Θαρρείς κάποιες φορές η μουσική σου «βάζει δύσκολα»…..Όπως σωστά ψυχανεμίστηκε ο Γιώργος Καλοδούκας στη συνέντευξη που πραγματοποιήσαμε, αυτός ο δίσκος, αυτό το live που έδωσαν, θα με «ταρακουνούσε», θα με «τυραννούσε» με ένα διαφορετικό τρόπο. Τί κι αν πάντα το «ψιλο-είχα» με το να εκφράζω, γραπτά, τα εσώψυχά μου; Τί κι αν σχεδόν πάντα, οι ανταποκρίσεις έβγαιναν αβίαστα, μιας και αφορούσαν σε προκληθέντα και γεννηθέντα συναισθήματα; Ετούτη εδώ η φορά τελικά, ήταν πρωτόγνωρη, διαφορετική από κάθε άλλη, ακόμα και από την πολύ δυνατή παρουσίαση ακόμα μιας Ελληνικής μπάντας (για το “Ego Path” των The Silent Wedding), αφού αφορούσε σε μια περίοδο και κάτι ανώτερο ή πιο προσωπικό ακόμα, από τα προαναφερθέντα. Γι’ αυτό μάλλον και άργησε όσο καμία άλλη, σαν να υπήρχε μία «αόρατη» προσπάθεια να «μετακινηθεί»….
Η επιλογή να ανοίξει την εν λόγω παρουσίαση ο Φοίβος Ζαχαρόπουλος, πρέπει, εκ του αποτελέσματος να θεωρηθεί άκρως επιτυχημένη. Με κεκτημένη ταχύτητα από τις πρόσφατες, μοναδικές εμφανίσεις υπό τον τίτλο Guitar Experience (μαζί με Κετικίδη – Δεληνικόλα – Φοίτο) και την ταλαντούχα φίλη του Ειρήνη που ήταν …. από κάτω για να απολαύσει, είχε ετοιμάσει ένα πιο upbeat show, σε σχέση με το τι θα ακολουθούσε από τους πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Δεν χρειαζόταν να έχεις inputs, για να συνειδητοποιήσεις ότι βρισκόσουν παριστάμενος, σε μία άκρως καλλιτεχνική βραδιά. Μουσικοί ενεργοί, εν δυνάμει ή εκκολαπτόμενοι, διαφόρων ηλικιών, βρισκόντουσαν δίπλα σου, ανάμεσά μας, ενώ καταφθάνοντας, στην αναμονή μπερδευόσουν και με τις μετέπειτα πρωταγωνίστριες της βραδιάς, που δε μπορούσες να γνωρίζεις ότι δεν ήταν απλά ακροάτριες, που περίμεναν τη σειρά τους για να δουν την παρουσίαση.
Ο Φοίβος το γνώριζε καλά, αλλά ελέω ικανοτήτων, δεξιοτεχνίας αλλά και αυτοπεποίθησης, εισήλθε μαζί με τους δυο συνοδοιπόρους του στο μπάσο και τα ντραμς, για να «ζεστάνουν» για τα καλά τον κόσμο, που φαινόταν να γνωρίζει ότι θα παρακολουθούσε και στη συνέχεια, ακόμα μερικούς, εξαιρετικούς μουσικούς. Και το πέτυχε ακόμα και με το γράφοντα, που σχεδόν ποτέ δε θα ….έτρεχε στα δισκοπωλεία μιας άλλης εποχής, για να αναζητήσει κάποια δουλειά του Vai, του Satriani, ούτε καν του Malmsteen.
Το σχεδόν σαράντα λεπτών show πέρασε…… «νερό», η προσθήκη του πολυτάλαντου Αποστόλη Μαλλιά, με τη φλογέρα και το κλαρίνο του (που με γύρισε σε όμορφα, παιδικά σκηνικά στην πατρίδα Ήπειρο….) δώσανε έξτρα χρώμα στα μουσικά ηχοτοπία, ο καλός ήχος συντελούσε επιπρόσθετα και ο Φοίβος το διασκέδαζε όπως και το κοινό, με τη φόρμα στην οποία βρισκόταν, βάζοντάς μας για τα καλά στην ουσία της νύχτας και του νέου δίσκου, οδηγώντας μας εκεί με έναν πιο ευχάριστο, απροβλημάτιστο και εξόχως διασκεδαστικό τρόπο.
