Ο κύριος Ηλίας Ζάικος, είναι σαράντα χρόνια πιστός υπηρέτης και αναμεταδότης των blues στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. Αρχικά ως μέλος των Blues Gang και στη συνέχεια με τους Blues Wire, έχει αφήσει βαθύ μουσικό αποτύπωμα. Έχουν ειπωθεί πολλά για τις μουσικές του ικανότητες και τη συνεισφορά του στη σκηνή. Μέσα από αυτή την κουβέντα μας όμως, η εκτελεστική του δεινότητα έρχεται να συναντήσει την απαράμιλλη καλοσύνη και σοφία του ανθρώπου. Τιμή μας, αυτή η συνέντευξη μαζί του.
Γεια σας κύριε Ζάικε. Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα αλλά και για το Soundcheck συνολικά, αυτή η συνέντευξη μαζί σας.
Χαρά μου αγαπητέ, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι από την αρχή. Όπως έχω διαβάσει σε παλιότερες συνεντεύξεις σας, είστε αυτοδίδακτος. Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τη μουσική και ειδικότερα με την κιθάρα;
Ναι, είμαι αυτοδίδακτος, στη μουσική με οδήγησε μια έμφυτη αγάπη για τις τέχνες που με διέκρινε από νωρίς, πριν ξεκινήσω να παίζω ασχολήθηκα λίγο με τη ζωγραφική ενώ έχω περπατήσει και σε θεατρικά σανίδια. Κιθάρα έπιασα στα χέρια μου 20 χρονών και τούτο όχι γιατί φανταζόμουν τον εαυτό μου κιθαρίστα αλλά γιατί ήθελα να γράψω δικά μου τραγούδια.
Ποια ήταν τα πρώτα ακούσματα που άρχισαν να διαμορφώνουν τις μουσικές σας προτιμήσεις; Υπάρχουν μουσικοί και συγκροτήματα που θεωρείτε ότι σας έχουν επηρεάσει;
Επηρεάζομαι σχεδόν από οτιδήποτε ακούω, πολύ περισσότερο από όσα αγαπάω, οι εξέχουσες προσωπικότητες του blues και του rock σαφώς κρατάνε τη μερίδα του λέοντος. Η πορεία μου όμως ήταν κάπως αντίστροφη θα έλεγα, αφού μέχρι τα 16 μου περίπου δεν άκουγα ξένη μουσική, κατά κύριο λόγο ρεμπέτικα και παραδοσιακά ελληνικά, κατόπιν ήρθε ένας κατακλυσμός στη ζωή μου, λάτρεψα το progressive rock και άκουγα μανιωδώς τα group αυτής της σκηνής, μέχρι και σήμερα το ενδιαφέρον μου υφίσταται γι’ αυτά τα ακούσματα, ψάχνοντας μια κάποια πηγή αυτών των ήχων οδηγήθηκα στα blues όπου και τελικά αιχμαλωτίστηκα και βρήκα έναν στόχο που με γέμιζε.
Ένας φίλος μουσικός μου είχε πει κάποτε ότι, ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην βγάλεις χρήματα από τη μουσική είναι να παίζεις Blues. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο συγκεκριμένο είδος και το υπηρετήσατε πιστά για δεκαετίες παρά τις όποιες δυσκολίες;
Χα, δεν έχει και πολύ άδικο ο φίλος, το blues όμως διαθέτει μια πρωτόγονη δύναμη, άπαξ και σε κατακτήσει πεθαίνει μαζί σου, γίνεται ένα με την ύπαρξη σου και πολύ δύσκολα μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου μακριά του. Άλλωστε, αυτό είναι και το κόστος που χρειάζεται να καταβάλεις για να παίξεις τούτη τη μουσική, η ίδια σου η ζωή.
Είστε 40 χρόνια ενεργός στα μουσικά δρώμενα, αρχικά με τους Blues Gang και στη συνέχεια ως Blues Wire. Μάλιστα σ’ αυτό σας το ταξίδι πιστός συνοδοιπόρος ο έτερος Διόσκουρος, κύριος Σωτήρης Ζήσης (μπάσο). Πιστεύατε στο ξεκίνημα σας ότι θα φτάσετε τόσο μακριά;
Όχι, ήταν ένα όνειρο για μας και το ονειρευτήκαμε όπως δικαίωμα τέτοιο έχουν όλοι, θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς και προνομιούχους που ταξιδέψαμε στα σύννεφα.
