They saw the light…in the 60’s
Η μαγεία του Swinging London από το 1967 ποτέ δεν έπαψε να μαγεύει την Εγγλέζικη νεολαία ωθώντας τους πιτσιρικάδες με τις λαχουράτες πουκαμίσες και την αλά Brian Jones κόμη να ψάχνουν για μια συγχορδία αέρινη, «φευγάτη» και γεμάτη αρώματα να εμπλουτίσει τα τραγούδια τους και να πασχίζουν μέσα στα μικρά κλάμπς να εδραιωθούν ακολουθώντας τα βήματα των Donovan, Small Faces, Zombies, Pretty Things, Pink Floyd και άλλων δασκάλων της εποχής.
Δεκαπέντε χρόνια λοιπόν μετά, το σωτήριον έτος 1982 μια παρέα πιτσιρικάδων από το West End του Λονδίνου το έβαλαν «αμέτι μωχαμέτι» να παίξουν ποπ ντοπαρισμένη με ψυχεδελικές ενέσεις καθώς στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ανθούσε η paisley underground σκηνή, ενώ στην πατρίδα τους κυριαρχούσαν οι Wham! και ο Shakin’ Stevens. Και δεν ήταν δυο – τρεις αλλά έξι ζωή να΄ χουν: ο ξανθούλης Phil Ward (Vocals), ο Tony Conway και ο Guy Morley (Guitars), ο Andy Godfrey (Bass), ο Paul Shurey (Keyboards) και ο Simon Smith (Drums). Τι πιο φυσικό λοιπόν από το να προσθέσουν ένα «ο» στην Mod κουλτούρα τους και να ονομαστούν Mood Six!
Συμμετείχαν αρχικά με τα «Just Like a Dream» και «Plastic Flowers» στην ψυχεδελική συλλογή «A Splash of Colour» και υπέγραψαν πρώτα στην ΕΜΙ για το σινγκλ «Hanging Around» (το οποίο διασκευάστηκε αργότερα και από την Toni Basil) και στην συνέχεια στην Psycho (λογικό με αυτά που έπαιζαν…) και στην Cherry Red συνδυάζοντας μοναδικά την 60’s pop με την psychedelia.
Δεν δίστασαν να βγάλουν όλη την μελαγχολία που κατέτρωγε τότε τα Εγγλεζόπουλα σε τετράλεπτα το πολύ κομμάτια – ποπ κομψοτεχνήματα χωρίς όμως να χάνονται σε γκρίζα ανήλιαγα δάση σαν τους Cure, ούτε να κραδαίνουν κιθαριστικές λεπίδες σαν τους Echo and the Bunnymen αλλά μετατρέποντας την σε πολύχρωμο κλάμα!!
Και φαίνεται να το κατάφεραν αλλά όχι για πολύ:
1) The Difference Is …… (1985)
Tracklist: She’s Too Far (Out) – Party Time – It’s Your Life – Victim – Hanging Around – Plastic Flowers – Brief Encounter – Stay This Way – The Rain Falls On Mary – The Difference Is …… .
PSYCHO 33
Παραγωγός: Ian Shaw, Tony Conway
Ο όρος νεοψυχεδέλεια είναι πολύ λίγος για να χαρακτηρίσει τούτο το αλαβάστρινο αμάλγαμα ήχων, αρμονιών και παραπόνου καθόσον δεν χρειάζεται να παίζεις πάντα πάνκ για να το εκφράσεις και οι φίλοι μας το ενστερνίζονται ξεφλουδίζοντας την ψυχή τους μπροστά μας με τρόπο μοναδικό χρησιμοποιώντας τα υπέροχα ένρινα φωνητικά του Ward που πιότερο φέρνουν σε Housemartins παρά σε Morrissey (αν και ο τελευταίος σε κάποια κομμάτια θα έσκαγε από την ζήλια του…) μεστές κιθάρες, κήμπορντς σαν περσικά χάλια, όπου μαγεμένοι και ζαλισμένοι ακούμε αυτό που δεν στερήθηκαν πολλοί ψυχεδελικοί των 60΄s: αρμονία και λυρισμό!!
Έτσι ακούγονται οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου She’s Too Far (Out) με τα κημπορντς να οδηγούν σε όμορφα τοπία, Party Time που θα δίδασκε πολλά στους κάθε λογής αναβιωτές της εποχής καθόσον στριμώχνει σε τρία μόλις λεπτά το Swinging London και την Καλιφόρνια του 1967 με τρόπο ασύλληπτο και το μοναδικό κομμένο και ραμμένο για το Top of the Pops It’s Your Life.
