Λάιβ που να σας έχουν αφήσει με ανοιχτό το στόμα μπορεί να έχετε δει πολλά και από διάφορες μπάντες. Λάιβ όμως με την γυμνόστηθη (!) τραγουδίστρια να τρίβει συνέχεια πάνω της δονητές και άλλα βοηθήματα (στυλιάρια κλπ.) προκαλώντας εγκεφαλικά στο κοινό, να βουτά το αλυσοπρίονο (!) και να ρημάζει τα πάντα (ηχεία, κιθάρες κλπ.) μέχρι να σπάει τηλεοράσεις με βαριοπούλα, φτάνοντας στο σημείο να….ανατινάξει ολόκληρα αυτοκίνητα (!) επί σκηνής, μόνο από μια μπάντα θα βλέπατε: Τους Plasmatics.
Η πρόκληση ήταν ανέκαθεν αυτοσκοπός για τον φοιτητή της σχολής καλών τεχνών του Yale και νέο – ντανταϊστή Rod Swenson, που στα 70’s διοργάνωνε διάφορα happenings με βίντεο και συναυλίες από τους παντελώς άγνωστους τότε Dead Boys, Ramones και Patti Smith και συγχρόνως λάτρευε τους Von LMO (μηδενιστή πανκ και ίνδαλμα των Foetus και Julian Cope), τους Suicide, την Lydia Lunch και τον Rhys Chatman (avant garde minimal συνθέτη). Όταν λοιπόν το 1977 γνώρισε την τραγουδίστρια και πρώην πορνοστάρ (!) Wendy O. Williams (όπου O. = Orlean αλλά για συντομία την φώναζαν “WOW” – και όχι άδικα….) στην Νέα Υόρκη που δεν υπήρχε διαστροφή ή εξάμβλωμα που να μην έχει εντρυφήσει και αρεσκόταν να στήνει συνέχεια εξωφρενικές καταστάσεις έχοντας το στριπ τιζ για….βάση, «το γλυκό έδεσε» και οι δυο τους αποφάσισαν να φτιάξουν την δική τους μπάντα με κύριο σκοπό να προκαλέσουν τους πάντες αδιαφορώντας για τα πάντα, όπου μαζί με όλους τους ανωτέρω ανακάτεψαν την glam αισθητική των Kiss, το πρωτοποριακό σόου του Alice Cooper και την επιτηδευμένη σεξουαλικότητα των Blondie, για να καταλήξουν σε ένα διαστροφικό αλλά πολύ εύκολο να πουληθεί εμπόρευμα.
Και για να το πετύχουν πήραν τους Richie Stotts (κιθάρα), Wes Beech (κιθάρα), Stu Deutsch (ντραμς) και Jean Beauvoir (μπάσο), την Williams στο μικρόφωνο και στο….γδύσιμο (!) και τον Swenson στο μανατζάρισμα (και στην θέση του παραγωγού), εξορμώντας αρχικά σε μικρά clubs όπου γρήγορα δημιουργήσαν οπαδούς ελκόμενους από την topless Wendy (γιατί «λιγούρια» υπήρχαν ανέκαθεν….), που κατέστρεφε συστηματικά κάθε αντικείμενο που υπήρχε στην σκηνή και τα μηχανήματα, ορμώντας στην κιθάρα της που είναι γερά στερεωμένη πάνω σε μια ξύλινη βάση σαν τον γύπα πάνω σε φρέσκο πτώμα ζώου, κάνοντάς την….λαμαρινόβιδες με το αλυσοπρίονο.
