“Την ευτυχία μας μη και την είδες;”…. αυτό φώναζε ο Γιώργος Τσίγκος στο κομμάτι Μαύροι Κύκλοι, ένα κομμάτι που υπήρχε στο ντεμπούτο ep ενός σχήματος που είχε σημαδέψει πολλούς πίσω εκεί στο 1991, όταν έφερε κοντά μας κάτι διαφορετικό στο ελληνόφωνο ροκ και που παρά τις δυσκολίες συνεχίζει να δημιουργεί ακόμα και σήμερα.
Ο Kωνσταντίνος Mindcrimek Βλάχος με χαρά έπαιξε τις μουσικές του στο SOUNDS OF DECAY RADIOSHOW στο darkwaveradio.net (Δευτέρες 21.00-22.30) και έκανε μαζί του μια συζήτηση που είχε ουσία μα και πολύ νοσταλγία.
Καλησπέρα Γιώργο και καλώς ήρθες στο Sounds Of Decay! Μπορεί να ξεκίνησα την εκπομπή με κομμάτι από το ep αλλά η ιστορία ξεκινά πολλά χρόνια νωρίτερα, πριν και από το ep του 1991. Οπότε, για να πάμε πίσω στα τέλη των 70ς και να μου πεις που βρίσκουμε τον Γιώργο Τσίγκο εκείνη την περίοδο.
Έχω γεννηθεί το 1962 οπότε στα τέλη 70ς είμαι στη εφηβεία, παρατάω το γυμνάσιο, μετά από περιπέτειες να μπω σε κάποια σχολή να μάθω κάποια τέχνη. Είχα πάει για μηχανοτεχνίτης σε μια σχολή και με έβαλε ο καθηγητής να κάνω τον επιστάτη γιατί θα έλειπε. Φυσικά όλη η τάξη έκανε φασαρία και όταν αυτός γύρισε με απέβαλε και ήρθε ο μεγάλος μου αδερφός (ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν δύο χρονών) και είπε στο συμβούλιο “εμείς τον στείλαμε να μάθει τέχνη και όχι να γίνει ρουφιάνος!”. Έτσι ξεμπέρδεψα και με τις σχολές και μιας και είχα τον αδερφό μου μηχανικό στα καράβια, με βοήθησε να βγάλω ένα ναυτικό φυλλάδιο και μόλις έκλεισα τα 16 ταξίδεψα υπερατλαντικό με το Μαίανδρος του Λιβανού για να φορτώσουμε καλαμπόκι στην Αργεντινή. Πάθαμε βλάβη έξω από τη Μάλτα, σταματήσαμε Μαρόκο, είχαμε περιπέτειες, ήταν 1978, το καλοκαίρι του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τα μπαράκια γεμάτα με κονσομασιόν για τους ναυτικούς, κορίτσια φορούσανε την εθνική φανέλα της Αργεντινής κι εγώ στα 16. Στα καράβια ήμουν καθαριστής, μέσα στην πίσσα, στα καζάνια, πολλές φορές με ξεχνούσαν και δεν έτρωγα.
Τι συνθήκες επικρατούσαν τότε;
Γενικά είχα μια πολυτάραχη παιδική ζωή, στο δημοτικό με πολύ ποδόσφαιρο στην αλάνα, φάγαμε τα γόνατα μας πριν γίνουν πολυκατοικίες, με πολύ φτώχεια και ταλαιπώρια, ένα σινεμά δίπλα που πήγαινα και κοιμόμουν γιατί περίμενα τη μάνα μου να γυρίσει από βάρδια γιατί ήταν καθαρίστρια σε νοσοκομείο. Μετά ήρθαν οι γνωριμίες με φοιτητές που με μάθανε το rock n roll, αυτά που συνέβαιναν στην Αμερική και στην Αγγλία τα μαθαίναμε δέκα χρόνια μετά, ιστορίες με Beetles, Rolling Stones, Deep Purple, Sabbath, Jethro Tull, αυτοί μου τα μάθανε και αυτοί με πήγανε και στις πρώτες πολιτικές συγκεντρώσεις για την υπεράσπιση της Παλαιστίνης κτλ αλλά και φοβερά πάρτι, πολύ χορό και κέφι, για μπάνιο στη θάλασσα με τα πόδια, να φανταστείς πηγαίναμε δέκα χιλιόμετρα με τα πόδια και πολλές φορές με παντόφλες, να πάμε Αθήνα να αγοράσουμε δίσκους, με ξεχαρβαλωμένα ποδήλατα αργότερα όποιος είχε και το δάνειζε ο ένας στον άλλο.
