Όταν πριν μια δεκαετία ο Udo Dirkschneider δήλωσε ότι θα σταματήσει να περιλαμβάνει τραγούδια των Accept στο setlist των U.D.O., αρκετοί ξύσαμε με απορία το κεφάλι μας. Σεβαστή βέβαια η επιθυμία του, από καλλιτεχνικής απόψεως. Εξάλλου και με το προσωπικό του σχήμα, ο Udo έχει κυκλοφορήσει αρκετούς αξιόλογους δίσκους (βλέπε το “Holy” για παράδειγμα). Βέβαια για να ικανοποιήσει τους οπαδούς του, σκάρωσε τους Dirkschneider με τους οποίους επρόκειτο να παίξει μερικά shows με setlist αποκλειστικά βασισμένο στις ένδοξες μέρες του, με τους Accept. Τα λίγα επιλεκτικά live, έγιναν κανονικές περιοδείες που κρατάνε μέχρι σήμερα και τον έφεραν ξανά στη χώρα μας.
Κακά τα ψέματα, η σύγχρονη μουσική πραγματικότητα επιτάσσει τα συγκροτήματα να περιοδεύουν συνεχώς, βασιζόμενα κυρίως στο ένδοξο παρελθόν τους. Ας μην γελιόμαστε, ποιος promoter θα “έκλεινε” άλλωστε τον Udo για συναυλίες αν ο τελευταίος του έλεγε ότι δεν θα τραγουδήσει νότα από τους Accept; Με την προσθήκη μάλιστα και του Peter Baltes στο μπάσο, τα ιδρυτικά μέλη των Accept είναι περισσότερα στους Dirkschneider, απ’ ότι στους πρώτους. Όπως και να έχει οι Accept στρογγυλοκάθονται στην κορυφή ανάμεσα στους κορυφαίους του κλασικού heavy metal των ‘80s από μουσικής απόψεως, ακόμα και αν δεν γνώρισαν την απόλυτη εμπορική επιτυχία των ομόσταυλών τους από την Βρετανία και την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Στο κάλεσμα του Udo, γνώριμες φάτσες και λάτρεις του κλασικού ήχου γέμισαν το Fuzz στα όρια του sold out και η αναμενόμενη απόδοση του υπερκλασικού “Balls To The Wall” στην ολότητά του, στο πλαίσιο της επετείου των 40 χρόνων από την κυκλοφορία του, εκτόξευσε την προσμονή στα ύψη. Χωρίς support και τηρώντας ευλαβικά το πρόγραμμα ο Udo και το συγκρότημά του εμφανίστηκαν εν μέσω ιαχών και χειροκροτημάτων, ενώ οι πρώτες νότες του “Fast as a Shark” σκόρπισαν ενθουσιασμό στο κοινό. Πάρε στα καπάκια τα “Living for Tonite” και “Μidnight Mover” για να έχεις να βροντοφωνάξεις και να ζεστάνεις τον αυχένα σου. Σε καλή φόρμα εξαρχής η φωνή του Udo με τη χαρακτηριστική βραχνάδα και τα γρυλίσματά του, να δίνουν βροντερό παρόν. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι δυο μέρες νωρίτερα έσβησε τα κεράκια των 73 χρόνων του. Σίγουρα και ο μηχανικός ήχου στην άκρη της σκηνής, έβαλε το χεράκι του όπου χρειάστηκε, όπως στην περίπτωση του “Love Child”, αλλά εν γένει η απόδοσή του προκάλεσε ικανοποίηση. “Breaker”, “Flash Rockin’ Man” και “Metal Heart” είχαν την τιμητική τους και διατήρησαν τη διάθεσή μας στα ύψη.