Ειδικά δε όταν άρχισαν να ανατινάζουν αυτοκίνητα επάνω στην σκηνή, έκαναν το κοινό να «τα δει όλα», με αποκορύφωμα ένα live στην Νέα Υόρκη, όπου η Wendy πήδηξε έξω από μια τίγκα στα εκρηκτικά Cadillac, που οδηγούσε δευτερόλεπτα προτού συγκρουστεί με την σκηνή και τα έκανε όλα λίμπα, φυσικά καταλήγοντας να απαγορευτούν τα live τους στην Αγγλία!! Από φωνητικά φυσικά δεν έλεγε και τίποτα (και ποιος τα πρόσεχε θα μου πείτε….), αλλά το γκροτέσκο και πλήρους ωμότητας σόου της συνδύαζε όλα τα παραπάνω προς τέρψη του κοινού, που αρνιόταν να παραδεχτεί ότι έβλεπε «μια ακόμα πανκ μπάντα», γιατί η μουσική τους ακουγόταν περισσότερο σαν ανόθευτος ήχος παρά σαν ροκ εντ ρολ. Αυτή λοιπόν η θορυβώδης επιδεικτικότητα της Wendy, πλήρης αυτού που εννοούσε ερωτισμό, μετέτρεψε τη σεξουαλική ευχαρίστηση σε ένα ευνουχισμένο σόου τρόμου και το κοινό σκορπούσε αδιαμαρτύρητα τα λεφτά του για να την απολαύσει.
Η ίδια η Wendy άλλωστε συνήθιζε να λέει: «….Ο Iggy Pop κυλιόταν πάνω σε σπασμένα μπουκάλια και ο Jim Morisson έδειχνε το πουλί του. Εγώ δείχνω τα στήθη μου….» και φυσικά οι συλλήψεις της «για προσβολή της δημοσίας αιδούς» δεν ήταν και λίγες, αλλά ο Swenson «καθάριζε» πάντα….
Παρόλα αυτά τα live τους στο CBGB ήταν όλα “sold-out” και κατέληξαν να παίζουν σε μεγάλους χώρους όπως το Palladium της Νέας Υόρκης, χωρίς καν να έχουν υπογράψει σε εταιρεία! Και εδώ είναι το παράδοξο καθώς παρά την επιτυχία τους στην Αμερική, υπέγραψαν στην….Αγγλική Stiff τον Μάρτιο του 1980 και μετά από ένα ΕΡ με τίτλο “Meet the Plasmatics”, ήταν έτοιμοι να εκτοξευθούν.
1) “New Hope for the Wretched”
Track listing: Tight Black Pants – Monkey Suit – Living Dead – Test Tube Babies – Won’t You – Concrete Shoes – Squirm (Live) – Want You Baby – Dream Lover – Sometimes I – Corruption – Butcher Baby.
Δισκογραφική Εταιρεία \ Κωδ.: Stiff America – USE 9
Παραγωγή: Jimmy Miller, Ed Stasium, Rod Swenson
Έτος Κυκλοφορίας: 1980
«Νέα ελπίδα για τα ρεμάλια» τιτλοφορείται το ντεμπούτο τους και ανταποκρίνεται πλήρως. Οι λαρυγγισμοί στη φωνή της λες και ρεύεται ή κάνει εμετό ή σφίγγεται στην τουαλέτα όταν τραγουδάει στίχους ποταμό, που είναι δύσκολο έως αδύνατο να τους πιάσεις εκτός κι ήσουν μέλος της μπάντας, καταργούν αμέσως κάθε προσδοκία αρμονίας ή μελωδίας με υπόκρουση σπινταριστό γρήγορο πανκ και τα πιο πολλά τραγούδια να μην ξεπερνούν τα δυόμισι λεπτά! Ούτε μια νότα δεν μπορούμε να διακρίνουμε στη φωνή της όπως αρμόζει φυσικά σε έναν πανκ performer! Θυμίζει ζόμπι αλλά όχι αργοκίνητο, αλλά τρέχοντας πίσω σου έτοιμο να σε κατασπαράξει!!
Δεν είναι όμως καλές οι συνθέσεις αλλά βιαστικές και πρόχειρες.
