Όταν μια μπάντα καταφέρνει να σταθεί με αξιώσεις και να έχει επίδραση σε μια σκηνή για περίπου μισό αιώνα, τότε δεν χρειάζονται και πολλά να πούμε. Οι Praying Mantis δεν χρειάζονται συστάσεις, ούτε έχουν ανάγκη να αποδείξουν ποιοι είναι και τι έχουν προσφέρει στο NWOBHM και το AOR, από την στιγμή που “μιλούν” με τόσο εκκωφαντικό τρόπο τα πεπραγμένα τους. Οι Βρετανοί θρύλοι του AOR/heavy metal, επέστρεψαν με το 13ο δισκογραφικό “βήμα” τους με τίτλο “Defiance”, με μια “ματιά” στο μελωδικό ‘90s παρελθόν τους, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι αν το κατέχεις το ρημαδιασμένο το “τόπι”, πολύ απλά δεν γίνεται να το “ξεχάσεις”.
Αυτό που αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες κιόλας νότες του “Defiance”, είναι ότι οι Βρετανοί αφήνουν λίγο στην άκρη τις τελευταίες ηχητικές “απόπειρες” και βαδίζουν σε πιο ασφαλή “μονοπάτια”. Αυτά τα ηχητικά “μονοπάτια”, που οι ίδιοι στην αρχή της μουσικής τους “ζωής” κατάφεραν να “εξερευνήσουν” και να τα κάνουν “κτήμα” τους, περισσότερο στα ‘90s. Οι Praying Mantis κατόρθωσαν να μετατραπούν σε AOR/melodic rock/metal “ιερείς”, “ξεγλιστρώντας” από το ανερχόμενο τότε NWOBHM και την “άνθιση” του “σκληρού” heavy metal, αποκτώντας έναν πιο μελωδικό ηχητικό “χαρακτήρα”, που ανεξάρτητα τις τελευταίες πιο heavy δουλειές τους, δεν γίνεται να τον “ξεγράψουν”.
Το “Defiance” μοιάζει να συγκεντρώνει όλα εκείνα τα ‘90s μελωδικά ηχητικά “κομμάτια” της μπάντας, που τα έχουν “απλώσει” μαεστρικά μέσα στις 12 προηγούμενες κυκλοφορίες τους σε αυτόν τον μισό αιώνα “ζωής” τους, να τα “κολλήσει” με τον ξεχωριστό και “αψεγάδιαστο” τρόπο των Βρετανών και στο τέλος να χαρίζει τις ίδιες ηχητικές “συγκινήσεις”, όπως τα “Time Tells No Lies”, “Forever In Time”, “A Cry For The New World”, “To The Power Of Ten”, “Sanctuary”, “Nowhere To Hide”.
Αυτό που διαφέρει και αποτελεί ίσως το “αλατοπίπερο” του νέου δίσκου, είναι η απίστευτα συναισθηματική “ταυτότητα” που έχουν προσδώσει στον ήχο τους, επιδιώκοντας περισσότερο να “αραδιάσουν” τον συναισθηματικό “κόσμο” τους και να “τσαλακωθούν” όσο πάει. Το “Defiance” ηχητικά, αποδεικνύει ότι οι Praying Mantis ακόμη και μετά από 50 χρόνια, διατηρούν αναλλοίωτο το AOR/melodic rock/metal “πάθος” τους και συγχρόνως συνεχίζουν απτόητοι να προσφέρουν μοναδικές νοσταλγικές μουσικές στιγμές.
Παράλληλα, οι Βρετανοί θρύλοι δείχνουν και μία απαράμιλλη συνθετική ευστροφία, προσεγγίζοντας με έναν ξεχωριστό τρόπο το περιεχόμενο του “Defiance”. Οι Praying Mantis “γεμίζουν” το νέο album με εμπνευσμένα riff και φοβερά solo, βγαλμένα από τις πιο μελωδικές rock/metal “φαντασιώσεις” μας, γίνονται πιο “ατμοσφαιρικοί”, με περισσότερο συναίσθημα και επιλέγουν να κινηθούν σε πιο mid tempo συνθέσεις, πιο αρμονικές, χωρίς heavy “ξεσπάσματα”.