Αλλά και πολύ αγάπη από τη μεριά μου για τη λογοτεχνία, βυθιζόμουν μέσα στα μυθιστορήματα, Καζαντζάκης, Λουντέμης αλλά και ξένοι, θυμάμαι στα δώδεκα να διαβάζω Ντοστογιέφσκι, ήταν μεγάλη εμπειρία, μπορεί να μη καταλάβαινα πολλά αλλά κολλούσα, καθόμουν πάνω σε μια σελίδα και ψαχνόμουν, μελετούσα τις λέξεις και πήγαινα μετά στη φιλόλογο και προσπαθούσα να μου εξηγήσει. Μετά στην έκθεση βέβαια μου έλεγε “ρομαντική διάθεση” αλλά μου έβαζε κακό βαθμό. Αυτή ήταν η εφηβεία, οι συναυλίες οι μεταπολιτευτικές, θυμάμαι την ελπίδα του κόσμου, την ανάγκη για αλλαγή, να φύγουμε από το καθεστώς των συνταγματαρχών, των απάνθρωπων βασανιστών, μια ελπίδα να αλλάξει κάτι, τώρα βέβαια μετά από δεκαετίες το βασικό σύνθημα “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” υπάρχει ακόμα και μας τρώει τα σωθικά, πότε θα έχουμε ξαστεριά;
Γράφεις λοιπόν τα πρώτα σου ποιήματα λοιπόν και περνάς εκεί τα βιώματα σου.
Από το δημοτικό σκάρωνα ιστορίες, σαν σκίτσα με γράμματα ήταν, πεζοτράγουδα, μικρές ιστορίες, λίγο πρωτόλειες που βγαίναν από μέσα μου, πιο πολύ για να μη νιώθω μοναξιά, να επικοινωνήσω με κάποιους, να ανταλλάξω απόψεις. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη της γραφής, σαν μια εσωτερική ανάγκη, να κάνω μια επαφή με τον εαυτό μου. Όταν γύρισα από τα καράβια εκείνο το εξάμηνο του 78 με τα λίγα χρήματα που είχα αποφάσισα να κάνω μια έκδοση με ότι είχα γράψει από το γυμνάσιο και δημοσίευσα το βιβλίο “Ο Ίσκιος του Ήλιου” (1979), είχε μια καλή αποδοχή και με τα χρήματα που είχα κερδίσει πουλώντας κάποια αντίτυπα μεταξύ φίλων έκανα το “Φωνάζαν Τα Όνειρα” (1980).
Η μελοποίηση των στίχων πότε ήρθε; Υπήρχε κάτι πριν τους Μαύρους Κύκλους;
Υπήρχαν στέκια, συγκεκριμένα ένα στο Ελληνικό (αλλά και σε άλλες περιοχές) ερχόντουσαν φίλοι με τις μπάντες τους και παίζανε. Είχαμε δημιουργήσει και κάποιες συναυλίες, υπήρχε μια επαφή, δεν είχα βέβαια στο νου μου να μελοποιήσω κάτι, δεν ήταν στα άμεσα σχέδια μου. Το ερέθισμα άρχισε όταν είδα την ταινία “Παραγγελιά”, ήταν βέβαια και το “The End” των Doors, o Γκίνσμπεργκ που μελοποιήθηκε από τον Λάκη Παπαδόπουλο, ήταν μουσικές και ποιητές που είχαν μελοποιηθεί και δούλευαν μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια, είχαν ρίξει σπόρους. Μου αρέσει πολύ ο Χατζιδάκις αλλά πρέπει να αναγνωρίσω και στον Θεοδωράκη για το Canto General του Νερούδα αλλά και όλους τους ποιητές που μελοποίησε όπως το Ρίτσο κτλ. Σε μένα δώσανε ένα έναυσμα, μια δύναμη να σκεφτώ λιγάκι παραπέρα από το rock n roll που ξέραμε από τον Σιδηρόπουλο, τη Σπυριδούλα, τους Socrates ή τον Δημήτρη Πουλικάκο. Αναζητούσα μια άλλη μορφή, κάτι που να μην υπήρχε ήδη, σε μια μορφή όχι τόσο ξεκάθαρη.
