Γεννημένος την 16η Απριλίου 1956, στο Whitechapel του Λονδίνου, ο Paul Mario Day έμεινε τελικά μόνο με τον τιμητικό τίτλο του πρώτου τραγουδιστή στην ιστορία των μυθικών Iron Maiden. Πράγματι ο Paul κράτησε το μικρόφωνο για λιγότερο από ένα χρόνο στο ξεκίνημα της μπάντας, συγκεκριμένα από τον Δεκέμβριο του 1975 ως τον Οκτώβριο του 1976. Τότε απολύθηκε με την αιτιολογία πως υστερούσε σημαντικά στη σκηνική του παρουσία.
Ο Day γνώριζε τον κιθαρίστα των Gypsy’s Kiss από το σχολείο, με τους οποίους έπαιζε τότε ο Steve Harris, μια μπάντα στο Bridge Town στο Camden. Είχε δει τον Harris και τον έβρισκε καταπληκτικό, με δεδομένο το γεγονός πως έπαιζε μπάσο μόλις για τρία χρόνια. Κάποια στιγμή, όταν ο Day είχε πιάσει δουλειά σαν μηχανικός μοτοσικλετών στο Ανατολικό Λονδίνο, είδε τον Harris με μια παρέα παιδιών να περνούν από το συνεργείο. Αυτός είχε δουλέψει περιστασιακά με κάποιους κιθαρίστες στο σπίτι, αλλά ποτέ δεν ήταν πραγματικά σε μπάντα, είχε όμως την πίστη πως μπορούσε πραγματικά να τραγουδήσει. Εκείνη τη μέρα τους πλησίασε, επικεντρώθηκε στον Steve, και του ζήτησε να μπει σαν τραγουδιστής στο συγκρότημα. Ο Steve του απάντησε κοφτά “όχι” και εκείνος του είπε “κανένα πρόβλημα”, και γύρισε στη δουλειά του. Λίγες μέρες αργότερα, ο Steve πέρασε και τον βρήκε και του εξήγησε πως δεν μπορούσε να του μιλήσει τότε, γιατί ήταν μπροστά ο προσωρινός τραγουδιστής. Έτσι, άρχισε αρχικά να δουλεύει μαζί του, και τραγούδησε κάποια από τα τραγούδια που είχε ετοιμάσει ο Steve πριν τους Iron Maiden, με το παλιό του συγκρότημα. Αυτή τη φορά του ζήτησε να μείνει, και άρχισαν οι πρόβες. Εκεί γράφτηκαν και τα πρώτα τραγούδια στις πρώιμες μορφές τους.
Η μεγάλη δυσκολία για τον Paul ήταν να ακολουθήσει τον ρυθμό της φλεγόμενης φιλοδοξίας του Harris, που απαιτούσε τα πάντα να βελτιώνονται σε γοργούς ρυθμούς. Όμως για τον Paul ήταν η πρώτη πραγματική του μπάντα, ποτέ στη ζωή του δεν είχε τραγουδήσει ξανά με έναν ντράμερ πίσω του, και πέρα από τη δουλειά στο σπίτι και την εξάσκηση με τους αγαπημένους του δίσκους, είχε μηδενική εμπειρία. Ο Harris του ζητούσε συνέχεια να βελτιωθεί, να βγει πιο μπροστά στο κοινό, να γίνει επιβλητικός, να γίνει ο ήρωας, ο frontman της μπάντας. Ο Paul συμφωνούσε σε όλα μαζί του και είχε την υπομονή να δουλέψει, αλλά απλά δεν ήξερε πώς να το καταφέρει αυτό. Για τους τελευταίους τρεις μήνες του στο γκρουπ τον προειδοποιούσαν συνέχεια: “δούλεψέ το, φτιάξε το”. Ήθελε τόσο πολύ, απλά δεν ήξερε πώς να γίνει αυτή η μεταμόρφωση.