Η φίλη τους Stella Mead στολίζει γοητευτικά με το τσέλο της το κομψοτέχνημα Victim που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να βάλεις τα κλάματα με τον καημό που βγάζει η φωνή του Ward όταν τραγουδά «θέλω να γίνω σαν εσένα…» (κάτι που προσπάθησε την ίδια χρονιά και ο Weller να κάνει με τους Style Council στο A Stones’ Throw Away από το εξαιρετικό Our Favorite Shop αλλά μπροστά στον ξανθούλη δεν πιάνει μία…), το Plastic Flowers με το μοναδικό «σπάσιμο» του λαρυγγιού του και το αναδυόμενο σε μια άκρως γοητευτική πιάνο μπαρ ατμόσφαιρα Brief Encounter.
Άλλη μια καλή στιγμή αποτελεί το Hanging Around (που μου θυμίζει πολύ την Ελληνική σκηνή των αρχών 80΄s) και το Stay This Way με το ξερό σόλο στις φάρφιζες! Απομένουν δύο μέτρια κομμάτια το σλόου The Rain Falls On Mary και το The Difference Is …, αλλά καμμία σημασία δεν έχει μπροστά στα άλλα που ακούσαμε.
Ένα εκπληκτικό ντεμπούτο (με απαίσιο εξώφυλλο) που γνώρισε επιτυχία στην Ευρώπη (αλλά όχι στην Αμερική) γεμάτο τραγούδια με φοβερά πιασάρικα ρεφρέν και όχι τηλεγραφήματα, αλλά ατέλειωτες ιστορίες σε έναν πακτωλό στίχων που αξίζει να τους ανακαλύψετε για ανεκπλήρωτους έρωτες, και κλονισμένους χωρισμούς. Γι΄ αυτό και δεν συνίσταται η ακρόασή του σε φρεσκοχωρισμένους γιατί μπορεί να έχουμε ατυχήματα…
Υπάρχει διαφορά, όπως μας λέει ο τίτλος; Ναι σίγουρα!
2) A Matter Of… (1986)
Tracklist: The Contemporary Scene – The Voice Of Reason – Eternal – Back To The Day – The Life That Jack Built – A Matter Of… – What Have You Ever Done? – Love Of Money – Far Away – When The Time Comes – The Perfect Life – Game Show.
Cherry Red BRED 71
Παραγωγή: Simon Osborne, Mood Six
Ο δεύτερος δίσκος τους (με το επίσης απαίσιο εξώφυλλο) ήταν ο μοναδικός που κυκλοφόρησε εδώ (σε περιορισμένα αντίτυπα φυσικά) με ανέλπιστη επιτυχία στην Αμερική αλλά… όχι στην Ευρώπη!
Η κρυστάλλινη ποπ συνεχίζεται εδώ ακριβώς εκεί που την είχαν αφήσει και για άλλη μια φορά μας αφήνει άφωνους καθώς καλλιεργούν έξυπνα την Morrisseyκή σχολή και μπολιάζουν όμορφες μελωδίες και εξαιρετικά φωνητικά σε τρίλεπτα το πολύ κομμάτια κι ας αφαιρούν την ψυχεδέλεια κρατώντας ατόφια την γεμάτη φτιασίδια κιθαριστική ποπ, την οποία δένουν υπέροχα με τα πλήκτρα και τα τσέλα στην υπηρεσία της γλυκιάς αρμονίας και σε συνδυασμό με την για άλλη μια φορά υπέροχή φωνή του Ward μας δίνουν ένα θεσπέσιο αποτέλεσμα!