Έτσι κάποια στιγμή φίλοι κάνανε πρόβες σε ένα υπόγειο, αυτά τα αυτοσχέδια υπόγεια εκείνης της δεκαετίας του 70 με τις αυγουλιέρες και την κακή ηχομόνωση, να φωνάζει την αστυνομία η γειτονιά κάθε τρεις και λίγο. Είχα τους στίχους από τα Τετραγωνισμένα Φύλλα, ζήτησα από τα παιδιά να παίξουν τη μουσική και έγινε η απαγγελία των στίχων, το οποίο να πω πως ήταν διπλό σε διάρκεια, είχε και άλλους στίχους δηλαδή. Είναι από το τρίτο μου βιβλίο, το “Οδηγίες Πίσω” (1984). Αυτή η κασσέτα που γράψαμε τότε είχε μεγάλη απήχηση παρόλο που εγώ την είχα γράψει για μένα. Το ότι πήρε τέτοια διάσταση δεν το περίμενα. Μετά από αυτή την ας πούμε επιτυχία βρέθηκαν μπάντες ώστε να παίζουμε τα Τετραγωνισμένα Φύλλα. Αλλά πολλές φορές οι άνθρωποι δε τα βρίσκουν, άλλοι θέλανε άλλο στυλ, άλλοι λέγανε είναι μεγάλο και δε θα πιάσει, ήταν δύσκολο να βρω συνεργάτες, να κρατήσω ένα σχήμα και να πάμε για ηχογράφηση. Έγιναν βέβαια και σε άλλα τραγούδια, είχαμε πάει μέχρι και στην Columbia, είχα γυρίσει δισκογραφικές, είχα πάει σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, μίλησα με πολύ κόσμο, μου έλεγαν να βάλω γυναικεία φωνητικά και διάφορες συμβουλές αλλά πρόταση για δισκογραφία δεν υπήρχε.
Oπότε κάποια στιγμή προκύπτει η Wipe Out! Records.
Κάποια στιγμή μάθαμε πως υπάρχει το στούντιο Praxis, του καλού φίλου και μετέπειτα κιθαρίστα στα Υπόγεια Ρεύματα Κώστα Παρίση. Δούλεψα σαν σιδεράς στην οικοδομή ένα καλοκαίρι μέσα στο λιοπύρι με ένα σύντροφο τον Παναγιώτη, μάζεψα κάποια χρήματα και έψαχνα να βρω μουσικούς να γράψω δυο τρία τραγούδια ήρθε ο Νίκος Μπελίτσιος και μου λέει “Γιώργο έχω μια κασσέτα που παίζουν κάτι φίλοι από ένα Λύκειο, αν θες να ακούσεις και να συνεργαστείτε”. Λέω αν θέλουν βεβαίως και ζήτησα να με βοηθήσουν να γράψουμε αυτά τα τρία τραγούδια. Δέχτηκαν, αποχώρησε τότε ο ντράμερ τους και μέσω μιας φιλενάδας βρήκαμε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο που δεν ήταν ντράμερ, τον βαφτίσαμε, ήθελε πολύ να βοηθήσει. Εκεί που ηχογραφούσαμε στο Praxis φώναξαν οι αδερφοί Παρίση τον Θοδωρή Κρίθαρη της Wipe Out!, άκουσε το υλικό και είπε πολύ καλό αλλά δεν υπάρχουν χρήματα και έτσι το χρηματοδότησα όλο εγώ. Γράφτηκε με τρεις πρόβες και δώδεκα ώρες ηχογράφηση, μιλάμε για κάτι πολύ σύντομο, σαν αστραπή έγινε, θυμάμαι πάντα με συγκίνηση που με έστειλε ο Κώστας στην Columbia να επιβλέψω τη χάραξη του δίσκου, πραγματικά δε μπορώ να το ξεχάσω, ξέρεις τι είναι να είσαι λάτρης του βινυλίου, να έχεις χίλιους δίσκους με Doors, Floyd, Yes, Stones και όλους τους παλιούς και να βλέπω να χαράσσονται μπροστά μου σε βινύλιο δικά μου τραγούδια, η δικιά μου φωνή μετά από τόσο κόπο και ιστορία, ήταν πάρα πολύ συγκινητικό, ανατρίχιασα και έβαλα τα κλάματα. Όταν κυκλοφόρησε έμαθα ότι και τα παιδιά δεν το πίστευαν, νόμιζαν πως ήμουν κάποιος παλαβός που ήθελε να κάνει το κομμάτι του αλλά όταν τον πήραν στα χέρια τους συγκινήθηκαν τόσο που μαζεύτηκαν και μέθυσαν από χαρά και πιοτά. Δώσαμε τα χέρια και είπαμε μέχρι εδώ ήταν, αυτοί θα κρατούσαν τη μπάντα τους και εγώ με ανεργία, με δυο δύσκολα χρόνια στο στρατό, έβρισκα δουλειές του ποδαριού και ακόμα το ίδιο τραβάω, δεν ήξερα αν θα ζήσω αύριο.
