Ένας από τους βασικούς παράγοντες που καθορίζει τη σημαντικότητα, την ιστορικότητα, ή όπως αλλιώς θέλεις να το ονομάσεις, μιας συναυλίας είναι το timing. Μπορεί δηλαδή να παρακολουθήσεις ένα συγκρότημα στα πρώιμα βήματά του πριν κυκλοφορήσει το highlight της πορείας του ή στην ύστερη περίοδο που “υποχρεώνεται” να αναμασά τις δάφνες του ένδοξου παρελθόντος. Υπάρχει όμως και η μαγική χρονική στιγμή να το πετύχεις στην ακμή του, εκεί όπου ο καλλιτεχνικός οίστρος ρέει αβιάστα και βιώνεις σε ενεστώτα χρόνο την αξία του έργου του.
Σπάνια συνέβαιναν τέτοια live στα μέρη μας, ευτυχώς όμως τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει διαφοροποιηθεί προς το καλύτερο. Τέτοια ακριβώς περίπτωση συγκροτήματος είναι και οι Ολλανδοί dark rockers Dool, που όντας στα δημιουργικά τους ντουζένια, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας, στο ιστορικό υπόγειο των Εξαρχείων.
Church of the Sea
Τη βραδιά κλήθηκαν να ανοίξουν οι “δικοί μας” Church of the Sea. Ένα μουσικό τρίο αποτελούμενο από φωνή, κιθάρα και πλήκτρα με μουσική κατεύθυνση που ισορροπεί μεταξύ του dark electronic rock και του doom. Αγαπάς το συγκεκριμένο και θέλεις μια σούμα για τον ήχο τους ώστε να αποκτήσεις εικόνα; Ας πω τότε ότι η ετικέτα του doomgaze τους περιλαμβάνει επαρκώς. Όταν η μουσική όμως έχει τον πρώτο λόγο, οι κάθε λογής ταμπέλες και υποκατηγορίες πάνε περίπατο στον Εθνικό Κήπο να ταΐσουν τις πάπιες. Γιατί στην περίπτωση των Church of the Sea, ήρθαμε σε επαφή με τρεις μουσικούς με περίσσευμα γνώσης, ταλέντου και ουσίας.
Το set βασίστηκε στο ντεμπούτο album τους “Odalisque” το οποίο κυκλοφόρησε προ διετίας και συστήνω ανεπιφύλακτα. Απόλαυσα το καινούργιο τραγούδι τους, με τίτλο “Siren’s Call”, από το νέο δίσκο που ετοιμάζουν και πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Έδειξε μια διάθεση επέκτασης των δημιουργικών τους ορίων. Οι “βιομηχανικοί” ήχοι των samples και synths του Alex, σε συνδυασμό με τα μονολιθικά riffs της κιθάρας του Βαγγέλη έστρωσαν το σκοτεινό ηχητικό χαλί για να βαδίσει πάνω του η Ειρήνη με τα αιθέρια φωνητικά της και να μας χαρίσει την πολυπόθητη λύτρωση. Κι όσο η συστολή της ήταν εμφανής όταν απευθύνθηκε στο κοινό, άλλο τόσο το συμπαρέσυρε μαζί της με το λυρισμό της ονειρικής της φωνής. Με κινησιολογία και look που παρέπεμπε στη χώρα που πρώτη αντικρύζει την ανατολή, κράτησε καρφωμένα τα βλέμματα πάνω της.
Υπάρχει ταλέντο άφθονο στα λημέρια μας και καλλιτέχνες που ακολουθούν το δύσβατο δρόμο της αναζήτησης και όχι της ευκολίας. Οι Church of the Sea, ανήκουν αναμφισβήτητα στην πρώτη κατηγορία. Μέλη των headliners μάλιστα, μπλέχτηκαν με το κοινό για να τους παρακολουθήσουν, κι αυτό λέει πολλά νομίζω. Αφού μας “κοινώνησαν” στην εκκλησία τους, μας αποχαιρέτησαν σεμνά με το “At the Edge of the World” και έστρεψαν για τα καλά το ενδιαφέρον μας στη μουσική τους.
Church of the Sea setlist:
XVII
Raindrops
(A story about) Preparation
Siren’s Call
Me as the water, me as a tree
No One Deserves
Odalisque
At the Edge of the World
Dool
Για τους Ολλανδούς, όπως έγραψα και παραπάνω, το σερί των τριών εξαιρετικών studio album δικαιωματικά τους χρήζει ως ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα των ημερών μας στον ήχο που υπηρετούν. Και αν η πανδημία έκοψε τη φόρα της επέλασης του καταπληκτικού “Summerland”, ήρθαν να πάρουν το αίμα τους πίσω με το εξίσου όμορφο “The Shape of Fluidity”. Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ποιο έργο τους προτιμώ καθώς μοιάζουν με τις κορυφές της οροσειράς των Ιμαλαΐων, οι οποίες διαφέρουν μεταξύ τους για λίγα μόνο μέτρα.
