Ήταν εκεί γύρω στο 2000 θυμάμαι, όταν είδα για πρώτη φορά το video του “Opium” των Moonspell και αμέσως μετά “στοίχειωσε” η gothic-ή “σκοτεινότητά” του, η “βαριά”, “σαγηνευτική” φωνή του Ribeiro. Έκτοτε, οι Πορτογάλοι gothic/doom metallers αποτέλεσαν μία προσφιλή επιλογή στα ακούσματά μου, με το “Irreligious” να κατέχει περίοπτη θέση στις επιλογές μου. Με τους Moonspell να επισκέπτονται για ακόμη μία φορά την χώρα μας την ερχόμενη Παρασκευή, στα πλαίσια του Rethymno Rocks festival, ήταν αναπόφευκτη η σύνδεση του μυαλού μου με το δεύτερό τους album, το οποίο τους εδραίωσε στην συνείδηση των οπαδών του χώρου, για τα καλά.
Ήταν στο μακρινό 1989, όταν οι Fernando Ribeiro και Joao Pedro “Ares” Escoval ένωσαν τις “δυνάμεις” τους, υπό το όνομα των Morbid God, ικανοποιώντας έτσι τις μουσικές “ορέξεις” τους, για τα επόμενα τρία χρόνια. Το 1992, οι Πορτογάλοι κυκλοφόρησαν το κομμάτι “Serpent Angel” ως promo, με τους Duarte Picoto και Luis Lamelas, να συμπληρώνουν ως εκείνη την στιγμή το line up. Λίγο αργότερα μέσα στην χρονιά, προσχώρησε και ο Miguel “Mike” Gaspar στα τύμπανα, με την μπάντα να καταλήγει στην αλλαγή του ονόματος σε Moonspell. Τον Φεβρουάριο του 1993, το σχήμα κυκλοφορεί το πρώτο του demo “Anno Satanae”, ενώ το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Pedro Paixao αναλαμβάνει τα πλήκτρα. Στις 6 Νοεμβρίου του 1993, οι Moonspell δίνουν την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση στο Charneca της Λισσαβόνας, ενώ λίγο αργότερα ο Lamelas απολύθηκε και τον αντικατέστησε ο Joao Pereira. Ο “θόρυβος” γύρω από το demo των Πορτογάλων, “ανάγκασε” την Adipocere Records να υπογράψει την μπάντα, για ένα Ep. Αυτό δεν άργησε να έρθει, με το “Under The Moonspell” να κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1994 και να “συνοδεύεται” από μία περιοδεία στην πατρίδα τους, με σκοπό να “μεταπηδήσουν” σε μια μεγαλύτερη εταιρεία.
Οι “προσευχές” τους εισακούστηκαν, με την Century Media Records να τους εμπιστεύεται ένα συμβόλαιο 6 δίσκων και την μπάντα να πιάνει αμέσως δουλειά, με παραγωγό τον Waldemar Sorychta. Την πρωταπριλιά του 1995, οι Moonspell κυκλοφορούν το ντεμπούτο album τους “Wolfheart”, με δύο κομμάτια στην μητρική τους γλώσσα και ένα αφιερωμένο στον Marquis de Sade. Τον Ιούνιο του 1995, ο Joao Pereira αποχωρεί από το group, μην μπορώντας να διαχειριστεί την καθημερινή εργασία του και την επιτυχία της μπάντας, με τον Ricardo Amorim να τον αντικαθιστά. Τον Ιούλιο, οι Moonspell έπαιξαν για πρώτη φορά τρία show εκτός Πορτογαλίας, και μάλιστα στην Αγγλία, ενώ το Σεπτέμβριο ξεκίνησαν ευρωπαϊκή περιοδεία, ως support στους Morbid Angel. Ο Duarte Picoto ενημέρωσε το σχήμα ότι για προσωπικούς λόγους δεν μπορεί να ακολουθήσει την ευρωπαϊκή περιοδεία, με τους Πορτογάλους να την συνεχίζουν ως πενταμελής πλέον, αφού ήταν τεράστια ευκαιρία για αυτούς. Η συνεισφορά του Picoto στο songwriting, τον κράτησε σε αναμονή για κάποιο διάστημα στο group, όμως με το πέρας της περιοδείας και αντιλαμβανόμενοι ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα και ως έχουν, οι Moonspell αποφάσισαν να μην τον δεχτούν πίσω.