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις από τον κόσμο τότε;
Δεν πήγε και Eurovision αλλά στο χώρο ναι, είχε μια ανταπόκριση, παιζόταν σε ανεξάρτητους ραδιοφωνικούς σταθμούς, rock fm, σε εκπομπές όπου υπήρχε ελληνόφωνη ροκ σκηνή πρωταγωνιστούσε και πήγε καλά σχετικά, γράφτηκαν πολλές κασσέτες, είχαμε πολλές προτάσεις για συναυλίες συμπαράστασης και αλληλεγγύης, ταξιδέψαμε σε διάφορα μέρη, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, σε όλη την Ελλάδα, πολλές φορές με δικά μας έξοδα, ή μας είχαν υποσχεθεί πως θα έδιναν εισιτήρια να γυρίσουμε και δε γινόταν, κοιμόμασταν σε παγκάκια και παραλίες αλλά ήμασταν νέοι και αντέχαμε, αυτό είναι το rock n roll, δεν είναι κάτι βιοποριστικό. Αλλά παίζαμε, σε αντίθεση με τώρα που οι προτάσεις είναι λίγες. Τα παιδιά θέλανε να συνεχίσουν αν και θα χώριζαν οι δρόμοι μας, ήταν μικροί, θα πήγαιναν στρατό κτλ Είχαμε πάρει κάποια αντίτυπα από την εταιρεία και τα πουλούσαμε με μια συμβολική τιμή, τα οποία λεφτά είπαμε ας τα ρίξουμε σε έναν καινούριο δίσκο και έτσι έγιναν οι “Χαμένοι Ποιητές” το 1992.
Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ λοιπόν, πάλι στην Wipe Out!, στο ίδιο στούντιο και με την ίδια σύνθεση.
Έγινε λίγο βιαστικά αλλά ήταν τραγούδια που παίζαμε στις συναυλίες και έπρεπε να κάνουμε ένα πρόγραμμα μεταξύ των διασκευών. Ο τίτλος είναι “κλεμμένος¨ από την ταινία “Οι Χαμένοι Ποιητές Μας” που όμως μιλάει για τους χαμένους ποιητές όπως ο Νικόλας Άσιμος, ο Σιδηρόπουλος, όσους συντρόφους χάσαμε από ναρκωτικά, από την αστυνομική βία, τα εργατικά ατυχήματα, πολλές φορές με ρωτάνε από που βγαίνει η έμπνευση, από αυτούς όλους, όλοι αυτοί οι ποιητές του δρόμου, της καθημερινότητας, οι εργάτες, οι φοιτητές, οι άνθρωποι που ζουν και ζούμε μαζί τους αυτή τη δύσκολη κατάσταση προσπαθώντας να επιβιώσουμε, προσπαθώντας όμως και να απαιτήσουμε ζωή, δε θέλουμε επιβίωση, θέλουμε να ζήσουμε και σ΄ αυτό ποιητές μας έχουν βοηθήσει, να μπορέσουμε να σηκώσουμε το ανάστημα μας, πάνω από τη μιζέρια και τη σκλαβιά που μας κατατρέχει και μας κυνηγάει χιλιάδες χρόνια τώρα.
Έτσι ήταν εκείνα τα τραγούδια, λίγο προχειρογραμμένα, σαν να μας κυνηγάει ο χρόνος και λόγω έλλειψης χρήματος δε μπορούσαμε να τα κάνουμε πιο φαντεζί, είναι ακατέργαστα, αλλά έχουν μια γνησιότητα, μια ανθρωπιά, το Ρέκβιεμ που μου αρέσει πολύ, το “Είναι Κάτι Παιδιά”, μια σύνθεση του Αντώνη Θωμάκη, έχει γενικά στοιχεία που λάτρεψα και ακόμα τα έχω στην καρδιά μου, οι παιδικές μνήμες οι οποίες έχουν χαραχτεί μέσα μου.
