Το τρίτο album των Αθηναίων βρίσκεται εκεί έξω από τον Οκτώβριο του 2022 και έχει ήδη δημιουργήσει πολύ θετικές εντυπώσεις στους φίλους του ήχου σχημάτων όπως οι Fields Of The Nephilim, The Garden Of Delight κα, διατηρώντας κι αναβαθμίζοντας τις σχέσεις σεβασμού από το κοινό τους. Την Παρασκεύη 17 Μαρτίου θα πραγματοποιήσουν την ζωντανή παρουσίαση του “Eclipse” στο Temple. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει το Soundcheck ήταν να τους δώσει βήμα από το νεοσύστατο και ταπεινό του ψηφιακό μετερίζι ώστε να πληροφορηθούμε από πρώτο χέρι για τα τεκταινόμενα μέσα και έξω από το στούντιο και φυσικά πριν την πολυαναμενόμενη ζωντανή τους εμφάνιση. Ο Περικλής, ο άνθρωπος που δημιουργεί τα φωνητικά των Opened Paradise, ανέλαβε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.
Νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος γι’ αυτή την ευκαιρία να μας δώσεις κάποιες πληροφορίες για το σχήμα. Θα ξεκινήσω με την προσπάθεια να ανιχνεύσω το γιατί επιλέξατε αυτό το όνομα για το γκρουπ, το οποίο προφανώς έχει αναφορά στο τραγούδι των The Garden of Delight, σας εκφράζει ακόμη αυτή η επιλογή;
Αρχικά θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε Γιάννη, που μας δίνεις την ευκαιρία να παρουσιάσουμε τους Opened Paradise μέσα από το Soundcheck.network.
Το όνομα της μπάντας όντως προέρχεται από το ομότιτλο τραγούδι των Garden of Delight. Το occult στοιχείο που περιγράφεται στους στίχους, όσο και ο τίτλος του κομματιού, που «καλούν» σε έναν ανοιγμένο/παραβιασμένο παράδεισο, εξέφραζε και συνεχίζει να εκφράζει την πνευματική και σαρκική απελευθέρωση όπως την αντιλαμβανόμαστε σαν προσωπικότητες τα μέλη του σχήματος.
Υπάρχετε από το καλοκαίρι του 2003, αλλά παρατηρώ πως τα βήματά σας είναι λίγα και προσεκτικά. Με μεστότητα κυκλοφορείτε τα album σας ιδιαίτερα αραιά, αυτό συμβαίνει επειδή θέλετε να «μιλάτε» μόνο όταν έχετε κάτι να πείτε, ή επειδή έτσι επέτρεψαν οι εκάστοτε συνθήκες;
Θέλουμε οι κυκλοφορίες μας να έχουν κάτι να πουν. Να είναι ουσιαστικές, και να μην πνίγονται μέσα στην μαζική υπερ πληροφόρηση που λαμβάνει κανείς στις ημέρες μας μέσω του δίκοπου μαχαιριού που λέγεται internet. Ο ρομαντισμός που υπήρχε και βιώσαμε οι παλαιότερες γενιές έχει χαθεί. Πλέον, με το πάτημα ενός κουμπιού, ακούς μισό κομμάτι και προχωράς στο επόμενο. Από την άλλη, το διαδίκτυο κατάφερε να προωθήσει και να κάνει γνωστές στο ευρύ κοινό μπάντες που σε άλλες εποχές ίσως και να μην είχαν την ίδια αναγνώριση.
Θέλουμε να γράφουμε μουσική που πρώτα θα καλύπτει τις δικές μας ανάγκες και θα μιλάει στη δική μας καρδιά. Αν αυτό το «κομμάτι» δεν καλύπτεται, τότε δεν υπάρχει λόγος κυκλοφορίας. Δε ζούμε από τη μουσική. Είναι το καταφύγιο μας. Τη σεβόμαστε και παραμένουμε παιδιά της.
