Και τα Daleks είχαν ψυχή…
Είναι αδύνατο (ακόμα και σήμερα) να υπολογίσουμε πόσες μπάντες και καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει τα μέγιστα οι Kraftwerk, ο Bowie και οι πρώιμοι Roxy Music. Στην Αγγλία ειδικά «χάνεται η μπάλα» αφού στο δεύτερο μισό των ’70s δημιουργήθηκαν στρατιές ολόκληρες από Εγγλεζάκια που απείχαν από τις διδαχές του κιθαριστικού ροκ, αλλά και του prog που μάστιζε εκείνη την εποχή την Βρετανία και με τον καταλύτη του punk θέλησαν να φτιάξουν το δικό τους DIY δωμάτιο γεμάτο ηλεκτρονικούς ήχους προφητεύοντας το μέλλον (έτσι τουλάχιστον πίστευαν….). Και ενώ όλες οι άλλες πόλεις γεννοβολούσαν συγκροτηματάκια σαν κουνέλες, στο Λίβερπουλ μετά την διάλυση των Beatles επικρατούσε νεκρική σιγή.
Δεν θα κρατούσε για πολύ όμως, καθώς τον Δεκέμβριο του 1977 στο Wirral του Λίβερπουλ τέσσερεις περίεργοι τύποι, οι David Balfe (bass and keyboards), Alan Gill (guitar and vocals), Dave Hughes (keyboards) και Chris Teepee (rhythm unit and tapes) έφτιαξαν μια synth pop μπάντα και τιμώντας την διάσημη Εγγλέζικη τηλεοπτική σειρά Doctor Who που είχε στοιχειώσει την παιδική τους ηλικία και ειδικά τους πρωταγωνιστές εξωγήινους εισβολείς Daleks με τα κωνικά κουβούκλιά τους που κινούνταν με….ροδάκια(!) και την ασύλληπτη και πέρα για πέρα τρομακτική βραχνή φωνή τους, ονομάστηκαν Dalek I Love You.
Βέβαια μέχρι να βγάλουν δίσκο πέρασαν από πολλές αλλαγές και το 1978 είχαν απομείνει μόνο σαν ντουέτο, Gill και Hughes αφού ο Teepee έφυγε, ο Balfe πήγε πρώτα στους Teardrop Explodes, ακολούθως συμμετείχε με τα πλήκτρα του στο 1ο άλμπουμ των Echo and the Bunnymen και μετά έγινε πασίγνωστος ως ιδρυτής της εταιρείας Food, που τόλμησε να υπογράψει μια άγνωστη μπάντα ονόματι….Blur(!) και στο αναμεταξύ ο Hughes πρόλαβε να πάει στους «συντοπίτες» Orchestral Manoeuvres in the Dark για να….ξαναγυρίσει αμέσως μετά! Με την προσθήκη των Hugh Jones και Chuca Russo στα φωνητικά, υπέγραψαν στην ανεξάρτητη Back Door και γεμάτοι όρεξη και όνειρα ένιωθαν έτοιμοι να ισοπεδώσουν τους Depeche Mode και τους κάθε λογής «συνθετικούς» που ξεφύτρωναν εκείνη την εποχή.
Τα κατάφεραν όμως;
1) “Compass Kumpas”
Track listing: The World – 8 Track – Dalek I Love You (Destiny) – A Suicide – The Kiss – Trapped – Two Chameleons – Freedom Fighters – You Really Got Me – Mad – Good Times – We’re All Actors – Heat – Missing 15 Minutes.
