«This goes to eleven».
Η επική ατάκα από το Spinal Tap συμπυκνώνει το γνώθι σαυτόν των Muse. Ο μεγάλος, σαρδόνια τεράστιος, ραδιοφωνικός ήχος των Βρετανών είναι ξανά μαζί μας για να καλύψει τις όποιες αδυναμίες, όπως τις αντιλαμβάνεται κανείς.
Το στόρυ του 9ου άλμπουμ του γκρουπ ακολουθεί και χτίζει πάνω στο μοτίβο του “Resistance”, ακόμα και του “Drones”, και μεμονωμένων κομματιών του παρελθόντος: Resistance, Uprising, Control, Compliance, και λοιπά, πόσο πιο ταιριαστοί καιροί για τέτοια θεματολογία.
Πόσο σοβαρά την παίρνουν όμως τη θεματολογία αυτή οι ίδιοι οι Muse; Νομίζω καθόλου, ή ελάχιστα, ίσα ίσα για να φτιαχτεί μία ραχοκοκαλιά. Και ορθώς, γιατί αλλιώς θα κριθούν και αναλόγως. Τα θέματα αυτά είναι παντού στο δίσκο, άλλοτε σαν συνθήματα, άλλοτε πιο συγκεκαλυμένα, μέσα σε μπαλάντες (“We will kiss with poison on our lips”…), σε μεταλλικά ξεσπάσματα (“Another world war,…,a deadly virus, …, we are fucking fucked”) και σε 80ς electropop άσματα (“We just need your compliance”). Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν περιμένει κάποιος από τους Muse μια διατριβή επάνω στην αποτελεσματικότητα των εμβολίων, αλλά τη μαεστρία τους να φτιάχνουν ύμνους για αρένες (όχι απαραίτητα άρρενες), πιάνοντας τον παλμό της εποχής από τα κέρατα.
Συνθετικά, το άλμπουμ είναι γεμάτο αναφορές στα πρώτα άλμπουμ, με κέντρο βάρους θα έλεγα το πολυσυλλεκτικό Black Holes and Revelations. Στον άξονα Χ βρίσκουμε ξεσπάσματα στις παρυφές του μέταλ, industrial μουγκρητά του Bellamy στο “Won’t stand down”, progressive ξεμπούκωμα που κλείνει το “We are fucking fucked” και το δίσκο, και το “Kill or Be killed” που θα το ήθελα παιγμένο από τους Nevermore. Στον κάθετο άξονα Υ θα βρούμε το υπέροχο, γεμάτο φαλσέτο, “Verona”, που φέρνει από ηλεκτρονικούς Editors και U2, και το electropop “Compliance”, στον Ζ το κλασικό πιάνο της μπαλάντας “Ghosts (How Can I Move On)” και το Liberation με τις κλασικές πια αναφορές στους Queen που ποτέ δεν αρνήθηκαν (αρκεί να μην νομίζουν ότι είναι οι Queen στη θέση των Queen όπως στο Resistance).
Το βρετανικό τρίο είναι γάτες στην αντιγραφή, των ιδίων πρώτα απ’όλα, με τεχνολογικούς όρους είναι οι Self-replicating machines της ροκ. Ο ίδιος ο Bellamy το συνόψισε ιδανικά, με χιούμορ και πλήρη επίγνωση: “A greatest hit album of new songs”. Πάντως το κάνουν με στυλ. Σίγουρα ηθελημένα κοπιάρουν το Beautiful People του Manson στο Will of the people (κάνει ΜΠΑΜ) και τα δικά τους Knights of Cydonia και Time is running out στο Euphoria, και άλλα, αλλού.
Το προηγούμενο άλμπουμ τους έμοιαζε με πλαστική ταφόπλακα, αλλά μάλλον αναστήθηκαν και το άλμπουμ αυτό πέρασε τον πήχη με αρκετή άνεση. This goes to eleven.
Είδος: Alternative rock
Δισκογραφική Εταιρεία: Warner Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 26 Αυγούστου 2022
Website: https://willofthepeople.muse.mu/?ref=Typed/Bookmarked
Facebook: https://www.facebook.com/muse