Το “Eclipse” τί πραγματεύεται θεματολογικά, αν υπάρχει φυσικά μια κοινή συνισταμένη;
Σε όλη την πορεία της μπάντας υπάρχει μια μυθολογική προσέγγιση και «θρησκευτική» αναζήτηση στους στίχους. Το ίδιο συμβαίνει και στο “Eclipse”. Εξερευνώντας μύθους, παραδόσεις, θρησκείες, αλλά και επηρεασμένοι από τις χαοτικές διαστάσεις του σύμπαντος, γραφούμε και εκφράζουμε τις προσωπικές μας ανησυχίες.
Ειδικά κατά τις πρώτες (από τις πολλές που ακολούθησαν) ακροάσεις αποκόμισα την αίσθηση πως ενώ κρατάτε την μαγιά που έχετε ως σήμα κατατεθέν στην ταυτότητα του ήχου σας, αυτή τη φορά τo όλο αποτέλεσμα ακούγεται πιο βαρύ, περισσότερο metal από ότι gothic, σε αντίθεση με τους 2 προηγούμενους δίσκους που η αναλογία ήταν αντίστροφη. Ήταν η προσέγγιση στο studio διαφορετική, ή οι διαθέσεις σας αντίστοιχες;
Θέλαμε να σκληρύνουμε τον ήχο μας. Να βγάλουμε κάτι πιο «βαρύ». Δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά ανάγκη. Έχουμε μεγαλώσει με τη metal μουσική και νιώσαμε ότι ήρθε η ώρα να συνδυάσουμε το σκότος των Opened Paradise με τη νοσταλγία του παρελθόντος. Αφού ετοιμάσαμε το υλικό που θα αποτελούσε περιεχόμενο του “Eclipse”, η τελευταία – και μεγάλης σημασίας – αναζήτηση ήταν αυτή του ανθρώπου και κατ’ επέκταση του studio που θα μπορούσε να θεμελιώσει τον ήχο της μπάντας στο νέο της εγχείρημα. Βρήκαμε ένα άψογο συνεργάτη και εν συνεχεία φίλο στο πρόσωπο του Γιώργου Εμμανουήλ (Lucifer’s Child) και στο Pentagram studio.
Το αποτέλεσμα αυτή της συνεργασίας μπορεί να φανεί στο “Eclipse”.
Πες μας λίγο για τη διαδρομή από τη μέρα που βγήκατε από το studio, όπου ηχογραφήσετε το “Buried In rain” (2016), μέχρι το μέρα που λάβατε στα χέρια σας τις πρώτες κόπιες του “Eclipse”, στην εκπνοή της προηγούμενης χρονιάς. Πόσα πράγματα άλλαξαν, ποιες δυσκολίες διαφοροποιήθηκαν πιθανότατα λόγω και της κατάστασης που επικράτησε τα τελευταία χρόνια;
Από το Buried in Rain μέχρι το Eclipse έχουν υπάρξει αναπροσαρμογές στα μέλη της μπάντας. Αποχώρησαν οι Μπάμπης Νίκου (κιθάρες ) και Αλέξανδρος Μασμανίδης (πλήκτρα) και στη θέση τους ήρθε ο Γρηγόρης στις κιθάρες. Χρησιμοποιούμε πλέον προηχογραφημένα πλήκτρα, το μέρος των οποίων έχει αναλάβει ο Κυριάκος και ο Γρηγόρης.
Αν μιλώντας για την «κατάσταση που επικράτησε τα τελευταία χρόνια», αναφέρεσαι στις καραντίνες και τον Covid, θα έλεγα ότι οι πέντε μας – αποκομμένοι από την «κανονικότητα» – βρήκαμε την ευκαιρία να εκφραστούμε δημιουργικά. Πολλές πρόβες, και πολλές ώρες στο studio ήταν αυτές που συνετέλεσαν στην δημιουργία του Eclipse.
Πέρα από τις εμφανείς επιρροές από Fields of the Nephilim, The Garden of Delight και λοιπές μπάντες του χώρου που έχουν ενσωματωθεί δημιουργικά στον ήχο σας, θα ήθελα να ρωτήσω ποιες καταστάσεις, σκέψεις, τέχνες είναι τυχόν αυτές που ενεργοποιούν τους δημιουργικούς διακόπτες μέσα σας και τους θέτουν σε λειτουργία ώστε να απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα το οποίο έχει αποτυπωθεί στα τραγούδια σας;
Νομίζω ότι η μοναξιά είναι το πρώτο βήμα στο ταξίδι της δημιουργίας. Η απομόνωση από τις πολλές φωνές δίνει χώρο στην εσωτερική μας φωνή, που τόσο έχει ανάγκη να ακουστεί.
