Οι Bronze κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά, το πολύ καλό “In Chains and Shadows” album, όπου με ασίγαστο πάθος και αυθεντική προσέγγιση τιμούν το παραδοσιακό heavy metal, όπως αυτό αποτυπώθηκε στα glory 80s. Μια ανεξάρτητη δουλειά, που στηρίχθηκε στο μόχθο των δημιουργών του και στην αληθινή αγάπη τους γι’ αυτή τη μουσική. Την ίδια αυθεντικότητα θα νιώσεις και στα λόγια της Mina Walkure (φωνή), η οποία στην κουβέντα που είχαμε τη χαρά να κάνουμε μαζί της, αποφεύγει τις κλισέ απαντήσεις και αγαπά την ουσία. Ειλικρινής, πνευματώδης και αυθόρμητη, δεν μασάει τα λόγια της και προσφέρει άφθονη τροφή για συλλογισμό. Μόλις διαβάσεις και την τελευταία αράδα παρακάτω, είμαι σίγουρος ότι θα προστρέξεις να τσεκάρεις τη νέα τους δουλειά, αν δεν το έχεις κάνει ήδη….
Γεια σου Μίνα! Ευχαριστώ πολύ που δέχτηκες να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας. Μπορείς να μας συστηθείς και να μας μιλήσεις για το ιστορικό της μπάντας;
Είμαι η Mina Walkure, από τους Bronze. Σχημάτισα το συγκρότημα πριν από πολύ πολύ καιρό, καθώς ήθελα να διαδώσω το heavy metal μου σε όλο τον κόσμο. Μας έλεγαν Kramp για πολλά χρόνια, αλλά τελικά το άλλαξα σε αυτό το νέο καταπληκτικό όνομα που έχουμε τώρα.
Απλώς να καταθέσω κι εγώ την άποψη μου…. To ‘Bronze’ είναι πολύ καλύτερο από το ‘Kramp’!
Ναι, μου πήρε πολύ χρόνο για να βρω ένα καλό όνομα, οπότε καλύτερα να είναι το καλύτερο! Ίδιο συγκρότημα, νέο όνομα, περισσότερη φωτιά από ποτέ. Μπλα μπλα…. Ναι, νομίζω ότι έκανα καλή επιλογή (γέλια).
Θα ήθελα επίσης να σου δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για το νέο σας album “In Chains And Shadows”, το οποίο το βρήκα πραγματικά καλό! Μπορείς να μας πεις κάποια παραπάνω πράγματα, σχετικά με τη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης που ακολουθήσατε;
Σε ευχαριστώ! Λοιπόν, από που να ξεκινήσω…. αυτό είναι το θέμα. Αυτού του είδους τα έργα σπάνια έχουν απλώς ένα γραμμικό χρονοδιάγραμμα. Στην περίπτωσή μου, πηδάω πέρα δώθε και είναι δύσκολο να ορίσω ένα σημείο εκκίνησης. Αυτό που εννοώ είναι ότι το album δεν γράφτηκε ακριβώς μετά το “Gods of Death”, ούτε το “Gods of Death” μετά το “Wield Revenge”. Όλες οι κυκλοφορίες έχουν κάποιο υλικό που γράφτηκε ή τουλάχιστον ξεκίνησε, πολύ πριν ή ενδιάμεσα. Το “In Chains and Shadows” έχει μερικά τραγούδια που συνέθεσα πολύ πριν από την κυκλοφορία του προηγούμενου album, για να μην αναφέρω ότι ηχογραφήσαμε ξανά το “Tale of Revenge”, το οποίο ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψα ποτέ, το 2008 όταν διαμόρφωσα στο μυαλό μου την ιδέα σχηματισμού της μπάντας.