Μέσα σ’ αυτές τις μουσικές δεκαετίες, με σημαντικές συνεργασίες και αναρίθμητες συναυλίες, ποια θεωρείτε τα κομβικά σημεία σε όλη αυτή την πορεία;
Σαφώς η επαφή μας με αυθεντικούς εκπροσώπους του ιδιώματος στέκει στην κορυφή, όσα μαθαίνεις σε μια συναυλία συνοδεύοντας έναν θρύλο δεν μπορεί να στα διδάξει κανένα σχολείο, όσα χρόνια κι αν αφιερώσεις. Από κοντά η φιλία μας με ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη που λίγο ή πολύ καθόρισαν και την πορεία μας αλλά και γενικότερα τα μουσικά πράγματα στη χώρα.
Θα ήθελα τώρα να πάμε στο κεφάλαιο του θρυλικού Louisiana Red. Τι αποκομίσατε από τη συνεργασία αλλά και την προσωπική συναναστροφή με αυτό τον κορυφαίο μουσικό του είδους;
Δεν έχω λόγια που να μπορούν να αποδώσουν αυτό που ζητάτε. Τον Red τον αγαπήσαμε με όσο βάθος μπορεί να διαθέσει κάποιος σ’ αυτό το συναίσθημα, ήταν για μας φίλος, πατέρας, μέντορας.
Θα το έχετε ακούσει κι εσείς άπειρες φορές. Οι Blues Wire είναι το καλύτερο Blues συγκρότημα έξω από τα σύνορα των Η.Π.Α. Πως αυτή η γενικότερη αίσθηση δεν μετουσιώθηκε σε μια ευρύτερη καριέρα στο εξωτερικό;
Εντάξει, αυτή είναι μια φράση που ειπώθηκε μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και χαράς από την Katie Webster, δεν πιστεύουμε σε τέτοιους διαχωρισμούς και τίτλους, κολακευόμαστε όμως αναντίρρητα σαν την ακούμε. Η καριέρα στο εξωτερικό είναι πολύπλοκο ζήτημα, προσπαθώντας να το απλοποιήσω θα πω ότι απαιτεί να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου και όταν οι συνθήκες ήταν ευοίωνες εμείς δεν είχαμε τη διάθεση να το προσπαθήσουμε.
Τα Blues ξεκίνησαν ως η φωνή των φτωχών Αφροαμερικανών. Από τότε τα πράγματα εξελίχθηκαν και το είδος έγινε αποδεκτό από ένα ευρύτερο κοινό. Πως βλέπετε σήμερα τη συγκεκριμένη σκηνή, τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχετε ακούσει νέους καλλιτέχνες που σας κίνησαν το ενδιαφέρον;
Τα blues ήρθαν για να μείνουν, αυτό πλέον είναι αυταπόδεικτο, επηρέασαν και επηρεάστηκαν και αποτελούν είδος σε διαρκή κίνηση και εξέλιξη. Σαφώς και υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες που συγκινούν, ίσως όχι τόσο ευρηματικοί και ρηξικέλευθοι όσο στο παρελθόν αλλά αυτά είναι οι κυματισμοί της πορείας στον χρόνο.
Σας παρακολουθώ στα social media όπου είστε ενεργός και εκφράζετε γενναία την άποψη σας. Από τη μία μεριά υπάρχει η διαδικτυακή τοξικότητα και από την άλλη, κατά την άποψη μου πάντα, ο καλλιτέχνης που οφείλει να είναι το ηχείο της κοινωνίας. Θα θέλατε να μας πείτε κάτι γι’ αυτό;
Ευχαριστώ θερμά για την ερώτηση, δεν την ακούω συχνά ομολογώ. Αν και δεν συμπαθώ τα δόγματα, θεωρώ πως ο καλλιτέχνης πρέπει είναι ένας εν δυνάμει επαναστάτης, ο στόχος είναι πάντα ένας καλύτερος κόσμος, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό οφείλουμε να μη δειλιάζουμε, τα τραγούδια μας γράφονται και παίζονται, έχουμε φωνή και με όλα τα κόστη στην τέχνη δεν αρμόζει ο φόβος.
Τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας, αίσθηση μου είναι ότι το μεγαλύτερο πλήγμα δέχτηκαν οι καλλιτέχνες. Στην περίπτωση σας μάλιστα η πολιτεία δεν έδειξε να κόπτεται ιδιαίτερα για τα προβλήματα του κλάδου σας. Αποτελεί η τέχνη τον εύκολο στόχο για την εκάστοτε εξουσία;
Ο εύκολος στόχος βασικά είναι η υγεία και η παιδεία, δυο πυλώνες ανθρωπισμού, γνώσης και αλληλεγγύης που μονίμως υποφέρουν από τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Οι τέχνες βιώνουν κι αυτές δύσκολες μέρες, ειδικά με τις νεόκοπες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που δείχνουν άσχετες με το ζήτημα και απίστευτα κυνικές στην συμπεριφορά τους. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να επιζήσεις τρώγοντας και πίνοντας τραγούδια, είναι όμως απαραίτητα για να ζήσεις.
Πάντα χαίρομαι όταν σε συνεντεύξεις σας κάνετε λόγο για τον τόπο καταγωγή σας, το Βατοχώρι ή Μπρέζνιτσα Φλώρινας. Μια περιοχή ιστορικά φορτισμένη. Νιώθετε ότι έχετε επηρεαστεί ως άνθρωπος αλλά και ως καλλιτέχνης από την ατμόσφαιρα του τόπου σας;
Και πάλι ευχαριστώ για την ερώτηση, θα πω ότι αυτό που είμαι αποτελεί αντανάκλαση των αναμνήσεων και των εμπειριών μου από το χωριό, με καθόρισε σαν προσωπικότητα και έντυσε κάθε πτυχή του χαρακτήρα μου, θα έλεγα ακόμα πως ασυναίσθητα με οδήγησε σε αυτή μουσική που ονομάζεται blues και με έκανε πάντα να νοιώθω περήφανος για την ταπεινή μου καταγωγή και την απλότητα της οντότητας μου.
Οι Blues Wire οργώνουν ασταμάτητα τις σκηνές στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, αλλά και τι να περιμένουν οι φίλοι σας στην Αθήνα ενόψει της επικείμενης εμφάνισης των Blues Wire στο Κύτταρο στις 6 του Οκτώβρη;
Έζησα τη ζωή μου με ορίζοντα εξαμήνου, είναι αργά για να αλλάξω, σχέδια, επιθυμίες και όνειρα έχω καθημερινά, εκείνο που πραγματικά θεωρώ σημαντικό για μένα είναι να μπορώ να έχω τη δύναμη να παίζω, μαγικό ταξίδι τούτο και δε χορταίνεται. Στο Κύτταρο πάντα προσπαθούμε να παρουσιάζουμε κάτι διαφοροποιημένο μέχρι ένα βαθμό, νέα τραγούδια, απρόσμενες διασκευές και εστίαση σε κάτι φρέσκο για μας, ευελπιστούμε και αυτή τη φορά σε μια γεμάτη βραδιά.
Πριν κλείσει η συνέντευξη μας, θέλω να σας εκμυστηρευτώ κάτι που σας αφορά. Ως νεαρός ακροατής με προτίμηση στο Hard Rock και στο Heavy Metal θεωρούσα τα Blues ξεπερασμένα. Μέχρι που πήγα ένα βράδυ στο Κύτταρο για να δω τους Socrates, όπου τη συναυλία άνοιγαν οι Blues Wire. Εκεί έφαγα τη σφαλιάρα της ζωής μου καθώς ανακάλυψα όχι μόνο την ομορφιά των blues αλλά και ότι αυτό το είδος αποτελεί τη βάση για τα περισσότερα ακούσματα μου. Έκτοτε μπήκε το νερό στο σωστό αυλάκι. Μόνο και μόνο γι’ αυτό θέλω να σας ευχαριστήσω ειλικρινά.
Ω, πόσο συγκινητικό και τιμητικό αυτό που λέτε! Ευχαριστώ με την ψυχή μου. Ναι, το blues είναι η βάση του μεγαλύτερου μέρους της σύγχρονης μουσικής γι’ αυτό και συχνά λέω πως αν ξέρεις να παίζεις αυτό, θα παίξεις ευκολότερα σχεδόν οτιδήποτε.
Εύχομαι να μας συντροφεύετε με τις μουσικές σας για πολλά ακόμα χρόνια. Ο τελευταίος λόγος σας ανήκει.
Να είστε καλά, μου δώσατε μεγάλη χαρά με τούτη τη κουβέντα.
Facebook: https://www.facebook.com/BluesWire.page?locale=el_GR