Δισκογραφική Εταιρεία \ №: Back Door – OPEN 1
Παραγωγή: The Blitz Brothers
Έτος Κυκλοφορίας: 1980
Κάτι τέτοιοι δίσκοι αποκτούν πλέον ιστορική σημασία καθώς απεικονίζουν μια ολόκληρη αγνή εποχή στην Αγγλία! Και παρότι η Side 1 ονομάζεται Topsy και η Side 2 ονομάζεται Turvy και που αν τα ενώσεις μαζί σημαίνουν «σωρό – κουβάρι, κουλουβάχατα», μόνο τέτοια δεν έχουμε εδώ, καθώς και οι δύο πλευρές βρίθουν από ηλεκτρονικά pop κομψοτεχνήματα πριν βγουν τα λαπτοπ και μετατρέψουν τον σαλαμέμπορα σε μουσικό, όπου διακρίνουμε ελεύθερα τις ρίζες των Yazoo και των Erasure (αν και αποδείχτηκε ότι ο Clark δεν τους είχε ανάγκη για να μεγαλουργήσει….). Ο ιστός θεωρεί τούτο το άλμπουμ ως ένα χαρμάνι των Orchestral Manoeuvres in the Dark, Gary Numan και Brian Eno και σωστά κρίνει, αλλά μετά από επανειλημμένες ακροάσεις του, θα συνιστούσα να προσθέσετε τους τρεις κυρίους που ανέφερα στην αρχή και μετά το ανακάτεμα όλων αυτών προκύπτουν δίλεπτα – τρίλεπτα κομμάτια (πλην ενός), χτισμένα πάνω σε αρμονίες του συνθεσάιζερ και με ένα μικρό ρυθμοκούτι αναδύονται σε αριστουργήματα από το τίποτα!! Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο πλούσιο, πομπώδες, ηλεκτρονικό υπόβαθρο, αλλά με έναν σπαρτιάτικο ρυθμό με λίγες πινελιές κιθάρας, αλλά όσο λίγο διαρκούν, άλλο τόσο μαγεύουν τα ζαχαρένια, σχεδόν ψιθυριστά, φωνητικά (σαν να κοιμάται το μωρό στο δίπλα δωμάτιο) και οι ασύλληπτες αποτελούμενες από δύο – τρεις νότες αρμονίες των synth, και εκεί που πας να τα συνηθίσεις κάνουν παπ και τελειώνουν!
Ας αρχίσουμε όμως με τα singles τους (που πήγαν άπατα):
Το ska (!) Freedom Fighters βγήκε τον Ιούλιο του 1979 από την Phonogram, λογικό άλλωστε με την άνθηση του ρεύματος εκείνη την εποχή στην Αγγλία, αλλά δεν νομίζω να έπαιζαν support των Specials με αυτό, το pop διαμαντάκι “The World” όμως, που βγήκε τον Οκτώβριο του 1979 από την Vertigo (όλες οι μεγάλες εταιρείες όσο γρήγορα τους πλησίαζαν, άλλο τόσο εύκολα τους έδιωχναν κλωτσηδόν….) αποπνέει μια έντονη μελαγχολία που θυμίζει πολύ OMD. Το ίδιο προδίδει και το “A Suicide”, πλην όμως παρά τον απαισιόδοξο τίτλο του είναι ένα πολύχρωμο electro pop κόσμημα, με λιτές κιθάρες που θυμίζει αμυδρά τους “Eyeless in Gaza” (αλλά ούτε κι αυτούς τους κλέβει γιατί κι αυτοί τότε ξεκινούσαν….). Οι ρίζες των Yazoo φαίνονται καθαρά στο “Mad” και στο “Good Times”, που με λίγο airplay θα γινόταν επιτυχία στις Εγγλέζικες ντισκοτέκ, ενώ η αλλοπρόσαλλη διασκευή τους στο “You Really Got Me” των Kinks, φανερώνει την μεθοδολογία που μόνο οι Residents εφάρμοζαν έως τότε στο να απογυμνώνουν και να «ξαναχτίζουν» το κομμάτι, αλλά έχει την πρωτοτυπία της! Αναρωτιέμαι τί θα έλεγε ο Ray Davies ακούγοντας να «χειρουργείται» κανονικά ο ύμνος του!
