Η μυθολογία των Φιλιππίνων λέει πως πριν δημιουργηθεί ο κόσμος υπήρχε μόνο η θάλασσα και ο ουρανός, και ανάμεσά τους πετούσε ένας τεράστιος όμορφος αετός. Μια μέρα που ο αετός κουράστηκε να πετά, ξέσπασε μια διαμάχη ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα με βροχές, βροντές και αστραπές να πολεμούν με κύματα και τυφώνες. Ο ουρανός έριξε ένα πλήθος από τεράστιους ογκόλιθους στη θάλασσα, και αυτοί έγιναν νησιά που σχημάτισαν τις Φιλιππίνες. Πάνω σε έναν από αυτούς τους ογκόλιθους, στη διαγνωστική κλινική St. Jude Thaddeus, στο Tondo της Manila, γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1967 ο σύγχρονος μύθος των Φιλιππίνων που ακούει στο όνομα Arnel Pineda.
Η Josefina Manansala Campaner, μητέρα του Arnel, ήταν αυτή που ουσιαστικά ώθησε τον γιο της να τραγουδήσει, προτρέποντάς τον συχνά από μικρό να συνοδεύει τις αγαπημένες της Karen Carpenter και Barbra Streisand, όταν άκουγε μουσική. Καθώς μεγάλωνε, οι γονείς του φρόντισαν να πάρει συχνά μέρος σε διαγωνισμούς τραγουδιού. Όταν ο Arnel έφτασε στα 13 του χρόνια έχασε τη μητέρα του, που έπασχε από καρδιοπάθεια. Ο θάνατός της μετά από πολύχρονη ταλαιπωρία, άφησε την οικογένεια βαθιά χρεωμένη. Ο πατέρας του απελπισμένος από τα χρέη και μην μπορώντας να καλύψει ούτε το ενοίκιο του σπιτιού, αποφάσισε να μετακομίσει και ζήτησε από τους συγγενείς του να πάρουν τα άλλα αδέρφια του Arnel. Ο ίδιος, για να ελαφρύνει το βάρος του πατέρα του, εγκατέλειψε το σχολείο και άρχισε να δουλεύει.
Ακολούθησαν δυο πολύ δύσκολα χρόνια. Ζούσε στους δρόμους, κοιμόταν σε πάρκα ή στο παγκάκι έξω από το σπίτι ενός φίλου του, έκανε ντους σε βενζινάδικα. Κέρδιζε ελάχιστα χρήματα μαζεύοντας γυάλινα μπουκάλια, εφημερίδες και παλιοσίδερα και πουλώντας τα για ανακύκλωση. Πήγαινε στην προβλήτα και έκανε κάθε είδους μικροδουλειά, καθαρίζοντας παλιοσίδερα και σκουπίζοντας πλοία. Κυνηγούσε τα πρωινά τις προσφορές με δωρεάν καφέ και σνακ, ενώ συνήθως τρεφόταν με ένα μικρό πακέτο μπισκότα.
Στα 15 του χρόνια έγινε ο τραγουδιστής των Ijos, από τους οποίους προέκυψαν οι Amo, ένα σχήμα που κέρδισε τον διαγωνισμό Rock Wars στις Φιλιππίνες. Το 1988 το γκρουπ κέρδισε και στο Yamaha World Band Explosion εντός των συνόρων και πήγε στους τελικούς του Χονγκ Κονγκ, με το “Bohemian Phapsody” των Queen. Η έλλειψη δικής τους πρωτότυπης σύνθεσης τους στέρησε τη συνέχεια στο διαγωνισμό. Συνεχίζοντας να εμφανίζονται σαν Amo, άνοιξαν για τον Robert Palmer στη Μανίλα το 1989.
Την επόμενη χρονιά, η εξελικτική τους μορφή με το όνομα Intensity Five πήγε ξανά στο διαγωνισμό, όπου ο Pineda κέρδισε το βραβείο του καλύτερου τραγουδιστή. Μέσα στις συνεχείς αλλαγές, ακολούθησαν οι New Age, τους οποίους εντόπισε ένας πράκτορας ταλέντων. Έτσι ο ήρωάς μας βρέθηκε στο Χονγκ Κονγκ να εμφανίζεται μαζί τους σε ένα δημοφιλές εστιατόριο που λεγόταν Grammy’s, για έξι νύχτες την εβδομάδα για περίπου τέσσερα χρόνια. Ακολουθεί μια περίοδος που ο ίδιος την αποκαλεί παρακμιακή και ντροπιαστική, έχοντας μετανιώσει για πολλές επιλογές του και έχοντας πληγώσει πολύ αγαπημένα πρόσωπα. Με το αποτυχημένο τέλος μια μακροχρόνιας σοβαρής σχέσης, ο Pineda αντιμετώπισε προβλήματα υγείας με σοβαρό αντίκτυπο στη φωνή του. Επέστρεψε στις Φιλιππίνες και μετά από έξι μήνες ανάρρωσης, μπόρεσε να τραγουδήσει ξανά, και γύρισε ξανά στο Χονγκ Κονγκ. Το 1999, τράβηξε την προσοχή της δισκογραφικής εταιρείας Warner Bros. και πέταξε πίσω στις Φιλιππίνες τις ημέρες της άδειας του για να ηχογραφήσει ένα σόλο άλμπουμ, το ομότιτλο “Arnel Pineda”.
