Πέρα από τις προσωπικές απαιτήσεις της νοσταλγίας, τις θεοποιημένες εμμονές του παρελθόντος, και την εμβληματική αξία ονομάτων που διέσχισαν σειρές από δεκαετίες, ο χρόνος θα συνεχίσει κυνικά και με ψυχρή συνέπεια να είναι πάντα ο νικητής. Οι μεγάλες σημαίες του χώρου που μετρούν ήδη 50 χρόνια, αρχίζουν να παίρνουν τον μοιραίο δρόμο της έπαρσης, η μια μετά την άλλη.
Κάπου εκεί έρχεται και η απλή ερώτηση ή και η αγωνία για τη συνέχεια. Ποιοι θα καθίσουν στα ψηλότερα ένδοξα καθίσματα; Ποιοι θα γεμίσουν τις αρένες, θα καθηλώσουν τα πλήθη και θα χτίσουν τις νέες γενιές ακροατών; Υπάρχει μια βιβλική μυθολογία πίσω από τα μεγάλα ονόματα της δεκαετίας του ’70 που σφυρηλάτησαν τον θρύλο του heavy metal. Αυτή η μυθολογία διαμορφώθηκε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή, με άλλα δεδομένα, άλλη μουσική βιομηχανία, και ένα εντελώς διαφορετικό ευρύτερα lifestyle των επώνυμων μουσικών. Είναι αλήθεια πως η απουσία του σημερινού ψηφιακού συγχρωτισμού με τα είδωλα οποιουδήποτε επιπέδου μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τάισε σημαντικά τον μύθο τόσων σημαντικών μορφών, τους κράτησε μακριά από μια διαδικασία εξαντλητικής διαφάνειας, και τους προστάτευσε από την αδυσώπητη απομυθοποίηση. Έτσι, όταν προέκυψαν οι πρώτες βιογραφίες όλων αυτών των θρύλων των 70’s, περιμέναμε όλοι να φωτίσουμε σκοτεινές και άγνωστες περιόδους τόσο της δημιουργικής τους δράσης, όσο και της ζωής τους. Δεν είναι πια κοινό μυστικό πως οι περασμένες δεκαετίες, μέχρι και τα 90’s ήταν οι σαρωτικές περίοδοι των ουσιών. Το συνολικό χρήμα που κυκλοφορούσε στην ευρύτερη μπάνκα της μουσικής βιομηχανίας έκανε έναν εντελώς διαφορετικό κύκλο αλλαγής με άλλους μηχανισμούς και συσχετισμούς συγκριτικά με σήμερα, και φυσικά η σύνδεση των μεγάλων αστέρων με τα ναρκωτικά ήταν ένας παράγοντας που καθόρισε πολλά γύρω από την αύρα τους. Φαίνεται όμως πως οι μαζικές ιστορίες δημοφιλών μουσικών που ισορρόπησαν στην κόψη του ξυραφιού ή τελικά καταποντίστηκαν, ανήκουν στο παρελθόν.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο οι επόμενοι ήρωες της σκηνής και της αρένας να είναι εντελώς διαφορετικοί από τους μουσικούς μας πατέρες, ή και παππούδες αν προτιμά κανείς. Ανδρώθηκαν σε μια μουσική βιομηχανία που έχει αλλάξει ριζικά, αφήνοντας στη λήθη του παρελθόντος πολλούς κανόνες που κάποτε έμοιαζε πως θα κρατήσουν για πάντα. Όλοι τους προσαρμόστηκαν στην πυκνή και σχεδόν καθημερινή ψηφιακή έκθεση και επικοινωνία, γιατί είναι δύσκολο να αποφύγεις αυτό το δρόμο αν θέλεις να επιβιώσεις. Πολλά από τα πρώτα προωθητικά τεχνάσματα του ψηφιακού κόσμου είναι πια σήμερα αυτονόητα, ενώ πρέπει να πιέσεις τη φαντασία σου για να παρουσιαστείς πιο ευρηματικός, ελκυστικός και ετοιμοπόλεμος στην ψηφιακή αρένα και στο επικοινωνιακό λαβύρινθο. Οι σημερινοί πρωταγωνιστές μοιάζει να έχουν στερηθεί για πάντα την πολυτέλεια της κραιπάλης. Αρχίζουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους σύγχρονους υπεραθλητές που οφείλουν να είναι ακούραστοι, απρόσβλητοι και πανταχού παρόντες σαν μηχανές. Μαζί με όλα αυτά, υπάρχει και η συνεχής εξέλιξη του ήχου με την σκληρή παλέτα να μεταβάλλεται, να δημιουργεί νέους χώρους, να ανοίγεται σε νέα χωράφια. Η δύναμη της εξέλιξης είναι δεδομένη πραγματικότητα. Ήταν πάντα εκεί και θα εξακολουθήσει να είναι. Τα νέα ιδιώματα θα βρουν, θα κερδίσουν, θα εδραιώσουν τα δικά τους ακροατήρια και θα μεγαλώσουν. Τα δημιουργικά ρεύματα μεταβάλλονται όπως μεταβάλλονται άλλωστε και τα καταναλωτικά ρεύματα αυτής της νέας διαφορετικής μουσικής βιομηχανίας.
Βλέποντας φέτος από απόσταση τα συναυλιακά δρώμενα στα μέτρα και σταθμά της χώρας μας, οι εικόνες, οι αριθμοί και οι δράσεις, οι συμμετοχές μας δίνουν κάποιες αναμενόμενες απαντήσεις. Απέναντι από τη σίγουρη, κλασική, παραδοσιακή αποθέωση της συστράτευσης των ιστορικών Helloween, υπήρξε η αντίστοιχη στέψη νέων ηρώων από το κοινό με εμφατικό τρόπο σε headline shows όπως αυτά των Parkway Drive, Ghost και Amon Amarth. Το μάθημα που δίνει απλόχερα η πραγματικότητα είναι πως η ζωή και η εξέλιξη είναι προορισμένη να γεμίσει τα κενά. Σε αυτό τον πανίσχυρο άγραφο νόμο, αυτό που σίγουρα δεν χωρά είναι η προσωπική εκτίμηση και το γούστο του καθένα.
Σε έναν χώρο που έχει δείξει διαχρονικά πως σέβεται τις σπουδαίες βάσεις του και τις έχει τιμήσει δεόντως, να ανακαλύπτουν τα νέα πρόσωπα τους δικούς τους ήρωες και να γεμίζουν γι’ αυτούς τα στάδια και τις αρένες δεν είναι απλά υγιές, είναι αναγκαίο και απόλυτα φυσιολογικό. Η μουσική και τα χίλια της πρόσωπα συνεχίζουν να ταξιδεύουν πέρα από τις μικρές μας αδυναμίες και προτιμήσεις και το κομμάτι που αναλογεί στον καθένα μας ρυθμίζεται από διάφορους παράγοντες.
Ακόμα και έτσι όμως, είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι.
