Οι πατέρες και τα άξια τέκνα τους.
Οι πατέρες ήταν και θα είναι οι Flames. Αυτοί που έφεραν το thrash metal στην Ελλάδα, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τα “Summon the Dead” και “Last Prophecy”, ήταν δύο δίσκοι που κοσμούσαν τα ράφια των απανταχού μεταλλάδων των eighties. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Αυτοί έστρωσαν το δρόμο, και πάνω στο δρόμο αυτό βάδισαν και βαδίζουν και άλλοι. Όπως οι Released Anger, και οι Devil Rolling Dice. Την Παρασκευή το βράδυ, στον ιδανικό για τέτοιου είδους συναυλίες χώρο του Temple, στο Γκάζι, “πατέρες” και “παιδιά” ,έστησαν γιορτή. Και όλοι φύγαμε ικανοποιημένοι.
Γύρω στις 20:45, το σχήμα των Devil Rolling Dice ,ανέβηκε στη σκηνή. Η αθηναϊκή μπάντα μετράει περίπου 15 χρόνια, και το “The Catastrophic Sequence” του 2019, είναι το μοναδικό full length album τους έως και σήμερα. Για περίπου 45 λεπτά, παρέδωσαν μαθήματα old-school thrash, με σημείο αναφοράς και έμπνευσης, το αλά Sepultura σχολείο ( και ολίγον τι από πρώιμους Paradise Lost). Κομμάτια όπως τα “Cold and Fire” και “Prison Dead”, με τα οποία ξεκίνησαν το set τους, αποτυπώνουν ευκρινώς τη σφραγίδα τους, αποτελώντας ταυτόχρονα ικανή συνθήκη για να κεντρίσουν την προσοχή των ακροατών, όπως και έγινε. Πολύ καλό και το τελείωμα της παρουσίας τους, με τη διασκευή στο “Propaganda” των Βραζιλιάνων θρύλων, όπως και το “Judas Paradox”. Αναμένω με ενδιαφέρον την επόμενη δισκογραφική τους δουλειά. Αλλά και τα μονοπάτια που σκοπεύουν να κινηθούν.
Setlist:
Cold and Fire
Prison Dead
The Prestige
Eyes in the Dark
Time and Regrets
Propaganda ( Sepultura cover)
Judas Paradox
Μετά από αναμονή ενός δεκαλέπτου περίπου, οι Released Anger ακολούθησαν. Μετράνε ήδη αρκετά χρόνια ως συγκρότημα, περίπου 20, και έχουν δύο LP, τα “ Faces of Fate”(2007) και το πιο πρόσφατο “Revenge” του 2017. Και αυτοί με τη σειρά τους, βασίζονται στο κλασσικό thrash, της “Kill ‘em All” εποχής, με αρκετές ηχητικές στρώσεις από Motorhead. Στη μία ώρα περίπου που έπαιξαν, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, με έκδηλη τη συμμετοχή του κοινού, κυρίως σε κομμάτια όπως τα “Police over the World”, “Revenge”, και“Selfish Bastard”. Προσωπικά ήταν η πρώτη φορά που τους είδα, και έμεινα πραγματικά εντυπωσιασμένος.
Setlist:
Parasite
Faces of Fate
Problems Remain
Selfish Bastard
Fake Existence
Wasted
Revenge
Released Anger
Police Over the World
Και έτσι, και αφού πέρασε πολύ ευχάριστα ένα δίωρο περίπου, η σκηνή άρχισε να ετοιμάζεται για την είσοδο των Flames. Κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο βελτιώθηκαν εν τη γενέσει τους(για thrash live μιλάμε και όχι για prog-rock, δεν τα θέλουμε και όλα στην εντέλεια), και το χαλί στρώθηκε για να υποδεχθεί τους ζωντανούς θρύλους. Οι οποίοι και για τα επόμενα 70 λεπτά περίπου, απέδειξαν ότι δικαιολογημένα θεωρούνται το κορυφαίο συγκρότημα στο είδος τους διαχρονικά, και επίσης, ότι η τωρινή version της μπάντας( με τους Tom Trampouras κιθάρα/φωνή και Nick Samios στα ντραμς), δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους Flames των eighties. Άλμπουμ όπως το πρόσφατο που έβγαλαν, το “Resurgence” στέκεται επάξια δίπλα στα “Summon the Dead” και “Last Prophecy”. Οι ίδιοι δείχνουν να το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό, να το απολαμβάνουν, και είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσουν και στο μέλλον να μας εκπλήσσουν ευχάριστα, τόσο στουντακά, όσο και δισκογραφικά. Μοίρασαν το υλικό τους, αν και όπως ήταν φυσιολογικό, ο χαμός γινόταν κυρίως με τα anthems της δεκαετίας του ’80. Όπως με τα “Summon the Dead”, “Alcoholic and Beer”, “Legions of Death”, “Revenge”, “Deathra” και φυσικά το “Eastern Front” με το οποίο έκλεισαν τη βραδιά. Όμως, και κομμάτια από την πρόσφατη ιστορία τους, όπως τα “Resurgence” και “Mercy Denied”, “έδεναν” απόλυτα με το συνολικότερο status της μπάντας.
Πατέρες και παιδιά επομένως. Τίτλος μυθιστορήματος του Ρώσου μυθιστοριογράφου Ιβάν Τουργκένιεφ, και δυνητικά τίτλος μουσικού βιβλίου, με τις υπογραφές των Chris και Andy Kirk.
Setlist:
Revenge
Resurgence
Red Terror
Deathra
Crawl Beyond
Summon the Dead
Jesus Christ
War in Mind
Legions of Death
Mercy Denied
Alcoholic and Beer
Agnostic Front
Sea of Blood
Rotten Life
Eastern Front
