Στο άκουσμα της είδησης της εμφάνισης των σπουδαίων prog/power metallers Evergrey στην χώρα μας λίγο καιρό πριν, η 1η του Δεκέμβρη είχε ήδη τσεκαριστεί στο ημερολόγιο. Οι Σουηδοί άλλωστε, είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες και ίσως η κορυφαία σε αυτόν τον “μελαγχολικό” prog/power ήχο. Μαζί τους, δύο σχήματα που η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ξανακούσει, όμως κοντά ηχητικά και με καλές “περγαμηνές”, οι Klogr και οι Virtual Symmetry. Ένα ενδιαφέρον “πακέτο”, που υποσχόταν μια συγκλονιστική “προοδευτική” βραδιά, για όσους το τιμούσαν με την παρουσία τους.
Μιας και δεν ήταν καθημερινή και με ανοιχτά τα καταστήματα λόγω Black Friday, είχα άπλετο χρόνο να κατέβω από νωρίς για βόλτα και καφέ και από εκεί κατευθείαν στο Κύτταρο, για το πιο ιδανικό κλείσιμο μιας γεμάτης ημέρας. Λίγο πριν ανέβουν οι Virtual Symmetry στην σκηνή, ήμουν ήδη μέσα στο venue και τσέκαρα το merch. Εκεί γύρω στις 20:00, βάσει προγράμματος, οι Ιταλο-Ελβετοί πάτησαν στο σανίδι υπό τους μελωδικούς progressive ήχους τους. Με “προίκα” το προ διετίας ομώνυμο album τους “Virtual Symmetry” και με το επερχόμενο “προ των πυλών” (κυκλοφορεί στις 6 Δεκεμβρίου), οι Virtual Symmetry είχαν το δύσκολο έργο, καταρχάς να ανοίξουν για μία αγαπημένη μπάντα του εγχώριου κοινού και κατά δεύτερον να διαχειριστούν τα 45 περίπου λεπτά που είχαν στην διάθεσή τους, έτσι ώστε να κερδίσουν τους Έλληνες οπαδούς, όντας και η πρώτη τους φορά εδώ.
Συν ότι αυτή η εμφάνιση, θα ήταν η τελευταία τους σε αυτό το billing και θα επέστρεφαν στο σπίτι τους, από την επόμενη μέρα. Οι Ιταλο-Ελβετοί ήταν μία κοντρολαρισμένη μπάντα, πολύ δεμένοι και πλήρως συγκεντρωμένοι στον στόχο τους. Απο το πρώτο κιόλας κομμάτι, το “Heart’s Resonance” από το νέο album, έδειξαν τις τεχνικές αρετές τους, ενώ ο Marco Pastorino ήταν εξαιρετικός πίσω από το μικρόφωνο. Αρκετά δραστήριοι στην σκηνή, πολύ δυνατοί επικοινωνιακά, με τους Ruben Paganelli και Valerio Villa να “κλέβουν” τις εντυπώσεις στα πλήκτρα και στην κιθάρα αντίστοιχα, ενώ και το rhythm section ακολουθούσε κατά “πόδας”. Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος καθ’ όλη την διάρκεια του show, ενώ και ο κόσμος, που σημειωτέον ήταν αρκετός (περί τα 70 με 80 άτομα), έδειχνε ενθουσιασμένος με αυτό που έβλεπε.
