JACK WHITE: “No Name”

ALBUM

Το “No Name”, ο 6ος δίσκος του Αμερικανού συνθέτη, τραγουδιστή και frontman των The White Stripes, Jack White, δεν επινοήθηκε για να δρέπει φιλοδοξίες «επακούμβησης» σε «μονοπάτια» επιτυχιών ή ακουσμάτων τύπου “Seven Nation Army”. Το «άγγιγμα» μουσικών «υφών» που «περιελίσσονται» γύρω από blues, punk, garage, αλλά και ψυχεδελικά ηχοτοπία και «βάσεις στήριξης», το πιστοποιούν και «εγκαθιδρύουν», εξ αρχής, στον «δέκτη» ως ένα «στέρεο» οικοδόμημα «ζεστό» και αληθινό, κερδίζοντάς τον πρώτα μα κύρια με την αμεσότητά του.

Αμεσότητα, ούσα αποτέλεσμα νοοτροπίας μα και «συστατικών» δόμησης, με την DIY τακτική και την «εμπλοκή» οικογενειακών «συνιστωσών», μιας και συμμετέχουν η γυναίκα και η κόρη του, Scarlett White (σε μπάσο αλλά και στην επιμέλεια του εξωφύλλου), ενώ μεγάλο μέρος έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου ο ίδιος, θαρρείς και όλα ήταν συντεταγμένα έτσι στο μυαλό του από πάντα, από την πρώτη στιγμή «συλλήψεως».

Με την ατμόσφαιρα και τις «ρίζες» του Nashville (όπου ηχογραφήθηκε εντός δύο διαφορετικών ετών, 2023 & 2024) να έχουν «εμποτίσει» ακόμα και «ασυναίσθητα» ενδεχομένως το «ανώνυμο» δημιούργημα, η ταυτότητά του είναι «ηχηρή» και ξεχωρίζουσα κατά την «εξιστόρηση» της δισκογραφίας του White, ούσα αδιαμφισβήτητα ποιοτική.

Η απαράμιλλη ενέργεια του συγκεκριμένου πονήματος, ο καταιγισμός riffs και ο «διάπλους» από στοπ καρέ «ψυχεδελικών» εξάρσεων της καριέρας «θεοτήτων» όπως οι Led Zeppelin, σε «διασταύρωση» με στιγμές της επαναστατικότητας των Sex Pistols και τις εικόνες «blues χωραφιών» αφροαμερικανών του Νότου, κάθε μία ξεχωριστή εμπειρία από την οποία «βάλλεται» ο ακροατής, εισέρχεται στο υποσυνείδητο ως «τσιπάκι» σύνδεσης με το δημιούργημα και ανάγκης επαν-ανακάλυψής του.

Αν θεωρηθεί ότι ο αυτοσκοπός ενός δίσκου, πάγια αποτελείται, κατά κραταιά μερίδα, από τη σύνδεση ακροατή–μουσικού με τον αμεσότερο και ειλικρινότερο, ευκολότερο μα όχι και ελλειμματικά ποιοτικό τρόπο, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το “No Name” (δεν ξέρω αν προσεγγίζει αριστουργηματικά «εδάφη», μα) σίγουρα «έλκει πόλους μεγαλείου», μουσικού και καλλιτεχνικού.

“No Name” tracklist:
Old Scratch Blues
Bless Yourself
That’s How I’m Feeling
It’s Rough On Rats (If You’re Asking)
Archbishop Harold Holmes
Bombing Out
What’s the Rumpus
Tonight (Was A Long Time Ago)
Underground
Number One With A Bullet
Morning at Midnight
Missionary
Terminal Archenemy Ending

Είδος: Blues / Garage / Punk Rock
Δισκογραφική Εταιρεία: Third Man Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Ιουλίου 2024

Ο Jack White στο διαδίκτυο:
Official Page
Facebook
Instagram
YouTube Channel

Third Man Records

Avatar photo
About Σταύρος Βλάχος 575 Articles
Born in a shiny, Athens West Coast’ s town …. την χρονιά που κυκλοφόρησαν κάποια «μνημεία» της metal και rock (“Let There Be Rock”, “Bad Reputation”, “Sin After Sin”, “Spectres” and “Love Gun”). Πορεύθηκε μεταξύ Metallica, Sepultura, Iron Maiden, Raw Silk, Sacred Reich, Black Sabbath, DIO, Whitesnake, Obituary, Led Zeppelin, Megadeth, Savatage, AC DC και Rainbow, πριν «χαθεί» στον «κόσμο» του Jim Matheos, των Fates Warning και φτάσει να «ανακαλύψει» τον «τόπο» καλύτερων ανθρώπων, μέσω των The Paradox Twin. Ευχαριστεί τον μεγαλοδύναμο που έχει ακούσει live τον DIO, τους Black Sabbath και τους AC DC εν έτει 2009 και που πιτσιρίκος «έλιωνε» τα αγαπημένα του “....And Justice for All”, “Parallels”, “Silk Under the Skin” και “Rust in Peace”. Η ζωή γίνεται ομορφότερη αν στοχάζεσαι ότι «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα», και επιχειρείς να εφαρμόσεις το “Carpe Diem”, προσπαθώντας να παραμείνεις άνθρωπος, σε μία εποχή που αυτό φαντάζει η σημαντικότερη πρόκληση και η μόνη «επανάσταση». Αν η ζωή ήταν ταινία, θα έπρεπε να είναι ένα «μείγμα» του «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» και της «Λίστας του Σίντλερ» και να «εμποτίζεται» συνεχώς με την πανέμορφη εικονοπλασία του λόγου του Καζαντζάκη στο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Τί κι αν έχει αντικρύσει ουρανούς σε ωκεανούς και πόσες θάλασσες, εκείνος ο μοναδικός, από το μπαλκόνι της παιδικής του ηλικίας στο ορεινό Ρωμανό κοντά στο Σούλι, θα παρέχει πάντα την σημαντικότερη, πιο «μεστή» γαλήνη ψυχής. Όταν δεν ψάχνει μουσικές, θα «σκάει» τη στρογγυλή «θεά», που «εκτόξευσε» ο goat MJ ή θα «ψυχοθεραπεύεται» πάνω σε μία “forty eight”, ατραπό για την «σωτηρία της ψυχής».