Στη συνέχεια έχουμε το 1994 τη συμμετοχή σας στη συλλογή “Το Μαγικό Βοτάνι” της Wipe Out! όπου ακούμε εσάς αλλά και πολλά άλλα σημαντικά σχήματα, από Λευκή Συμφωνία και Διάφανα Κρίνα μέχρι Αρνάκια, Stigma 90 και Panx Romana. O “Παλιάτσος” είχε γραφτεί ειδικά για τη συλλογή;
Το συγκρότημα ήταν υπό διάλυση, πολλοί θα έφευγαν για στρατό και ήρθε η πρόταση, ο Γιάννης φέρνει τον Ανδρέα σαν κιθαρίστα, ντράμερ δεν είχαμε, ίσα ίσα μαζευτήκαμε να κάνουμε τον Παλιάτσο αλλά στίχοι δεν υπήρχαν, δεν είχαμε κάποιο υλικό να παρουσιάσουμε οπότε σκεφτήκαμε πάνω σε στίχους από το βιβλίο μου “Έλα Ρε, Κόφτη Πλάκα” (1986), τους προσαρμόσαμε και βγήκε το κομμάτι μετά από μερικές πρόβες με τα καινούρια παιδιά. Είναι η πρώτη φορά που κάποιος μας χρηματοδοτεί ένα κομμάτι και βλέπεις ότι η παραγωγή της ηχογράφησης δεν έχει αυτή την τρέλα της προχειρότητας, έχει κάτι που είναι πιο επαγγελματικό, έχει καθαρό μυαλό, παίξιμο και στόχο και φαίνεται, δείχνει ωριμότητα και εμπειρία στις ηχογραφήσεις. Είχαμε αυτή τη χαρά να μπούμε σ΄αυτή την όμορφη και ιστορική πια συλλογή με συγκροτήματα που είναι η ζωντανή ιστορία της σκηνής στην Ελλάδα.
Ένα χρόνο μετά, το 1995, φτάνουμε στο άλμπουμ “Η Πόλη Των Αθανάτων”, πάλι στο Praxis, κάνετε το πρώτο βίντεο ενώ οι στίχοι των κομματιών είναι δικοί σου, με εξαίρεση το “Μουσικό Νερό” της Βάσως Διαβάτη.
Έχει κρατηθεί το σχήμα με δυσκολία, δεν υπάρχουν έσοδα σ΄ αυτό που κάνω, το κάνω μόνο και μόνο σαν καλλιτέχνης. Με τα καινούρια παιδιά όμως δουλέψαμε πάρα πολύ, ήθελαν να καταθέσουν ψυχή και να δουλέψουν στο στούντιο. Μπαίνουν και βγαίνουν συνεχώς παιδιά, είναι σαν κολεκτίβα η μπάντα, έχει πολλές θυσίες, θέλει να το αγαπάς πολύ, να δίνεις χρόνο, ακούς και πολλά, επικρίσεις, κουράζει αλλά βέβαια έχει και τα καλά του που δεν τα καταγράφεις τότε, παλιοί συνεργάτες τώρα τα αναγνωρίζουν. Έχουμε λοιπόν νέο ντράμερ τον Δημήτρη Κοντό, τον Ανδρέα Λυγερό, νέο μπασίστα τον Γιώργιο Τυροπόλη, τον Γιάννη Τσιγκουνάκη (κιθάρα) που έχει μείνει από το πρώτο σχήμα. Από τη στιγμή που δε χρηματοδοτώ τη μπάντα και υπάρχει η υποστήριξη της εταιρείας δεν υπάρχει το άγχος και φαίνεται η δουλειά στο στούντιο. Όταν πήγαμε το demo ήταν εκεί ο Θοδωρής Κρίθαρης και ο Γρηγόρης Βαϊος αναγνώρισαν αμέσως την καλή δουλειά που έβγαζε το demo και πήγαμε για ηχογράφηση.
Ποιοι είναι οι πληγωμένοι δράκοι;
Μιλά για όλες τις αναμνήσεις μας, όλους τους φίλους μας που χάσαμε και μας πληγώσανε, όλες τις φιλίες και έρωτες, σαν χάρτινοι πύργοι διαλύθηκαν, σαν πληγωμένοι δράκοι οι σκιές μας κυνηγούν, οι αναμνήσεις, ένα πολύ γλυκό κομμάτι και ταυτόχρονα επιθετικό, από τη μια καταγράφει τη θλίψη με μια ρομαντική διάθεση, τις απώλειες, είμαστε όμως δυνατοί, είμαστε εδώ, θα πάμε παρακάτω και θα δημιουργήσουμε καινούριες αναμνήσεις, έρωτες και αγάπες.
Και από την ανεξάρτητη Wipe Out! Records ξαφνικά το 1997 ήρθαν οι «Πάνινες Κούκλες», ένα άλμπουμ που βγήκε μέσω της EMI.
