Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με το thrash metal και ειδικότερα με το underground και να μην γνωρίζει τους Nasty Savage. Οι Αμερικανοί οι οποίοι εδράζονταν στη Φλόριντα, έκαναν αρκετό θόρυβο με το ομώνυμο ντεμπούτο τους, πασάροντας ένα «βρώμικο» μείγμα Mercyful Fate – Venom με την ταυτόχρονη ύπαρξη του «παραδοσιακού» U.S. heavy metal και δημιουργώντας αρκετές προσδοκίες για το μέλλον.
Ο διάδοχός του με το “Indulgence” του 1987 διατήρησε το υψηλό επίπεδο των συνθέσεων και σε ακόμη πιο επιθετικό τόνο, χωρίς όμως να καταφέρει να «εκτοξεύσει» τη δημοτικότητα της μπάντας. Ακόμη κι έτσι, κινούμενοι κάτω από τα «ραντάρ», οι Nasty Savage μουσικά έκαναν το βήμα παραπάνω όταν το 1989 και με το 3ο τους album, “Penetration Point” κινήθηκαν σε περισσότερο tech-thrash «διαδρομές» κερδίζοντας ακόμη περισσότερο την εκτίμηση των οπαδών τους. Όπως συμβαίνει δυστυχώς πολλές φορές, ακολούθησε μια μεγάλη περίοδος «ανομβρίας», με πολλά διαλείμματα, με ένα αξιοπρεπές album το 2004 με τίτλο “Psycho Psycho” πριν από μία ακόμη μεγάλη παύση.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα από τον τραγουδιστή Nasty Ronnie (το μοναδικό original μέλος) να κυκλοφορήσει ξανά κάποιο album με τους Nasty Savage κι έτσι το “Jeopardy Room” μόνο ως έκπληξη θα μπορούσε να εκληφθεί. Ευχάριστη ή δυσάρεστη δεν μπορούσα να ξέρω, όμως για να πω την αλήθεια διατηρούσα πολλές επιφυλάξεις για το πως θα ακουγόταν η μπάντα στο σήμερα. Ύστερα από μια σύντομη εισαγωγή το ομώνυμο “Jeopardy Room” «ξεχύνεται» από τα ηχεία και το πρώτο δείγμα φαίνεται αρκετά ενθαρρυντικό. Ο ήχος των Nasty Savage είναι αρκετά κοντά στη «βίαιη» εποχή του “Indulgence”, κάτι το οποίο υποδεχόμαστε με πολλή ανακούφιση. Η thrash riff-ολογία συνεχίζεται και στα πολύ καλά “Brainwasher” και “Southern Field Homicide”, τηρώντας «ευλαβικά» όλες τις νόρμες τους είδους.
Σε μια προσπάθεια σύνδεσης με το παρελθόν του και τα πρώτα χρόνια της μπάντας, ο Nasty Ronnie επανεκτελεί το «επικό» “Witches Sabbath” με τη συμμετοχή του John και Donald Tardy των Obituary. Μπορεί το τραγούδι να μην αποπνέει εκείνη τη Mercyful Fate αίσθηση του παρελθόντος, όμως τα φιλαράκια από τη Φλόριντα του δίνουν έναν απίστευτο όγκο, κάνοντάς το να ακούγεται ακόμη εξίσου γοητευτικό. Ο Nasty Ronnie παρά τα 62 του χρόνια ακούγεται το ίδιο «φρέσκος» και «στιβαρός» όπως στα 90’s και ίσως το γεγονός της περιορισμένης δισκογραφίας και της απουσίας καταπόνησης λόγω συνεχόμενων ζωντανών εμφανίσεων να έχει δράσει ευεργετικά σε αυτό. Το album προσπαθεί να διατηρήσει μια ισορροπία μεταξύ επιθετικότητας, μελωδίας και prog «περασμάτων» χωρίς αυτό να γίνεται πάντα με επιτυχία. Υπάρχουν για παράδειγμα κομμάτια τα οποία ακούγονται κάπως «μπερδεμένα» όπως το “Schizoid Platform” αλλά ok, ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.
Μπορεί και ο αριθμός των 11 συνολικά τραγουδιών να είναι κάπως υπερβολικός, καθώς με λιγότερα κομμάτια ίσως ακουγόταν περισσότερο μεστό το αποτέλεσμα. Αξίζει να σημειωθεί η πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες από τον Pete Sykes αλλά και τον νεοφερμένο Dave Orman με riffs «ξυράφια» και τεχνικά solos στα περισσότερα σημεία των συνθέσεων. Προσωπικά θα ήθελα περισσότερα τραγούδια σαν το “Blood Syndicate” μέσα στον δίσκο και τότε θα μιλούσαμε από διαφορετική βάση.
Ακόμα κι έτσι όμως το “Jeopardy Room” αποτελεί μια επιστροφή, σχεδόν από το πουθενά, από μία μπάντα η οποία προφανώς δεν αναζητά την αναγνώριση αλλά θέλει να διατηρήσει ζωντανό το όνομά της, τουλάχιστον στους underground κύκλους. Προσωπικά πίστευα πως δεν θα τα κατάφερναν και όμως οι τύποι με διέψευσαν κατηγορηματικά. Οπότε τι κάνεις; Αρπάζεις τη μπύρα σου, κάνεις ζέσταμα με το “Jeopardy Room” και ταυτόχρονα ανατρέχεις στα ένδοξα 80’s και στο παρελθόν των Nasty Savage και θα καταλάβεις γιατί το όνομά τους συζητιέται ακόμα στην περιοχή των βάλτων και όχι μόνο.
Είδος: Thrash metal
Δισκογραφική: FHM Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 4 Οκτωβρίου 2024
Facebook
