Έχετε πέντε λεπτά να σας μιλήσω για την Αγία που εξαγνίζει τούτο τον μάταιο κόσμο, την μόνη σωτηρία μας, την Θεία Μουσική;
Οι Mansion είναι μια πολύ ειδική περίπτωση καλλιτεχνών, που θεματολογικά και μουσικά, με έχουν συνεπάρει από την αρχή της καριέρας τους, πριν περίπου μια δεκαετία. Η οκταμελής (!) μπάντα από το Τούρκου της Φινλανδίας, δηλώνει πίστη στο Kartanoism, κηρύττει τα ευαγγέλιά της μέσω της ιδιαίτερης μουσικής της και μοιράζει ανάθεμα σε όποιον αμαρτάνει.
Η Alma Maria Kartano δημιούργησε και ηγήθηκε μιας χριστιανικής σέκτας μεταξύ του 1920 και του 1950 στη Φινλανδία, που εύλογα ονομάστηκε Kartanoism. Τα μέλη της δεν ξεπέρασαν ποτέ τα 100, όμως οι κοινότητές τους τράβηξαν αρκετές εκατοντάδες, ειδικά λόγω των περίπου δέκα ανήλικων κηρύκων που προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν τον κόσμο. Οι πιστοί της σέκτας ζούσαν ασκητικά, έχοντας απαρνηθεί το σεξ ακόμα και μετά το γάμο, προσεύχονταν καθημερινά με γλωσσολαλιά και πάθος, αφού χτυπούσαν τα χέρια και τα κεφάλια τους στο πάτωμα ουρλιάζοντας για να τρομάξουν το Διάβολο και προσπαθώντας με ύψιστη πειθαρχία να είναι καθαροί και αναμάρτητοι εν όψει δευτέρας παρουσίας. Η σέκτα έπαψε να υπάρχει μετά το θάνατο της Kartano και όσοι πιστοί έχουν απομείνει μέχρι σήμερα, έχουν ενσωματωθεί σε Λουθηρανικές ενορίες.
Μέσα σε αυτό το concept, εμφανισιακά και στιχουργικά, οι Mansion ξεδιπλώνουν τον σκοτεινό τους ήχο εδώ και μια δεκαετία, έχοντας κυκλοφορήσει τρία ΕΡ και ένα album, με το φετινό “Second Death” να διαδέχεται το ντεμπούτο “First Death Of The Lutheran”.
Εγώ ο αμαρτωλός λοιπόν που δεν έχω σκοπό να κόψω το σεξ και δεν ασπάζομαι καμία οργανωμένη θρησκεία και σέκτα, αλλά έχω ορκιστεί αιώνια πίστη στην Μουσική, απολαμβάνω τα μάλα τη θεατρικότητα της μαυροφορεμένης μπάντας με την υπέροχη ‘40s αισθητική που απεικονίζεται τέλεια μέσα από τις φωτογραφήσεις τους, αλλά κυρίως δηλώνω εθισμένος στον ήχο της, που αφενός είναι σκοτεινός και creepy, αφετέρου είναι τόσο βαρύς και doom όσο και ατμοσφαιρικός χρειάζεται για να περιγράψει τις ιστορίες και τα πιστεύω τους με τον πλέον ζωντανό τρόπο.
Το “Second Death” είναι η πιο ολοκληρωμένη και εντυπωσιακή δουλειά των Mansion μέχρι σήμερα. Κάθε τραγούδι εκ των επτά του album έχει την σημασία του, από την ritual εισαγωγή του “Procession” μέχρι το κινηματογραφικό τέλος του “You Are Suspicious” και κάθε λεπτό από τα 50 της συνολικής του διάρκειας, μετράει. Και μετράει πολύ. Ο ήχος των Φινλανδών είναι προσωπικός, αναγνωρίσιμος και όπως έγραψα στην αρχή, αναμφισβήτητα ιδιαίτερος: ένα κράμα από doom metal riffs που φέρνουν στο μυαλό τους Candlemass αλλά και τους Pagan Altar, σκοτεινού rock που παραπέμπει στην Occultίλα των παλαιών Ghost και μελαγχολικής, μαύρης ατμόσφαιρας που θα μπορούσε κάποιος να παρομοιάσει με αυτή των Sinistro στα δύο τελευταία albums.
Μεγάλο μέρος της μαγείας των Mansion, κρύβεται στις υπέροχες φωνές του Osmo και της Alma. Εκείνος, βαρύτονος και οπερατικός με σπάνια χροιά που φέρει κάτι από Scott Walker στον απόηχο. Εκείνη, απόλυτα εκφραστική, αισθησιακή (συγγνώμη Alma, ξέρω πως δεν έχεις τέτοια πρόθεση), άλλοτε creepy και άλλοτε θρηνούσα, θεατρική αλλά πάντα μοναδική και απολαυστική, ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στην Chelsea Wolfe και την Beth Gibbons των Portishead.
Δεν θα ξεχωρίσω τραγούδι(α) από το album, αφού όλα με κέρδισαν εξίσου. Θα δηλώσω όμως λάτρης και πιστός ακόλουθος των Mansion, επειδή είναι καλλιτέχνες με προσωπικότητα, αψηφούν τις ταμπέλες και δημιουργούν αριστουργήματα σαν το “Second Death”: ένα κορυφαίο σκοτεινό μουσικό έργο, μια doom(ed) πεμπτουσία, την πιο εντυπωσιακή δισκάρα του Ιανουαρίου hands down και ένα πολύ δυνατό entry στην top λίστα μου για το 2023.
Alma…I believe.
Είδος: Occult rock/Doom metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 13 Ιανουαρίου 2023
Facebook: https://www.facebook.com/mansionalma
Bandcamp: https://weshalllive.bandcamp.com/