Οι Πορτογάλοι, χωρίς να χάσουν χρόνο και έχοντας το momentum, έβαλαν μπροστά για τον “διάδοχο” του “Wolfheart”, με τον Sorychta και πάλι για παραγωγό. Τον Ιούλιο του 1996, το “Irreligious” βλέπει το φως της δημοσιότητας, το οποίο “συνοδεύτηκε” από το video του single “Opium”, το οποίο κομμάτι είχε να κάνει με το ψευδώνυμο του ποιητή Fernando Pessoa, Alvaro de Campos, στο ποίημά του “Opiario”, με το video να δείχνει τον ποιητή σε ένα bar να γράφει και την μπάντα να παίζει. Το “Irreligious” ωστόσο, περιέχει και τις σημαντικότερες συνθέσεις του σχήματος, με τα “Opium”, “Ruin & Misery”, “Awake!” και “Full Moon Madness” να αποτελούν χαρακτηριστικές στιγμές, με το τελευταίο να κλείνει τα live της μπάντας, με τον Ribeiro να κάνει τον “κύκλο” με τα χέρια του, σχηματίζοντας το φεγγάρι, ενώ στο “Awake!”, υπάρχει ένα ηχογραφημένο μέρος με τον Aleister Crowley να απαγγέλει το ποίημά του “The Poet”. Παράλληλα, η κυκλοφορία του album σε ένα κοινόβιο, στο Convento de Beato της Λισσαβόνα, αποτέλεσε ευφυής κίνηση και μαζί με τους υπόλοιπους παράγοντες, βοήθησαν το “Irreligious” να “αγγίξει” τις 10000 πωλήσεις, μέσα στην Πορτογαλία. Οι Moonspell βρίσκονταν μπροστά σε μια καινούργια “εποχή” και δεν έδειχναν διατεθειμένοι να την αφήσουν να περάσει ανεκμετάλλευτη.
Η αλήθεια είναι, ότι οι Moonspell ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους για τα πλάσματα του Σκότους (λυκάνθρωπους, βαμπίρ κ.λ.π.), δείχνοντας εξαρχής τις προθέσεις τους, για έναν ήχο τόσο “σκοτεινό”, όσο και gothic, στα όρια του occult και των θρύλων γύρω από τέτοιες ιστορίες. Η πανσέληνος, η αιώνια δίψα για αίμα και η περιήγηση στο σκοτάδι, η απουσία της λύτρωσης, έμοιαζαν να “σαγηνεύουν” όσο τίποτα τους Πορτογάλους, με τους ίδιους να “προσαρμόζουν” την ηχητική τους “ταυτότητα”, στο ιδανικό “ντύσιμο” αυτών των μύθων. Από το demo “Anno Satanae” έως και το “Irreligious”, το σχήμα είχε ως αυτοσκοπό, να “φωτίσει” αυτούς τους θρύλους, να “λυτρώσει” μουσικά αυτούς τους μύθους, να δημιουργήσει ένα πολύ πιο προσιτό “περιβάλλον” για τους οπαδούς, χωρίς ωστόσο να χάνουν την “σκοτεινή” δυναμική τους. Αυτό που κάνει ξεχωριστό το “Irreligious”, είναι η πιο φιλοσοφημένη ηχητική προσέγγισή του, η πιο ποιητική μορφή της gothic “ταυτότητας” των Moonspell, η πιο ώριμη και ολοκληρωμένη ηχητική “πρότασή” τους. Οι Πορτογάλοι παρέμειναν “σκοτεινοί”, επέμειναν στον doomy και μελωδικό “χαρακτήρα” τους, “επένδυσαν” στην αιώνια “αλυτρωσιά” και “καταδίκη”, ενώ παράλληλα έμοιαζαν πιο “ψαγμένοι”, πιο φινετσάτοι, πιο “στοχευμένοι” ηχητικά, προσδίδοντας μία φοβερή “πνοή” στο έργο τους. Το “Irreligious” δείχνει, πιο “εκλεπτυσμένο”, παρ’ ότι ζοφερό, πιο “ζωντανό”, παρ’ ότι “καταδικασμένο”, πιο “λαμπερό”, παρ’ ότι “σκοτεινό”, ηχητικά. Η “ανακάλυψη” του “κόσμου” των σκοτεινών πλασμάτων και των μύθων τους, όπως και η στοχευμένη περιήγηση των Moonspell στις θρυλικές ιστορίες τους, έδωσε στους Πορτογάλους τα απαραίτητα ηχητικά “εφόδια”, ώστε να επανέλθουν με έναν ήχο που φαντάζει ως το ιδανικό soundtrack τέτοιων περιπετειών και με ένα album, που αποτυπώνει εξαιρετικά την “μαγεία” της “σκοτεινής” λογοτεχνίας και ποίησης, καλλιτεχνών όπως ο Fernando Pessoa και ο Aleister Crowley. Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό, να πω ότι το “Irreligious” ηχητικά, μοιάζει με ένα λογοτεχνικό και ποιητικό μουσικό “κομψοτέχνημα”, ένα άκρως ελκυστικό gothic/doom metal album, ίσως το πιο ολοκληρωμένο στο χώρο του.
