Ο τόπος τούτος, θαρρείς πως κουβαλούσε πάντα στις «πλάτες» και στα «πανιά» της ρότας του ανά το πέρασμα των αιώνων, μία ανεξήγητη και παροιμιώδη ευλογία. Ευλογία εδραζόμενη όχι μόνο στην κοιτίδα που αποτέλεσε σε πολλά επιτεύγματα ή πτυχές της ανθρώπινης υπόστασης και πολιτισμού, αλλά σαν ένα μεστό «απόσταγμα» της γεωμορφικής του «φιγούρας», του κλίματος και της τοποθεσίας του. Αινιγματική, ίσως και όχι, απόδειξη, λόγω της θέσης του, και η εφετινή ευπρόσδεκτη (λόγω κλίματος), υποδοχή ενός ηπίου χειμώνα, σε εποχές που θα ήταν δυσβάσταχτο στους πολύπαθους κατοίκους του, το αντίτιμο της θαλπωρής σε μία δοκιμαζόμενη ανά τον κόσμο κοινωνική και οικονομική συνθήκη.
Ο «περίπλους» και η γνωριμία με δεκάδες ανά τον κόσμο τόπους και πολιτισμούς, ενίσχυσε έτι περαιτέρω την πεποίθηση στα εσώψυχα του γράφοντα, αγαπώντας βαθύτερα με τα χρόνια και τους κατοίκους του και τα λογικά υπάρχοντα προτερήματά τους, ανεξάρτητα από την μοιραία και αναπόφευκτη σύγκριση, που εξέθετε τις παθογένειες που ωθούν σε υστέρηση σε πολλαπλούς τομείς, και κοστίζουν στους ιδίους. Για πράγματα μικρά αλλά τόσο σπουδαία, όπως η αίσθηση του χιούμορ, το φιλότιμο, οι καιρικές συνθήκες και το αντίκτυπο στη διάθεση κ.α., δε θα δεχόταν ποτέ την απόρριψη για μία νέα ζωή, παρά μόνον εάν αυτή ενείχε, ίσως, την Ισπανική, αξιαγάπητη έκφανση, και μόνο. Άλλωστε ζώντας αλλού ή γνωρίζοντας νέους τόπους, ίσως να μην «πολεμάς» σίγουρα το ρατσισμό που υποβόσκει όπως λέγεται, διαπιστώνεις πάντως «ιδίοις όμμασι» και …. βίωση, ότι παθογένειες που μας χαρακτηρίζουν, δεν αποτελούν προνόμιο του …. «εκλεκτού» (στο μυαλό μας) λαού.
Γνωρίζοντας βέβαια με τα χρόνια, και όντας από το 2014 παρατηρητής της καθημερινότητας των ΜΚΔ, η χρόνια άποψή μου ότι ίσως δεν είχαμε ή λαμβάναμε αυτό που αξίζουμε, άλλαξε άρδην, όπως άλλωστε είναι και το υγιές στην δίνη της ανθρώπινης λογικής.
Ήταν η χρονιά του 2016 και ένας νεαρός μουσικός, φεύγει από τη ζωή άδικα και πολύ νωρίς. Η αλήθεια ήταν ότι την πρώτη φορά που έτυχε να τον ακούσω στο ραδιόφωνο, δε μπόρεσα να τον ξεχωρίσω, αφού θύμιζε έντονα άλλον διάσημο τραγουδιστή. Με τον καιρό, η ομοιότητα μεταξύ των κομματιών του που παιζόντουσαν παντού, το προαναφερθέν γεγονός, αλλά και η «ταμπέλα» λαϊκός τραγουδιστής, που είναι αλήθεια ότι σε κανέναν (και όχι μόνο στον ίδιο) δεν άρμοζε ή αρμόζει πλέον με την πραγματική υπόστασή της, μου προκάλεσαν μία πάγια, «μουσική ενόχληση», ίσως όμως ανεπαίσθητη έναντι αυτής της γενικότερης προωθηθείσας από την «μπουζουκλερί κουλτούρα» αισθητικής, στις μουσικές προτιμήσεις «εντός των τειχών».