Οι Virtual Symmetry μπήκαν με έναν “αέρα” να απολαύσουν την τελευταία τους εμφάνιση σε αυτό το σχήμα και ταυτόχρονα να δώσουν και ένα αξέχαστο show στους παρευρισκόμενους και πραγματικά το κατάφεραν. Πολλές φορές κατόρθωσαν να ξεσηκώσουν το κοινό, ενώ υπήρχαν και εκείνες οι στιγμές που έβλεπες τους θεατές αποσβολωμένους από την progressive ποιότητα και την “δίψα” των Ιταλο-Ελβετών. Φοβερή απόδοση στα “Heart’s Resonance” και “Canvas Of Souls”, κατέθεσαν την ψυχή τους στα “The Paradise Of Lies” και “Come Alive”, ιδανική “ζωντανή” προσέγγιση στο “Exodus”, οι Virtual Symmetry κατόρθωσαν να μας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Προφανώς και η παρουσία των Klogr στην σκηνή κατά το “Come Alive”, ήταν στα highlight της βραδιάς, όπως και απέδειξε περίτρανα το “οικογενειακό” κλίμα που επικρατεί σε αυτό το billing. Εξαιρετική μπάντα, φοβερή εμφάνιση και ένα κοινό που ξέρει να αναγνωρίζει και να τιμά κάθε καλλιτέχνη ή group, που καταφέρνει να το συγκλονίσει. Οι Ιταλοελβετοί κέρδισαν το “στοίχημα” και μαζί και κάποιους νέους οπαδούς, όπως και κάποιες πρώτες “κουβέντες” για μια μελλοντική εμφάνιση στην χώρα μας. Ίδωμεν…
Virtual Symmetry setlist:
Heart’s Resonance
Canvas Of Souls
The Paradise Of Lies
Exodus
Come Alive
Αφού έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές στην σκηνή για να υποδεχτεί τους Klogr, εκεί γύρω στις 21:00 οι Ιταλο-Αμερικανοί alternative/progressive metallers ανέβηκαν στο σανίδι του Κυττάρου. Ο κόσμος άρχιζε να γεμίζει σιγά σιγά το venue, ενώ ο ήχος ήταν σταθερά εξαιρετικός, ιδανικός για ένα τόσο απαιτητικό show. Εμφανείς οι alternative και μοντέρνες ηχητικές “πινελιές” από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, της μπάντας, όμως και πάλι το “ζωοποιό” στοιχείο του ήχου των Klogr ήταν το progressive metal. Οι Ιταλο-Αμερικανοί φάνηκαν λίγο πιο “άνετοι” στην σκηνή, με τρομερό μουσικό “θράσος” και σίγουρα ένα “κλικ” πιο rockabilly “ύφος”.
Με το πρόσφατο “Fractured Realities” στις “αποσκευές” τους, οι Klogr είχαν πολλά περισσότερα να αποδείξουν και κατόρθωσαν εξαρχής με την “κυριαρχική” διάθεσή τους, να στείλουν το “μήνυμα” στους θεατές. Με τον κόσμο πολύ πιο εκδηλωτικό πλέον, η μπάντα έπαιρνε μεγαλύτερη ώθηση, ανεβάζοντας “στροφές” όσο η ώρα περνούσε. “Τυπάρα” ο Gabriele Rustichelli, με μια εξαιρετική, “γρεζάτη” φωνή, μορφή ο Filippo De Pietri πίσω από τα τύμπανα, φανταστικός ο Alessandro Crivellari στην κιθάρα, ήρεμη δύναμη ο Roberto Pivanti στο μπάσο. Οι Klogr είναι μια καλοκουρδισμένη “μηχανή”, που βρίσκεται στην άνοδό της, στην καλύτερη “φάση” της καριέρας της. Οι Ιταλο-Αμερικανοί είχαν ενέργεια, έβγαζαν τρομερή ένταση, με τους παρευρισκόμενους να το “νοιώθουν” και να αποδίδουν τα εύσημα ποικιλοτρόπως στην μπάντα.
Οι Klogr “βομβάρδιζαν” για σχεδόν μία ώρα, μερικές φορές χωρίς “ανάσα”, “ξεδιπλώνοντας” ιδανικά τις μουσικές δυνατότητές τους, καθηλώνοντας αρκετές φορές το κοινό. Έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το τελευταίο τους album, με το “Guinea Pigs” να παίρνει την θέση του “Early Wounds”. Ξεχώρισαν οι εκρηκτικές ερμηνείες στα “Hysterical Blindness”, “Face The Unknown”, “Gravity Of Fear”, “Unspoken Words”, ενώ στο “Guinea Pigs”, οι Virtual Symmetry ανταπέδωσαν την τιμή, ανεβαίνοντας στην σκηνή μαζί με τους “συντρόφους” τους για τα τελευταία 30 shows. Το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα και οι επευφημίες των οπαδών, απλά επιβεβαίωσαν αυτήν την καταπληκτική μουσική “εμπειρία” που ζήσαμε την Κυριακή το βράδυ και που όπως οι ίδιοι οι Ιταλο-Αμερικανοί υποσχέθηκαν, θα ξαναζήσουμε στο εγγύς μέλλον. Οι Klogr ήταν συγκλονιστικοί, σε εκπληκτική κατάσταση και νομίζω το νοιώσαμε και όσοι ήμασταν στο Κύτταρο. Ιδανική συνέχεια, μιας βραδιάς που έμελλε να μείνει αξέχαστη. Να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα να δω τους Klogr σε ένα πιο “γεμάτο” show και από ότι φαίνεται δεν θα αργήσει.
