Ένας από τους αγαπημένους μουσικοκριτικούς, ο Μάρκος Φράγκος, σε μια συνέντευξη στη LIFO είχε αναφερθεί στον Σάιμον Ρέινολντς και στο βιβλίο του “Retromania”. Ο συγγραφέας, όπως μας είπε ο κ. Φράγκος, απέδειξε ότι δεν υπάρχει πια ποπ κουλτούρα όπως την ξέραμε, διότι ό,τι καινούργιο και ενδιαφέρον βγαίνει στην επικαιρότητα, έχει τα μάτια του στραμμένα στο παρελθόν περισσότερο παρά στο μέλλον.
Από τότε άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο ακριβώς είναι το σημείο εκείνο που η σύγχρονη δημοφιλής μουσική, ενταγμένη και αυτή στα «στεγανά» της ποπ κουλτούρας, σταμάτησε να κοιτάει μπροστά. Η σκέψη μου αυθόρμητα πήγε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και στο τελευταίο μεγάλο «παρακλάδι» του ροκ, το grunge.
Αυτό θα πρέπει να είναι το σημείο, που από εκεί και μετά σταμάτησε η ανανέωση τουλάχιστον για το ροκ, για λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε. Βασιλιάς αυτού του σπουδαίου κινήματος από το Seattle, είναι χωρίς αμφιβολία οι Pearl Jam.
Σχεδόν τριάντα χρόνια πέρασαν από τότε και σήμερα μέσα στη δυστοπία της κρίσης της μουσικής βιομηχανίας και του αναθέματος που «ξαμόλησε» ο Damon Albarn στο κοινό του Coachella, για την απραξία και την νωθρότητά του, το “Dark Matter” έρχεται να ταράξει συθέμελα, το σύμπαν ολόκληρο. Σκέφτομαι παράλληλα ότι θα ήταν κατάλληλη ώρα να πετύχει και εμπορικά, για διάφορους λόγους.
Τέσσερα χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία “Gigaton”, βγάζουν ένα φανταστικό δίσκο και έτσι δίνεται η ευκαιρία να πάει ξανά στην κορυφή το είδος της μουσικής που μπορεί να είναι «γερασμένο», αλλά βαθιά «χαραγμένο» στις ψυχές μας.
Το χιπ χοπ που κυριάρχησε για αρκετό καιρό δείχνει «σημάδια» κόπωσης, ενώ η country, στενός συγγενής του ροκ, έχει επιστρέψει προετοιμάζοντας το έδαφος λίγο καιρό τώρα.
Ο «εχθρός» βέβαια που λέγεται Taylor Swift, παραμονεύει κλέβοντας σχεδόν τα φώτα της σημαντικής κυκλοφορίας των Jam, μιας και το νέο της album βγαίνει την ίδια χρονική περίοδο.
Δεν πειράζει όμως, ήδη ο μουσικός τύπος, την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις θαυμάζει «αποσβολωμένος» την ανθεκτικότητα μιας μπάντας που επιστρέφει, εξίσου «φρέσκια», σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πώς γίνεται, αναρωτιέμαι και εγώ, o Eddie Vedder να ακούγεται έτσι μετά από τόσο καιρό. Καθαρή φωνή χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση από τον χείμαρρο του παλιό-χρόνου που πέρασε. Και σαν μην έφτανε το μεγαλείο του frontman, όλα μα όλα συνηγορούν στο να φτιαχτεί άλλο ένα μικρό «διαμάντι», σαν αυτά που μας συνήθιζε ο Vedder και η παρέα του αρκετά χρόνια πίσω.
Ως ζωντανοί θρύλοι τώρα πια, «σκάνε μύτη» με μια ηχηρή παρέμβαση, μαθαίνοντας στα υπόλοιπα «παιδιά» πως πρέπει να γίνεται η δουλίτσα.
Ο παραγωγός Andrew Watt (Iggy Pop, Miley Cyrus, Dua Lipa, Post Malone κλπ), τα Shangri-La Studios του «πολύ» Rick Rubin στο Malibu, τα φανταστικά καθαριστικά σόλο του Mike McCready, οι εσωστρεφείς ευάλωτοι στίχοι, οι εκπληκτικές συνθέσεις των τραγουδιών και οι μελωδίες των μεσηλίκων Jam, συνέθεσαν ένα από τα καλύτερα LP της καριέρας τους.
Ξέρω θα μου πείτε, λόγια συναισθηματικά φορτισμένα από οπαδό του συγκροτήματος. Θεμιτό, ας μου επιτραπεί να ισχυριστώ, ξέρετε γιατί; Γιατί σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν οπαδοί συγκροτημάτων που θα αγαπάνε τις μπάντες, με τον τρόπο που τις αγάπησαν η δικιά μου γενιά και πολύ περισσότερο οι προηγούμενες. Χιλιάδες κυκλοφορίες κάθε μέρα ανεβαίνουν στις streaming πλατφόρμες. Ποιος θα πρωτο-προλάβει να γίνει σπουδαίος με αυτό τον τρόπο διάδοσης της μουσικής και με την τεχνητή νοημοσύνη να μπαίνει δυνατά στο παιχνίδι;
Σταματάω εδώ τα σχόλια, για να επιστρέψω στο δια ταύτα. Δεν είναι σκοπός μου να φλυαρήσω, κάθε γραμμή που γράφω δικαιολογεί το μεγαλείο και την βαρύτητα του “Dark Matter”, ενός album φτιαγμένου από πραγματικούς μουσικούς και όχι από ψεύτικα «μπλιμπλίκια». Έντεκα συνθέσεις εμποτισμένες με το ψυχικό αποτύπωμα ανθρώπων με τρόπο παραδοσιακό, έτσι όπως έβγαιναν κάποτε τα τραγούδια που ήταν προτεραιότητα στην ζωή πολλών ανθρώπων.
Οι στίχοι των κομματιών αναφέρονται κυρίως σε διαλυμένες σχέσεις και είναι «βουτηγμένοι» στην κυριολεξία στις ενδόμυχες σκέψεις των ανθρώπων που έχουν χάσει ένα κομμάτι της ψυχής τους, έπειτα από μια συναισθηματική αποτυχία.
Ως μοναδικό μειονέκτημα, συνολικά, θα προέβαλα την αντίθεση της ατμόσφαιρας και του νοήματος των τραγουδιών σε σχέση με την ηλικία των μελών του συγκροτήματος και του κοινού που απευθύνονται. Ξέρουμε πολύ καλά ότι και οι οπαδοί τους έχουν μεγαλώσει μαζί τους. Παρά την σχετική αντίφαση, οι Pearl Jam δεν ήταν ποτέ ένα γκρουπ που προσπάθησε να κινηθεί μέσα σε ασφαλή πλαίσια. Αντίθετα, βρίσκουν «τη φωνή τους» για ακόμη μια φορά μέσα από το θυμό και την αντιπαράθεση.
Μπορεί το “Dark Matter” να είναι μια από τις πιο «πιασάρικες» δουλειές τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αφήνει τον ακροατή να νιώσει άνετα. Ο δυναμισμός και το νεύρο είναι τα βασικά συστατικά που θα ξεσηκώσουν τον πιο «βολεμένο» σαραντάρη, ενώ η φρεσκάδα της παραγωγής θα τραβήξει το ενδιαφέρον ενός δεκαοχτάρη. Αυτό για μένα είναι το ζητούμενο, δεν νομίζετε ;
Είδος: Alternative Rock/Hard rock
Δισκογραφική: Monkey Wrench Republic
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Απριλίου 2024
Facebook
Website
Spotify
YouTube Channel