Το γεγονός της απώλειας όμως με λύπησε βαθύτατα, ιδιαίτερα μαθαίνοντας από σοβαρούς φίλους ότι ουδέποτε «ψωνίστηκε» ή τους ξέχασε αφού έγινε γνωστός μέσω του YouTube, όντας πραγματικά αυτοδημιούργητος και όχι με «εταιρικό» ή φιλικό «σπρώξιμο», όπως είθισται ακόμα και για τους μεγαλύτερους «αστέρες» της εγχώριας “show biz” (lol), που …. έτυχε και κανένας δεν «υπερέβη σύνορα», παρά το «αδιαμφισβήτητο μεγαλείο τους».
Η θλίψη γρήγορα μετετράπη σε οργή, με την «τέταρτη εξουσία» (που εδώ μάλλον είναι 1η – αν και παραλίγο να με πείσουν τόσοι εφοπλιστές, ότι τα εκατομμύρια στο βωμό των αδειών ήταν χάριν της….διασκέδασης και έγκριτης ενημέρωσής μου) και τις εξέχουσες / εξέχοντες εκπροσώπους της, να στήνουν σκηνικά υπερπαραγωγής Χόλιγουντ με ελικόπτερα, ζωντανές συνδέσεις και κάθε άλλο παρά σεβασμό στον πόνο των οικείων του εκλιπόντος, κατά τον αποχαιρετισμό του. Γιατί όπως είχε γράψει εύστοχα και ο «προφητικός» Iggy Pop, “In circus clothes forget their pain, they are the zombie bodies, caught in the glow of the TV screen”.
Αλλά και όπως οι «προπάτορες» μας «έμαθαν»….
“The world is full of Kings and Queens, who blind your eyes and steal your dreams….
And they’ll tell you black is really white
The moon is just the sun at night”
Ήταν λίγες ημέρες νωρίτερα, όταν ένα ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού κατέπεσε στην ν. Κίναρο και οι τρεις επιβαίνοντες έχασαν τη ζωή τους αφήνοντας πίσω τις οικογένειές τους περίλυπες και συντετριμμένες. Αλλά και τους ακρίτες αυτού του τόπου, με τρεις λιγότερους φύλακες, στο χωρίς δυνατότητα αποτιμήσεως ανεκτίμητο αγαθό της ασφάλειας, όταν οι «επαγγελματίες δικαιωματιστές», «αποστέλλουν» (ίσως όχι πάντα) την συμπόνοια τους μέσω πληκτρολογίου ή στην καλύτερη του πάνελ ενός τηλεοπτικού καναλιού. Η επιγραφή στο μνήμα του φίλου, «Μπαμπά θα σε αγαπώ όπου και αν είσαι», θα συγκλονίζει ες αεί. Τα όσα ακολούθησαν, με την, αδύνατη να συλληφθεί από ανθρώπινο νου, επίθεση στο διαδίκτυο από έναν αχαρακτήριστο, (θεωρητικά) συνάνθρωπό μας, ήταν ακόμα ένα σημάδι, ένας δυσάρεστος οιωνός, ότι η κοινωνία μας είναι έρμαιο ιδεοληψιών και μιας ασύλληπτης και εκτός κάθε λογικής πανούκλας, που έχει ποτίσει, και συνεχίζει απάνθρωπα μετά από δεκαετίες, την ανθρώπινη ψυχή. Άλλωστε, οι αντιπαθείς και ακατανόητα υπερήφανοι ελιτιστές, δέσμιοι της παράδοσης μιας χούφτας μοναρχών, Εγγλέζοι, έχουν ένα ρητό ακρογωνιαίο λίθο της αιώνιας πολιτικής τους και ταιριαστό για το δικό μας λυπηρό παράδειγμα. Το «Διαίρει και Βασίλευε», προπομπό δυσοίωνων, για πολλούς, σκέψεων, σκέψεων φόβου, για το τί θα γίνει άγνοιά τους, που όπως θα τους αφορά πάραυτα.
