Νέα κυκλοφορία για τη μπάντα από το Λος Άντζελες, η δεύτερη μέσα σε ένα χρόνο. Το “Return of the Dream Canteen”, έρχεται λίγους μόλις μήνες μετά το “Unlimited Love” που σηματοδότησε την επιστροφή του τεράστιου John Frusciante, έπειτα από τη δεκαετή περίπου απουσία του. Στην παραγωγή του άλμπουμ βρίσκεται για ακόμα μια φορά ο Rick Rubin, ενώ το υλικό ως επί το πλείστον, γράφτηκε κατά τη διάρκεια των προβών του συγκροτήματος, για την κυκλοφορία του “Unlimited Love”. Περιέχει 17 τραγούδια, ενώ η συνολική του διάρκεια αγγίζει τα 75 λεπτά.
Ως προς το ύφος και το στυλ, δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις και περιέχει όλα εκείνα τα μουσικά στοιχεία, που εισήγαγαν οι Peppers στη μουσική τους, από το “Californication”(1999) και μετά, και είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία άκρως επιτυχημένων κυκλοφοριών, τόσο από εμπορικής, όσο και από ποιοτικής άποψης. Και αναφέρομαι φυσικά εκτός από το “Californication” στα “By The Way”(2002) και “Stadium Arcadium”(2006).
Σύμφωνα με τον ντράμερ της μπάντας, Chad Smith, στο «Dream Canteen», δεν περιέχονται b-sides, αλλά τραγούδια που αξίζει να συμπεριληφθούν σε ένα νέο άλμπουμ. Ενώ, κατά τα λεγόμενα του Anthony Kiedis, η περίοδος του Covid, έδωσε στη μπάντα αρκετό χρόνο ώστε να πειραματιστεί πάνω σε νέες συνθέσεις, Οι πρόβες και τα τζαμαρίσματα της τελευταίας διετίας, αποτυπώνονται στις δύο κυκλοφορίες του τρέχοντος έτους.
Και πάμε τώρα στην κριτική αποτίμηση του άλμπουμ. Τα πρώτα κομμάτια είναι αρκούντως ικανοποιητικά. Το funky “Tippa My Tounge” και το βασισμένο πρωτίστως στις μπασογραμμές του Flea, “Peace and Love”, είναι συνθέσεις που αξίζουν να βρίσκονται σε δίσκο των RHCP. Το ίδιο ισχύει και για το “Reach Out”, που συνοψίζει το ιδιότυπο ροκ ύφος των Peppers. Το “Eddie”, εμπνευσμένο και αφιερωμένο στον Eddie Van Hallen, είναι στα 2-3 καλύτερα του δίσκου, με τον Frusciante να δίνει ρέστα, Το ίδιο ισχύει και για το “Fake As Fuck”, που επίσης θα το συμπεριελάμβανα στις καλύτερες στιγμές του “Canteen”.
Το “πρόβλημα” αρχίζει με τα όσα ακολουθούν – με όρους βινυλίου μιλώντας – από το δεύτερο τραγούδι της δεύτερης πλευράς του δίσκου και μετά. Το “Bella”, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Flea, είναι αδιάφορο. Το ίδιο ισχύει και για το “Roulette”, που νιώθεις ότι το έχεις ακούσει δεκάδες φορές προηγουμένως. Παντελώς αδιάφορο και το “My Cigarette”, που έχει τη δομή hip-hop κομματιού. Να σημειωθεί εδώ ότι συνολικά στο άλμπουμ αυτό, υπάρχουν αρκετά drumbeats όπως και synthesizer overdubs, που στηρίζονται πρωτίστως στους πειραματισμούς αλλά και την αγάπη του Frusciante για την electronica και τη hip-hop.
Το “Afterlife” είναι κάπως καλύτερο, κυρίως όταν «μιλά» η κιθάρα του John. Τα “Shoot me a Smile”, και “Handful”, δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα, ενώ το σχεδόν εξάλεπτο “The Drummer”, έχει έναν κάπως πιο beat ρυθμό, αλλάζοντας λίγο τη μουσική ρότα του άλμπουμ. Το “Bag Of Grins”, είναι από τις καλές τους συνθέσεις, και κάπου εκεί θα μπορούσε να κλείσει και το άλμπουμ. Πολύ χλιαρό το “La la la la la la la la”, ενώ τα “Copperbelly”, και “Carry Me Home”, τα έχουν χιλιοπαίξει με διαφορετικούς τίτλους και τα έχουμε χιλιοακούσει. Το “In The Snow”, με το οποίο πέφτουν οι τίτλοι τέλους, είναι απλά συμπαθητικό, και έχει και αυτό μια hip hop αύρα.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια μάλλον μέτρια κυκλοφορία, από μια μπάντα που κάποτε παρέδιδε μαθήματα μουσικής καινοτομίας.
Είδος: Funk rock
Εταιρεία: Warner Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14 Οκτωβρίου 2022
Website: https://redhotchilipeppers.com/
Facebook: https://www.facebook.com/ChiliPeppers/