Στο “Tight Black Pants”, μόλις για ενάμιση λεπτό σε χάλια ηχογράφηση (Ο Deutsch λες και χτυπά γκαζοντενεκέδες) δεν καταλαβαίνεις τίποτε από στίχους, στο “Living Dead” πάλι για ενάμιση λεπτό φτύνει τα λόγια της και λαχταράει να μεταμορφωθεί σε ένα ζόμπι (σπάγαν τηλεοράσεις με αυτό στα live τους) και το «Ένα μωρό με δυο κεφάλια» του Τζιμάκου στέκεται πιο αξιοπρεπώς στο θέμα και μας κάνει να το κατανοήσουμε πιο εμπεριστατωμένα από την χειροβομβίδα του “Test Tube Babies”, που δεν ξέρεις από πού σου΄ ρθε, παρά τα ερωτικά βογγητά! Στο “Concrete Shoes” «κόβει ταχύτητα», αλλά αγκομαχάει σαν να σφίγγεται στην τουαλέτα και στο “Dream Lover” (του Bobby Darin) για πεντέμιση λεπτά μας ξαφνιάζει θυμίζοντας το έκτρωμα του “My Way”, που είπε λίγο καιρό πριν ο Sid Vicious, αλλά οι κάντρι πινελιές που δίνουν την θέση τους στο ηλεκτρικό πριόνι (σύμφωνα με τις σημειώσεις του δίσκου στα μέρη του θορύβου όλοι είχαν απομονωθεί σε ξεχωριστά δωμάτια και έπαιζαν χωρίς να ακούνε ο ένας τον άλλον), δεν παράγουν παρά έναν κακόηχο ορυμαγδό που κάνει την αυθεντική σούπα να είναι πιο προσιτή από αυτό εδώ το βδέλυγμα. Σίγουρα οι Birthday Party θα μπορούσαν πολλά να της διδάξουν, αλλά αμφιβάλλω αν ποτέ τους έμαθε στη ζωή της….«….Μερικές φορές το νιώθω όταν είσαι πεσμένος στα γόνατα….» τραγουδάει με λίγο νάζι επιτέλους στο τετράλεπτο “Sometimes I” και σε πιο αργούς ρυθμούς για να μας περιγράψει το κρεβάτωμά της (μπορείτε να το φανταστείτε άραγε; Μόνο ο Swenson την άντεχε, ένας Θεός ξέρει πως….).
Μόνο ο μισός δίσκος σώζεται: στο λυσσασμένο “Monkey Suit” με κόνγκας (!) κοροϊδεύει τους λεφτάδες και τραγουδάει σαν να την πνίγουνε, στο “Won’t You” πάνε τόσο γρήγορα που ούτε περιπολικό να τους κυνηγούσε και με το ουρλιαχτό της κάνει την Debbie Harry να ανατριχιάζει μόλις το ακούει θυμίζοντάς τις καλές πρώτες της μέρες, τα “Want You Baby” και “Squirm (Live)” φέρνουν λίγο σε Motȍrhead (και κρατήστε το αυτό για το μέλλον…), ενώ το “Corruption” παρότι θυμίζει επικίνδυνα τους Dead Kennedys δεν τους εμπόδιζε να διαλύουν τηλεοράσεις με αυτό στα live τους (πάλι). Όσο για το αλυσοπρίονο που ακούμε στο “Butcher Baby”, παρά τις δηλητηριώδεις κιθάρες, χωρίς να το ξέρει, ενσωματώνει μέσα του ποπ στοιχεία και ως ανταμοιβή έφτασε στο № 55 στο UK Singles Chart.
Καλά όμως πήγε και ο δίσκος (№ 134 του Billboard 200 το 1981 και № 55 των UK Albums Chart το Νοέμβριο του 1980), στον οποίο την παραγωγή ξεκίνησε ο Jimmy Miller (των Rolling Stones), αλλά τα προβλήματά του με τα ναρκωτικά έκαναν την Stiff να τον διώξει και να προσλάβει τον Ed Stasium μαζί με τον Swenson για να τελειώσουν την δουλειά. Αξιοθαύμαστο φυσικά και το εξώφυλλο με ένα αμάξι μισοβυθισμένο σε μία πισίνα (!) την Wendy να κάθεται πάνω του δείχνοντας τα κάλλη της και η υπόλοιπη μπάντα γύρω με τον κιθαρίστα από κάτω της να κλέβει την παράσταση με κολάν και φούστα μπαλαρίνας!!