Αν γίνει αυτό, βιβλία, μουσική, ταινίες, ένας πίνακας που κάποτε μπορεί να είδαμε… ο νους τα φέρνει σαν εικόνες μπροστά στα μάτια μας. Αυτές είναι οι παλίρροιες που φέρνουν στις ακτές του μυαλού τα κύματα της δημιουργίας.
Πως δουλεύετε σαν ομάδα τα τραγούδια σας, τόσο κατά την προετοιμασία/σύνθεση όσο και κατά τις ηχογραφήσεις; Η μία φορά που κατάφερα ως τώρα να σας παρακολουθήσω στη σκηνή μου έδωσε την εντύπωση μιας πολύ δεμένης μπάντας που απέπνεε έναν αέρα ότι έχει γράψει πολλά περισσότερα χιλιόμετρα επάνω στο σανίδι από την πραγματικότητα. Είναι αυτό αποτέλεσμα της καλής προφανώς χημείας που επικρατεί μεταξύ σας;
Συνήθως δουλεύουμε επάνω σε ένα σκελετό που φέρνουν στο studio ο Γρηγόρης ή ο Κυριάκος. Προβάροντας τα κομμάτια, προωθούμε πιθανές αλλαγές στη δομή τους. Κάθε άποψη είναι σεβαστή, και έχει σαν σκοπό το όφελος και τη βελτίωση των Opened Paradise.
Συνήθως οι στίχοι προϋπάρχουν και απλά προσαρμόζονται στη μουσική.
Αν το τελικό αποτέλεσμα μας καλύπτει, τότε το κομμάτι μπαίνει στον κατάλογο αυτών που θα προχωρήσουν στην ηχογράφηση. Η ροή της ηχογράφησης είναι νομίζω λίγο ή πολύ γνωστή. Τύμπανα, μπάσο, κιθάρες, και στο τέλος η φωνή.
Οι «τελετουργίες» της κάθε μπάντας είναι αυτές που συμβάλλουν στο δέσιμο των μελών της και στην εικόνα/ατμόσφαιρα που μετέπειτα λαμβάνει ο κόσμος. Όσο οξύμωρο και αν ακουστεί, η διαφορετικότητα των ανθρώπων είναι αυτή που μας δένει. Ο καθένας μας, είναι ελεύθερος να είναι ο εαυτός του.
Πιστεύεις πως θα χρειαστούν άλλα 6 χρόνια μέχρι να ξαναδούμε νέα δουλειά σας;
(Πολλά γέλια) … Θα δούμε.
Παρά την αναγνώριση που απολαμβάνετε ήδη, τουλάχιστον στον underground χώρο, μένετε σταθεροί στη συνεργασία σας με την Dark Side Records, ενώ και το artwork που συνοδεύει τις κυκλοφορίες σας διατηρεί το ύφος σας στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων, δίνοντας έτσι μια εικόνα προς τα έξω πως ο χρόνος δεν φέρνει φθορά στην μπάντα…
Είμαστε ικανοποιημένοι με τη μέχρι τώρα συνεργασία μας με τη Dark Side Records, από κεί και πέρα, το μέλλον θα δείξει.
Σε ότι αφορά στο artwork. Θεωρώ ότι ανήκουμε στο σκοτάδι. Γεννιόμαστε. Ζούμε σε μία έκλαμψη, και επιστρέφουμε σε αυτό. Χωρίς τις συνήθεις – πιθανές – υπερβολές και τους ψευτομελοδραματισμούς. Είναι μια καθάρια αλήθεια. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, το artwork μας είναι λογικό να κινείται γύρω από σκοτάδι, σε όποια του έκφανση και αν αποτυπώνεται αυτό.
Επειδή αναφερθήκαμε στο artwork, πως καταλήξατε σε αυτό το σκοτεινά όμορφο εξώφυλλο;
Ο αρχική μορφή του εξώφυλλου προϋπήρχε από παλιότερη συνεργασία μας με την Χριστόφη Δέσποινα (aka Morgenland), η οποία πλέον δε βρίσκεται στη ζωή. Πηγή είναι οι πίνακες που έχουν προϋπάρξει και έχουν σαν έμπνευση το ποίημα του Johann Wolfgang von Goethe “Erlkönig”.
