Ο Marcus Fureder, κατά κόσμον Parov Stelar, έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό. Μας επισκέπτεται συχνά, και κάθε του εμφάνιση είναι αυτό που λέμε talk of the town. Η μουσική του, έχει βρει το συναισθηματικό μας κουμπί, και η σχέση του με την Ελλάδα, είναι σχέση αγάπης και ενίοτε λατρείας.
Πριν κάποια χρόνια έπαιζε σε μικρότερους χώρους, πλέον όμως έχει φτάσει στο σημείο να είναι είτε headliner σε μεγάλα φεστιβάλ (πχ Release το 2022), είτε να εμφανίζεται σε διπλές βραδιές όπως συνέβη την προηγούμενη Παρασκευή και το Σάββατο στην Αθήνα.
Ο σχετικά καινούριος χώρος του Floyd, στη θέση του παλιότερου Piraeus Academy, γέμισε και τις δύο μέρες, γεγονός αναμενόμενο. Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι έμεινα εντυπωσιασμένος από το Floyd, που είναι μακράν ο καλύτερος κλειστός χώρος της πρωτεύουσας, για τη διεξαγωγή συναυλιών. Άψογος ήχος, ωραία διαρρύθμιση, και πεντακάθαρος.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το set του dj Siciliano, που για μία ώρα περίπου κατάφερε να ζεστάνει το κοινό, είτε με διασκευές σε γνωστά κομμάτια (“Another Brick in the Wall”), είτε με πρωτότυπες δικές του συνθέσεις ως παραγωγού/dj. Αν κρίνω από τη συμμετοχή του κοινού αλλά και από τις αντιδράσεις του, mission completed.
Στις 22.30 ακριβώς, και σύμφωνα με το ανακοινωθέν πρόγραμμα, ο Parov Stelar και η πολυμελής μπάντα του, ανέβηκαν στη σκηνή. Μπάσο, ντραμς, δύο φωνές (female και male vocals), αλλά και πνευστά (σαξόφωνο, τρομπέτα), συνόδευσαν τον Αυστριακό παραγωγό/dj σε ένα πρόγραμμα/συναυλία, που κράτησε περίπου 110 λεπτά. Άψογος ήχος, υπέροχα φώτα και video wall, που συνόδευαν και ενίοτε “έντυναν” τη μουσική του, βοήθησαν τα μέγιστα στη δημιουργία μιας απολαυστικής ατμόσφαιρας. Το σύνολο των θεατών συμμετείχε ενεργά από την αρχή μέχρι το τέλος, χορεύοντας, χαμογελώντας, και απολαμβάνοντας το ποτό του υπό τους ήχους της σχεδόν μοναδικής electro/jazz, electro/funk και electro/swing μουσικής του αγαπημένου Αυστριακού.
Το set-list που επίλεξε, δεν ήταν αυτό που λέμε αμιγώς εμπορικό, αλλά κινήθηκε ενδεχομένως σε περισσότερο underground μονοπάτια, χωρίς αυτό να μειώνει επ’ ουδενί τη ποιότητα της παράστασής του, αφού επί της ουσίας μουσική παράσταση ήταν. Από το εισαγωγικό “Lights Off” και το “Booty Swing” που ακολούθησε, έθεσε τις βάσεις για μία ατελείωτη γιορτή. Η μετακίνησή του, από το afro/Cuban/jazz “Cuba Libre”,στο σχεδόν mariachi “Gringo” (με τα πνευστά να δίνουν ρέστα), ήταν εκπληκτική. Μέχρι και αναφορές στον σπουδαίο Morricone είχαμε με το “Django’s Revenge/Venom”, όπως και στους Eurhythmics με την εκτέλεση του “Sweet Dreams”. Επιπλέον κομμάτια που τον ανέδειξαν όπως τα “Catgroove 22”, και “Mojo Radio Gang”, ήταν αυτά που ξεσήκωσαν τους θεατές. Στο “The Sun” όπως ήταν αναμενόμενο έγινε κυριολεκτικά χαμός, και ως κερασάκι στην τούρτα είχαμε το “Clap your Hands”, με το οποίο έκλεισε η βραδιά.
Εν μέσω αποθέωσης μας ευχαρίστησε, τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι συνεργάτες του, γνωρίζοντας και ο ίδιος ότι για ακόμα μία φορά, ήταν ο maestro μιας υπέροχης νύχτας.
