Η ιστορία των Σκωτσέζων Pallas από το Aberdeen χάνεται κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Επίσημη χρονολογία ίδρυσής τους καταλογίζεται το 1976. Δικαιωματικά λοιπόν έχουν θεωρηθεί από τους πρωτοπόρους της δημιουργίας του neoprog στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μαζί με άλλους σημαντικούς σημαιοφόρους αυτού του ήχου, όπως οι Marillion, Twelfth Night, IQ, Pendragon και Galahad.
Οι Σκωτσέζοι υπήρξαν πάντα άνισοι παραγωγικά, αναλογικά με τη μόνιμη παρουσία τους στη σκηνή από τότε. Άφησαν το δικό τους ίχνος στην ιστορία του ιδιώματος με δυο ιστορικά άλμπουμ στη δεκαετία του ’80. Ειδικά το ντεμπούτο τους, “The Sentinel” του 1984, φανερά επηρεασμένο από τη βαριά σκιά του Ψυχρού Πολέμου, χρησιμοποίησε ουσιαστικά μια φουτουριστική εκδοχή της ιστορίας της Ατλαντίδας σαν μεταφορά για μια τεχνολογικά προηγμένη κοινωνία που έφτασε στο χείλος της καταστροφής.
Μέσα λοιπόν από παρατεταμένες περιόδους αδράνειας, οι Pallas φτάνουν στη δύση του 2023 μόλις στο όγδοο άλμπουμ τους. Το πρώτο αξιοσημείωτο γεγονός με το νέο άλμπουμ, είναι η επιστροφή του τραγουδιστή Alan Reed στο σχήμα: μόνιμα πίσω από το μικρόφωνο από το 1986 ως το 2010, είχε συχνά δηλώσει πως το κεφάλαιο “Pallas” έκλεισε οριστικά γι’ αυτόν, αποκλείοντας μάλιστα μια προσέγγιση από τη μπάντα πριν λίγα χρόνια. Αυτό που κατάφερε να τον λυγίσει ήταν τελικά η ίδια η μουσική, την οποία άκουσε σε πρώιμο στάδιο και αμέσως αντιλήφθηκε πως κάτι σημαντικό μπορούσε να προκύψει από αυτό.
Μπορούμε έτσι με σιγουριά να έχουμε να αντιμετωπίσουμε την κλασική σύνθεση των Σκωτσέζων, που εξακολουθούν να μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με την ευαισθησία που είχαν σαν σκεπτόμενοι νέοι. Με έναν σύγχρονο κόσμο να προσφέρει απλόχερα τα ερεθίσματα με ένα πλήθος υπαρξιακών απειλών, δεν είναι δύσκολο να αντλήσει κανείς μια αντίστοιχα ζοφερή μουσική προσέγγιση και περιγραφή όλων αυτών που βασανίζουν τη σκέψη του. Η μουσική του “The Messenger”, παραδοσιακό progressive rock που μεταφέρεται από αγωνιώδη θέματα στα keyboards και ρυθμικά κιθαριστικά υποστυλώματα ανάλογης διάθεσης, αναδύει αυτούς τους φόβους αλλά και την προσωπική μοναξιά και απομόνωση του ανθρώπου που παρακολουθεί τις αμέτρητες σκιές, ψάχνοντας ένα φως να αντλήσει δύναμη. Οι οικονομικές ανισότητες, η υπερθέρμανση του πλανήτη, ο πανικός της πανδημίας, αλλά κύρια μια εσχατολογική προοπτική για το ανθρώπινο είδος, κάνουν το “The Messenger” ένα πικρό άλμπουμ με την ισχυρή αίσθηση της παγκόσμιας θλίψης να παραμονεύει. Στις ηπιότερες στιγμές του αναπαράγει μια αναμονή αγωνίας και στα ξεσπάσματά του μοιάζει να επιχειρεί να απαγκιστρωθεί από μια άδικη και παρανοϊκή μοίρα. Οι ερμηνείες του Reed σημαδεύουν εύστοχα στα ενδότερα του ακροατή, και το άλμπουμ διατηρεί μια σπουδαία συνοχή, ένα περίβλημα που μοιάζει με κελί συγκεκριμένων συναισθημάτων. Θα μπορούσα ίσως να γκρινιάξω μόνο για τα προκάτ τύμπανα που στερούν τη δυναμική ενός αληθινού ντράμερ. Έχουμε όμως πράγματι να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των Pallas, και η σταθερά ποιοτική διαδρομή του δίσκου προσφέρει μια διαρκή απόλαυση. Ανάμεσα στις πολλές εξαιρετικές στιγμές, μάλλον το συγκινητικό “Heavy Air” με κράτησε περισσότερες φορές κοντά του.
Είναι κάπως αλλόκοτα παράξενο να παρακολουθεί κανείς τους ίδιους παλιούς αντιδραστικούς μουσικούς ακτιβιστές να επιμένουν σαν γκρινιάρηδες παλιόγεροι (στα μάτια κάποιων) απέναντι σε παλιά προβλήματα που αναδύονται μέσα από νέα δεδομένα. Σαν καλά προπονημένοι αισθητήρες απέναντι σε θέματα των οποίων η ζωτική ουσία πνίγεται στη σημερινή ανούσια πολυπλοκότητα, οι βετεράνοι prog rockers γύρισαν περήφανα εμπνευσμένοι και επιμένοντας να σκέφτονται μουσικά, σε έναν δίσκο ευχάριστη έκπληξη.
Είδος: Progressive Rock
Εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15 Δεκεμβρίου 2023
