Ο πρώην κιθαρίστας και τραγουδιστής των Mastodon, Brent Hinds, πέθανε την Τετάρτη (20 Αυγούστου) σε ατύχημα με μοτοσικλέτα στην πόλη καταγωγής του συγκροτήματος, την Ατλάντα, σύμφωνα με το Atlanta News First. Ο Hinds οδηγούσε την Harley Davidson του όταν ο οδηγός ενός SUV BMW δεν του έδωσε προτεραιότητα ενώ έκανε στροφή, σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας.
Το γραφείο του ιατροδικαστή της κομητείας Fulton επιβεβαίωσε τον θάνατο του Hinds. Ήταν 51 ετών.
Οι Mastodon αντέδρασαν στον θάνατο του Hinds την Πέμπτη (21 Αυγούστου) με μια ανάρτηση στο Instagram, γράφοντας:
“Βρισκόμαστε σε κατάσταση απερίγραπτης θλίψης και πένθους… χθες το βράδυ ο Brent Hinds απεβίωσε σαν αποτέλεσμα ενός τραγικού ατυχήματος. Είμαστε συντετριμμένοι, σοκαρισμένοι και προσπαθούμε ακόμα να διαχειριστούμε την απώλεια αυτής της δημιουργικής δύναμης με την οποία μοιραστήκαμε τόσους θριάμβους, ορόσημα και τη δημιουργία μουσικής που έχει αγγίξει τις καρδιές τόσων πολλών. Οι καρδιές μας είναι με την οικογένεια, τους φίλους και τους θαυμαστές του Brent. Αυτή τη στιγμή, σας παρακαλούμε να σεβαστείτε την ιδιωτικότητα όλων σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.
