“Along the loose paths and across the divide…”
Είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσω με ακρίβεια τη σχέση μου με την μουσική των And Also The Trees. Κάθε φορά που πιάνομαι ανέτοιμος να υποδεχτώ τους ήχους τους, ανακαλύπτω έκπληκτος ένα άμεσο μονοπάτι που με περιμένει να απομακρυνθώ αρκετά από την πραγματικότητα και να βρω την κατάλληλη θέση στον παράξενο κόσμο τους.
Μάλλον η αισθητή διαφορά απέναντι σε οτιδήποτε άλλο είναι πως ξανά θα απορροφηθώ πλήρως σε έναν παράλληλο κόσμο για να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε λεπτομέρειες που θα με μάθουν πάλι να ανακαλύπτω και να αποκαλύπτω τους ανώνυμους, ασήμαντους πρωταγωνιστές της δικής μου καθημερινότητας μέσα από άλλους αισθητήρες.
Πάνε πάρα πολλά χρόνια πια που πέρασα αυτό το κατώφλι, για να μοιραστώ ιδιαίτερες μοναχικές ώρες με περίεργα πλάσματα που με τράβηξαν σε άλλες πατρίδες και άλλες εποχές. Κάποιες στιγμές διαπίστωσα πως ο Jacob Fleet, η Jenny Bailey, η Rose Marie, η Genevieve, έζησαν κάποιο καιρό δίπλα μου, με άλλα ονόματα. Έμαθα να εντοπίζω τους αλλόκοτους ήχους της αιρετικής φύσης και τα μάτια μου επιτέλους κυνήγησαν νέες κορνίζες, αφήνοντας τις εικόνες να αλλάξουν τις μέρες μου.
Κάθε φορά που έρχεται η νέα επαφή με τη μουσική τους, υπάρχει πάντα η ένοχη προδιάθεση πως έχω ήδη δώσει τόσο χώρο στην εντροπία της καθημερινότητας, και στο τέλος θα εμφανιστώ ελλιπής απέναντι στη μελοποίηση της πολύτιμης λεπτομέρειας. Περιμένω όμως πάντα αυτό το άμεσο μονοπάτι μέσα από τις φυλλωσιές που θα με πάρει ξανά στο μυστικό κέντρο μιας άλλης γης.
“The carver of bone tilts the head, an eye that roams…”
Περίπου έξι χρόνια μετά το πανοραμικό “Born Into The Waves”, το 15ο άλμπουμ τους, με τον τίτλο “The Bone Carver”, κυκλοφορεί στις 9 του ερχόμενου Σεπτέμβρη. Γράφτηκε και ηχογραφήθηκε για περισσότερα από τρία χρόνια στο Λονδίνο, την Ελβετία και έναν πολύ παλιό αχυρώνα όχι πολύ μακριά από τις ρίζες τους των Midlands, όπου ξεκίνησαν τη μοναδική διαδρομή τους. Οι αδερφοί Jones, μόνιμοι πυλώνες τους, ο τραγουδιστής και αποκλειστικός στιχουργός Simon, και ο κιθαρίστας, κύριος συνθέτης και πιλότος των ηχητικών τοπίων τους Justin, έχουν μόνιμα στο πλευρό τους από το 1996 τον σπουδαίο ντράμερ Paul Hill, και για πρώτη φορά πλαισιώνονται από τον Grant Gordon στο μπάσο, και τον Colin Ozanne στο κλαρινέτο. Το εξώφυλλο κοσμεί μια φωτογραφία του Simon από τη Βέρνη.
Αφήνοντας πίσω την διαρκή περιφρόνηση της μουσικής βιομηχανίας, την κρύα πλάτη της χώρας τους που δεν εκτίμησε ούτε την κύρια έμπνευση της βρετανικής υπαίθρου, και την επιλεκτική αδιαφορία του μουσικού τύπου, και μέσα από την όαση της στήριξης του John Peel και των The Cure στα πρώτα χρόνια, αποδείχτηκαν μακροβιότεροι από κάθε πρόβλεψη. Με την ευκολία στην επικοινωνία της εποχής του διαδικτύου να τους πηγαίνει γάντι, απολαμβάνουν επιτέλους μια αναγνώριση και ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον από ένα κοινό που συντονίστηκε σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Από τα μέσα Σεπτεμβρίου αρχίζουν τις ζωντανές εμφανίσεις για την προώθηση του νέου άλμπουμ, και στις 4 Φεβρουαρίου μας επισκέπτονται στην Αθήνα, στο Gagarin.