Klogr setlist:
Hysterical Blindness
One Of Eight
Face The Unknown
Lead Wings
Whale Fall
Gravity Of Fear
Waking World
Unspoken Words
The Twisted Art
Guinea Pigs
Εντάξει, για να πω την πάσα αλήθεια, εγώ “κατηφόρισα” για τους Σουηδούς “βασιλιάδες” του “μελαγχολικού” ήχου. Αυτούς περίμενα εναγωνίως να δω από κοντά, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι από όσους γέμισαν το Κύτταρο την Κυριακή το βράδυ. Και να που έφτασε η στιγμή! Όλα ήταν έτοιμα, τα φώτα έσβησαν και υπό τους ήχους της εισαγωγής εκεί γύρω στις 22:15, το κοινό ξέσπασε σε επευφημίες. Ένας ένας οι Evergrey εμφανίζονταν στην σκηνή, με τον Englund, τον φυσικό ηγέτη αυτής της μπάντας, να είναι ο τελευταίος και τους παρευρισκόμενους να εκστασιάζονται.
Οι Σουηδοί έδειξαν με το “καλημέρα” τις “άγριες” διαθέσεις τους, με το “Falling From The Sun” να “παρασέρνει” τους οπαδούς, σε ένα εκπληκτικό sing along. Χαρακτηριστικό Evergrey κομμάτι, τόσο μελωδικό, όσο και μελαγχολικό, με τον Danhage να δίνει “ρέστα” στο solo. “Καπάκι” το “Say”, με το κοινό να μην προλαβαίνει να πάρει “ανάσα”. Οι Σουηδοί ήταν σε φοβερή κατάσταση και η εκκίνηση έδειχνε ότι θα γινόμασταν “μάρτυρες” ενός εκρηκτικού show. Ο ήχος ήταν φανταστικός, ενώ το Κύτταρο ήταν πλέον κατάμεστο, με τους οπαδούς να ανταποκρίνονται στο “κάλεσμα” των Evergrey. Όσο γα την σκηνική παρουσία, οι Σουηδοί είχαν πραγματικά “φορέσει” το πιο καλό “κοστούμι” τους και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο.
Και κάπου εκεί, ο Tomas Englund άρχισε το “παιχνίδι” με το κοινό, το οποίο ζητούσε εναγωνίως αυτήν την “επικοινωνία” με τον ηγέτη των Σουηδών. Η συνέχεια στο ίδιο συγκλονιστικό μοτίβο, με το “Midwinter Calls” να παίρνει σειρά. Και δεν γίνεται να μην σταθώ, σε αυτήν την φοβερή ατμόσφαιρα, σε αυτόν τον μελαγχολικό και συνάμα καθηλωτικό “αέρα”, με τον οποίον οι Evergrey “γέμισαν” το venue. “Distance” και νομίζω ότι κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος, με την καταπληκτική ερμηνεία του Englund, με το καταιγιστικό παίξιμο της μπάντας, με το εξαιρετικά “φορτισμένο” πλήθος.
Οι Σουηδοί καταφέρνουν κάθε φορά, να μοιάζουν αξεπέραστοι, να δημιουργούν νέες συναυλιακές κορυφές. “Eternal Nocturnal” για την συνέχεια, με τον κόσμο να συνοδεύει τους Evergrey και να “χτυπιέται” ανελέητα, σε διάσπαρτα σημεία του venue. Η “μηχανή” των Σουηδών είχε πάρει για τα καλά μπροστά και έμοιαζε έτοιμη να συνθλίψει, οποιοδήποτε εμπόδιο έβρισκε απέναντί της. Οι Evergrey επιστράτευσαν και τα επικά “χαρτιά” τους, με το “A Silent Arc” να διαδέχεται. Άψογη εκτέλεση, που άφησε με το στόμα ανοιχτό τους θεατές. Ώρα για ένα πιο “σκοτεινό” κομμάτι, με το “Call Out The Dark” να παίρνει την θέση του στο setlist. Οι Σουηδοί είχαν το mood, είχαν την ενέργεια, έμοιαζαν ανίκητοι και αυτό έβγαινε αβίαστα προς τα έξω. “One Heart” και ένα ολόκληρο Κύτταρο να ουρλιάζει από “ηδονή”, πιάνοντας την μπάντα να μένει εμβρόντητη από την λατρεία των οπαδών. Πολλές φορές ένοιωσα, ότι δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω αυτό που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου.