Μερικά χρόνια μετά, πριν λίγο καιρό, ένα ακόμα νέο παλικάρι, εγκάρδιος φίλος ενός δικού μας ανθρώπου, με διαφορετικές ίσως ιδέες από τον προαναφερθέντα, που στο τέλος της κουβέντας ουδεμία σχέση και αξία έχουν με την βαρύτητα και αξία μιας ανθρώπινης ζωής, φεύγει άδικα και πρόωρα από αυτή. Η βαθιά πλέον εμποτισμένη αυτή ελιτίστικη πανούκλα, με μία άλλη μορφή αλλά εξίσου τοξική, έκανε ακόμα μία φορά (από τις πολλές που μπορεί, ίσως, να αντικρύσει κάποιος καθημερινά) την εμφάνισή της. Η λέξη οργή, δεν αρκεί για να αποτυπώσει τα συναισθήματα ενός «ουδέτερου» ανθρώπου όπως ο υποφαινόμενος, στις αφελείς (sic) ερμηνείες του αμόρφωτου και χωρίς σύνεση όχλου, στα σχόλια που έφερε μπροστά μου ο αλγόριθμος. Θαρρείς ότι αδυνατούν να αναρωτηθούν τί θα σκεφτούν οι κοντινοί άνθρωποι, γνώστες των πραγματικών αιτίων της απώλειας, διαβάζοντας θεωρίες περί εμβολίων και άλλων ηλίθιων (αρκετά με τα sic) και στερούμενων ενσυναίσθησης σχολίων.
Όπως θα έλεγε κι ο Νικόλας….
«Συνηθισμένοι θαρρείς, ο καθένας στο ρόλο του κι η φαντασία μας να έχει χαθεί…..Να μας εκτελούνε με σφαίρες ντουμ ντουμ, κι εμείς να «ξεπουλιόμαστε» στο γιουσουρούμ, ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ».
Πόσο μάλλον, όταν η φειδώ και η στοιχειώδης σύνεση των ανωτέρω, απέχουν παρασάγγας από την υπόστασή τους, θεωρώντας φορές ακόμα και έναν άσχετο, με το αντικείμενο, ιερέα, ως ιδανικό σύμβουλο. Αλλά και όταν, προς χάριν της προσωπικής, ρηχής αυτοεπιβεβαίωσης, κραδαίνουν υπερφίαλα το δίκιο της άποψής τους που τους «πνίγει». Για να παραμείνω δίκαιος βέβαια, δεν διαφέρουν καθόλου από τους «Σώμα μου, δικαίωμά μου» που ήταν και οι πλέον επικριτικοί και προσυπογράφοντες για την υποχρεωτικότητα στο αντίστοιχο …. των άλλων.
(Η διαπίστωση του έργου αυτού του αξιομνημόνευτου ανθρώπου, σε σχόλια πολλών κοντινών του ανθρώπων, περί της εξέχουσας βοήθειας / υπηρεσίας που προσέφερε σε ογκολογικό κέντρο, δεν μπορούσε να απαλύνει την ψυχή, σαν νίκη του μεγαλείου του, έναντι της μικρότητας που συνυπήρχε γύρω του, ακόμα και αν στην κοινή λογική, η «νίκη» και η προσφορά του υπήρξαν μεγαλειώδεις)
Και σαν να μην έφταναν τα ανωτέρω, που ενδεχομένως να βρέθηκαν, τυχαία ή «περιθωριακά», στο στόχο της προσωπικής αισθητικής, ήρθε το πριν λίγο καιρό μοιραίο και δυσβάσταχτο για τον πολύπαθο τούτο τόπο ατύχημα στα Τέμπη, να σφραγίσει ηχηρά, το πόσο έχουμε ξεφύγει σαν λαός και να ξεγυμνώσει ακόμα μία φορά τις, μάλλον, μη αναστρέψιμες αυτοκαταστροφικές μας διαθέσεις. Όλοι οι προαναφερθέντες αρνητικοί πρωταγωνιστές, χέρι χέρι με τους ηθικούς και μη αυτουργούς, υπέγραψαν ή θα συνεχίσουν να προσυπογράφουν ένα αέναο «κυνήγι μαγισσών» και κριτικής όλων πλην των προσωπικών μας «κακών κειμένων». Όλα «μία….τάξη, μία αλφαδιά», στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, όπως εύστοχα έθετε ο τεράστιος Τζιμάρας!
