Αν το ταλέντο χρειάζεται και μια ευνοϊκή συγκυρία για να ανθίσει, ο Ken W. Kelly, που είχε γεννηθεί στις 19 Μαΐου του 1946 στο New London του Connecticut, την είχε: ήταν ο ανιψιός της Eleanor “Ellie” Frazeta, της συζύγου του μυθικού δημιουργού Frank Frazetta, ουσιαστικά του θεμελιωτή και πιο ισχυρού εκφραστή της τέχνης της φαντασίας σε τόσα επίπεδα. Έτσι, είχε από νωρίς ην ευκαιρία να μελετά τους πίνακες του μεγάλου καλλιτέχνη στα στούντιο.
Δεν ήταν λοιπόν παράξενο που ο Ken ξεκίνησε τη μακρά διαδρομή του, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70, σχεδιάζοντας κάποια εξώφυλλα για το περιοδικό “Castle of Frankenstein”. Αυτό όμως που στην πραγματικότητα ξεκλείδωσε νέες πόρτες για τον ίδιο και έδωσε μεγάλες ευκαιρίες στην καριέρα του, ήταν η θητεία του στις εκδόσεις του οίκου Warren, και συγκεκριμένα στα περιοδικά “Creepy” και “Eerie”, όπου υπήρξε ο βασικός σχεδιαστής εξωφύλλων. Σε αυτή τη χρονική στιγμή έρχεται και η δεύτερη μεγάλη ευνοϊκή συγκυρία που θα αλλάξει τα πάντα.
Η σύζυγος του ντάμερ των Kiss Peter Criss, διάβαζε συστηματικά τα περιοδικά “Creepy” και “Eerie”, αντίθετα με τους Gene Simmons και Paul Stanley που προτιμούσαν τα κόμικς της Marvel. Ο βασικός υπαίτιος που ενεπλάκη ο Kelly με τους Kiss, ήταν ο Peter και όχι ο Gene όπως πίστεψε αρχικά ο ζωγράφος. Όμως ακόμα και τότε, δεν υπήρξε η πρώτη τους επιλογή για το περίφημο εξώφυλλο του “Destroyer”, καθώς αρχικά στράφηκαν στον συνήθη ύποπτο Fran k Frazetta, χωρίς τελικά να καταφέρουν να συμφωνήσουν στην αμοιβή. Έτσι κατέληξαν στον Kelly και του ζητήθηκε να δημιουργήσει το εξώφυλλο του άλμπουμ σε τριάντα μέρες το πολύ ή και γρηγορότερα αν ήταν δυνατό. Οι ρυθμοί εργασίας του στις εκδόσεις Warren, όπου κυκλοφορούσαν περιοδικά κάθε δυο εβδομάδες, με το concept του εξώφυλλου, τον σχεδιασμό και την τελική παράδοση να γίνονται πολύ γρήγορα, τον είχαν προετοιμάσει ανάλογα για τέτοια πίεση.
Η ψυχρολουσία για τον ζωγράφο ήρθε όταν, τόσο η Casablanca Records όσο και οι ίδιοι οι Kiss απέρριψαν το αρχικό του σχέδιο: το βρήκαν πολύ βίαιο και δεν ήθελαν να απεικονίζεται ένα τόσο μεγαλόπνοο έργο με ένα τόσο αρνητικό εξώφυλλο. Αν και οι οδηγίες του καλλιτεχνικού διευθυντή Dennis Wollock ήταν πολύ συγκεκριμένες για το θέμα (τα τέσσερα μέλη της μπάντας να χοροπηδούν με μια φωτιά πίσω τους), η διάσταση στην προσέγγιση ήταν μεγάλη: ο Wollock θεωρούσε πως δινόταν η εντύπωση πως τη φωτιά την έβαλαν οι Kiss. Το χτύπημα για τον Kelly πολύ ισχυρό: πίστεψε πως η καριέρα του είχε τελειώσει.
Γρήγορα τον διαβεβαίωσαν πως δεν υπήρχε πρόβλημα και απλά του ζήτησαν ένα δεύτερο σχέδιο με λίγο διαφορετικό φόντο με νέα αμοιβή. Το νέο εξώφυλλο έδωσε την ευκαιρία στον Kelly να ζωγραφίσει το συγκρότημα με τα νέα κοστούμια. Καθώς το “Destroyer” έγινε χρυσό, μόλις μια εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του, η καριέρα του άλλαξε. Δυο χρόνια αργότερα, του ζητήθηκε να σχεδιάσει το εξώφυλλο για το “Love Gun”, το έκτο άλμπουμ των Kiss. Το πρόχειρο, αρχικό του σχέδιο απεικόνιζε το γκρουπ σε ένα δρομάκι, φωτισμένο από λάμπες και περιτριγυρισμένο από γυναίκες: ο Simmons το απέρριψε θεωρώντας πως δεν απεικόνιζε το συγκρότημα όσο μεγάλο ήταν στην πραγματικότητα, και ο Kelly επέστρεψε με το γνωστό εξώφυλλο του δίσκου. Ο ίδιος δεν λάμβανε δικαιώματα από τις πωλήσεις των δυο αυτών δίσκων (το “Love Gun” έγινε αμέσως πλατινένιο), ενώ για τους αυθεντικούς πίνακες πίστευε πως την πρώτη έκδοση του “Destroyer” , που είχε απορριφθεί, την είχε ο Simmons, ενώ ο δεύτερος πίνακας είχε καταστραφεί σε πυρκαγιά. Ο πίνακας του “Love Gun” πουλήθηκε κάποια στιγμή σε δημοπρασία.