Το “Realm of the Damned” ήταν επίσης ένα τραγούδι που είχα γράψει πριν χρόνια, αλλά είχα κολλήσει και δεν το τελείωσα ποτέ μέχρι πρότινος. Τα τελευταία τραγούδια που έγραψα για το album, ήταν ακριβώς όταν ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε την προπαραγωγή στις αρχές του 2023, τα “Time Covers No Lies” και “Maze of Haze”. Από στυλιστική άποψη, είχα περισσότερες ευκαιρίες να συμπεριλάβω και να επεκτείνω ακόμη και μερικά νεοκλασικά “vibes” εδώ, πολύ εμφανή στο “Fool” ή στο “Tyrant’s Spell”. Διατηρώντας ακόμα αυτό το επικό άρωμα στα τραγούδια και παραδίδοντας παραδοσιακές βόμβες heavy metal, πρέπει να προσθέσω.
Επειδή είμαστε ένα συγκρότημα DIY και ηχογραφούμε στη δική μας αίθουσα προβών ή στα διαμερίσματά μας, χωρίς πίεση από τις προθεσμίες ή οτιδήποτε άλλο, μπορέσαμε να το πάρουμε χαλαρά και να κάνουμε πράγματα εντελώς με το δικό μας τρόπο. Ο οποίος, ως επί το πλείστον είναι επαγγελματικός, αλλά καταλήξαμε επίσης να πέσουμε σε έναν κύκλο του «μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα» και ήταν δύσκολο να σταματήσουμε (γέλια). Ο Lap ηχογράφησε το μπάσο του από την Ισπανία, ενώ ο Ced και εγώ ήμασταν στη Σουηδία. Ο Ced ηχογράφησε και τα τύμπανα, καθώς εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε κανέναν διαθέσιμο και δουλεύαμε «στα κρυφά», οπότε για να είναι πιο εύκολο και γρήγορο, φρόντισε και γι’ αυτό.
Για παράδειγμα, δεν ένιωθα άνετα όταν ηχογραφούσα τα φωνητικά για το “Samurai” και ο Ced σκέφτηκε ότι θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε το μικρόφωνο του στούντιο σαν να ήταν μια πραγματική παράσταση. Επειδή έχω ένα μικρό πρόβλημα, που φαίνεται ωραίο στη σκηνή, αλλά είναι πραγματικό πρόβλημα στο στούντιο: δεν μπορώ να μείνω στάσιμη. Κινούμαι ΠΟΛΥ! Οπότε νιώθω να πιάνομαι πολύ, όταν πρέπει να στέκομαι στο ίδιο σημείο για ώρες τραγουδώντας. Μόλις άρπαξα το μικρόφωνο και μπόρεσα να κινηθώ στο χώρο, παρέδωσα μερικές χρυσές ηχογραφήσεις! Και θα κάνουμε σίγουρα το ίδιο και στο επόμενο album (γέλια).
Μετά από αυτό το επίτευγμα, νιώθαμε αρκετά χαρούμενοι και περιπετειώδεις, οπότε κάναμε κάτι παρόμοιο. Την ώρα που κλείναμε τα αρχεία για να τα στείλουμε στην εταιρεία τύπου, είχαμε ένα μυστικό live και μπορέσαμε να το ηχογραφήσουμε. Μερικές από τις τελικές αποδόσεις του “Tyrant’s Spell” στα φωνητικά μου, ήταν από εκείνη τη συναυλία! Σε αυτό το album μπόρεσα να βασιστώ στον Ced για τα σόλο, αντί να τα γράφω και εγώ. Αυτό ήταν μια ανακούφιση! Κρατήσαμε αυτό για το “In Chains and Shadows”, αλλά τα υπόλοιπα ήταν δικά του και ήταν μαγικό να τον βλέπουμε να γράφει τα τέλεια μέρη για τα τραγούδια εκεί!
Η μουσική σας είναι ένα όμορφο παράδειγμα καλοπαιγμένου παραδοσιακού heavy metal. Ποιους καλλιτέχνες ή συγκροτήματα θεωρείς ως την κύρια επιρροή σας και βασική πηγή έμπνευσης;
Θα έλεγα τους, Manowar, Dio & Rainbow, Running Wild, Accept, Yngwie Malmsteen, Grave Digger, Crimson Glory, Omen, Iron Maiden, Riot, Warlord, Judas Priest… Ξέρεις, η λίστα μπορεί να συνεχιστεί και να συνεχιστεί…!
Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο μου άρεσε το album σας, είναι το φανταστικό artwork στο εξώφυλλο. Στην πραγματικότητα το αγόρασα με τον παραδοσιακό τρόπο, πριν ακόμα ακούσω όλη του τη μουσική. Απλά από το εξώφυλλο. Θα ήθελες να μας πεις κάποια παραπάνω πράγματα για το εικαστικό κομμάτι του δίσκου;
Αυτό με κάνει εξαιρετικά χαρούμενη, που το μαθαίνω! Επειδή λατρεύω τον κόσμο των εικαστικών των δίσκων, νομίζω ότι είναι ο απόλυτος στόχος να πουλήσει κάποιος ένα album λόγω του εξωφύλλου του και μετά φυσικά να “τινάξει”, με τη μουσική του, τα μυαλά των ακροατών. Μόλις σήμερα είδα έναν τύπο στο δρόμο που φορούσε ένα μπλουζάκι με artwork (τον ξέρω, αλλά τον είδα από μακριά) και χωρίς να καταλάβω ότι ήταν το μπλουζάκι της μπάντας μου, γύρισα σκεπτόμενη «αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό» και μετά έσφιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι ήταν το μπλουζάκι “In Chains and Shadows”. (γέλια) Αστείες, γελοίες στιγμές.
Έχω επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από καλλιτέχνες όπως οι Andreas Marshall, Clyde Caldwell, Boris Vallejo, κτλ. Αγαπώ τόσο πολύ τη “sword and sorcery” αισθητική των 80s εικονογραφήσεων με αερογράφο! Ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό μου ότι ήθελα να έχω ένα artwork μπλε χρώματος. Μόλις είχα τελείωσει αυτό του “Gods of Death”, αλλά μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να καταλάβω πώς να το σχεδιάσω για το νέο μας δίσκο. Αποφάσισα επίσης να προσθέσω μερικές μωβ νότες, ως μια ωδή στο “Trascendence” των Crimson Glory (επίσης όπως στην αφίσα για εκείνη την ταινία, που δεν θυμάμαι και δεν έχω δει, αλλά έτσι κάπως θα είναι….).
Ως συνήθως, έφτιαξα πολλά διαφορετικά σχέδια πριν, αλλά κανένα από αυτά δεν σκίρτησε μέσα μου. Ειλικρινά δεν μου είναι εύκολο να σκεφτώ κάποιο concept. Είναι το πιο αδύναμο σημείο μου, όταν δημιουργώ ένα artwork…. Αλλά αυτή ήταν μια ιδέα της στιγμής, σε φάση “ΝΑΙ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ”. Το artwork περιλαμβάνει έναν από τους «χαρακτήρες / μασκότ» μας: τον Νεκρομάντη (Necromancer). Εμφανίστηκε επίσης στο εξώφυλλο του “Gods of Death”. Ο άλλος που έχουμε είναι ο σκελετός μας, ο Atapurcio, ο οποίος είναι ο ίδιος ο Θεός του Θανάτου. Λοιπόν, αυτός ο τύπος ο Νεκρομάντης είναι αυτός που τον επανάφερε, σε ένα ανατριχιαστικό τελετουργικό λατρείας.
Εδώ, τo artwork για το “In Chains and Shadows”, είναι πιο συμβολικό. Το τραγούδι που δίνει τον τίτλο στο album, μιλάει για τη δύναμη του παρελθόντος που ασκείται πάνω μας. Δεν μπορώ να προχωρήσω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Μερικές φορές νιώθουμε αλυσοδεμένοι από τραύματα, κακές εμπειρίες και αρνητικές σκέψεις από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Σε άλλες περιπτώσεις, εξιδανικεύοντας υπερβολικά τις καλές στιγμές. Και στις δύο περιπτώσεις: χάνουμε το παρόν, επειδή είμαστε πολύ προσκολλημένοι στο παρελθόν. Οι αλυσίδες στο artwork αντιπροσωπεύουν αυτές τις αναμνήσεις, τα τραύματα και τις εμπειρίες. Κάθε κρίκος της αλυσίδας είναι διαφορετικός, γιατί δεν βιώνουμε δύο φορές, ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ο Νεκρομάντης δεν είναι ένας καλός τύπος και προσπαθεί όλο αυτό να το εξαπολύσει στην ανθρωπότητα, γιατί γνωρίζει τις αδυναμίες μας.