Το πικρό αστείο είναι ότι η χειρότερη εμπειρία ήταν το καλύτερο μάθημα, γιατί όταν έλαβε την ειδοποίηση πως απολύεται από το γκρουπ, ένιωσε τόσο συντετριμμένος, και αυτό τον άλλαξε πολύ. Τον πλήγωσε σαν να έχασε μια κοπέλα με την οποία ήταν ερωτευμένος για χρόνια, και την έχασε ξαφνικά. Ήταν η αρχή… Όλοι έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν. Εκείνη την εποχή, αυτό ήταν το σημείο μηδέν τους. Αυτό που έκανε ο Steve ήταν να προσπαθήσει να κάνει το συγκρότημα μεγάλο. Ήξερε τι ήθελε. Αυτό που ήθελε ήταν αυτό που πήρε. Τους έκανε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στον πλανήτη. Όσο κι αν πόνεσε, όσο κι αν τον στεναχώρησε, έμαθε ένα μεγάλο μάθημα εκείνη την ημέρα που έφυγε. Ο ίδιος έχει πει πως χρησιμοποίησε αυτό το συναίσθημα στο τραγούδι του.
Πολλά χρόνια αργότερα ισχυρίστηκε πως είχε σημαντική συμμετοχή στη μουσική και τους στίχους του “Strange World”. Μην έχοντας, όπως ήταν φυσικό, κανένα στοιχείο από τότε που να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό του, γρήγορα παραιτήθηκε, όμως οι πικρές του δηλώσεις έμειναν να θυμίζουν το αίσθημα αδικίας που είχε: “σε ότι έχει να κάνει με την εποχή προ των δίσκων και των δισκογραφικών συμβολαίων, θα έλεγα ότι ήταν δημιουργική κλοπή, όχι σκόπιμη, καθώς πιθανότατα θα έκανα το ίδιο πράγμα και εγώ ο ίδιος για να το διατηρήσω ξεκάθαρο και απλό. Νομίζω, ωστόσο, ότι αν μου απέφερε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων στο μέλλον, θα είχα κάνει το σωστό και θα είχα επανορθώσει. Τότε όλοι παλεύαμε για τον ίδιο στόχο και ακόμα με πονάει να σκέφτομαι ότι το πρώτο τραγούδι που συνέθεσα ποτέ ήταν σε ένα άλμπουμ με μεγάλες πωλήσεις και κανείς δεν ξέρει ότι ήμουν εγώ. Για να μην αναφέρω πώς βγάζω τα προς το ζην ενώ ο κ. Harris ζει σαν θεός!”
Ο Day αργότερα σχημάτισε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν More, το οποίο έπαιξε στο Donington Monsters of Rock Festival το 1981, και είχε στις τάξεις του τον περιστασιακό κιθαρίστα των Iron Maiden, Paul Todd (βρέθηκε στο γκρουπ μόλις για δυο μέρες και έκανε μόνο μια φωτογράφιση μαζί τους) και τον ντράμερ των Def Leppard, Frank Noone. Κυκλοφόρησαν δυο άλμπουμ και το 1983 διαλύθηκαν.
Το επόμενο βήμα του Day ήταν με τους Wildfire από το 1983 έως το 1984. Και αυτοί είχαν διάρκεια δυο άλμπουμ, και η διαδρομή τους σταμάτησε με το “Summer Lightning” του 1984, με το πείραμα της πιο ραδιοφωνικής hard rock κατεύθυνσης να μην αποδίδει. Το 1985, εμφανίζεται μια άλλη εκδοχή των Sweet με τους Andy Scott και Mick Tucker, και τον Paul Day να συμμετέχει στην απόπειρα. Ηχογράφησαν ένα live άλμπουμ στο Marquee Club στο Λονδίνο το 1986.
Από το 1986 έζησε στην Αυστραλία και ήταν ο τραγουδιστής σε δύο συγκροτήματα από το Newcastle της Νέας Νότιας Ουαλίας. Τραγούδησε γνωστές διασκευές rock τραγουδιών με το συγκρότημα Defaced και τραγούδησε και έγραψε μουσική για τους Crimzon Lake, οι οποίοι τώρα έχουν διαλυθεί, ένα ανεξάρτητο hard rock συγκρότημα. Συμμετείχε επίσης στο άλμπουμ “Bovonic Empire” του αυστραλιανού progressive metal συγκροτήματος Buffalo Crows σαν guest μουσικός.
Το 2019, η αρχική σύνθεση των Iron Maiden του 1975 με πρωτοβουλία του Steve Harris έδωσε μια συναυλία επασύνδεσης στο Λονδίνο με τον Day στα φωνητικά και τους Dave Sullivan και Terry Rance στην κιθάρα. Μόνο ο αρχικός ντράμερ Ron Matthews απουσίαζε.
Ο Day πέθανε από καρκίνο στις 29 Ιουλίου 2025, σε ηλικία 69 ετών.