“She reads to me of the gardens of the world, the sun rising as the pages turn…”
Σαν μια γέφυρα που συνδέει το νέο άλμπουμ με την γεωγραφία του “Born Into The Waves”, το εναρκτήριο “In a Bed in Yugoslavia”, ανοίγει με τα μελωδικά βήματα της κιθάρας του Justin να γυρίζουν τον φακό σε συγκεκριμένες συντεταγμένες. Ο ήχος γεμίζει με τα γνώριμα δραματικά επίπεδα που γυρίζουν τα χρώματα τους γύρω από την περιγραφική ερμηνεία του Simon, που σταδιακά υψώνει μια ένταση. Με μια γαλήνια θεατρική προτροπή μας προσκαλεί να παρακολουθήσουμε μαζί τη σκηνή, όπως έκανε ακόμα από τις εποχές του “The Millpond Years”, (“we see him coming back to you”), είναι γραμμές που οι μελωδίες του εκφράζουν μια περίεργη ικεσία, ενώ οι επαναληπτικές παραδοσιακές του εκφράσεις που τυλίγουν αυτό το κρεβάτι στη Γιουγκοσλαβία, τρυπώνουν στη μνήμη. Το τραγούδι κλείνει τον κύκλο του αδειάζοντας από ένταση και πίεση, ακουμπώντας σχεδόν την έναρξη.
Η βαρύτονη κιθάρα του Justin που ανοίγει το “Beyond Action and Reaction”, μεταφέρει τον βόμβο μιας περίεργης υποψίας, ώσπου ο γνώριμος ήχος- μαντολίνο στρώνει τον ορίζοντα για μια κλασικότερη των κλασικών εικόνα ΑΑΤΤ, καθώς “βλέπουμε το κεφάλι ενός άντρα που περπατά στους βάλτους”, και ο Simon συνεχίζει να μας προτιμά συνεργούς και θεατές μαζί του. Η ψυχραιμία της μελωδίας που περιγράφει τον ήρωα μοιάζει να προσπαθεί να ηρεμήσει την αποφασιστικότητα και την επιμονή του (“my Greek head, Arab skin and Nordic eyes…”), ο περίεργος ρυθμός του που πάλλεται καταλήγει σε ένα σκοτεινό φινάλε έντασης. Ένα υπέροχο σύντομο επεισόδιο που είναι βέβαιο πως θα λατρέψουν άμεσα οι παλιοί φίλοι τους.
Το “The Seven Skies” μοιράζεται ανάμεσα στις διχασμένες του στροφές, με μια νοσταλγική μουσική συνοδεία να παίζει με τις δυο όψεις του έρωτα, και με το ρεφρέν, που ακούγεται να παραβλέπει τα πάντα και να ζει τη μαγεία της στιγμής, περπατώντας μέσα από αψίδες στον έβδομο ουρανό. Μια πνιγμένη, ονειρική εντύπωση της autoharp του Justin, μας σπρώχνει σε μια από αυτές τις αγαπημένες σκιαγραφήσεις αναμνήσεων, με τα στιγμιότυπα του Simon, μικρά αυτόνομα περιστατικά σύντομων εντυπώσεων, που όλα μαζί σου συμπληρώνουν μια εικόνα για το “Girl Who Walks The City”. Η μουσική πάλλεται με τις αποσπασματικές εικόνες σε διακριτικές κορυφώσεις ή πιο ντελικάτες συνοδείες, οι λεπτομέρειες, τα ξεπερασμένα ρούχα και η απουσία προορισμού κάνουν την ανάμνηση ένα σύμβολο αιώνιας μοναξιάς και άλλη μια πολύ αγαπημένη στιγμή του άλμπουμ.
Ο υπέροχος ρυθμός του “The Book Burners” που σημαδεύεται αισθητά από τα θέματα του κλαρινέτου, έχει μια κρυπτική mariachi αίσθηση και έναν ερωτισμό σχεδόν εξωτικό. Η Katherine που ξεπηδά μέσα από τις εικόνες της αυγής μιας νέας μέρας, με τη μοναξιά της στο πλήθος, απομακρύνεται σταδιακά σε έναν νυχτερινό πειρασμό, σε ένα τραγούδι που κλείνει περίεργα σαν υπαινιγμός.