Από πού αντλείς την έμπνευση σου για τους στίχους, κάτι για το οποίο θα ήθελα να μας πεις δυο λόγια παραπάνω. Αποτελεί η φαντασία και ο κόσμος του φανταστικού, το καλύτερο καταφύγιο απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα που μας περικλείει;
Α, όχι, η σκληρή πραγματικότητα είναι μέρος του καθενός μας, επομένως δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε από αυτήν. Προτιμώ να την αντιμετωπίσω. Δεν βάζω όρια στην έμπνευσή μου. Μπορεί να πυροδοτηθεί από οτιδήποτε. Μου αρέσει να γράφω για πραγματικά “ακατέργαστα” θέματα και να τα ντύνω με μια νότα «φαντασίας», πολύ εμπνευσμένη από τον τρόπο που το έκανε ο Dio. Μπορώ να μιλήσω εκ πείρας ή να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των άλλων ή απλά να γράψω μια ιστορία που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οτιδήποτε έχω γνωρίσει προηγουμένως. Εμπνέομαι πολύ από άσχημες καταστάσεις, μετατρέποντάς τες σε στίχους ως άσκηση για θεραπεία, υποθέτω. Αλλά μου αρέσει επίσης να γράφω εμπνευσμένη από ταινίες, βιβλία, ιστορικά γεγονότα, τη μυθολογία ή απλώς να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες σε διαφορετικούς τόνους. Αλλά σίγουρα, ο αγαπημένος μου τύπος στίχων είναι αυτοί που κρύβουν μηνύματα και δεν είναι εμφανείς με την πρώτη ανάγνωση. Είναι αρκετά ενδιαφέρον να ακούς την ερμηνεία των στίχων σου, ως επί το πλείστον λανθασμένη, από ανθρώπους που δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτούς.
Πόσο σημαντική πιστεύεις ότι είναι η “εικόνα” για μια heavy metal μπάντα; Έχω την εντύπωση, ότι στις μέρες μας αρκετά συγκροτήματα δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτόν τον τομέα. Εννοώ, κοίτα πως εμφανίζονταν στη σκηνή ο Ronnie James Dio ή οι WASP πίσω στα 80s….
Δεν δίνουν! Και είναι βασικό κομμάτι της ουσίας του heavy metal. Το heavy metal δεν είναι μόνο «η μουσική», είναι οι στίχοι, είναι η στάση, είναι το χάρισμα, είναι η ατμόσφαιρα, είναι τα ρούχα. Τα παρελκόμενα, είναι το παν για να χτίσεις αυτή την ενέργεια. Και κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν ή είναι πολύ τεμπέληδες για να το κάνουν πράξη. Θα αναφέρω μια σύντομη ανάρτηση που είχα κάνει πριν λίγο καιρό σχετικά με το ίδιο θέμα:
«Συχνά ονειρεύομαι ότι όλο και περισσότερες heavy metal μπάντες θα αγκαλιάσουν την παλιά τέχνη της «σκηνικής ενδυμασίας» στις μέρες μας. Και με τα σκηνικά ρούχα, εννοώ όχι μόνο να φοράς κάτι που δεν είναι ένα απλό μπλουζάκι και ένα στενό παντελόνι. Προσωπικά θέλω να δω μια επιπλέον μαγεία, και θέλω να το δω ολοκληρωμένα. Όχι όμως το είδος των συγκροτημάτων που φορούν λαμπερά ρούχα με φτηνό αποτέλεσμα, που μοιάζει με παρωδία. Έτσι κι αλλιώς δεν με ενδιαφέρουν αυτές οι μπάντες. Τί έγινε με το θέμα της «δημιουργίας ταυτότητας» για ένα συγκρότημα; Είναι μια ντεμοντέ αντίληψη; Έχει γεράσει τόσο άσχημα; Είναι πολύ δύσκολο να τεθεί μια γραμμή μεταξύ της κορυφής και της κατασκήνωσης, που να μην μοιάζει με ένα συμβατικό παιχνίδι ρόλων προερχόμενο από το Ali express; Δεν είναι απαραίτητο όλα τα σκηνικά κοστούμια να εκτοξεύουν σπινθήρες, με τον τρόπο που το έκανε ο Blackie Lawless. Αλλά νιώθω ότι υπάρχει ένας φόβος στο να είναι κάποιας δημιουργικός και να νιώθει ελεύθερος, κάτι που για μένα είναι όλο το νόημα του heavy metal. Και αυτό με στενοχωρεί.»