Η προτροπή στους ντάλεκς «….να σώσουν και να αλλάξουν τον κόσμο….» που περιέχεται στο “Dalek I Love You (Destiny)”, μαγεύει ολοκληρωτικά με τον λυρισμό του, το electro – reggae, “The Kiss” είναι εντελώς αταίριαστο, ενώ το “Two Chameleons” είναι ένα pop κομψοτέχνημα, που με μια λιτή ενορχήστρωση καταφέρνει να χωρέσει μια τέλεια αρμονία!
Την μοναδική εξαίρεση στην μικρή διάρκεια των κομματιών του δίσκου «σπάει» ο σχεδόν εξάλεπτος επίλογος “Missing 15 Minutes”, που ανακατεύει έξυπνα rock riffs μέσα σε μια ηλεκτρονική χύτρα με κιθάρες – ξυράφια και τους συγχωρούμε που θυμίζουν έντονα τους Bunnymen εδώ (ειδικά με την φωνή του Μακ θα γινόταν αριστούργημα!!) και με ένα γλυκό synth ανάμεσα σε ταινίες παιγμένες ανάποδα και παράξενες συνομιλίες μας κάνει να αναρωτιόμαστε από πού «λείπουν τα 15 λεπτά»; Μήπως τόσο θα έπρεπε να διαρκεί τούτο το σμαράγδι;
Ένας φανταστικός δίσκος, όπου στο απαίσιο εξώφυλλό του «κόβεται» το “Love You” στον τίτλο (κατ΄ απαίτηση της….εταιρείας!) και η αρχιτεκτονικά δομημένη γραμματοσειρά του αδυνατώ να καταλάβω τί συμβολίζει, που έτυχε αμφιλεγόμενης αντιμετώπισης από τους κριτικούς, αλλά και από το κοινό που το ανέβασε έως το № 54 στα εγγλέζικα charts.
2) “Dalek I Love You”
Track listing: Holiday in Disneyland – Horrorscope – Health and Happiness – The Mouse That Roared – Dad on Fire – Ambition – Lust – 12 Hours of Blues – Sons of Sahara – Africa Express.
Δισκογραφική Εταιρεία \ №: Korova – 24-0258-1
Παραγωγή: Dalek I Love You
Έτος Κυκλοφορίας: 1983
Η καταπληκτική φωτογραφία του εξωφύλλου εμένα προσωπικά με έχει αφήσει άναυδο σε όλα της: το πανέμορφο μανεκέν, το φόρεμα, το σκίσιμο, το βάψιμο, τα μαλλιά, τα γάντια, η φούστα, η ζώνη και μια όσο δεν παίρνει έντρομη, σέξι πόζα!! Η δε διανομή του δίσκου από την εταιρεία των Echo and the Bunnymen ήταν άλλο ένα ελπιδοφόρο μήνυμα.
Φευ. Παρά την προσθήκη των Chuca Russo, Heather Balshaw και Amanda Hon στα φωνητικά, μεγαλώνουν την διάρκεια των κομματιών (ο προηγούμενος δίσκος είχε 14 κομμάτια κι αυτός μόλις 10), ξεκολλάνε την pop μαγεία των τραγουδιών τους μεταλλάσσοντάς τα σε ανθυπο – Human League χιτάκια και από post punk ηλεκτρονικοί πολύχρωμοι pop μάστορες, μεταμορφώνονται σε μονόχρωμους και μονότονους electro – funky στρατιώτες με την προσθήκη περισσότερων κιθάρων στα τραγούδια τους, απωθώντας τα κίμπορντς αλλά κρατώντας τον κυρίαρχο ρόλο των κρουστών. Και κάτι τέτοιες μεταλλάξεις την εποχή εκείνη στην Αγγλία ήταν δίκοπο μαχαίρι: ή πετύχαινες ή σε ’ρίχναν στα Τάρταρα!
