Από τη στιγμή που συστήθηκαν με την πρώτη τους κυκλοφορία το 2016 (“Belfry”), είχαν ήδη φουντώσει οι “υποψίες” των απανταχού ακολούθων στης doom σκηνής ότι οι Ιταλοί Messa δύσκολα θα περιορίζονταν σε μονοδιάστατες μουσικές κατευθύνσεις. Η επιβεβαίωση ήρθε σύντομα με μια έντονη post-blues (“Feast For Water”) απόχρωση και παγιώθηκε αργότερα με ένα αριστουργηματικό progressive jazz-folk (“Close”) δημιούργημα. Μπορεί το πλήθος των ετικετών να δημιουργεί σύγχυση, αλλά ο σκληρός πυρήνας της έκφρασής τους ήταν πάντοτε σε doom διάθεση και ο περίτεχνος συγκερασμός όλων των παραπάνω απόλυτα προσωπική υπόθεση.
Υπό αυτές τις συνθήκες η περαιτέρω διεύρυνση της ηχητικής του παλέτας δεν εκπλήσσει κανέναν. Αφήνοντας στην άκρη τις ’70 καταβολές, μπαίνουν εμφατικά στην επόμενη δεκαετία (80’) αντλώντας παραστάσεις και μοτίβα, πλήρως ενστερνιζόμενοι χαρακτήρες μιας αισθητικής που σημάδεψαν την εν λόγω εποχή. Χωρίς να αρκούνται απλά στο ύφος και τα ασπρόμαυρα βίντεο, χρησιμοποίησαν όσο το δυνατό πιο αυθεντικό εξοπλισμό από τα μουσικά όργανα (βλ.Juno 106 synths) και το στυλ παραγωγής, έως τον χώρο μίξης.
Αν πάντως μπορούμε να μιλήσουμε για ομοιότητες σε σχέση με το παρελθόν, από τις πρώτες ακροάσεις προκύπτει ότι μάλλον το δεύτερο album φαίνεται να είναι πιο κοντά, αν κι εδώ έχουμε μια ξεκάθαρη post punk στροφή, τα κομμάτια είναι περισσότερο εύπεπτα, η δομή τους ελαφρώς πιο απλοποιημένη και η αμεσότητα προφανής. Χωρίς αυτό να στερεί τίποτα από το υψηλό ποιοτικό επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει και παρά τις αξιοσημείωτες αλλαγές στον χαρακτήρα από κομμάτι σε κομμάτι, η συνοχή παραμένει εξαιρετικά αναλλοίωτη.
Έναρξη με το “Void Meridian” και αυτόματα μια απόκοσμη ομίχλη απλώνεται, που παραπέμπει στις γοτθικές νόρμες των “The Sisters of Mercy” και τις λαμπρές ημέρες του new wave και post punk, με την καθαρή όσο και αιθέρια φωνή της Sara να σε καλωσορίζει στον μαύρο “υπόκοσμο” των Messa. Η επίδραση των “Killing Joke” είναι ολοφάνερη στο “At Races” που ακολουθεί περισσότερο στη χρήση της κιθάρας και των synthesizers, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση της μπάντας για την αφοσίωσή στον ήχο τους. Η περιπλάνηση σε γαλήνιες περιοχές της υπαίθρου, μακριά από την πίεση του αστικού τρόπου ζωής και η προσδοκία ως ρίζα γέννησης του πόνου, βρίσκεται στο επίκεντρο του προβληματισμού. Η διάσπαρτη μελαγχολία δεν απαγορεύει το κομμάτι να ξεδιπλώσει τις εγγυημένες αρετές του, πότε με prog rock στιγμές πότε με πιασάρικα riffs.
