Οι Νaxatras κατάφεραν μέσα από την έως τώρα πορεία τους, το αδιανόητο να μοιάζει εφικτό και το όνειρο απτή πραγματικότητα. Το να παίζεις δηλαδή το κατά βάση ορχηστρικό psychedelic / prog rock σου, λαμβάνοντας την καθολική αποδοχή σε κάθε σου βήμα, περιοδεύοντας ασταμάτητα και γεμίζοντας τους χώρους που εμφανίζεσαι μοιάζει ουτοπικό ακόμα και τώρα που συμβαίνει. Όλα αυτά μάλιστα αυτοχρηματοδοτούμενα και χωρίς τις “πλάτες” κάποιας δισκογραφικής να δίνουν έξτρα ώθηση. Για να συμβεί όλο αυτό απαιτούνται βασικά συστατικά όπως ξεκάθαρο όραμα, ισχυρό κίνητρο και περίσσεια ταλέντου. Η παρέα από τη Θεσσαλονίκη διαθέτει όλα τα παραπάνω σε αφθονία και μέσα από τη σκληρή δουλεία μπορεί να νιώθει περήφανη για τους καρπούς που δρέπει.
Το προ τριετίας “IV” album τους, άνοιξε νέους προοδευτικούς ορίζοντες και σκόρπισε επιφωνήματα θαυμασμού στους απανταχού ακροατές τους, με την ηχητική του πρόταση. Ο πήχης ανεβασμένος ψηλά λοιπόν και οι προσδοκίες μεγαλύτερες. Οι ίδιοι της δημιούργησαν, καθώς κάθε δίσκος τους έμοιαζε πάντα ως ένα άλμα εμπρός, συγκριτικά με τον προηγούμενο. Αν μιλήσω με καθαρά αθλητικούς όρους, τούτοι εδώ υπερπήδησαν με το φρέσκο “V” το δικό τους πήχη, με την χαρακτηριστική άνεση που ο Μανόλο Καραλής “καταπίνει” τα πανελλήνια ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Προσανατολισμένοι και τούτη τη φορά προς το prog rock των late 70’s, χωρίς να παραλείπουν την εξερεύνηση νέων ψυχεδελικών τοπίων παραδίδουν ένα album που από την πρώτη μέχρι την τελευταία του νότα ακούγεται αδιάσπαστα και ολοκληρωτικά.
Το “Celestial Gaze” που σημαίνει την έναρξη του ταξιδιού, πιστοποιεί τα παραπάνω. Η εντονότερη εισαγωγή στοιχείων της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και των ανατολίτικων ρυθμών σε κομμάτια όπως τα “Spacekeeper” και “Numenia” φωτίζουν την προσπάθεια τους και σφυρηλατούν περισσότερο την ήδη ξεχωριστή τους ταυτότητα. Η αύρα των Ozric Tentacles και οι space Hawkwind-ήχοι των πλήκτρων αγκαλιάζουν την προσπάθεια τους, αλλά το δικό τους στίγμα παραμένει διαυγές και ξεκάθαρο. Τα φωνητικά του Γιάννη Βαγενά (μπάσο) στρατηγικά τοποθετημένα ανάμεσα στα κομμάτια, δένουν ιδανικά με τη μουσική τους και αποκτούν ξεχωριστή βαρύτητα με την ποιότητα των στίχων τους. Φανταστική δουλειά από το σύνολο, με τα solo όμως του Γιάννη Κωνσταντέλια στην ηλεκτρική κιθάρα να χτυπούν την ευαίσθητη χορδή μου. Το ορχηστρικό “The Citadel” που ολοκληρώνει το δίσκο, είναι ένα “ανατριχιαστικό” κομμάτι που σε ταξιδεύει στα ενδόμυχα της ύπαρξης, ενώ με την υφέρπουσα κινηματογραφική του αισθητική ανοίγει νέο παράθυρο στη μουσική τους. Αξιοσημείωτη η παραγωγή με την οργανική αίσθηση που αφήνει ως ιδανική επίγευση και το για ακόμα μια φορά εκπληκτικό εξώφυλλο του Χριστόφορου Τουμαζάτου (Chris RW).
Στους Naxatras το καλλιτεχνικό όραμα τροφοδοτεί αέναα την εξέλιξη και τανάπαλιν. Το “V” στέκεται ως κορυφή, της έως τώρα διαδρομής τους. Στα δικά μου μάτια φαντάζει όμως περισσότερο ως προσωρινός σταθμός μέχρι την επόμενη, που σίγουρα έχουν βάλει ήδη στόχο και μελλοντικά θα απολαύσουμε ξανά με τη σειρά μας.
Είδος: Psychedelic rock / Prog rock
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Φεβρουαρίου 2025