Σημαντικό ατού στο σύνολο της εμφάνισής τους ο ήχος, που ήταν πραγματικός udoστρωτήρας (sorry για το λογοπαίγνιο…). Δυναμικός και διαυγής, μεγιστοποίησε την απόλαυσή μας. Ο έτερος πυλώνας, Peter Baltes, με μόνιμο χαμόγελο στα χείλη και το χαρακτηριστικό του παίξιμο στο μπάσο, υπενθύμισε πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του στη διαμόρφωση του ήχου των Accept. Μάλιστα έδωσε ανάσες ξεκούρασης στον Udo τραγουδώντας ιδανικά το “Breaking Up Again”, ενώ σαν θείος που κάθεται με τη νεολαία, μας κάλεσε να υψώσουμε τα φωτισμένα κινητά μας στο άκουσμα της υπέροχης μπαλάντας που βρίσκει κανείς στο “Breaker” album (1981). Μικρή αποχώρηση για επιπλέον ανάσες και το πανό που υψώθηκε στο background, έδωσε το σήμα για το δεύτερο μέρος και την live απόδοση ενός φοβερού και τολμηρού για την εποχή του δίσκου.
Οι μαύρες φουσκωτές μπάλες που μοιράστηκαν στο κοινό σήμαναν την έναρξη και οι στίχοι του ομώνυμου τραγουδιού τραγουδήθηκαν απ’ όλους. Τι να λέμε τώρα…Όταν μπροστά στα μάτια σου παίζονται αιώνιοι ύμνοι όπως τα “London Leatherboys”, “Turn Me On”, “Losers and Winners” και η υπερκομματάρα “Head Over Heels” μεταξύ των υπολοίπων και τα ακούς από τη φωνή που τα πρωτοτραγούδησε, ένα σύγκρυο το νιώθεις. Μάλιστα ο Udo παραδέχθηκε ότι το “Losing More Than You’ve Ever Had”, είναι ένα από τα αγαπημένα του Accept άσματα. Το συγκρότημα μπετόν αρμέ, απέδωσε με πιστότητα και σεβασμό τα πρωτότυπα, ενώ ο κιθαρίστας Andrey Smirnov στάθηκε με αξιοπρέπεια στα solos του Hoffmann. Μην ξεχνάμε επίσης ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να γεμίσει τις δερμάτινες μπότες του Wolf, οπότε του το πιστώνω αυτό. Μικρή παραφωνία ο υιός Dirkschneider στα τύμπανα, ο οποίος, για να το πω ευγενικά, ήταν διεκπεραιωτικός. Μάλλον πήρε τη θέση λόγω του μπάρμπα από την Κορώνη…Ας είναι.
Το “Winterdreams” σήμανε την ολοκλήρωση του κανονικού set της μπάντας. H τελική βολή όμως δόθηκε με το αειθαλές “Princess of the Dawn”, το “Up to the Limit” και το “Burning”, όπου με το τελευταίο μας υπενθύμισαν την αγάπη των Γερμανών για τους AC/DC. Υποκλίθηκαν χαμογελαστοί υπό τους ήχους του “Bound to Fail” στα ηχεία, μετά από δύο ώρες πειστικής απόδοσης που χάρισε χαμόγελα και μοίρασε απλόχερα ευφορία στην ψυχούλα μας. Αυτό είναι το heavy metal που αγαπάμε! Που το ακούς ένα βράδυ καθημερινής και φορτίζει τις μπαταρίες σου για μέρες ολάκερες! Φεύγοντας και έχοντας ξεπεράσει τη λαχτάρα της κατά φαντασίαν απώλειας του hard copy μου (σε βλέπω εσένα που κρυφογελάς…), αισθάνθηκα για άλλη μια φορά τυχερός που μπορώ να δω ακόμα ακμαίους στο σανίδι, τους ήρωες της εφηβείας μου!
Dirkschneider setlist:
Fast as a Shark
Living for Tonite
Midnight Mover
Breaker
Flash Rockin’ Man
Metal Heart
Breaking Up Again
Balls to the Wall
London Leatherboys
Fight It Back
Head Over Heels
Losing More Than You’ve Ever Had
Love Child
Turn Me On
Losers and Winners
Guardian of the Night
Winterdreams
Encore:
Princess of the Dawn
Up to the Limit
Burning
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