Κυκλοφορεί η “Πόλη Των Αθανάτων” και παίρνει πάρα πολλές καλές κριτικές, μπαίνει στα άλμπουμ της χρονιάς αλλά υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των μελών, για την κάλυψη κάποιων εξόδων, αν θες και η πολιτική διάσταση των διαφορετικών προσωπικοτήτων, κάτι που με οδήγησε στο να σταματήσω, άλλωστε είχα κάνει την πορεία μου και είχα περάσει πολύ όμορφα. Ο διάολος όμως σπάει τα ποδάρια του και με παίρνει τηλέφωνο ο Γιάννης Κουτουβός, κκ μέρους του Μάνους Ξυδούς που ήταν υπεύθυνος στην EMI και μου ζητάει να κάνουμε δίσκο. Εξηγώ πως δεν υπάρχει μπάντα και ξεκινά μια κουβέντα που κρατά οκτώ μήνες, οπότε βρίσκω κάποιους από τους παλιούς συνεργάτες, τους λέω να αν θέλουν να το δουλέψουμε, να κάνουμε δίσκο με την EMI, αλλά χωρίς να τρωγόμαστε, να το δούμε θετικά και να περάσουμε ωραία. Πραγματικά δουλέψαμε χωρίς γκρίνιες και προβλήματα και γράψαμε το δίσκο. Ότι ζητήσαμε για το στούντιο το πήραμε και μετά υπογράψαμε, έχει πολλά πράγματα με απαιτήσεις, με ηχολήπτη τον Ανδρέα Βαϊτούδη, με βιολιά μέσα, μια ωραία παραγωγή και πάλι.
Γιώργο ο τρόπος που γράφετε πως είναι; Ισχύει το κλασικό ροκ ν ρολ τζαμάρισμα στο στούντιο ή το σχήμα πατάει πάνω στους στίχους που φέρνεις εσύ;
Έχει συμβεί να πατήσει σε στίχους αλλά και αλλιώς, να ο “Καβαλάρης” ήμασταν στο στούντιο και έπαιζε ο Τσιγκουνάκης το ριφάκι και είπα θα βάλω στίχους, και ο Λυγερός το ρεφρέν. Συνήθως σιγομουρμουράω το στίχο και τους λέω πως θέλω πάει, τους δίνω ένα ερέθισμα και το συγγράφουμε αφήνοντας όμως ελεύθερα να βάλουν τις δικές τους διαθέσεις.
Για μία ακόμη φορά αλλάζεις μέλη τότε.
Άρχισαν πάλι κάποιες διαφωνίες και μια κούραση που οδήγησε κάποιους σε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και έτσι έπρεπε να ψάξω για νέους συνεργάτες. Τους είχα δει ζωντανά τους Εκτός Μάχης και ρώτησα αν θέλουν να βοηθήσουν, ότι έχω συμβόλαιο με EMI για δυο δίσκους ακόμα. Κάναμε ένα demo με πολλές πρόβες σε ένα στούντιο στη Ραφήνα, πίστεψα πως θα είχαμε παραγωγή με budget όπως στις “Πάνινες Κούκλες”, ότι θα πάμε στο Praxis και θα ζητήσουμε κάποια πράγματα αλλά δεν έγιναν όλα αυτά, ο Ξυδούς μας παρέπεμψε σε ένα στούντιο και παλεύαμε με τα φίδια και τους δράκους μόνοι μας.
Στη συνέχεια για πρώτη φορά κυκλοφορεί νέα δουλειά μετά από απουσία οκτώ χρόνων και έχοντας πλέον φύγει μακριά από τις πολυεθνικές. Τι έφταιξε;
Ευθύνεται και ο καλλιτέχνης! Εγώ δε δέχτηκα να πάω σε πρωινάδικα, δε δέχτηκα να έχω μάνατζερ, δεν έπαιξα σε συναυλίες που ιδεολογικά δε με κάλυπταν, δεν έγιναν διαφημίσεις σε σαλόνια, θα μπορούσε η EMI να το κάνει, εμείς μπαίναμε σε δέκα σειρούλες, ακόμα και κακές κριτικές γιατί δε θέλαμε να έχουμε πληρωμένες κριτικές. Δε γίνεται να είσαι ενάντια σε ένα σύστημα στους στίχους σου και από την άλλη να κάνεις τον rock star, να το παίζεις γκόμενος και γλύφτης του συστήματος, δε μου πάει μέχρι τώρα οπότε δε μπορούσα να παίξω αυτό το ρόλο.
