Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα να καταγράψω τις εντυπώσεις μου για τον καινούριο δίσκο των Deep Purple, είχα να αντιμετωπίσω μια μεγάλη πρόκληση. Όντας ορκισμένος οπαδός τους από μικρό παιδί, έπρεπε να ψάξω μέσα μου για ψήγματα αντικειμενικότητας, έτσι ώστε το κείμενο να έχει αντίκρισμα και αξία για τον αναγνώστη. Ευτυχώς το “=1” ήρθε να κάνει τη ζωή μου ευκολότερη με την ποιότητα των συνθέσεων του.
Οι Βρετανοί είναι ένα από το κολοσσιαία συγκροτήματα της μουσικής μας, με κλασικά αριστουργήματα και τεράστιο βαθμό επιρροής στις επόμενες γενεές καλλιτεχνών. Η διαφορά τους με αρκετές μπάντες της εποχής τους, με όμοιο ειδικό βάρος, είναι ότι ετούτοι εδώ οι αθεόφοβοι, αν εξαιρέσεις την οκταετία 1976-1984, δισκογραφούν ανελλιπώς και σε τακτική βάση από το 1968 έως δώθε. Στα δικά μου μάτια οι Deep Purple δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ κακό δίσκο. Ακόμα και στις μέτριες στιγμές τους, υπάρχουν μέσα ιδέες που θα σου κρατήσουν το ενδιαφέρον και θα σε κάνουν να τις επισκεφθείς κάποια στιγμή. Το παραπάνω ακούγεται ως τυφλός οπαδισμός, αλλά αν το καλοσκεφτείς ζυγίζοντας την εποχή και τις συνθήκες που βγήκε το κάθε album, ίσως συμφωνήσεις μ’ αυτή την άποψη.
Μετά την αποχώρηση του μακροβιότερου κιθαρίστα του συγκροτήματος, Steve Morse, το 2022 το συγκρότημα βρέθηκε πάλι αντιμέτωπο με μια γνώριμη κατάσταση. Την ανάγκη εξεύρεσης του κατάλληλου αντικαταστάτη. Γι’ άλλη μια φορά δεν λάθεψαν, μιας και ο Βορειοΐρλανδός Simon McBride αποδείχθηκε λίρα εκατό. Ήδη έχει αποδείξει την καλλιτεχνική του αρτιότητα και την εκτελεστική του δεινότητα, όλη αυτή τη διετία που οργώνουν τις σκηνές της υφηλίου. Μάλιστα τον απόλαυσαν και όσοι τυχεροί παραβρέθηκαν στην περσινή συναυλία των θρύλων στη χώρα μας, στο πλαίσιο του Rockwave Festival. Έμελλε πλέον να αποδειχθεί η συνεισφορά του και στο δημιουργικό επίπεδο.
Κι εδώ είναι που κάνει τη μεγάλη διαφορά, καθώς η δουλειά που κάνει στις κιθάρες του “=1” είναι εξαιρετική. Solo παιγμένα με πάθος και ουσία, riffs στακάτα που ταρακουνούν και γενικότερα μια αίσθηση ότι ο ήχος του πλησιάζει περισσότερο τις διδαχές του Blackmore, από αυτόν του προκατόχου του. Μην παρεξηγηθώ, κι ο Steve Morse ήταν ένας εκπληκτικός κιθαρίστας, που τους έδωσε το φιλί της ζωής σε μια πολύ δύσκολη περίοδο και κυκλοφόρησε μαζί τους ένα αριστουργηματικό album όπως το ‘Purpendicular’, μεταξύ άλλων. Απλά θα έλεγα ότι ο ήχος του ήταν περισσότερο ‘αμερικάνικος’ και στα αυτιά αρκετών φίλων τους, συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου ανάμεσα τους, κλωτσούσε λίγο.
Τα πρώτα singles που κυκλοφόρησαν, ζωγράφισαν χαμόγελο στα χείλη μας. Ειδικά το ‘Portable Door’ που έχει την αύρα του ‘Pictures Of Home’ και το ‘Lazy Sod’ με την early 70’s αισθητική του. Ο τίτλος του album στοχευμένος, καθώς ορίζει την αρχή μιας νέας εποχής (ΜΚ-ΙΧ), η οποία όμως δεν διστάζει να κάνει “βουτιές” στο ένδοξο παρελθόν της μπάντας. Έμφαση δίνεται κυρίως στη χρυσή της εποχή, καθώς οι αναφορές στα διαμάντια της MK-II σύνθεσης είναι εντονότερες. Προοδευτισμός και Purple είναι ταυτόσημες έννοιες, και το οργιώδες prog ‘Bleeding Obvious’ το επιβεβαιώνει. Πραγματικά όταν ακούς αυτή την κομματάρα, με τις συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και τη μοντέρνα αντίληψη περί μουσικής απορείς πραγματικά αν η βιολογική ηλικία που αναγράφεται στις ταυτότητες τους είναι αληθινή. Επιχειρούν δε και βουτιά στις blues καταβολές τους, με το όμορφο και αισθαντικό ‘I ‘ll catch You’, όπου ο McBride κεντάει για άλλη μια φορά στο solo του.
Βροντερή παρουσία δίνουν και τα ευθυτενή hard rock κομμάτια όπως το ‘A Bit On The Side’, ‘Old –Flanged Thing’ και το ‘Now You ‘re Talkin’, με το τελευταίο να αποκτά προβάδισμα χάρη στα φωνητικά τσαλίμια του Gillan. Η αλήθεια είναι ότι η Φωνή, σε στουντιακό τουλάχιστον επίπεδο, στέκεται αξιοπρεπέστατα, ενώ συναντάμε και τους χαρακτηριστικούς σαρκαστικούς στίχους του στο ‘No Money To Burn’. Ειδική μνεία στον Don Airey και στα πλήκτρα του, όντας τα πιο εμπνευσμένα από την ημέρα που εισήλθε στους Purple. Έχοντας στα χέρια του δύο γεμάτες κάνες, αυτές των McBride και Airey, ο σπουδαίος παραγωγός και επί χρόνια συνεργάτης τους, Bob Ezrin, αποφάσισε να αναδείξει μέσω της μίξης, κιθάρα και πλήκτρα, δίνοντάς τους κυρίαρχο ρόλο. Τα λόγια για ένα από τα σπουδαιότερα rhythm section στην ιστορία της rock ανώφελα, καθώς οι Roger Glover και Ian Paice εξακολουθούν να παραδίδουν μαθήματα δυναμισμού, ουσίας και ουσιαστικής απλότητας συνάμα.
Η εξίσωση του “ =1” το βγάζει σαφώς ανώτερο από το προηγούμενο, αδύναμο θα έλεγα ‘Whoosh!’, να ξεπερνά το όμορφο ‘Now What?!’ και να κερδίζει τον τίτλο του αμέσως καλύτερου album μετά το ‘Purpendicular’. Δεν το λες και μικρό κατόρθωμα, για ένα συγκρότημα που τέσσερα μέλη του υπολείπονται περίπου μιας εικοσαετίας πριν τη συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής. Το “ =1” ισούται με ένα δίσκο στα όρια του υποχρεωτικού για τους βαμμένους οπαδούς των Deep Purple και του αρκούντως απαραίτητου για τους υπόλοιπους φίλους του σκληρού ήχου.
Είδος: Hard Rock
Δισκογραφική: earMUSIC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Ιουλίου 2024