Η συνεργασία με τους Kiss, όσο και αν ήταν παράξενο για έναν τύπο που είχε μόλις απολυθεί από το Σώμα Πεζοναυτών να συζητά με κάποιους με κόκκινα κραγιόν, spandex και ψηλοτάκουνα, του άνοιξε ουσιαστικά την πόρτα στη μουσική βιομηχανία. Η επόμενη μεγάλη και ιστορική πρόκληση ήρθε όταν τον κάλεσε ο Ritchie Blackmore να εξετάσουν τη συνεργασία τους για το δεύτερο άλμπουμ των Rainbow, το μυθικό “Rising”. Όπως όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι και καλλιτέχνες, ο Kelly όταν αναφέρεται στο μοναδικό αυτό δημιούργημα, δεν έχει διεκδικήσει τίποτα περισσότερο από αυτό που του αναλογεί: την εκτελεστική μαγεία του συγκεκριμένου θέματος. Ο Blackmore ήξερε ακριβώς τι ήθελε, αντλώντας την αντίστοιχη έμπνευση από τη μουσική που έγραψε στο άλμπουμ, και είχε στο κεφάλι του την κάθε λεπτομέρεια με εντυπωσιακή ακρίβεια: ουσιαστικά του υπαγόρευσε το εξώφυλλο. Έφυγε από το γραφείο με μια πλήρη ζωγραφιά στο κεφάλι του και αυτό που έμενε να κάνει ήταν να ζωντανέψει το όραμα του κιθαρίστα, πετυχαίνοντας την ένταση και το μεγαλείο της εικόνας και αφήνοντας πίσω τελικά ένα αριστούργημα που συνεχίζει να λατρεύεται από τους φίλους των Rainbow, τόσο ισχυρά και ταιριαστά δεμένο με το μουσικό περιεχόμενο.
Η πιο μακροχρόνια συνεργασία του στη μουσική βιομηχανία είναι αυτή με τους Αμερικανούς πρωτοπόρους του epic metal, Manowar, με αφετηρία το άλμπουμ “Fighting The World” του 1987. Ο ίδιος θεωρούσε, από μια στιγμή και μετά, τη σχέση του μαζί τους προσωπική και σχεδόν οικογενειακή. Ένιωθε πως βρισκόταν πολύ κοντά, θεώρησε πως στη διαδρομή αυτή του δόθηκαν κάποιες από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, ενώ η μουσική του γέννησε εικόνες που μεταφράστηκαν σε έργα. Όπως αποκάλυψε κάποια στιγμή, αν θα του ζητούσαν να επιλέξει το αγαπημένο του, θα ήταν μάλλον το “Triumph of Steel”: ένας επιβλητικός πολεμιστής περιτριγυρισμένος από όμορφες γυναίκες, και ένας λάκκος με φωτιά, μια όμορφη εικόνα που θα προτιμούσε.
Έχοντας αποκτήσει μια ιδιαίτερη αγάπη στις πιθανότητες συνεργασίας με μουσικούς και μπάντες, έχει προσφέρει αυτό το ξεχωριστό άγγιγμα και αποτέλεσμα μέχρι σήμερα σε πολλά ονόματα, όπως οι Coheed & Cambria, Alabama Thunderpussy, Burning Starr, Elecric Magma, Sleepy Hollow, Eternal Champion, Ace Frehley. Στα πλαίσια της δικής του χαρακτηριστικής πολεμικής και ηρωικής έκφρασης απεικόνισε και τις μορφές του Conan the Barbarian και του Tarzan. Η παραδοσιακή τακτική του, η αυστηρή εμμονή του να δουλεύει με λάδια, η αποφυγή της χρήσης της τεχνολογίας, η ευστοχία του να μπολιάζει το αποτέλεσμα με αυτή την αίσθηση της διαφυγής και της νοσταλγικής ομορφιάς, παραμένει η γέφυρα που θα σε βγάλει σε εξωτικές, μαγεμένες χώρες και αρχέγονα, ελκυστικά πεδία μάχης.
Εκείνο το εννιάχρονο αγοράκι που στην τετάρτη δημοτικού γνώρισε την κυρία Valerious, μια ξεχωριστή δασκάλα εικαστικών, με το περίεργο όνομά της να θυμίζει την σύντροφο πειρατή του Conan, Valeria, βρέθηκε στα χέρια της να εξελίσσει ένα φυσικό ταλέντο. Για εννιά χρόνια μια πολύτιμη σχέση ελευθερίας σφραγίστηκε τελικά από την εμμονή της κυρίας Valerious να μην βρεθεί ο Ken σε σχολή καλών τεχνών μετά το γυμνάσιο.
Σήμερα που ο Ken Kelly πιθανά διακοσμεί την κορνίζα ενός άλλου κόσμου με τα λάδια του, τα ισχυρά του αποτυπώματα έχουν απομείνει να διατηρήσουν τον θαυμασμό μας για τη δική του δεξιότητα μέσα από την αιωνιότητα της τέχνης του.
Official site: https://www.kenkellyfantasyart.com/
