MONIKA ROSCHER BIGBAND: “Witchy Activities and the Maple Death”

ALBUM

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν οι δεύτερες ματιές στα ψηφιακά μας ντουλάπια με τα αποθέματα, για να μην ξεχάσουμε οριστικά κάτι σημαντικό που κάνει τη διαφορά. Και η “Μεγάλη Μπάντα” της πολυτάλαντης Γερμανίδας συνθέτριας, τραγουδίστριας και κιθαρίστριας Monica Roscher, είναι μια αξιόπιστη λύση μεταφοράς σε περιπετειώδεις ακτές πολύχρωμης μουσικής, από εκείνες που μπορούν άμεσα και εύκολα να διευρύνουν την ηχητική σου κορνίζα.

Η αξιοθαύμαστα χαρισματική Monica γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Langenzenn, για να σπουδάσει jazz κιθάρα και μουσική σύνθεση στο Musikhochshule του Μονάχου. Η Bigband προέκυψε σαν ένα μέρος της διατριβής της το 2012 και τράβηξε άμεσα την προσοχή με το εκρηκτικό της μίγμα. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το τρίτο έργο, με τον μυθικό και προκλητικό τίτλο “Witchy Activities and the Maple Death”.

Μια αρμάδα 18 μουσικών συμπράττει στο φιλόδοξο αυτό έργο 15 ξεχωριστών συνθέσεων, συμπληρώνοντας τον πλούτο ενός ήχου που περιλαμβάνει πληθώρα πνευστών μαζί με τα παραδοσιακά όργανα μιας rock μπάντας. Αν διαβάζοντας απορημένος δηλώσεις της Roscher πως έγραψε για παράδειγμα ένα τραγούδι σαν το εννιάλεπτο εναρκτήριο “8 Prinzessinner” σαν ένα κώδικα Morse και το έθεσε σε κίνηση, φαντάζεται κανείς πως έχει να κάνει με μια μουσική ψυχρή, υπολογιστική και καρφωμένη αυστηρά στην τεχνική, είναι μακριά από την πραγματικότητα.

Έχουμε πραγματικά να κάνουμε με μια μυστική τελετή που μεταμορφώνει την μελέτη, την κατάρτιση και την τεχνική σε ανάδειξη διαθέσεων, σε ισχυρές ατμόσφαιρες που μπορούν να μεταβάλλονται από κλειστοφοβικές μέχρι αέρινες και ανακουφιστικές. Το αποτέλεσμα είναι πως σε μια πορεία μοναδική παραμονεύουν αμέτρητες στιγμιαίες εντυπώσεις αναγωγής. Κουνώντας μια ατίθαση chamber pop βάση σε πιο avant garde δρόμους, μεταφέροντας το ευρύ και βαθύ πνεύμα της jazz σε εμφανή math rock κατατόπια, καταλήγουν σε έναν οικουμενικό πλούτο ιδιωμάτων που εντυπωσιάζει με τον ακριβή έλεγχο που κρύβει. Από τις elegant pop στιγμές των Divine Comedy και κάτι σαν Hooverphonic με στεροειδή στις στριφνές στιγμές του Zappa και του Captain Beefheart, ενώ στα βαθύτερα σκοτάδια ένιωσα μια σκιά των Tuxedomoon με τον χειμώνα της Κεντρικής Ευρώπης, και της εκκεντρικότητας της Bjork.

Σε ποιους απευθύνεται τελικά το τρίτο άλμπουμ της Monica Roscher Bigband; Σίγουρα σε ακροατές που ψάχνουν την περιπέτεια, σίγουρα σε φίλους της ευρύτερης μουσικής που δελεάζονται από την απόπειρα σύμπραξης τεχνικής και συναισθήματος. Το άλμπουμ είναι μια πολυσύνθετη περιπέτεια που έχει τα δολώματα να δελεάσει και την καρδιά πέρα από το μυαλό. Από τους αδάμαστους θαυμαστές του art των 70’s και math rock μέχρι φίλους της jazz, ανθρώπους που αρέσκονται σε μια θεατρική περιγραφική διάθεση της μουσικής ή αυτούς που τους αρέσει η πειθαρχημένη ψυχεδέλεια, το έργο της Bigband μπορεί να έχει αισθητά μια απόσταση από τον παραδοσιακό rock ήχο, αλλά κουβαλά εντάσεις, κορυφώσεις, μυστήριο, δράμα, αλλά και λύτρωση με τα δικά του μέσα.

Η 40χρονη πια Monica μας δείχνει με την πολύχρωμη σοφία της πόσο κοντά είναι στην πραγματικότητα ένα pop κομψοτέχνημα με ένα στριφνό μακροσκελές ελικοειδές αραβούργημα, και ενώ δικαιολογημένα αγωνιά και αναρωτιέται για τον επαναπροσδιορισμό του ανθρώπου μέσα από τις τεχνολογικές εξελίξεις, μας αφήνει με λίγο περισσότερο φως.

Ένας ξεκάθαρος θρίαμβος.

Είδος: Avant jazz/chamber pop/progressive rock
Εταιρεία: Zenna Records/Membran
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 5 Μάιου 2023

Website: https://www.monikaroscher.com/
Facebook: https://www.facebook.com/MonikaRoscherBigband/

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1188 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.