Οκτώ χρόνια είναι πολλά αλλά είχα να πάρω ένα συμβόλαιο πίσω γιατί πλέον δε με κάλυπτε, εγώ είχα πάει για τον Ξυδούς και αυτός δεν υπήρχε πλέον. Άλλοι θα έδιναν χρόνια από τη ζωή τους να υπογράψουν σε μεγάλη εταιρεία αλλά εγώ έκανα αγώνα να πάρω το συμβόλαιο μου πίσω. Αλλά κοίτα να δεις, αυτά τα παιδιά έκαναν οικογένειες, μεγαλώσανε, είχαν ανάγκες, πέρασαν πολύ δύσκολα με αρρώστιες, χαμένες περιουσίες, μπήκαμε σε μια δίνη μεγαλώνοντας και καλό το rock n roll αλλά δε σου δίνει να φας και να συντηρήσεις ακόμα και τα όργανα σου. Έρχεται η ζωή και σε τσεκουρώνει πολύ άσχημα, πληγώνει σκληρά τα όνειρα σου. Όταν βρήκαμε το στούντιο Artemis που είχε φτιάξει με προσωπική φροντίδα ο Αδριανός Παπαμάρκος και σε συνεργασία γράψαμε το δίσκο Βόμβα, ένας δίσκος που είναι η προσωπική δημιουργική προσπάθεια κατά κύριο λόγο του Ανδριανού που πέρα από τα προβλήματα που είχε, αφιέρωσε πάρα πολύ χρόνο και δείχνει τον συνθέτη, τον στιχουργό (στο ομώνυμο κομμάτι) και τον παραγωγό, του το αναγνωρίζω και του το δείχνω. Δε μπορούσαμε να βρούμε εταιρεία και το έβγαλε ένας φίλος που είχε την x-art.ici music, είχε απήχηση, είχαμε καλές κριτικές και σχόλια και το προωθούσαμε με συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο.
Και αν το προηγούμενο άλμπουμ πήρε 8 χρόνια, αυτή τη φορά χρειάστηκαν εννέα χρόνια αλλά τελικά το 2017 είχαμε νέα δουλειά, το άλμπουμ «Αν…», που ήταν μάλιστα διπλή έκδοση, σε βινύλιο και cd.
Ο παράγοντας ζωή σε χτυπάει πάλι, δυστυχώς είχαμε αξεπέραστα οικογενειακά προβλήματα, η οικονομική και ανθρωπιστική κρίση μετά το 2010 σάρωσε τα πάντα, διέλυσε οικογένειες, έπρεπε να σταματήσει πάλι η μπάντα. Το 2015 κάναμε μια μάζωξη με τον Κώστα Μπουραζάνη και ο Μαυρίκος Σκαράκης (μιας και ο Ανδριανός είχε πάει Θεσσαλονίκη) και είπαμε να δημιουργήσουμε νέα τραγούδια για την ψυχή μας, παρά τις αντιρρήσεις μου τα παιδιά θέλανε πολύ να συνεχίσουμε. Ήμουν πολύ κουρασμένος, η ζωή με βρήκε και με βρίσκει ακόμα με πολλά χρέη και προβλήματα υγείας. Παρόλα αυτά μέσα σε όλη την καταχνιά είχα καταφέρει να γράψω κάποιους στίχους και να καταγράψω τι συνέβαινε. Δουλέψαμε πολύ μέσω internet και μουσικά προγράμματα, στέλναμε μηνύματα ενώ εγώ ήμουν στο Ελληνικό και ο Μπουραζάνης στην Παλλήνη. Είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε τον Άρη Μανουρά στην κιθάρα ένα διάστημα, είχε έρθει μαζί μας ο Θάνος Κουτελιέρης και λίγο πριν πάμε για ηχογράφηση ήρθε «απροσκάλεστος» ο σημερινός κιθαρίστας μας, ο Γιώργος Αποστολόπουλος.
Αυτός έκανε τα κομμάτια του demo ολοκληρωμένα τραγούδια, με τη βαθιά ενορχηστρωτική γνώση και εμπειρία που έχει τους έδωσε μια υπόσταση πολύ δυνατή, τους μπόλιασε συναισθήματα που υπήρχαν και δε φαινόντουσαν, έδωσε λάμψη, μια οντότητα και έγιναν πιο μεστά και πιο γεμάτα. Είχαμε την τύχη να έχουμε ηχολήπτη τον Μιχάλη Σκαράκη, τραγουδιστή τώρα στους Magic de Spell, μας βοήθησαν πολύ και τα παιδιά στο Studio 133. είχαμε τη χαρά βεβαίως να αναγνωρίζεται η προσπάθεια τόσων χρόνων και βοήθησαν διάφοροι φίλοι, ο φίλος Νικόλας μας έφτιαξε τα εξώφυλλα, τα βινύλια και τα cd τα βάλαμε από την τσέπη μας, με πολύ κόπο πάλι αλλά με πολύ αγάπη. Και όσο περνάει ο χρόνος γίνεται όλο και καλύτερο, δε φαντάζεσαι τι μηνύματα παίρνω, με έχουν κατασυγκινήσει. Ώρες ώρες λέω μέχρι εδώ ήταν, τι άλλο να κάνω;
Ρωτάς τι άλλο να κάνεις και τελικά έκανες και πάλι νέα τραγούδια.