Και φυσικά, πρωτοστατούσα για μία ακόμα φορά, η 4η ή μάλλον 1η, όπως προανέφερα εξουσία και μπροστάρικα τα καλύτερα φυντάνια της και οι «μεγαλόπνοοι συνειρμοί» τους (σε πολλά εισαγωγικά), καθώς….
“….as we drift along, I never fail to be astounded by the things we’ll do for promises….”
Αδυνατούσα πάντα να αντιληφθώ, πώς «ζυγίζεται» διαφορετικά από κάποιους μία ανθρώπινη ζωή, πόσο μάλλον όταν εσκεμμένα ή μη, σε κάποια μυαλά, η περίοδος της ισχύος του κυρίαρχου λαού που διανύουμε μία ακόμα φορά, θολώνει απάνθρωπα και προκλητικά, αντιλήψεις και απόψεις.
Στα αρχαία χρόνια, όπως διδασκόμασταν στα μαθητικά, από τα ιερότερα πράγματα υπήρξε ο σεβασμός των νεκρών. Ίσως και γενικότερα ο σεβασμός, όταν σταματούσαν πόλεμοι για την διεξαγωγή Ολυμπιακών Αγώνων. Η απεμποληθείσα, από καιρό, συσχέτιση με τη Θεά Αθηνά και τη σοφία που πρέσβευε, μάλλον υπήρξε αναμενόμενη. Η παντελής απουσία σύνεσης, εγκράτειας και ανθρωπιάς, αγγίζει βαθιά και άστοχα και τις θρησκευτικές ακόμα καταβολές αυτού του τόπου.
Η αβάσιμη από κάθε άποψη ελιτίστικη πανούκλα, τρώει τις σάρκες κάθε μορφής ευλογίας που μας έτυχε ή παραδόθηκε. Ακόμα και στα ενδόμυχα της αντίληψης ενός φύσει αισιόδοξου ανθρώπου, το μέλλον δεν μπορεί να το οραματιστεί ευοίωνο. Οι όποιες ελπίδες, εναποτίθενται σε μία νέα γενιά, που όσα και αν της προσάπτουν και αν και οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, είναι η μόνη ελπίδα.
Έχοντας αποτύχει στα μάτια και στο μέλλον των παιδιών, κάποιων το φταίξιμο θα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό οποιουδήποτε σταθμάρχη θέλουμε να στοχεύσουμε. Και ακόμα και αν δεν το νιώθουν ή θαρρείς το έχουν αποσβέσει, τα μάτια αυτά είναι τόσο ισχυρά που θα κατατρέχουν σαν ερινύες σε τούτο ή κάποιον άλλο τόπο ή κόσμο, όπως και οι ψυχές τόσων ανθρώπων στα Τέμπη.
Για τους πρεσβύτερους, οι μόνοι στίχοι που δέον όπως αναλυθούν βαθιά σε προσωπικό επίπεδο (πέραν εκείνων του Σουρή), είναι αυτοί του Μάνου Ελευθερίου, που αν και γράφτηκαν για την υπόθεση του αδικοχαμένου παλικαριού, Βαγγέλη Γιακουμάκη, μπορούν να «ταιριάξουν γάντι» γενικότερα….
«Αθώοι όλοι σε μια χώρα των αθώων…. Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία, μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία».