Και δεν φάνηκε να τη γλυτώνουν, αφού οι Kraftwerk, Bowie και Eno έχουν κουνήσει μαντήλι και στην θέση τους κυριαρχούν χορευτικοί ρυθμοί προσδοκώντας να πιάσουν τα clubs και τις πίστες και αυτό είναι που τους χαντακώνει, καθότι άλλοι χωρίς το ταλέντο τους, τα κατάφερναν πολύ καλύτερα!
Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Depeche Mode της εποχής, τους οποίους κλέβουν ασύστολα στα “Dad on Fire” και “Health and Happiness”, τους αφομοιώνουν όμως έξυπνα στο πεντάλεπτο “Sons of Sahara”, όπου μέσα σε ανατολίτικα περάσματα βροντοφωνάζουν «Γιοί της Σαχάρας ακούστε με: είμαι ο άνεμος». Το παρατεταμένο ρεμίξ για ντισκοτέκ, “Ambition” είναι για το σκουπιδοτενεκέ και η μοναδική «φιλοδοξία» που αποκαλύπτει είναι να κονομήσουν οι δημιουργοί του, ενώ αδυνατώ να καταλάβω τί θέλουν να παραστήσουν με το “12 Hours of Blues”, όπου για πεντέμισι λεπτά ένα jazz σαξόφωνο εντελώς ξεκάρφωτο τους μετατρέπει σε ηλεκτρονικούς Shakatak με πνιγμένα φωνητικά.
Λίγα αξίζουν εδώ, όπως τα περισσεύματα του προηγούμενου δίσκου, “Horrorscope” και “Lust” (που κάνουν όμως ΚΑΙ για τις ντισκοτέκ) με πολύ πιο μελωδικά φωνητικά και τελικά αναρωτιόμαστε γιατί απαρνήθηκαν τόσο γρήγορα το ταλέντο τους στην electro – pop και οι κορυφώσεις του δίσκου “The Mouse That Roared”, που μπορεί να ακούγεται σαν έκτρωση των Yazoo, αλλά με την διαφορά ότι ο Clark θα ήθελε να το είχε γράψει αυτός και το επτάλεπτο “Africa Express”, όπου ο πυκνός τοίχος των ηλεκτρονικών «θυμάται» τον Spector με τα ωραία μελωδικά «κοριτσίστικα» γεμάτα νάζι φωνητικά. Όσο για το αυστηρά «βιομηχανικό» και γκρίζο “Holiday in Disneyland” ηχεί σαν να έβαζες τον Cave (της τότε εποχής – να εξηγούμαστε….) να τραγουδήσει με συνθεσάιζερ και ρυθμοκούτια πίσω του (σιγά μην καθότανε!).
Ήταν ο μοναδικός τους δίσκος που κυκλοφόρησε τότε και στην Ελλάδα και η μοναδική εκπομπή που τον φιλοξένησε ήταν το μεταμεσονύκτιο μουσικό μαγκαζίνο του Γ΄ προγράμματος, «Σκαρφαλώνοντας μέσα στη νύχτα» με τον Διαμαντόπουλο και τον μακαρίτη Φράγκο, αλλά αφού δεν πούλησε στην Αγγλία γιατί να φτουρήσει εδώ;
Δεν είναι κακό άλμπουμ, αλλά δεν συγκρίνεται καν με το φρέσκο, γεμάτο μυρωδάτα, πολύχρωμα τριαντάφυλλα ντεμπούτο τους….
Μέχρι εδώ ήταν όμως, γιατί αμέσως μετά διαλύθηκαν με την Hon να συνεχίζει τις σπουδές της στην σχολή καλών τεχνών και για όλους τους άλλους δεν ξανακούσαμε ποτέ τίποτα.
Δύσκολο ν΄αγαπήσεις έναν Dalek. Όχι όμως και ακατόρθωτο….
Κείμενο: Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
youtube
discogs