Βλέπω τα μηνύματα των νέων παιδιών που καταλαβαίνουν ότι βιώνουν και αυτοί αυτά που περνάμε και νιώθω έτσι, τόσο δικός τους, ένα μέρος της αγκαλιάς που υπάρχει. Είναι μια γενιά ταλαιπωρημένη, βιασμένη, 15ώρα στη δουλειά, τα βλέπω από τον γιο μου, ξενύχτια χωρίς προσωπική ζωή, χωρίς να μπορούν να δουν μια ταινία, να διαβάσουν ένα βιβλίο, να πάνε θέατρο, έχουν μια στενεμένη ζωή. Όχι όλα τα παιδιά αλλά μιλώ για τα φτωχά παιδιά, που βασανίζονται να επιβιώσουν, μια ζωή γι’ αυτά μίλαγα. Θα μου πεις αν τα είχες αγγίξει, δε θα ερχόντουσαν στις συναυλίες σου αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι, δε με νοιάζει κιόλας, δε θέλω να γίνω πολιτικός, οι στίχοι μου έχουν μια πολιτική διάσταση γιατί είναι ενάντια στο σύστημα, ενάντια σε κάθε εξουσία. Το κάνω γιατί σαν καλλιτέχνης πρέπει να παίρνω θέση ενάντια στην τρομοκρατία των ημερών.
Έτσι, ξεκίνησε η ηχογράφηση ενός ακόμα δίσκου που έχει ξεκάθαρα μηνύματα σε κάθε τραγούδι που θα κυκλοφορεί. Το 2021 στο “Πιο Όμορφη Από Ποτέ” μιλήσαμε για το πιο καταπιεσμένο ον πάνω στη γη, τη γυναίκα. Πολλοί μισογύνηδες, μισάνθρωποι μας κατακρίνανε αλλά είναι αλήθεια πως όπως έλεγε ο Τζον Λένον είναι ο νέγρος πάνω στη γη. Είναι τόσο καταπιεσμένη και καθημερινά βιασμένη, μιλάμε για χιλιάδες αυτοκτονίες, χιλιάδες βιασμούς και δολοφονίες από την πατριαρχία. Και κανείς δε μιλάει, περνάει στα ψιλά, είμαστε τόσο μίζεροι εγωπαθείς και εγωιστές που δε βλέπουμε παραπέρα, μη μας χαλάσουν τη βόλεψη μας. Είναι λοιπόν για όλες αυτές που αντιστέκονται και φωνάζουν δυνατά σε όλο τον κόσμο.
Το κομμάτι “Μαύρες Γάτες” βγήκε το 2022 και μιλάει για την αλληλεγγύη των ανθρώπων, την απλή και την οργανωμένη. Θυμάμαι από παιδί στη φτωχογειτονιά να βοηθά ο ένας τον άλλο, έπεφτε ο τοίχος και πήγαιναν όλοι να βοηθήσουν, δεν είχε γάλα η γειτόνισσα και έδιναν όλοι. Και τώρα βοηθάνε, απλά οι πολλοί κάνουν τα στραβά μάτια, απλά κάποιοι κοιμούνται.
Έτσι φτάσαμε στο “Ψέματα”, ψέματα λέμε και μέσα μας, αλλά μια ζωή μας λένε ψέματα, μέχρι πότε θα καταπίνεις ψέματα και θα ψηφίζεις το δυνάστη σου; Αυτό το φαινόμενο της Στολχόλμης, σε βιάζει ο δυνάστης και από πάνω τον ταϊζεις, είναι αδιανόητο να ψηφίζεις πλούσιους. Αλλά ζούμε μια εποχή εντελώς ψεύτικη, δεν είναι να ακούσουν ένα τραγούδι, είναι που δε γνωρίζουν τον Παλαμά και τον Βάρναλη, αυτό με ενοχλεί ακόμα περισσότερο…
Γιώργο σ’ ευχαριστώ πολύ!
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ Κωστή, σας ευχαριστώ όλους, σας αγαπώ και μακάρι να υπάρξουν προτάσεις από φεστιβάλ και να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε,
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ:
https://www.mixcloud.com/Konstantinos_Mindcrimek/sounds-of-decay-on-darkwaveradionet-se04-19-15-5-2023-giorgos-tsigkos-mavroi-kykloi/
Συνέντευξη: Κωνσταντίνος “Mindcrime” Βλάχος