Foivos Zacharopoulos setlist:
Intro
Untitled (New Song)
Lost in Reverie
Distorted
Schumann Resonance
Alleviation
Με πολύ μικρή αναμονή, η πολυμελής μπάντα των Groove Therapist ανέβηκε και πήρε τη θέση της στη σκηνή, με μικρή διαφορά από τον Φοίβο Ζαχαρόπουλο. Με μια αρκετά φανερή αδημονία και δημιουργικό άγχος για την παρουσίαση του νέου και εξαιρετικά σημαίνοντα για τους ίδιους δίσκο.
Κάποιες από τις εκπλήξεις που μας έλεγε ο Γιώργος Καλοδούκας στη συνέντευξη που κάναμε, και πιο συγκεκριμένα οι Εύα Λαύκα, Ιωάννα Σωτηροπούλου & Αναστασία Αβανίδη, πήραν την θέση τους και το ρόλο τους στα backing vocals, μαζί με την Ντένια Παλαιολόγου στα guitar overdubs. Το ότι ήταν οι δεσποινίδες που είχα συναντήσει στη μικρή αναμονή μου μπροστά από την πόρτα του Academy, έδωσε ακόμα μια νότα του πόσο ζεστό, οικογενειακό και όμορφο ήταν το κλίμα. Κατάφεραν να προσφέρουν μια ιδιαίτερα ευχάριστη, αισθαντική νότα στη συνολική παρουσίαση του «Μονολόγου», μα πιότερο, μια ένδειξη του πόσο …. εξαιρετικά «καλλιτεχνικό» ήταν το περιβάλλον.
Το ξεκίνημα υπήρξε πιο ανάλαφρο, με την πρώτη τριάδα να αποτελεί επιστροφή στο αριστουργηματικό, μουσικό παραμύθι, “Mr. Funker The Myth”, με το οποίο επήλθε η διεθνής αναγνώριση. Κάποια σποραδικά, αμελητέα ηχητικά «θεματάκια», μοιάζαν ανήμπορα να μειώσουν την ισχύ της βραδιάς που ζήσαμε.
Η προηχογραφημένη ανακοίνωση στον ήρωα, με τη φωνή της Jennifer Durrans, εισήγαγε την παρουσία του «Μονολόγου», ο οποίος θα «ξεδιπλωνόταν» με απόλυτη μουσική σειρά της φυσικής του μορφής, αφού δε θα μπορούσε να συμβεί και διαφορετικά.
Τα βιώματα των πρωταγωνιστών φαινόταν να περνούν μέσα από τον ψυχικό κόσμο του Κάσσανδρου και εκείνων πλησίον του και να μετουσιώνονται σε ασύλληπτες μουσικές εικόνες, δυσπρόσιτες στον εγκλεισμό μέσα σε λέξεις. Το κοινό φαινόταν αποσβολωμένο, θαρρείς και κατέβαλε προσπάθειες να εισέλθει σε μία τόσο δραματική και δυσάρεστη κατάσταση…..για όσους εκ των παρευρισκομένων, δεν την είχαν ήδη βιώσει.
Τα λόγια του Κάσσανδρου, «όνομα-δάνειο» από τον επιτάφιο λόγο, της συλλογής «Επιτάφιος Λόγος, Αρχαία Ελληνικά Επιτύμβια Επιγράμματα», του Denis Rocques, τα λόγια στην εισαγωγή του “Denial”, οι στοχευμένες αναφορές στην αρχαιότητα, όλα έμοιαζαν να στροβιλίζονται μέσα στο μυαλό μου και να «βαραίνουν» συνεχώς μέσα μου.