Αν υπάρχει μια τόσο υποβλητική σκιά που γυρίζει κάποιον πολύ πίσω στην ιστορία τους, αυτή είναι σίγουρα η παράσταση του “Across The Divide”, με τη μουσική να σηκώνει τις λέξεις ψηλότερα από την περιγραφή μιας νύχτας με τις φωνές, τα κλήματα, την άμμο και τα κύματα. Οι ήχοι του Justin, η φυσαρμόνικα του Paul Hill, τα μυστηριώδη ομιλούντα μέρη του Simon, ολόκληρο το ηχητικό πανόραμα του τραγουδιού είναι πραγματικός πειρασμός για μια ισχυρή νυχτερινή απομονωμένη εμπειρία.
Το “Another Town Another Face” μοιράζει όμορφα τα οργανικά του μέρη με τα στιγμιότυπα του Simon. Εικόνες σαν φωτογραφίες που γυρίζουν η μια μετά την άλλη, γυρίζουν επιδέξια και τη μουσική σε χρώματα. Ο βιομηχανικός βορράς, ο κόκκινος ουρανός, επιστροφές και αναχωρήσεις, εντυπώσεις που συγκρούονται και μάλλον βρίσκουν την ειρήνη τους στα φωτεινά κεφάλια των παιδιών στη νύχτα.
Άλλος ένας όμορφα εμπλουτισμένος ρυθμός από τον Paul Hill μεταφέρει τη σειρά από μνήμες με μια ευχάριστη ελαφρότητα, σαν να ξορκίζει την απουσία. Η μουσική σαν μια ανάκληση άλλων εποχών αλλάζει εντυπώσεις και κάνει το “Last Of The Larkspurs” μια ελεγχόμενη πικρή επίκληση που δεν αγγίζει το δράμα. Αμέσως μετά, το ομότιτλο τραγούδι, με τα τελετουργικά του βήματα να σκίζονται από το κλαρινέτο αλλά και τους περίεργους ήχους του Justin, ενώ ο Paul φυτεύει κρουστικές εντυπώσεις με εύστοχη επιμέλεια. Η ερμηνεία του Simon είναι έντονη και επίμονη, τα αντικείμενα στο καταφύγιο του χαράκτη μεταφέρουν την εντύπωση του θανάτου, μαζί με περιστασιακές ενδείξεις ζωής σαν το μακρινό κλάμα ενός γλάρου ή τα βήματα των εργατών στο δρόμο.
Το “Sun Of Kashiva” δεν σκοπεύει να σπάσει την παράδοση του τελευταίου τραγουδιού, την ιδιαιτερότητα του οποίου έχουν καλλιεργήσει χρόνια τώρα. Με κάποιες από τις πιο κινούμενες μελωδίες τους, και το κλαρινέτο να βαδίζει συχνά μαζί με τα σχήματα του Justin, ο Simon συμπληρώνει τις γραμμές άλλης μιας γυναικείας ανάμνησης που εμφανίζεται σε ένα δωμάτιο να διαβάζει για τους κήπους του κόσμου μέχρι τον ήλιο της αυγής. Η εικόνα περνά από το ανοιχτό παράθυρο στα σοκάκια της παλιάς έρημης πόλης, στα ξεριζωμένα αμπέλια και τους ελαιώνες. Η μουσική σπρώχνει το επαναληπτικό, ευγενικό της κρεσέντο ως το τέλος, όλη τους η ιστορία αφημένη εκεί, μια καυτή ανάσα στο μάγουλό του.
“Shell holes showing in the sky”.
Όντας ακόμα πολύ μακριά από τη συνολική επίδραση του χαράκτη των οστών πάνω μου, τα τσιμπήματα σε όλες τις αισθήσεις αντιπαλεύουν το ζεστό ρεύμα του κάμπου, την τυπική καθημερινή σωματική κόπωση, και τους μηχανικούς κύκλους των επαναλήψεων. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιληφθείς και να αντιμετωπίσεις τον κόσμο γύρω σου, και είναι εκπληκτικά συναρπαστικό, οι πιο παραμελημένοι να είναι και οι ομορφότεροι. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως και την Katherine την έχω συναντήσει κάπου, με άλλο όνομα. Όπως και το κορίτσι που περπατά στην πόλη.
“A prostitute, a river swimmer, a punk, a priest, they walk within her,
She sees them in the evening light, and lets them go…”
