάς. Είμαστε όλοι “Common People”, και έτσι θα εξακολουθήσουμε να πορευόμαστε. Και να αναρωτιόμαστε σε κάθε εμπειρία που βιώνουμε, “why me, why you, why now”. Επειδή το “Feeling Called Love”, την Πέμπτη που μας πέρασε χαράχθηκε για πάντα στις καρδιές όλων μας. Και αποκλειστικός υπεύθυνος για αυτό, ήταν το παιδί από το Σέφιλντ, που εξακολουθεί και είναι παιδί πάρα τα 60 του χρόνια. Ο Jarvis, που πρόσφατα παντρεύτηκε όπως μας εκμυστηρεύτηκε, και εξακολουθεί να αναζητά τη γοητεία της φιλοσοφίας του Σωκράτη και την αρμονία της ζωής, όπως περιγράφεται μέσα από τους στίχους των Pulp.
Υ/Γ: Φυσικά και ήταν εκεί οι The Smile, των τεράστιων Τομ Γιορκ και Τζόνι Γκρινγουντ. Και ενδεχομένως να αποτελεί ιεροσυλία η απουσία εκτεταμένης αναφοράς στην εμφάνισή τους. Το νέο σχήμα των δύο κορυφαίων εκπροσώπων της τωρινής και παλαιότερης βρετανικής σκηνής, ήταν αρκούντως πειστικό και συνεπές στην παρακαταθήκη των Radiohead. Της μπάντας που άλλαξε τη συγγραφή της μουσικής, μετατρέποντας την τεχνολογία σε μουσικό όργανο.
Και οι The Smile απέδειξαν με την εμφάνιση και απόδοση τους, ότι είναι σε θέση να μας προσφέρουν άρτιες μουσικές δημιουργίες.
Όμως, η βραδιά της Πέμπτης, ήταν εξαρχής αφιερωμένη στο Encore.
Και το Encore γράφτηκε από τους Pulp. This is hardcore.
Setlist:
I Spy
Disco 2000
Monday Morning
Something Changed
Pink GloveS
Weeds
Weeds 2
Feeling Called Love
Sorted for E’s and Wizz
This is Hardcore
Do you Remember the First Time
Babies
Sunrise
Encore 1
Like a Friend
Underwear
Common People
Encore 2
Bad Cover Version
Razzmatazz
Glory Days