Παρά το «φαντεζί» περιτύλιγμα όμως, ο δίσκος θάβεται στην μετριότητα και στην προχειροδουλειά, που στα live τους φρόντιζαν να την αποκρύπτουν εκμεταλλευόμενοι για άλλη μια φορά τα στήθια της Wendy….
2) “Beyond the Valley of 1984“
Track listing: Incantation – Masterplan – Headbanger – Summer Nite – Nothing – Fast Food Service – Hit Man (Live Milan) – Living Dead – Sex Junkie – Plasma Jam (Live Milan) – Pig Is a Pig.
Δισκογραφική Εταιρεία \ Κωδ.: Stiff America – WOW II
Παραγωγή: Rod Swenson, The Plasmatics
Έτος Κυκλοφορίας: 1981
Για να καταλάβετε τον «ντόρο» που προκαλούσαν, πριν ακόμα βγει ο δίσκος, ο τηλεπαρουσιαστής Tom Snyder στο show του το 1981 τους παρουσίασε ως: «….possibly the greatest punk rock band in the entire world….». Στο εξώφυλλο οι τέσσερείς τους (χωρίς τον πολύ καλό νέο ντραμερ Neal Smith, με προϋπηρεσία στον….Alice Cooper!), στην έρημο της Αριζόνα καβάλα στ΄ άλογα μπροστά σε έναν κάκτο με υψωμένες τις γροθιές τους και με τα «κάλλη» της Williams να ξεχωρίζουν (αν και καλυμμένα) σαν τους τέσσερεις καβαλάρηδες της αποκάλυψης, όπως και η θεματολογία του δίσκου που ασπάζεται και το μανιφέστο του Orwell (εξ ου και ο τίτλος). Τα κομμάτια μεγαλώνουν κι άλλο, η φωνή της Wendy μαλακώνει αισθητά (….), τα σόλα του Richie Stotts επιτέλους απελευθερώνονται και μεταλλίζουν αισθητά, αλλά χωρίς καθόλου να μας χαλάει και το πανκ φεύγει σιγά – σιγά προς κάτι άλλο.
«Οργουελικό» θέμα περιέχουν το ελαφρώς μεταλλάδικο “Masterplan” και το πεντάλεπτο “Pig Is a Pig”, όπου ανάμεσα στην κάντρι εισαγωγή και τα γρυλλίσματα γουρουνιών του τέλους, παρεμβάλλονται οι στριγκλιές της και οι πανκ ομοβροντίες για να μας καθησυχάσουν ότι δεν ακούμε άλλη μπάντα στηλιτεύοντας τους δημοσιογράφους και τους αστυνομικούς.
Με εξαίρεση το ακατάληπτο πειραματικό “Incantation”, που δεν έχει θέση με τις καμπάνες, τα υποβλητικά κίμπορντ και τις ψαλμωδίες, όλος ο υπόλοιπος δίσκος κυλά όμορφα με το γρήγορο πανκ και ιδανικό για το αυτοκίνητο “Headbanger” να υμνούν τους οπαδούς τους, με το “Fast Food Service” μόλις για 1:22 να λαχανιάζουν σε ένα πανκ κατοστάρι (οι Χ πάντως θα τους έκαναν σκόνη….) με το αλυσοπρίονο να επανεμφανίζεται, ενώ στο “Summer Nite” μπαίνουν σε ροκ ρυθμούς με μελένια φωνητικά (τί έγινε εδώ;) και καλό σόλο με τα “συνθια” του Beauvoir να κάνουν σεμνά την εμφάνισή τους ανάμεσα σε σειρήνες περιπολικών.