To “Fire on the Roof” εμφανίζει πιο δυναμικά τον αυτοπροσδιοριζόμενο “Scarlet Doom” ήχο των Messa και αποκαλύπτει μελωδίες που ριζώνουν για τα καλά μέσα σου, με ένα διάχυτο σκηνικό αναδρομής σε εικόνες άλλων δεκαετιών που ζωντανεύουν στο σήμερα. Το μπάσο είναι πιο ογκώδες, η κιθάρα ταξιδεύει ονειρικά με εμπνευσμένα riff, η φωνή σε εκτεταμένο εύρος διατηρεί τη δυναμική της και τα τύμπανα “αθόρυβα” αλλά ουσιαστικά συμπορεύονται πειθαρχημένα. Το “Immolation” θα διακόψει την ομαλή ροή, με μια κατάθεση ψυχής συνοδεία πιάνου που κυλά ανάλαφρα και “μεγεθύνει” τα συναισθήματα, μέχρι να κλιμακωθεί με ένα εκπληκτικό εκρηκτικό solo κιθάρας, που δεν αφήνει τις αισθήσεις να καταλαγιάσουν, ακολουθώντας ως το τέλος δόκιμα την κυρίαρχη μελωδία.
Φτάνοντας στο μέσο περίπου του album ένα εννιάλεπτο παραγωγικό άσμα (“The Dress”) θα έρθει να συνοψίσει κάθε ενδόμυχη πτυχή και να αποκαλύψει το πλούσιο συνθετικό απόθεμα των Messa. Με αλλεπάλληλους Jazz οργασμούς σε μια “ανταγωνιστική” κιθάρας και τρομπέτας αμφίβολη “διαμάχη” να συμπληρώνει την γοτθική doom ατμόσφαιρα, το “The Spin” κορυφώνεται θριαμβευτικά. Η ικανότητα της Sara να βυθίζεται σε απλησίαστα συναισθηματικά “πελάγη”, πότε με αυτοκαταστροφικές και πότε με καταπραϋντικές μορφές, αποτυπώνει θεαματικά τις ψυχικές διακυμάνσεις ενός πόνου που άλλοτε εμφανίζεται οδυνηρά και άλλοτε κρύβεται “θαμμένος”. Η ειλικρινής τοποθέτηση στα τραύματα που γεννά η απόρριψη, είναι που πετά στην άκρη το “φόρεμα” και κάθε προσωπείο που δίνει μια επίπλαστη ψυχική ασφάλεια.
To “Reveal” ξεκινά με μια slide κιθάρα και blues διαδρομές, αλλά γρήγορα μεταλλάσσεται με βίαια παραμορφωμένα riff και απανωτές εκρήξεις στην πιο heavy έκφανση, αφήνοντας χώρο και σε blast beats να παρεισφρήσουν δυναμικά. Με το δεύτερο μακρόσυρτο κομμάτι του album (“Thicker Blood”) θα μπουν και οι τίτλοι τέλους. Η σκοτεινή αύρα που απλώνεται στην έναρξη φανερώνει μια διάχυτη θλίψη, που σέρνεται βασανιστικά με ατμοσφαιρικές απαλές μελωδίες, μέχρι να ξεκινήσει σταδιακά η κάθαρση από απανωτές εκρήξεις πότε ζωηρών solo κιθάρας και πότε βαρύγδουπων τυμπανισμών, σε ένα ρυθμό που ζωντανεύει αποφασιστικά για να διώξει από πάνω του με αυτοπεποίθηση το βάρος που κρατά δέσμια την ψυχή. Το αποκορύφωμα από απεγνωσμένες black metal κραυγές, θα εκτονώσουν πανηγυρικά την συσσωρευμένη ένταση με τον πιο ισοπεδωτικό τρόπο.
Όσα “πρόσωπα” κι αν αλλάξουν οι Messa και σε όσα τοπία κι αν μεταφερθούν, καταφέρνουν να διατηρούνται σε δυσθεώρητα ύψη με αταλάντευτη σταθερότητα. Δανειζόμενοι γόνιμα υλικά από τη δεκαετία του ’80, άψογα προσαρμοσμένα στο περίτεχνο προσωπικό τους doom, μαγεύουν και καθηλώνουν. Ο ωκεανός των ιδεών τους φαντάζει απέραντος και το “The Spin“ είναι ένα ακόμη πολύτιμο “κόσμημα” στην αξιοζήλευτη συλλογή τους.
Είδος: Doom Metal/Rock
Δισκογραφική Εταιρεία: Metal Blade Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 11 Απριλίου 2025
