Άλλη μια γιορτή, άλλη μια αιώνια εγχάραξη μνήμης. Μια συναυλία του Bruce και της E-Street Band, στην πατρίδα του, ενώπιον του αμερικανικού κοινού. Είμαστε αναγκασμένοι να ονειρευόμαστε, και να προσπαθούμε να υλοποιούμε τα όνειρά μας. Το να τον δω στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν προσωπικό όνειρο ζωής. Κάποια στιγμή πέρυσι το Νοέμβριο, όταν έκλεινα τα εισιτήρια για το ευρωπαϊκό σκέλος της φετινής περιοδείας, έριξα μια ματιά και στο αντίστοιχο αμερικανικό. Έβγαλα ένα εισιτήριο, στις κερκίδες, όχι ακριβό, 75 ευρώ κόστιζε, με τη σκέψη “κλείστο, και βλέπεις τι γίνεται”.
Οι μήνες περνούσαν, οι ημερομηνίες πλησίαζαν, εν τέλει αποφάσισα να κάνω το ταξίδι. Ατελείωτες ώρες αναμονής στα αεροδρόμια, πολλές ώρες πτήσης, ένα βιβλίο στο χέρι, ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της Ουάσιγκτον, μια πρωινή βόλτα την ημέρα της συναυλίας στα αξιοθέατα της πρωτεύουσας, και να που η ώρα που επιθυμούσα και τόσους μήνες έπλαθα με τη φαντασία μου, έφτασε. Στις 17:00 το απόγευμα, ήμουν έξω από το Nationals Park. Η γιορτή είχε ήδη αρχίσει, θλιμμένοι δεν υπήρχαν, μόνο χαμογελαστά πρόσωπα.
Στις 18:00 εισήλθα στο στάδιο, αγόρασα ένα t-shirt, μια μπύρα Stella Artois, και κάθισα στις κερκίδες. Άρχισα να σκέφτομαι και να επεξεργάζομαι την αφετηρία αυτού του ταξιδιού, που ξεκίνησε 16 χρόνια πριν, στο Δουβλίνο. Τότε που στη μπάντα ήταν ο Clarence Clemons. Σκιαγράφησα τις διαδρομές στη Βαρκελώνη, τη Ρώμη, το Παρίσι και τη Στοκχόλμη, τις πόλεις όπου κατάφερα να δω λάιβ τον Bruce. Έφερα στο μυαλό μου όλα τα παιδιά που κατά καιρούς έχουμε δει μαζί το Αφεντικό. Είμαστε μια παρέα, άσχετα από το αν βρισκόμαστε ή δεν βρισκόμαστε πλέον, που κλαίμε, γελάμε και αγκαλιαζόμαστε με τα ίδια τραγούδια. Ώρες ώρες γυρνούσα προς τα πίσω μπας και δω κάποιον από αυτούς, αλλά οι κερκίδες ήταν άδειες. Δεν χάθηκα μέσα στην ανοικειότητα, όλοι όσοι παρευρίσκονται στα κονσέρτα του Springsteen, είναι μέλη μιας από τις μεγαλύτερες μουσικές οικογένειες, στην ιστορία της ροκ. Οι κερκίδες άρχισαν να γεμίζουν, και τα φώτα να ανάβουν. Ώρα 19:40 και βγήκε στη σκηνή. Άργησα λίγο να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν, και τι βίωνα. Το εισαγωγικό “Seeds”, και το “Prove it all Night” που ακολούθησε, βοήθησαν στο να επικεντρωθώ πλήρως σε αυτό που ζούσα.
Η απόδοση της μπάντας ήταν όπως πάντα άψογη, και είτε βουτούσε στο παρελθόν με το “Darkness on the Edge of Town”, είτε έπαιζε τα anthems του παρόντος, “Ghosts”, καταλάβαινες ότι πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη μηχανή, επειδή η E-Street Band, είναι μια τεράστια μπάντα.
Όσο τα λεπτά κυλούσαν, η βραδιά αποκτούσε μυσταγωγικό χαρακτήρα. Ο πορφυρός ουρανός, εναρμονιζόταν με τις νότες του “Reason to Believe”, και του “Atlantic City”. Στο “Last Man Standing” το προσωπικό του story-telling, ήταν σαν να με γέμιζε με σελίδες από ένα βιβλίο του Στάινμπεκ( το βιβλίο που πήρα στην Αμερική, ήταν το Ανατολικά της Εδέμ). Το πιάνο του Roy στο “Racing in the Street”, τα solo του Nils στα “Youngstown” και “Because the Night”, το σιγοντάρισμα των 60.000 θεατών στο “Badlands” και φυσικά η απόδοση της πρώτης στροφής του “Hungry Heart”. Το ύψωμα της κιθάρας στο “Backstreets”, σύμβολο του πάθους και της αφοσίωσης αυτού του ανθρώπου, όχι μόνο στη μουσική, αλλά στα υψηλότερα ιδανικά που καλλιεργούνται στον καθένα από εμάς μέσω της μουσικής.
Η εκτέλεση του “Thunder Road”, και του “Born to Run”, με παιδιά ηλικίας 15 ετών, να τραγουδάνε τους στίχους και να κλαίνε στις κερκίδες. Τα “Bobby Jean” και “Dancing in the Dark”, με τα φώτα αναμμένα, και με τις ώρες να περνάνε, γνωρίζοντας πως φτάνουμε προς το τέλος. Ένα τέλος που σηματοδοτήθηκε από το “I’ll See you in my Dreams”.
Είχαν περάσει τρεις ώρες, που για ακόμα μία φορά ομόρφυναν τη ζωή μου, πλούτισαν τις σκέψεις μου, με γέμισαν ως άνθρωπο, και μου έδωσαν το δικαίωμα να γράψω κάπου βαθειά στην καρδιά μου “everybody has a reason to begin again”, Επειδή μια συναυλία του Bruce Springsteen, οπουδήποτε, πόσο μάλλον στην πατρίδα του, είναι μια από τις πολυτιμότερες εμπειρίες της δικιάς μου ζωής. Και θέλω αυτή την εμπειρία, να την εκτείνω στο χρόνο, όσο περισσότερο γίνεται. Το δήλωσε εξ άλλου και ο ίδιος. Δεν θα σταματήσει η E-Street Band να περιοδεύει. Η οικογένεια που έχει σχηματιστεί όλες αυτές τις δεκαετίες θα μεγαλώνει. Και κάποια στιγμή, καθώς τα χρώματα από την προσωπική μας ζωή θα λιγοστεύουν, θα κλέβουμε τα χρώματα από τα τραγούδια του. Και έτσι δεν πρόκειται να λιγοστέψουν ποτέ.
Setlist:
Seeds
Prove it All Night
Lonesome Day
Ghosts
Darkness on the Edge of Town
The Promised Land
Hungry Heart
Reason to Believe
Atlantic City
Youngstown
Long Walk Home
The E-Street Shuffle
Nightshift
Racing in the Street
Last Man Standing
Backstreets
Because the Night
She’s the One
Wrecking Ball
The Rising
Badlands
Thunder Road
(Encore)
Born to Run
Rosalita
Bobby Jean
Dancing in the Dark
Tenth Avenue Freeze-Out
Twist and Shout
I’ll See You in My Dreams