To 2001 δάνεισε τη φωνή του στο τραγούδι “Looking Glass”, στο άλμπουμ “The Way We Do” των Φιλιππινέζων South Border. Το 2006, με την ενθάρρυνση του σπουδαίου μάνατζερ ταλέντων και τηλεοπτικού διευθυντή των Φιλιππίνων Bert de Leon, ο Pineda επέστρεψε στις Φιλιππίνες με τον Monet Cajipe, τον κιθαρίστα που είχε συμμετάσχει σε όλα τα προηγούμενα συγκροτήματα του Pineda. Σχημάτισαν τους The Zoo με τον Emil Bondoc στο μπάσο, τον Edgar Mendoza στα πλήκτρα και τον Mckoy Alcantara στα ντραμς. Υπέγραψαν με την εταιρεία του de Leon, Sundance Entertainment Corporation. Οι The Zoo εμφανίζονταν αρκετές νύχτες την εβδομάδα σε κλαμπ στη Μανίλα και στην Ολονγκάπο κατά τη διάρκεια του 2006 και του 2007. Οι εμφανίσεις κρατούσαν συνήθως 3-5 ώρες. Το πρώτο άλμπουμ των The Zoo, “Zoology” κυκλοφόρησε από την MCA Universal τον Σεπτέμβριο του 2007 με 12 αυθεντικά κομμάτια και μια διασκευή. Στο μεταξύ, κάποια video των The Zoo που έπαιζαν διασκευές τραγουδιών από τους Journey, Survivor, Aerosmith, Led Zeppelin, The Eagles, Stryper και άλλα δημοφιλή τραγούδια από τις δεκαετίες του 1970, του 1980 και του 1990, άρχισαν να εμφανίζονται στο YouTube τον Φεβρουάριο του 2007.
Την ίδια στιγμή, περίπου 12.000 χιλιόμετρα μακριά, ο μουσικός γίγαντας που άκουγε στο όνομα Journey περνούσε την πιο κρίσιμη φάση της διαδρομής του. Στη διάρκεια των περιοδειών στο 2006 στην Ευρώπη, και στη συνέχεια μαζί με τους Def Leppard στη Βόρεια Αμερική, ο τραγουδιστής Steve Augeri, που κουβαλούσε την απίστευτα δύσκολη αποστολή της αντικατάστασης του μοναδικού Steve Perry, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με τη φωνή του. Ακολούθησαν σοβαρές κατηγορίες από τους φίλους του γκρουπ πως χρησιμοποιήθηκαν προηχογραφημένα φωνητικά μέρη για να καλυφθεί η φθορά της φωνής του Augeri. Πολλά χρόνια μετά, το 2022 ο Augeri παραδέχτηκε σε συνέντευξη πως δεν του επιτρεπόταν νομικά να αποκαλύψει αν η κατηγορία αυτή ήταν αληθινή. Μετά την τελευταία του εμφάνιση στις 4 Ιουλίου στο Raleigh, αποτέλεσε παρελθόν.
Με την επιτυχημένη περιοδεία να βρίσκεται σε εξέλιξη, το συγκρότημα έσπευσε να προσλάβει τον Jeff Scott Soto από τους Talisman για τραγουδιστή τους. Εμφανίστηκε με τους Journey για πρώτη φορά στις 7 Ιουλίου στο Bristow. Λόγω της επιτυχίας και της δημοτικότητάς της, η περιοδεία παρατάθηκε μέχρι τον Νοέμβριο. Ο Soto αργότερα ανακοινώθηκε επίσημα σαν ο νέος τραγουδιστής του συγκροτήματος τον Δεκέμβριο του 2006. Μετά από νέες περιοδείες στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2007, το συγκρότημα ανακοίνωσε στις 12 Ιουνίου ότι ο Soto δεν ήταν πλέον μέλος του γκρουπ. Ο Neil Schon δήλωσε: “Έκανε τρομερή δουλειά για εμάς και του ευχόμαστε τα καλύτερα. Μόλις αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε χωριστούς δρόμους (separate ways), και αυτό δεν είναι λογοπαίγνιο. Σχεδιάζουμε την επόμενη κίνησή μας τώρα.”
Η πρώτη απόπειρα στράφηκε στον Jeremy Hunsicker, τον τραγουδιστή της tribute μπάντας Journey Frontiers. O Hunsicker πέρασε μια εβδομάδα, γράφοντας νέο υλικό με τη μπάντα, και ισχυρίστηκε πως του προσφέρθηκε επίσημα η θέση. Όμως η υπόθεση ναυάγησε εξαιτίας μια έντασης με τον Schon, ο οποίος συνέχισε να ψάχνει επίμονα, ακόμα και στο Youtube για τον νέο τραγουδιστή. Σε μια από τις τελευταίες του απόπειρες, έπεσε πάνω στο βίντεο των The Zoo να παίζουν το “Faithfully” και εντυπωσιάστηκε με τη φωνή του Pineda.