Αυτοί όμως που στοιχειώνουν τον δίσκο είναι οι πρωτοπόροι Motȍrhead. Γιατί τα “Sex Junkie, Living Dead, Nothing” και το οκτάλεπτο ινστρουμένταλ (που αποδεικνύει πόσο δεμένη μπάντα είναι ακόμα και χωρίς την μπροστάρισσα) “Plasma Jam (Live Milan)”, τους θυμίζουν πολύ προσεγγίζοντας πιο πολύ το μέταλ παρά το πανκ, με τα αλυσοπρίονα να ακούγονται για τελευταία φορά!
Μεταξύ τούτου του δίσκου και του 3ου άλμπουμ τους ηχογράφησαν το mini LP “Metal Priestess”, σε παραγωγή του Dan Hartman σε πιο χέβι μέταλ ύφος (κάτι που θα εδραιωνόταν στο 3ο τους άλμπουμ).
Δεν βαράνε πλέον αβέρτα αλλά έχουν κάτι ουσιαστικό να μας πουν εδώ! Αν και κλίνουν προς το πανκ – μέταλ, δεν απογοήτευσαν τους πάνκηδες οπαδούς τους….
3) “Coup d’etat”
Track listing: Put Your Love in Me – Stop – Rock ‘n’ Roll – Lightning Breaks – No Class – Mistress of Taboo – Country Fairs – Path of Glory – Just Like on TV – The Damned.
Δισκογραφική Εταιρεία \ Κωδ.: Capitol ST-12237
Παραγωγή: Dieter Dierks
Έτος Κυκλοφορίας: 1982
Αλλαγών συνέχεια: Αφενός το μπάσο κρατάει ο Junior Romanelli και στο ντραμ κιτ κάθεται ο T. C. Tolliver. Αφετέρου υπογράφουν στην Capitol και μεταναστεύουν στην Κολωνία της Γερμανίας, όπου σε πολύ καλύτερο στούντιο και υπό την αυστηρή καθοδήγηση του Dieter Dierks (των Scorpions), ηχογραφούν τον καλύτερο δίσκο τους αποτάσσοντας όμως δια παντός το πανκ (μαζί με τα αλυσοπρίονα….) και ασπαζόμενοι ευλαβικώς το χέβι μέταλ με τον Stotts να μεγαλουργεί στα σόλα και την Williams να βρίσκει επιτέλους τον εαυτό της και αυτά που ήθελε να παίζει από την αρχή, να μεταμορφώνεται σε μια σέξι ροκού – μεταλλού Joan Jett, κάνοντας την Doro και την Lita Ford να πίνουν καμπάρι! Τα ουρλιαχτά της (που την ανάγκασαν να επισκέπτεται σε καθημερινή βάση ωριλάδες στην Κολωνία για θεραπεία στις φωνητικές της χορδές….) οδήγησαν τους Los Angeles Times να γράψουν (μετάφραση του γράφοντα) ότι «….η Williams κάνει την Ann Wilson και την Pat Benatar να ακούγονται σαν την Judy Collins.…» και το Consumer Guide της εποχής να ισχυριστεί για την ίδια ότι: «….όχι μόνο δεν μπορεί να τραγουδήσει αλλά ούτε καν να ουρλιάξει….» που και τα δύο είναι πέρα για πέρα υπερβολικά και άστοχα!! Τουλάχιστον θα έπρεπε να τραβήξει την προσοχή τους το (και πάλι) πολύ καλό εξώφυλλο, με την Williams ανεβασμένη σε ένα τανκ πάντα με τα κάλλη της παρόντα και με υψωμένη την αριστερή (!) γροθιά της και τους άλλους γύρω μέσα σε φλεγόμενα κτίρια.