Έχοντας πλέον ένα μουσικό “πεδίο δράσης” άκρως ενδιαφέρον και ένα “φρέσκο” ηχητικό “πλάνο”, οι Moonspell αφοσιώθηκαν στην δημιουργία συνθέσεων, που θα “χωρούσαν” σε αυτό το ιδεατό “περιβάλλον”. Συνθέσεις, εξίσου “σκοτεινές”, μελωδικές και “εκλεπτυσμένες”, με “ψαγμένο” songwriting, που θα αναδείκνυαν τον “φρέσκο” gothic/doom “χαρακτήρα” της μπάντας και θα “σαγήνευαν” τους οπαδούς, κρατώντας τους “κολλημένους” μέχρι το τέλος του δίσκου. Τα 11 κομμάτια του “Irreligious” κατορθώνουν να σε “στοιχειώνουν”, διαθέτουν μια απίστευτη μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ενώ η “ροή” του album, φαίνεται να “υπηρετεί” το μεγαλόπνοο “σχέδιο” των Πορτογάλων. Το “ Irreligious” συνθετικά, καταφέρνει να “ταξιδεύει” ιδανικά, κάπου μεταξύ των μύθων και θρύλων των “σκοτεινών” πλασμάτων και της “σκοτεινής” λογοτεχνίας και ποίησης, με το αποτέλεσμα να δείχνει “εύπεπτο” και προσιτό στο κοινό. Τα riff “σκοτεινά” και “βαριά”, τα solo περίτεχνα και περιεκτικά, τα πλήκτρα “ζωντανεύουν” τις συνθέσεις, οι ερμηνείες του Ribeiro “στοιχειώνουν”τους ακροατές. Το “Irreligious” συνθετικά, μοιάζει με μία συγκλονιστική “ιεροτελεστία”, με 11 “ύμνους” που “εμβαθύνουν” στην αντίστοιχη “ιστορία”, καλώντας το αντίστοιχο “πνεύμα” και “ανακαλύπτοντας” τον δρόμο της “λύτρωσης”, κατορθώνοντας να “φωτίζουν” ιδανικά, μύθους και θρύλους άλλων εποχών. Η “βαριά”, γεμάτη απόγνωση φωνή του Ribeiro, δίνει την απαραίτητη “πνοή” στις συνθέσεις, με τα “Opium”, “Awake!”, “Ruin & Misery” και “Full Moon Madness” να “ανυψώνονται” στα “χέρια” του. Είναι εδώ στο δεύτερο δίσκο τους, που οι Πορτογάλοι σου βγάζουν ένα πιο doomy συναίσθημα, που μοιάζουν να “χάνονται” στο “εσωτερικό” των αγαπημένων τους μύθων και θρύλων, εμπλουτίζοντάς τους με μια λογοτεχνική και ποιητική “δόση”, προσδίδοντας στο album μια πιο “δροσερή” συνθετική “ταυτότητα”. Είναι δεδομένο, ότι οι 11 συνθέσεις του “Irreligious, μοιάζουν να “αγγίζουν” ακόμη περισσότερο τον εσωτερικό “κόσμο” του οπαδού, να αναδεικνύουν τον πόνο, τον φόβο, την απόγνωση και να τον “μαθαίνουν” να αντιδρά, να παλεύει, να ζει με αυτά τα συναισθήματα και στο τέλος να αποδέχεται τον πραγματικό εαυτό του. Το “Irreligious” συνθετικά, αποδεικνύει περίτρανα την ευστροφία των Moonspell και την ικανότητά τους να προσαρμόζονται σε ότι απαιτεί η κάθε δουλειά τους.
Το “Irreligious” είναι εκείνο το album, που άλλαξε το status των Moonspell στον gothic/doom χώρο, χαρίζοντάς τους μια περίοπτη θέση στην κορυφή της “πυραμίδας”. Είναι εκείνος ο δίσκος, που σου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό, στο άκουσμα του ονόματος των Πορτογάλων και εκείνο το album, με τις σημαντικότερες επιτυχίες του σχήματος. Είναι ένα πραγματικό gothic/doom “διαμάντι”, που η “λάμψη” του σε “στοιχειώνει” και θα συνεχίσει να το κάνει, ες αεί. Η επιστροφή των Moonspell στην χώρα μας και στο Rethymno Rocks festival, νομίζω ότι θα περιέχει και μερικές μουσικές “στιγμές” από αυτό το αριστούργημα, για αυτό και η εμφάνισή τους μοιάζει άχαστη.
Είδος: Gothic/Doom Metal
Δισκογραφική: Century Media Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 29 Ιουλίου 1996
Facebook
Website