Έχετε κάνει όλη τη δουλειά μόνοι σας. Μια DIY προσπάθεια. Κατά την άποψη σου, ποια είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα, σε μια τέτοια προσέγγιση;
Ναι, ηχογραφήσαμε στην ταπεινή μας αίθουσα προβών και στα δικά μας διαμερίσματα. Ο Ced είναι ένας φανταστικός και έμπειρος πολυπράγμονας όσον αφορά στα μουσικά καθήκοντα και φρόντισε για αυτό, τη μίξη και το mastering. Εκτός αυτού, η κυκλοφορία είναι ανεξάρτητη και δεν έχουμε δισκογραφική εταιρεία. Εγώ είμαι που χειρίζομαι τα πάντα, από τα παρασκήνια.
Μειονεκτήματα; Ας ξεκινήσουμε μ’ αυτά, επειδή είναι λίγα: Είναι ένας σκασμός από δουλειά. Και δεν κάνει για όλους, αυτό είναι σίγουρο. Το σπίτι μου είναι γεμάτο με χαρτόκουτα, κόπιες δίσκων και merchandise. Δεν μπορώ να το επεκτείνω, όσο θα ήθελα. Έχουν βαρεθεί τη φάτσα μου στο ταχυδρομείο.
Πλεονεκτήματα: Ελευθερία. Δεν έχω κανέναν να μου ρουφάει το αίμα. Δεν χρειάζεται να κατηγορήσω κανέναν εκτός από τον εαυτό μου για τα λάθη που έγιναν στην κυκλοφορία. Δεν χρειάζεται να κλάψω γνωρίζοντας ότι υπάρχει κάποιος υπεύθυνος, ο οποίος δεν εργάζεται για την κυκλοφορία της δουλειάς μου όπως θα όφειλε να κάνει, γιατί δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά. Δεν μου πετάνε μόνο μερικά αντίτυπα του δίσκου μου, ως «πληρωμή». Δεν έχω κανένα τρίτο χέρι να διαχειρίζεται το Spotify ή άλλες πλατφόρμες streaming και να παίρνει τα χρήματά μου με την ψευδή δικαιολογία ότι «αυτές οι πλατφόρμες δεν προσφέρουν κάτι». Κανείς δεν πετσοκόβει τον προϋπολογισμό, ώστε να φτιάξει ένα σκατένιο τετρασέλιδο booklet φτιαγμένο από φθηνά υλικά. Κανείς δεν μπορεί να επανακυκλοφορήσει το album μου πίσω από την πλάτη μου, όταν έχει εξαντληθεί, επειδή έχει πρόσβαση στα αρχεία των ηχογραφήσεων. Και πάνω, πάνω, πάνω, πάνω απ’ όλα… Λατρεύω τον DIY τρόπο και δεν με φοβίζουν η σκληρή δουλειά και τα εμπόδια.