Ένεκα παραγωγού, αναπόφευκτα πίσω από τις γρίλιες θα παραμονεύουν οι Scorpions στα ιδανικά για τα ροκ κλαμπ, “Put Your Love in Me” και “Stop” (που με την φωνή του Dio σίγουρα θα μιλάγαμε για ένα μέταλ ύμνο!) και στο άγριο Rock ‘n’ Roll.
Όμως ο Ozzy (σόλο) είναι αυτός που ή θα χαιρόταν με έναν τέτοιο δίσκο ή θα τους τάραζε στις μηνύσεις για royalties. Δεν ξέρουμε ποιο από τα δύο έγινε τελικά, πάντως όπως και να έχει ο χοντρούλης μεταλλόφωνος από το Birmingham έχει δανείσει πολλά στα “Country Fairs”, στο πεντάλεπτο επικό “Path of Glory”, στο “Just Like on TV”, στο “The Damned” (που διασκευάστηκε από τους Γερμανούς μεταλλάδες Destruction το 1987 και τα καρτούν Beavis & Butt-Head το έπαιζαν συνέχεια) και στο πολύ καλό “Lightning Breaks”. Απορώ πως μετά από αυτά ο Ozzy δεν κάλεσε την Williams να κάνουν κάτι μαζί, αλλά προτίμησε την ξενέρωτη Lita Ford….
Ο Lemmy όμως που είχε πάντα αδυναμία στις bimbos (βλ. Girlschool) την είδε, «του γυάλισε» και την έφερε να κάνει μαζί του ντουέτο το 1982 στο κάντρι “Stand by Your Man”. Ε, τί πιο φυσικό για την Williams να του το ανταποδώσει στριμώχνοντας στα αυλάκια τούτου του δίσκου την εκδοχή της για το “No Class” των Motȍrhead, όπου οι στριγκλιές της είναι άπαιχτες και ο γέρος σίγουρα θα χαμογέλασε και θα ήπιε μερικές μπύρες παραπάνω και ο Fast Eddie θα έδινε την ευχή του στον Stotts! Μεγαλείο!
Συνοψίζοντας, έχουμε ένα αμιγώς πολύ καλό χέβι μέταλ άλμπουμ, που όμως ήταν και το στερνό τους….
Η Capitol δυσαρεστημένη από τις πωλήσεις τους αλλά και το δυσβάσταχτο κόστος σε κατεστραμμένα σκηνικά και σε….δικηγόρους για να ξεμπλέξουν την Wendy, τους έδιωξε, γεγονός που έφερε και την διάλυσή τους.
Οι φανατικοί αρκέστηκαν σε ένα ντέμο τους από το 1982 ηχογραφημένο στα Electric Lady Studios του Jimi Hendrix, σε παραγωγή του Dan Hartman που κυκλοφόρησε το 2002 ως….”Coup de Grace” και σε ένα σόλο άλμπουμ της Wendy της ίδιας χρονιάς με τίτλο “WOW”, σε παραγωγή του Gene Simmons των Kiss, όπου παίζουν όλοι οι Kiss μέσα και για το περιεχόμενο δεν χρειάζεται να σας πω…
Επανήλθαν το 1987 με την μέταλ όπερα “Maggots” και μετά….σιωπή.
Τα χρόνια που πέρασαν η κατάθλιψη είχε κάνει καλά την δουλειά της, οδηγώντας την Williams σε δύο απόπειρες αυτοκτονίας και με την τρίτη και φαρμακερή να λαμβάνει χώρα το 1998, στρέφοντας το πιστόλι στον εαυτό της έχοντας πάντα στο πλευρό της τον Swenson.
Το περιοδικό Classic Rock έγραψε ότι:
«….The Plasmatics, unlike other Punk bands put their Punk philosophy into action….».
Περιττό να προσθέσω κάτι…
Κείμενο: Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
YouTube
Discogs
ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ: №: 34 (ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1981) σελ. 89, №: 39 (ΜΑΪΟΣ 1981) σελ. 39, №: 44 (ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1981) σελ. 70, №: 64 (ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1984) σελ. 84.