Ο τελικός σχεδιασμός είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του Βίκτωρα (aka Bend), με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί άψογα και στο “Buried in Rain”.
Το Σάββατο 17 Μαρτίου θα πραγματοποιήσετε, επιτέλους, τη ζωντανή παρουσίαση του “Eclipse” στο συναυλιακό χώρο του Temple. Γνωρίζουμε πως θα έχετε φυσικές κόπιες, tshirts και το σχετικό merchandise, ακόμη και μια άλλη ακόμη ιδιαίτερα αξιόλογη μπάντα του χώρου, τους The Black Capes, να ανοίγουν τη βραδιά. Τί άλλο σχεδιάζετε για την περίσταση ώστε να υποστηριχθεί αυτή η παρουσίαση στη σκηνή; Πως θα διαμορφωθεί το setlist; Γιατί επιλέξατε το Temple;
Νομίζω ότι σε ένα μεγάλο μέρος κάλυψες τον «σχεδιασμό» της βραδιάς. Θα υπάρξει και κάποιος ιδιαίτερος καλεσμένος που προτιμώ να μην αποκαλύψω.
Το setlist θα περιέχει κομμάτια από όλο μας το υλικό. Από την εποχή του “Occult” μέχρι και το “Eclipse”.
Υπάρχει μία πάρα πολύ καλή σχέση με το Temple καθώς τα παιδιά που το έχουν είναι αδερφικοί μου φίλοι. Το «σκοτάδι» του συγκεκριμένου χώρου τον κάνει ιδανικό για το τελετουργικό των Opened Paradise. Πέρα από αυτό, στο τεχνικό κομμάτι, η επένδυση που έχουν κάνει στα φώτα και στον ήχο είναι ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η Αθήνα, τουλάχιστον σε νυχτερινό χώρο αυτού του βεληνεκούς.
Πως αντιλαμβάνεστε μια συναυλία; Το γεγονός πως με ένα take θα πρέπει να περάσει όλο αυτό το feeling ενός δίσκου που ετοιμάζατε επί χρόνια, σας τρομάζει καθόλου; Τελικά πόσο λυτρωτικό είναι να παίζετε αυτά τα σκοτεινά, βαριά στον ήχο κομμάτια μπροστά σε κοινό; Έχετε ένα από τα πιο πιστά ακροατήρια στο χώρο κι αυτό αποτελεί μια εξαιρετική προϋπόθεση για ένα μνημειώδες live…
Με κίνδυνο να φανώ γραφικός, χρησιμοποίησα πιο πάνω τη λέξη «τελετουργικό». Ένας λόγος που μέχρι τώρα δεν κάνουμε συχνά ζωντανές εμφανίσεις, είναι γιατί για εμάς είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Είναι ο τρόπος μας να επικοινωνήσουμε με ανθρώπους που πιθανά μοιραζόμαστε κοινά μονοπάτια. Δεν είναι απλά συναυλία. Αφήνουμε πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μας στη σκηνή. Ναι, είναι σίγουρα λυτρωτικό. Ένα είδος κάθαρσης. Μα για να φτάσεις εκεί, χρειάζεται να περάσεις από όλο το σκοτάδι των σκέψεων σου.
Ανυπομονώ να ακούσω ζωντανά τα τραγούδια του “Eclipse”, αλλά και το υπόλοιπο set που θα επιλέξετε να αποδώσετε, μιας και δεν το έχω κρύψει πως αποτελεί μια από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες της προηγούμενης χρονιάς. Ραντεβού λοιπόν στο Γκάζι.
Σε ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη Ιωάννη. Τα λέμε στις 17.
Πληροφορίες για τους Opened Paradise:
Σύνθεση
Periklis – Vocals
Costas – Bass Guitar
Kiriakos – Guitar
Greg – Guitar
Elias – Drums
Επίσημη ιστοσελίδα
Facebook
Youtube
Bandcamp
Instagram
Twitter
Soundcloud