Να σας πω την αλήθεια, το “Defiance” μοιάζει να “κουβαλά” την πιο ώριμη συνθετικά “ταυτότητα” των Βρετανών, να βγάζει εκείνο το ουσιαστικό μελωδικό “πρόσωπο” της μπάντας, που θα ικανοποιήσει τα “γούστα” και των πιο απαιτητικών οπαδών των Praying Mantis. Ο δίσκος περιέχει κομμάτια που “ξεδιπλώνουν” τον αληθινό, αυθεντικό συναισθηματικό “κόσμο” της μπάντας, όπως τα “Defiance”, “Forever In My Heart” και “One Heart”, μπαλάντες που θα άφηναν εποχή ακόμη και στα ‘80s-‘90s, ενώ υπάρχουν και εκείνες οι συνθέσεις που αναδεικνύουν την πιο μελωδική heavy πλευρά των Βρετανών, όπως τα “From The Start”, “Never Can Say Goodbye”, “Give It Up”, “Standing Tall” και “Let’s See”.
Είναι βέβαιο, ότι στο “Defiance” “πρωταγωνιστούν” τα πλήκτρα, τα οποία κατορθώνουν να δημιουργήσουν μία μοναδική ατμόσφαιρα, ενώ στο “Nightswim” μπορείς να διακρίνεις τις κιθαριστικές δυνατότητες των Tino Troy και Andy Burgess και πολύ περισσότερο την συνθετική ευφυΐα των αδερφών Troy. Δεν γίνεται να μην σταθώ στην διασκευή του “I Surrender” των Rainbow, όπου πραγματικά οι Praying Mantis έχουν καταφέρει να “πιάσουν” το “νόημα” και να αποδώσουν το κομμάτι φοβερά με ελάχιστες “πινελιές”, ενώ το “Feelin’ Lucky” αποτελεί εκείνο το hit, που θα “αγγίξει” την πλειονότητα των οπαδών και θα προσφέρει κάποιες από τις πιο σπουδαίες συναυλιακές “εμπειρίες”.
Όσο για τις ερμηνείες του John Cuijpers, ο τύπος δίνει ρεσιτάλ, τι να συζητάμε τώρα. Είμαι σίγουρος ότι το “Defiance” αποτελεί τον καλύτερο δίσκο των Βρετανών, με τον John Cuijpers στο μικρόφωνο. Χωρίς να υπερβάλει συνθετικά και εντελώς “προσγειωμένα”, η 13η δισκογραφική προσπάθεια των Praying Mantis, είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια.
Με την συμπλήρωση των 50 χρόνων από την δημιουργία τους, οι Praying Mantis επιστρέφουν με έναν δίσκο αντάξιο του ονόματος και της σπουδαίας μουσικής κληρονομιάς τους. Το “Defiance” καταφέρνει να “βουτήξει” στα ‘80s και ‘90s AOR/melodic rock/metal “νερά” που οι Βρετανοί είχαν κατορθώσει να “δαμάσουν”, προσφέροντάς μας τα ίδια “ρίγη”, τις ίδιες μουσικές “συγκινήσεις”. Το νέο album μοιάζει να γυρίζει στο ένδοξο ηχητικό και συνθετικό “παρελθόν” της μπάντας, και αυτό μόνο καλές αναμνήσεις μπορεί να “ξυπνήσει”.
Σίγουρα η πιο ώριμη, ηχητική και συνθετική, δισκογραφική προσπάθεια των Praying Mantis τα τελευταία χρόνια και ίσως η καλύτερη με τον John Cuijpers στη φωνή. Το “Defiance” ξεχωρίζει από τον “σωρό” των melodic rock/metal κυκλοφοριών, ενώ συστήνεται ανεπιφύλακτα στους old school οπαδούς. Οι Βρετανοί είναι “μάστορες” του ήχου και το αποδεικνύουν περίτρανα, ακόμη μία φορά.
Είδος: NWOBHM/Heavy Metal
Δισκογραφική: Frontiers Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Απριλίου 2024
Facebook
Website