Οι Σουηδοί είχαν ακόμη να προσφέρουν μεγάλες στιγμές, ενώ και ο κόσμος “διψούσε” για περισσότερα. Η συνέχεια άνηκε στο “Where August Mourn”, όπου η μπάντα μας πήρε τα μυαλά. Οι Evergrey είχαν μια αστείρευτη όρεξη, σαν να είχαν δοκιμάσει κάποιο “ελιξίριο”, που τους δυνάμωνε όσο ο χρόνος περνούσε. “Weightless” και το πλήθος έμοιαζε να μην πιστεύει όσα έβλεπε και άκουγε, άρχισε να πιστεύει ότι οι Σουηδοί ήταν “εξωγήινοι”, δεν μπορεί με τέτοια απόδοση, να ήταν από αυτόν τον πλανήτη.
“Misfortune” για την συνέχεια και ένα φοβερό sing along, έδεσε με μαγικό τρόπο τις καρδιές τόσο των Evergrey, όσο και των θεατών, για πάντα. “Save Us” και ένας πανικός από κάτω, αποδεικνύοντας ότι οι Σουηδοί “θέριζαν” επί σκηνής. Και κάπου εκεί μας αποχαιρέτησαν, φυσικά για λίγο, αφού δεν γινόταν να εγκαταλείψουν χωρίς encore. Φαντάζομαι δεν τους πήγαινε η καρδιά κιόλας, με τέτοια υποδοχή και αγάπη, από το ελληνικό κοινό.
Εντάξει τώρα, encore από Evergrey και τι άλλο από τρία παρακαλώ, “μαγικά” κομμάτια. Αρχής γενομένης από το αριστουργηματικό “A Touch Of Blessing” και τους παρευρισκόμενους να παραληρούν. Ο Englund “μοίραζε πόνο” φωνητικά, ο Danhage “ξέσκιζε” την κιθάρα, ο Zanter “κεντούσε” στα πλήκτρα και το rhythm section έδινε ρεσιτάλ, πιστοποιώντας την εξαιρετική φόρμα της μπάντας, αυτήν την περίοδο. “King Of Errors” και χαμούλης στην αρένα, με τον κόσμο να ενώνει την φωνή του με την μπάντα, δημιουργώντας μία εκκωφαντική ερμηνεία. Οι Evergrey έκλεισαν το show με το “Our Way Through Silence”, αποδεικνύοντας περίτρανα γιατί αποκαλούνται “βασιλιάδες” του “μελαγχολικού” prog/power metal.
Οι Σουηδοί μας αποχαιρέτησαν με πολύ αγάπη, το κοινό ζητωκραύγαζε και η “συναυλιακή” Αθήνα έζησε μία ακόμη τεράστια βραδιά. Μία μεγαλειώδης, επική εμφάνιση, από μία μπάντα που παραμένει κορυφαία σε αυτό που κάνει, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι Evergrey ήταν συγκλονιστικοί, ισοπεδωτικοί, με τους θεατές να αναγνωρίζουν την “ανωτερότητά” τους. Μία αξέχαστη βραδιά, που θα “συντροφεύει” όλους όσους βρεθήκαμε στο Κύτταρο την 1η του Δεκέμβρη, για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας. Οι Σουηδοί δεν πρόκειται ποτέ να μας απογοητεύσουν.
Evergrey setlist:
Falling From The Sun
Say
Midwinter Calls
Distance
Eternal Nocturnal
A Silent Arc
Call Out The Dark
One Heart
Where August Mourn
Weightless
Misfortune
Save Us
Encore:
A Touch Of Blessing
King Of Errors
Our Way Through Silence
Η επιστροφή στην «βάση» μου έμοιαζε με «όνειρο», μετά την φοβερή βραδιά που μας χάρισαν οι Evergrey. Τελικά είναι υπέροχο το συναίσθημα της «ολοκλήρωσης», της πλήρους ικανοποίησης, που νοιώθεις μετά από τέτοιες εμφανίσεις. Αναμφίβολα, δεν συγκρίνεται με τίποτα. Και η αλήθεια είναι, ότι η ελπίδα για ακόμη περισσότερες ανάλογες βραδιές, σε γεμίζει με δύναμη για να αντιμετωπίσεις τις όποιες «δυσκολίες» της καθημερινότητας. Στις επόμενες μεγάλες μουσικές βραδιές, λοιπόν….