Στις 28 Ιουνίου 2007, επικοινώνησε με τον Noel Gomez, έναν μόνιμο θαυμαστή και φίλο του Pineda που είχε ανεβάσει το συγκεκριμένο βίντεο, και του ζήτησε στοιχεία επικοινωνίας του Pineda. Ο Schon έστειλε ένα e-mail στον Pineda προσκαλώντας τον σε ακρόαση για τους Journey, και αυτός αρχικά απέρριψε το e-mail σαν φάρσα. Χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να τον πείσει τελικά ο Gomez, και απάντησε στο e-mail του Schon. Δέκα λεπτά αργότερα, ο Pineda έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Schon.
Στις 12 Αυγούστου, ο Pineda, μαζί με τον μάνατζέρ του Bert de Leon, πέταξαν στην κομητεία Marin, βόρεια του Σαν Φρανσίσκο, για μια εβδομάδα οντισιόν με το συγκρότημα. Έγινε δεκτός με θέρμη, αλλά ήταν μια διαδικασία τεταμένη, απαιτητική και πιεστική. Στις 5 Δεκεμβρίου 2007, ο Pineda ανακοινώθηκε σαν ο νέος τραγουδιστής των Journey.
Ο Pineda έκανε το ντεμπούτο του στις 21 Φεβρουαρίου 2008, στο Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού Viña del Mar που πραγματοποιήθηκε στο Αμφιθέατρο Quinta Vergara στη Viña del Mar, στη Χιλή. Λίγα λεπτά πριν ανεβούν στη σκηνή και βλέποντας το τεράστιο πλήθος, γύρισε και είπε στους συμπαίκτες του: “δεν είναι αυτό για μένα, βγάλτε μου ένα αεροπορικό εισιτήριο για την πατρίδα μου”. Ο Neil Schon όμως ήταν βέβαιος: “μην ανησυχείς, θα τα πας μια χαρά”.
Ο Pineda ξεκίνησε την απίθανη διαδρομή του με τους Journey ερμηνεύοντας πρώτο το πιο εμβληματικό τραγούδι τους, το κλασικό “Separate Ways”. Ήδη από τα πρώτα λεπτά απελευθερώθηκε και έδωσε μια ιστορική παράσταση, επικυρώνοντας με έναν θρίαμβο πως η λύση ήρθε από μια απρόσμενη πηγή. Το αυθεντικό του ταλέντο και η χαρισματική του παρουσία σημάδεψαν το κοινό. Ήταν μάλλον σοφή η απόφαση να μην του αποκαλύψουν πως εκείνη η πρώτη του εμφάνιση είχε ταυτόχρονα και τηλεοπτική κάλυψη με 25 εκατομμύρια θεατές!
Πέρασαν ήδη 16 χρόνια από εκείνη τη νύχτα, και σήμερα είναι πια ένας αναμφισβήτητος νικητής. Ξεπερνώντας ακόμα και ρατσιστικά σχόλια στη διάρκεια των πρώτων χρόνων, ο Pineda κατάφερε να κερδίσει τους απαιτητικούς φίλους των Journey, ακόμα και τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του Steve Perry, εισπράττοντας ανυπολόγιστη αγάπη και ευγνωμοσύνη. Μετά από πετυχημένες περιοδείες και άλμπουμ με νέο υλικό αλλά και τραγούδια της Perry-era που έφεραν τους Journey ξανά στην κορυφή , ακούγεται πια στο εξαιρετικό “Freedom” του 2022 να έχει βρει απόλυτα τη δική του ταυτότητα. Είναι σχεδόν απίστευτο πως είναι ο ίδιος άνθρωπος: αυτό το αγόρι που έκανε ντους στα βενζινάδικα να φορά στη σκηνή ένα φούτερ με κόκκινο μήλο και το λογότυπο Gucci, και το φούτερ να εξαντλείται την επόμενη μέρα. Αυτός ο άστεγος που μάζευε μπουκάλια, πέρασε μετά βαΐων και κλάδων από τις εκπομπές της Ellen DeGeneres, της Oprah, το CNN, το Rolling Stone, και ένα σωρό άλλους. Τα ανακλαστικά σε όλα τα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας και του θεάματος μοιάζει να προσπαθούν να επικυρώσουν το γεγονός πως ο χώρος έχει ακόμα περιθώρια για παραμυθένια θαύματα. Είναι όμως στην πραγματικότητα μάλλον η ιδανική συγκυρία που επέτρεψε σε ένα μοναδικό ταλέντο να υπηρετήσει μια επείγουσα σκοπιμότητα.
Γιατί, όπως έγραψε πολύ εύστοχα κάποιος, δεν ήταν οι Journey που έσωσαν αυτό τον φτωχό και άσημο Φιλιππινέζο, αυτός ο φτωχός και άσημος Φιλιππινέζος έσωσε τους Journey.