Πότε ακούσατε για τελευταία φορά σε τραγούδι το σύνθημα «όλοι για έναν και ένας για όλους»; Οι φίλοι μας το ενστερνίζονται στο πολύ καλό The Contemporary Scene που ποτέ δεν το βαρέθηκα να ακούω όσα χρόνια κι αν πέρασαν, ενώ στο The Life That Jack Built αφηγούνται με περίσσιο παράπονο την πολύ προσωπική ιστορία ενός φίλου τους που «περίμενε τον ήλιο αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί πώς είναι». Στην δε πεντάλεπτη όμορφη μπαλάντα A Matter Of… το πιάνο και το τσέλο της Stella Mead κάνουν σκόνη τους Housemartins και αφήνουν την προοπτική στον Ward με την πίκρα που βγάζει να κάνει καριέρα και μόνος του ως crooner…
Και μια και αναφέραμε τους Housemartins, οι φίλοι μας τους κλέβουν σε σημείο να σηκώνει μήνυση και να αναρωτιέσαι ποιός έκλεψε ποιόν στο What Have You Ever Done?, στο καθοδηγούμενο από το ξερό ριφ της κιθάρας The Voice Of Reason («…νομίζεις ότι ξέρεις κάποιον αλλά μετά μαθαίνεις την αλήθεια…») με όμορφο τσέλο από την Stella Mead και στα φτιαγμένα για τα Indie Charts Back To The Day και The Perfect Life.
Η Stella Mead δίνει ξεχωριστό χρώμα και στο Eternal, ενώ οι ψυχεδελο – ανατολίτικες πινελιές του δίσκου Far Away και When The Time Comes με ατέλειωτα σόλα στις κιθάρες πλάθουν υπέροχα κεντήματα!!
Οι στίχοι τους παραμένουν ολόκληρα κατεβατά στο μέτριο Love Of Money και στο πεντάλεπτο ψυχεδελο – φολκ Game Show με τον Ward περισσότερο να ψέλνει παρά να τραγουδάει με την συνοδεία πνευστών από τον David Barnard.
Την ίδια χρονιά πήραν βραβείο για την διασκευή του «Your Wildest Dreams» των Moody Blues (κι αυτό ίσως λέει πολλά…).
Μπορεί να μεταμορφώθηκαν σε μια ροκ μπάντα αλλά το παράπονο που ξεχείλιζε απ΄ την ψυχή τους γέννησε επίσης έναν υπέροχο δίσκο που δεν εκτιμήθηκε σωστά στην εποχή του…
3) I Saw The Light (1987) 12″ Mini – Album
Tracklist: I Saw The Light – Light Music – Flowers And Boxes – Theme From “The Chase” – The Intruder – Big Time – You Don’t Know Me.
PVC 6916
Παραγωγή: Todd Rundgren
Κρίμα που το ταξίδι τέλειωσε τόσο γρήγορα.
Βαριεστημένοι να βγάλουν ένα ολόκληρο άλμπουμ (μήπως τα έδωσαν όλα και «κάηκαν»;) αντιγράφουν τον εαυτό τους, παρά την βοήθεια του άρχοντα Rundgren στην παραγωγή και στην σύνθεση της μεγαλύτερης επιτυχίας τους I Saw The Light. Βαριούνται και να γράψουν στίχους και το ρίχνουν στα ινστρουμένταλ και κατάλληλα για ραδιοφωνικά σποτάκια Theme From “The Chase” (σε σκα μονοπάτια) και The Intruder. Η μοναδική ψυχεδελική στιγμή τους είναι το Flowers And Boxes (που προδίδει την αγάπη τους για τους Byrds, πράγμα ασύλληπτο για Άγγλους), το δε Big Time ξεχνιέται χωρίς δεύτερη κουβέντα και απομένει το πέρα για πέρα αυτοβιογραφικό με λάτιν πινελιές You Don’t Know Me όπου παραδέχονται ότι μεγάλωσαν, ωρίμασαν και η νεανική τους φλόγα έσβησε τραγουδώντας «Δεν με ξέρεις δεν πρόσεξες πόσο άλλαξα»…
Το εξώφυλλο ακολουθεί την πεπατημένη θυμίζοντας ταμπέλα από κινηματογραφική ταινία με τους ηθοποιούς στην σειρά (δεν έβγαιναν να πληρώσουν την Hipgnosis φαίνεται…) και διαλύθηκαν αμέσως μετά και πέρα από κάποιες συλλογές δεν ξανακούσαμε τίποτε γι΄ αυτούς. Οι Housemartins τους πήραν όλη την δόξα κι έτσι αδίκως έμειναν για πάντα στη σκιά τους…
Όπως το Swinging London είχε ημερομηνία λήξεως, έτσι και οι φίλοι μας δεν έμελλε να βαστάξουν για πολύ.
Μετά από 40 χρόνια όμως μπορείτε να θυμηθείτε ποια είναι η τελευταία φορά που ακούσατε ΟΜΟΡΦΗ ποπ;
Για δοκιμάστε τους Mood Six και μετά πέστε μου…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