Ανέβηκαν φουριόζοι στη σκηνή και με τις πρώτες νότες του “Venous in Flames” έδειξαν εξαρχής, ότι ήρθαν αποφασισμένοι να “πάρουν κεφάλια” με την απόδοση τους. Υπό την ομπρέλα του όρου dark rock στη μουσική τους θα συμπεριλάβω το αμάλγαμα των progressive και post-rock στοιχείων, με τους doom και heavy metal ήχους. Πρόσθεσε στην παραπάνω συνταγή και ολίγο γοτθικό αλατοπίπερο και καταλαβαίνεις για τι αριστουργηματικό ήχο μιλάμε. Το “Self-Dissect” που ακολουθεί χαρίζει ανατριχίλες, καθώς αποτελεί την πρώτη νοητή διασύνδεση της βραδιάς, με τους τεράστιους The Devil’s Blood, λόγω της ηχητικής εγγύτητας. Το βάρος του set λογικό να πέσει στο τελευταίο τους πόνημα, με τα “The Hand of Creation” και το ομώνυμο τραγούδι, να ενισχύουν την άποψη που είχα σχηματίσει στο πρώτο του άκουσμα. Η μοναδική στάση στο αγαπημένο “Summerland” με το αντιπροσωπευτικό “Wolf Moon”, κάλυψε έστω και στο ελάχιστο τη δίψα μου για το συγκεκριμένο album.
Ο ήχος τους καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους άγγιξε σεμιναριακά επίπεδα, ειδικά αν αναλογιστείς τις τρεις ηλεκτρικές κιθάρες που αλώνιζαν επί σκηνής. Λυσσασμένη απόδοση από το σύνολο της μπάντας, με τους Nick Polak – Omar Iskandr να κεντάνε στα solo και να χτυπούν με τη βαριοπούλα στα riffs. Σαρωτικός και ψαρωτικός στο μπάσο ο JB Van Der Wal, ενώ από κοντά ακολούθησε και ο νέος της παρέας, Vincent Kreyder, με τα καίρια χτυπήματά του στα δέρματα των τυμπάνων του. Ως πρώτο μεταξύ ίσων, που μαγνήτισε τα βλέμματα με την ωμή ενέργεια και την απόδοσή του, το Raven Van Dorst. Φωνή αντάξια της στουντιακής εκδοχής, με το πάθος και την αυθεντικότητα να περισσεύουν, ταυτόχρονα μάλιστα με τα χρέη του ως τρίτου τη τάξει κιθαρίστα. Το απέδειξε άλλωστε περίτρανα, στο απαιτητικό από φωνητικής απόψεως “The Alpha”.
Μας χάρισαν ένα επίπονο αλλά λυτρωτικό ταξίδι με το ελεγειακό “Currents”, και στη συνέχεια μας υπενθύμισαν τη σκοτεινή πλευρά που ο καθένας μας κρύβει, με το “Evil in You”. Προλογίζοντας το “House of a Thousand Dreams” το Raven ανέφερε ότι είναι ένα τραγούδι που αφορά την ελευθερία και ότι δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν ανόητο να μας καθορίζει τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι. Συνυπογράφω και σφραγίζω με βουλοκέρι τα λεγόμενα του. Το “Hermagorgon” αποτελεί κομμάτι-δήλωση της προσωπικής περιδίνησης του τραγουδιστή και αποκτά μεγαλύτερη αξία όταν το ερμηνεύει μπροστά στα μάτια σου. Κατέθεσαν και τη δική τους πρόταση στο “Love Like Blood”, των επιδραστικότατων Killing Joke, όπως αυτή είχε αποτυπωθεί και στο ομότιτλο EP, που κυκλοφόρησαν το ’19.
Χωρίς encore και λοιπές προκάτ καταστάσεις, μας είπαν το ύστατο χαίρε με το φοβερό “Oweynagat”, τη δεύτερη διασύνδεση που λέγαμε, με το μεγαλείο του αξέχαστου Selim Lemouchi. Εν μέσω αποθέωσης από τους παρευρισκόμενους και με ειλικρινή ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα τους, μας άφησαν να μαζεύουμε τα σαγόνια από το πάτωμα του An. Είχαμε την τύχη να απολαύσουμε ένα συγκρότημα στην καλύτερη φάση της έως τώρα πορείας του, το οποίο κατέθεσε την ψυχή του στο σανίδι και πήρε τις δικές μας ως σουβενίρ στις αποσκευές του. Μας υποσχέθηκαν επιστροφή, αλλά μεταξύ μας τώρα δεν το βρίσκω πολύ πιθανό, καθώς σε ένα τέτοιο σπουδαίο live το κοινό δεν προσήλθε με τη μαζικότητα που θα του άρμοζε. Ας είναι…Οι παρόντες θα έχουν να θυμούνται μια συναυλία, πραγματική εμπειρία ζωής.
Dool setlist:
Venus in Flames
Self-Dissect
The Hand of Creation
The Shape of Fluidity
Wolf Moon
The Alpha
Currents
Evil in You
House of a Thousand Dreams
Hermagorgon
Love Like Blood (Killing Joke διασκευή)
Oweynagat
Φωτογραφίες – Video: Αχιλλέας Χαρίτος