Τουλάχιστον μπορώ να είμαι υπερήφανη, γνωρίζοντας ότι έχω κάνει όσα περισσότερα μπορώ…. Φυσικά, μια καλή δισκογραφική, κάποια υποστήριξη, κάποια εξωτερική βοήθεια….θα ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα. Αλλά το πρόβλημα είναι να βρω κάποιον να βασιστώ πάνω του, να του εμπιστευτώ το μωρό μου (έι, είναι όλη μου η ζωή!), να αγαπήσει τη μουσική μου και να θέλει πραγματικά να παλέψει για αυτήν με ειλικρινή, αλλά φιλόδοξο τρόπο! Και αυτό δεν το έχω βρει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Λοιπόν, ναι! Θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο, πακετάροντας τις παραγγελίες στο σπίτι, φτιάχνοντας χειροποίητα τυπωμένα φυλλάδια με χάρακα και κόφτη, βιντεοσκοπώντας τα video μας σε ένα σαλόνι καλυμμένο με μαύρα σεντόνια…
Πως νιώθεις για την εποχή των ‘social media’ που ζούμε; Από τη μία μεριά είναι ευκολότερο για τα συγκροτήματα να διαδώσουν τη μουσική τους, από την άλλη αρκετοί άνθρωποι “κρύβονται” πίσω από ένα πληκτρολόγιο απλά και μόνο για να γράψουν ασχήμιες ή να μειώσουν τη δουλειά των άλλων. Ποια είναι η άποψη σου πάνω σε όλο αυτό;
Λοιπόν, στο παρελθόν υπήρχαν κάποιοι γ@μ@μέν@ι μαλάκες που έλεγαν ένα σωρό σκ@τ@ για μένα και προσπαθούσαν να με καταστρέψουν, χωρίς να υπάρχει τότε ο υπολογιστής και το διαδίκτυο, ξέρεις….;! Έτσι τουλάχιστον τώρα έχω την ευκαιρία να προσεγγίσω ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να ακούσουν τη μουσική μου και να με υποστηρίξουν. Πρόσβαση σε όλον τον κόσμο; Εγγράψτε κι εμένα! Έχω περάσει από ένα τεράστιο αριθμό δυσάρεστων καταστάσεων στη ζωή μου, και παρά τις μισανθρωπικές μου τάσεις, πάντα σκεφτόμουν «Υπάρχουν οκτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, είναι αδύνατο να μην υπάρχει ούτε μια καλή ψυχή εκεί έξω, και αν υπάρχουν, μπορώ να τις βρω».
Οπότε ναι, τα social media είναι μια απόλυτη ευλογία, αν είσαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβεις τη δυαδικότητα του κόσμου. Όσοι μισούν, θα συνεχίσουν να μισούν. Γιατί να με νοιάζει η πίκρα τους, όταν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που εκφράζουν και διαδίδουν τόση θετικότητα και ενθουσιασμό για τη μουσική; Ούτε καν για τη δική μου μουσική, αλλά γενικά. Αυτή είναι η φυλή μου. Απλά μια συμβουλή για αυτές τις τοξικές ψυχές: Η πρόσβαση στον ατελείωτο κόσμο του διαδικτύου είναι καταπληκτική και γεμάτη ευκαιρίες. Χρησιμοποιήστε το για να λάβετε βοήθεια και να αρχίσετε να απολαμβάνετε τη ζωή.
Συντάσσομαι μαζί σου απόλυτα. Ας περάσω σε μια κοινότυπη, αλλά αγαπημένη ερώτηση τώρα. Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας, τα πέντε αγαπημένα σου album όλων των εποχών;
Όχι! Επειδή έχω τόσα πολλά αγαπημένα album (γέλια). Αλλά μπορώ να σου δώσω πέντε από τα αγαπημένα μου: Iron Maiden – “Brave New World”, Omen – “Battlecry”, Manowar – “Hail to England”, Heaven’s Gate – “In Control”, Riot – “Inishmore”.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια ως Bronze;
Τα ίδια που κάνουμε κάθε βράδυ, “Pinky: Προσπάθησε να κατακτήσεις τον κόσμο!”.
Φτάσαμε στο τέλος της κουβέντας μας, με μια τελευταία ερώτηση….Εάν η μουσική είναι η θεραπεία, τα καλά τραγούδια είναι το φάρμακο;
Η μουσική είναι ο κύριος λόγος, για να είσαι ζωντανός.
Mina, ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη! Ο επίλογος σου ανήκει.
This is the Age of Bronze!
