Το σκοτάδι έχει πέσει στην πόλη και τα σοκάκια φαντάζουν έρημα. Ένα απειλητικό πέπλο ομίχλης αρχίζει να θολώνει την ατμόσφαιρα και τα σκυλιά ξεκινάνε να αλυχτούν σαν δαιμονισμένα. Από το νεκροταφείο, λίγο μακρύτερα, σκοτεινές φιγούρες αρχίζουν να σέρνουν τα πόδια τους κινούμενες απειλητικά προς τους ανυποψίαστους κατοίκους… Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι σκηνή από ταινία του George A. Romero, ή η νέα πραγματικότητα των Bus The Unknown Secretary.
Πέντε γεμάτα χρόνια πέρασαν από το εκπληκτικό δεύτερο album τους ‘Never Decide’, και η διασκευή προ διετίας στο ‘Black Bus’ των The Who, μαζί με τα δικά τους ‘Criminal’ και ‘From The Inside’ περισσότερο ενέτειναν το στερητικό σύνδρομο, παρά άμβλυναν την αναμονή. Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο, οι Bus όλο αυτό το διάστημα, παρέμεναν ολοζώντανοι στα live και συνάμα ξεσηκωτικοί. Πιστοί στο moto ‘The old way, is the right way’, αυτή τη φορά κλείστηκαν στο studio για τρεις μόλις μέρες και βγαίνοντας παραδίδουν ένα δίσκο ανώτερο του προκατόχου του (όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό) που μπορεί άνετα να δεχθεί την ετικέτα του καλύτερου της έως τώρα πορείας τους. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά άλλωστε, όταν το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το album σε πιάνει εξαρχής από το γιακά και σε βάζει κατευθείαν στο νόημα. Το οποίο είναι η ανόθευτη αγάπη στη ‘μοβόρα όψη του NWOBHM, την punk rock αλητεία και τη Sabbath-ική μαγεία.
Κοφτερά σαν τη λεπίδα του Highlander τα riffs τους, ενώ τα ξέφρενα σολίδια στην κιθάρα θα σε οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε τενοντίτιδα από τα απανωτά air guitar. Έχει γίνει πραγματικά κορυφαία δουλειά στις κιθάρες από τους Πολίτη – Κολοκυθά, ενώ τα φωνητικά του Bill ξεχωρίζουν, έχοντας αποτινάξει στο μέγιστο βαθμό τις όποιες επιρροές. Για να μην αδικήσω κανέναν, το στιβαρό rhythm section των Ραγκούση – Φασουλή προσδίδει τέτοιο όγκο στα τραγούδια, που το συνολικό αποτέλεσμα ‘ευωδιάζει’ αληθινή seventίλα. Το riff του ‘Rise Of The Fallen’, αποτελεί νοητή σύνδεση με τις προηγούμενες δουλειές τους και μοιάζει βουτηγμένο στα νερά του ‘Mapledurham Watermill’. Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω κάθε ένα τραγούδι, καθώς όλα ξεχωρίζουν και όλα διαπρέπουν. Ίσως μια ανεπαίσθητη παραπάνω αδυναμία στο ‘Rumours’ και τον σαρωτικό επίλογο ‘Under My Skin’, καθώς ήταν από τα πρώτα που κυκλοφόρησαν ως singles και μετρίασαν τη δίψα μου για νέα Bus τραγούδια.
Η παραγωγή του δίσκου με την ‘in your face’ προσέγγιση και το φυσικό αποτέλεσμα, προϊόν δουλείας της ίδιας της μπάντας σε συνεργασία με το Γιάννη Βούλγαρη, αναδεικνύει χωρίς περιττά τερτίπια τις συνθέσεις τους. Αν βάλεις στη σούμα το υπέροχο εξώφυλλο και το γεγονός ότι κυκλοφορεί από την πάντα αξιόπιστη Sound Effect Records, το άθροισμα σε κάνει να αντιληφθείς ότι τα πάντα έχουν σχεδιαστεί με μεράκι και εμμονή στη λεπτομέρεια. Οι Bus έχουν ήδη στην τροπαιοθήκη τους τρία studio albums, το ένα καλύτερο από το άλλο. Στα δικά μου μάτια, το κοινό στις συναυλίες τους είναι δυσανάλογο της ποιότητάς τους και της εκτελεστικής αρτιότητας που επιδεικνύουν στο σανίδι. Μπορεί να έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν γουστάρουν PR-ιλίκια ή για άλλους λόγους που η γκλάβα μου δεν κατεβάζει τούτη τη στιγμή.
Όπως και να έχει, οι Bus είναι από τους αυθεντικότερους εκπροσώπους του είδους εκεί έξω σε universal επίπεδο, και δεν έχουμε παρά να απολαύσουμε το μεγαλείο της δημιουργίας τους, τη στιγμή που συμβαίνει στα επόμενα live τους, τιμώντας ταυτόχρονα το ‘We Are The Night’.
Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Sound Effect Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 21 Ιουνίου 2024