Δεν χωρούν σχόλια από μέρους μου, για μουσικούς-καθηγητές, μα μνεία και προσωπικές ευχαριστίες πρέπουν στην Κυρία Κατερίνα Κότη, μία στωική και δωρική φιγούρα, που με έκανε να αντιμετωπίσω το μπάσο με άλλο μάτι, όπως λίγοι έχουν πράξει, αλλά και για τους στίχους της, στο “Monologue”, που μου γέννησαν εικόνες και συναισθήματα.
Επιπλέον, χωρίς να θεωρείται ότι υστέρησε κανείς, από τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, δεν πρέπει να παραλείψω να εξάρω πλέον του ιθύνοντα νου Γιώργου Καλοδούκα, που μετέδιδε τις ικανότητες και την ψυχή του στις εξάχορδες, την παρουσία πίσω από τα πλήκτρα του Γιώργου Κόνη, αλλά και την καθοριστική, επιβλητική και γεμάτη ουσία και συναισθήματα, φωνητική απεικόνιση ενός «σκληρού», «δύσκολου» και σπουδαίου δημιουργήματος, από τον Κλεάνθη Κωνσταντινίδη, αποδεικνύοντας ηχηρά την πτυχή του ερμηνευτή, πέραν του τραγουδιστή, «βουτηγμένος» πλήρως σε κάθε έναν σημαίνοντα στίχο.
Η ρίγη στο Academy στις πρώτες νότες του “Broken Dreams”, η αφιέρωση και η ερμηνεία του Γιώργου Κόνη, του “Time to Bow”, στον εκλιπόντα πατέρα του και το συγκλονιστικό encore του “Epekeina”, με τον Γιώργο Καλοδούκα και την ακουστική κιθάρα του, συνοδευόμενο από την Κατερίνα Κότη και τον Θάνο Καλοδούκα, που ολοκληρώθηκε με μία ιαχή «Μπράβο Δάσκαλε» να το «σφραγίζει», θα μείνουν για καιρό πιθανότατα, χαραγμένα στη μνήμη όλων όσων τα ζήσαμε.
Οι Groove Therapist κατάφεραν με χαρακτηριστική ευκολία, ειλικρίνεια, ικανότητα και κατάθεση ψυχής, να επιτύχουν όλα όσα ανέμενα, προσωπικά, από αυτούς. Και πιστεύω ακράδαντα, το έκαναν για την συντριπτική πλειονότητα των ακροατών εκείνης της νύχτας.
Κατάφεραν πλέον των καλλιτεχνικών πτυχών, να αναγκάσουν και το κοινό να υπεισέλθει σε πράγματα σημαντικότερα ακόμα και από τη μουσική. Να αντιμετωπίσουν μπροστά από έναν εικονικό καθρέφτη, έναν «Μονόλογο», μίας εκάστης και ενός εκάστου που τον έζησε στη μουσική του έκφανση για τη σπουδαιότητα και ομορφιά της ζωής, αλλά και της στιγμής.
Έχουν κερδίσει, όπως εκκωφαντικά αποδείχθηκε, την ανιδιοτελή και χωρίς όρους αγάπη, ενός σημαντικού κοινού, με τις εξαιρετικές ικανότητες, αλλά πρότερα με την ανθρωπιά, την ειλικρίνεια και την αλήθεια τους. Μένει να φανεί, πόσοι μπορούν να σπαταλήσουν την ευκαιρία να μην εντρυφήσουν στην μουσική, υπέροχη πραγματικότητα μίας από τις κορυφαίες Ελληνικές μπάντες, που έχουν, φρονώ, πολλά, ιδιάζοντα και σπουδαία να μας συστήσουν ακόμα….
Groove Therapist setlist:
Mr. Funker
Mirror of Reality
Dreams to Nightmares
The Announcement
Denial
Inner Turbulence
Morbid Alliance
A Second Chance
Broken Dreams
Time to Bow
The Touch of Hades
Dive into Nothing
Encore:
Epekeina
Φωτογραφίες: Σταύρος Βλάχος
